Tijdloos verweer - Cubra

Dageraad
Als licht zich afzet op de wolkenranden,
de raaf zich krassend weer tot leven wekt
en in de vlucht de sterke vlerken strekt,
zie ik de kruistocht van de lotsverbanden:
een schijnprocessie die door akkers trekt,
een bonte stoet die alsmaar aan wil landen
in veld en wei te kleurrijk om te stranden
in stervend licht dat uit het oosten lekt.
Als tastbaar licht zich kermend samenbalt,
een uitweg zoekt voor duistere gedachten,
de schorre raaf zijn lange klaagzang schalt,
heb ik een droom van ongeboren nachten,
borg ik de wet waarop de klemtoon valt:
ik mag dit land vereren noch verachten.