KU' Leuven werkt samen met Belgisch Leger - archief van Veto

DenkgroepStudentenhuisvestingJe pense, donc j'habiteNade splitsing in '68 is de KV Leuven niet 'de universiteit vanhet Hageland' geworden. De niet-Hagelanders maken totnader order nog steeds het gros van de studentenbevolking uit.Dit verklaart wellicht het overwicht van het aantal studenten dat hierop kot verblijft. Sporen neemt nu eenmaal teveel tijd in beslag, en eropteren slechts weinigen voor een leven als clochard onder de bruggenvan de Dijle. Haast iedereen heeft dus nood aan een of andere vormvan huisvesting. Konkreet betekent dit voor Leuven zo'n vijftienduizendstudenten die hier 'op kot' zitten. Het mag dus allerminst eenoverbodige luxe genoemd worden als vanuit de universiteit van tijd tottijd besloten wordt deze sektor iets grondiger te ontleden. Er kwamdan ook een 'Denkgroep Studentenhuisvesting', waarin op een goedhalf jaar tijd gepoogd werd alles wat met wonen te maken heeft teontleden. Vorige Raad voor Studentenvoorzieningen (RvS) mochtvoorzitter prot: Leirrnan het eindrapport voorleggen.Het was immers 'in de schoot van deRvS', wals dat heet, dat het ideegroeide om een denkgroep aangaandehuisvesting op te zetten. De Huisvestingsdienstvoelde de noodzaak aanvan een min of meer up-to-dateverzameling van gegevens en cijfermateriaalomtrent huisvesting. Tegelijkertijdbaart de uitgavenpost voor geoouwkostenvan peda's ieder jaar meelkopzorgen aan direkteur StudentenvoorzieningenJan de Vuyst. Nieuwe,doordachte beleidsopties drongen zichhier dan ook op. Kortom, er was eenkonkrete nood, en men meende dat hetbeste antwoord hierop een Denkgroepwas, "bestaande uit vertegenwoordigersvan de verschillende universitairegeledingen". Zo kwamen een aantalstudentenafgevaardigden van SocialeRaad rond tafel te zitten met 'specialisten'op het gebied van huisvesting uitde akademische sektor en uit hetpersoneel.Kruciaal voor de Denkgroep zoueen empirisch onderwek zijn naar dekamermarkt en enkele aspekten vanwoonbeleving van studenten te Leuven,gekoördineerd door Christine Delhaye.De Denkgroep had immersdringend nood aan een waarheidsgetrouwbeeld van de huidige kamertoestand.Het duurde hier echter niet langof het financiële schoentje begon tenijpen. Op het Bureau van de RvSvond voorzitter Masschelein het vooropgesteldebedrag 'te duur'. Met ietsminder zou het ook wel kunnen.Resultaat: een goedkoper en bijgevolgminder diepgaand onderzoek.Nu willen we best aannemen dat opde begroting van de RvS zo'n bedragenzwaar doorwegen, de kwestie is echterdat verschillende leden van de Denkgroepeerder dachten aan het Beheerom op te draaien voor rekeningen.Hiervoor bestaat immers een precedent:in dejaren '60 heeft dr. De Lanooooit met een hele resem jobstudentenieder kot afzonderlijk bezocht, opgemeten,...Het hoeft geen betoog dat je metdeze metode van werken tot ergvolledige en nauwkeurige resultatenkan komen. De rekeningen werdentoen zonder morren betaald door hetBeheer, omdat huisvesting in een universiteitwaarvan drie vierde van destudenten op kamer in Leuven woont,'elementair' heette. Tegenwoordig ishet belang van huisvesting geenszinsverminderd, maar van hogerhand weigertmen wél de financiële konsekwentieste dragen. Met als gevolg eenonderzoek dat zonder problemen positiefmag beoordeeld worden, maar datWonenin gemeenschapshuizennog een stuk beter had kunnen zijn.In haar eindrapport vertrok de Denkgroepvanuit vijf 'algemene uitgangspunten'.Hieruit sprak vooral eensociale bekommernis. Men stelt ondermeerdat 'kotleven' meer moet zijn danblokken en slapen alleen, en dezeattitude moet terug te vinden zijn bijzowel de student als de kotbaas. Metandere woorden, een kotbaas heeft deplicht voor de materiële voorwaardente zorgen om er een 'goed kot' van tekunnen maken (bijvoorbeeld gemeenschapsruimtevoorzien, een 'leefbaar'huisreglement opstellen), aan de studentis het dat ook te willen. Iemanddie zijn kot enkel gebruikt om testuderen, en voor de rest geen goedwoord over heeft voor zijn huisgenotentenzij de onmisbare reklamaties alsde radio te luid zingt, heeft nietbegrepen wat studentenhuisvesting infeite is. Hetzelfde geldt trouwens voorhet eksemplaar dat evenmin kontaktheeft met de rest van het kot, tenzij hij's morgens rond half zeven een ofandere deur volkotst.Struktureel gezien schaart de Denkgroepzich ook achter de filosofie van'kollektieve voorzieningen'. Zelfs detoestand van de privé-kamermarktverdient de aandacht van de universiteit,en men pleit voor vormen om ookhier regulerend te kunnen optreden.Zoals bijvoorbeeld - een zeer explicietevraag - om op termijn meerkamers te voorzien onder het beheervan Studentenvoorzieningen. De bestemanier om de markt te kunnen kontrolerenis nog steeds een zo grootmogelijk deel ervan zelf in handenhebben.Een belangrijke verdienste van deDenkgroep (buiten de vaststellingenen beleidsopties, die je grotendeels't Is wat je er zelf van maaktaast private of universiteitskamers,kan je, opzoek naar een kot, ook jeheil zoeken in een gemeenschapshuis.Bejubeld door de enen,verguisd door de anderen. Samenéén huis huren heeft zo zijn voorennadelen. De meesten gaan ervan uit dat ze goedkoper zoudenzijn, en de last van kotbazenkennen ze er niet. 't Is niet al goudwat blinkt.Zoals ieder kot of peda zijn leefregelskent, zo bepaalt men ook samen metde huisgenoten hoe de boel georganiseerdzal worden. In sommige gemeenschapshuizengaat men vrij ver in hetsamenleven: van samen eten tot samenuitgaan. Anderen houden het I ij heteerder traditionele 'ieder doet zi. .in'.Gemeenschapshuizen van dit soortverschillen grotendeels slechts in naamvan de grotere privékoten zonderinwonende huisbaas. De afspraken bijgemeenschapshuizen zijn gel' zinsbindend, zodat heel wat afhangt vanieders good-will. Wel zijn het meestalde overblijvende bewoners die op heteinde van een akademiejaar in onderlingoverleg bepalen wie zij zullenopnemen in hun 'gemeenschap'.Waar men ook van uit gaat is datmen de financiën samen moet regelen.Veelal stelt men een 'boekhouder' aan.Die noteert minutieus iedere uitgaveom vervolgens zeer precies eeniederzijn bijdrage te doen leveren. Dekamers in een huis zijn doorgaans nietallemaal even groot, en de huurprijswordt daardoor vaak bepaald. Anderskan echter ook, bijvoorbeeld allekamers even duur maken én eenanciënniteitsregel instellen (wie erlangst woont krijgt de eerste keuze).Wij botsten ook op één huis waar menbetaalde naargelang inkomen.Een 'gewoon' kot kost al behoorlijkveel geld, vraag is of dat ook het gevalis met de huizen. Eén ding staat als eenpaal boven water: als gehaaide handelaarskennen de Leuvense huisbazen l.hun prijzen. De gemeenschapshuizendie wij bezochten, kosten tussen de12.000 en 15.000 fr. per maand. Eenhuis huren betekent twaalf keer betalen,en ook een hoop diverse kostendragen. Die zijn immers niet van depoes: gas, water, elektriciteit, brandverzekering,huisvuilbelasting, schoorsteenreiniging,en ga zo maar door.Uiteindelijk betekent dit dat het levenin een gemeenschapshuis duurder isdan algemeen aangenomen wordt. Jedokt nauwelijks minder dan voor een'gewoon' kot.Daar waar de meeste kotbazen alniet snel geneigd zijn de hoogstnoodzakelijkeherstellingen voor hun rekeningte nemen, lijden gewone huisbazen aandiezelfde ziekte. De waarborg voor hethuis (normaal drie maand huur), daarstaan ze op. De huurder mag zelf welopdraaien voor het leefbaar houdenvan de woning. Zo vonden we er zelfséén waar de studenten eigenhandig debadkamer installeerden én betaalden,met boiler en al.Brandveiligheid is ronduit het zwak-f.r'- _.-_..,....." -:-? .,"I ) "~I i...:....-.....• ...,.'J"ste punt van de gemeenschapshuizen.Het rapport van de Denkgroep Huisvestingstelt dat slechts één op viergemeenschapshuizen een brandblusser'in huis hebben. En dan te bedenkendat het Politiereglement betreffendebrandveiligheid in studentenkamerséén brandblusser per verdieping voorschrijft.Nu houdt men wat dit betreftzich vrij gedeisd vanuit de universiteit,want de universitaire peda's zijn ookallesbehalve in orde met het politiereglement.Volgens de planning moetde unief binnen de 10 (tien) jaar inorde zijn wat betreft brandveiligheid.Nog tien jaar relatieve onveiligheiddus. Maar we hadden het over gemeenschapshuizen.Hier ligt de situatieiets komplexer. De vraag is wie erverantwoordelijk is voor die brandbeveiliging.De verhuurder verhuurt zijnhuis slechts aan één enkele studenthuurder.Moet die dan voor eenterugvindt in andere artikels in dezekatern) is het feit dat huisvesting,waarvan de toestand wel eens problematischkan worden, door zowelprofessoren, personeelsleden als studentenin de kijker wordt geplaatst.Men heeft gegevens verzameld, beleidsvoorstellengeformuleerd, en hiermeeis haar taak grotendeels geëindigd.Het is aan anderen om het werk van deDenkgroep naar waarde te beoordelenen er gevolg aan te geven. De Raadvoor Studentenvoorzieningen en deRaad van Beheer (de uiteindelijkeverantwoordelijken) zouden nu tochde contouren moeten kennen waarbinnenzij de komende jaren het beleidinzake huisvesting kunnen voeren.Hopelijk - maar een zekerheid is ditallerminst - houden zij terdege rekeningmet de Denkgroep, en laten zij hetgedegen werk dat er gepresteerd is nietverzuipen op de onvermijdelijke slotreceptie.Wij zijn benieuwd.Walter Paulivluchtweg en brandblussers zorgen?Waarom in godsnaam gaan samenhokkenop zo'n gemeenschapshuis?De bijkomende financiële ellendewordt vanzelfsprekend op andere vlakkengekompenseerd. In de meestegemeenschapshuizen heerst een intiemeresfeer. Vereenzaming en dergelijkezullen hier liOOgstwaarschijnlijkniet zoveel voorkomen. Het is vrijwel ondenkbaariedere morgen de huisgenotenmet een knor voorbij te lopen, enop het einde van het akademiejaar nognaar hun voornaam te moeten zoeken.De gemeenschappelijke ruimtenzijn in dit opzicht onmisbaar, maargaan in ieder geval ten koste van deindividuele prijs. De meeste 'gemeenschapshuizers'nemen dat er pi te graagbij.Vrij evident, daar men vaak preciesmet een aantal vrienden op zoek gaatnaar een gezamenlijke woonst. Hetmoge duidelijk zijn: de ambiance isdoorgaans reden bij uitstek om voordeze woonvorm te opteren. Ookgeniet je er gegarandeerd van eenietwat grotere vrijheid, van kotmadammenof presidenten hebben zedaar nog niet gehoord.Je komt ook zelden eerste-kannerstegen in gemeenschapshuizen. Op zichis dat begrijpelijk (je kruipt samen metvrienden die je in Leuven gemaakthebt), doch ook enigszins spijtig. Wekunnen ons niet van de indruk ontdoendat die 'vrije' gemeenschapshuizenjuist het best sociale opvang zoudenkunnen bieden aan onwennige eerstekanners, veel beter dan de afstandelijkesubregenten of opzichters in peda's metmeer dan honderd studenten. Wijvragen ons trouwens af welke 'individuelebegeleiding' daar plaatsvindt,benevens het op tijd sluiten van devoordeur.De Denkgroep pleit voor een koherentbeleid inzake gemeenschapshuizen.Momenteel overtreft de vraag hetaanbod. Het vertrouwen van de verhuurderwinnen blijkt vaak problematisch.De verhuurders verwachten vande tussenpersoon (de formele huurder)enige garanties en gezag. Ook stelt deDenkgroep de vraag naar waarborgenvoor een goed beheer van die gemeenschapshuizen.Meestal zijn er welinterne afspraken, maar bij een goedbeheer denkt men dan voornamelijkaan de verantwoordelijkheid van dehoofdhuurder inzake veiligheid.Geert Coenes