Editie Nr 3 - Bravo Zulu

ook niet gegaan, maar ja zoals al eerder gezegd, wij hadden nog geen mobieltjes met internet enbuienradar.nl, bij ons was het nog God zegene de greep. Als je geluk had was je droog en als je pechhad was je zeiknat. Een tussenweg is er vaak ook niet. Gelukkig stond er onder aan de berg eenkraampje, waar je wat souvenirs kon kopen en laten die nou ook paraplu’s verkopen. MooieRood/Wit/Blauwe, waaronder je in iedergeval een beetje het idee had dat jedroog bleef.De MONT ST-MICHEL zelf is trouwenshelemaal bebouwd met heel veel kleinestraatjes die allemaal leiden naar 1 punt.De Top met daarop het klooster. En langsdie lange straatjes niets anders alssouvenir shops en kleine barretjes. Enfinzoals het een goede Hollander betaamt,probeer je eerst even af te dingen bij dedame van de souvenir shop en als dat nietwerkt ga je naar de volgende. Net zolangtot je wat vindt dat goedkoop genoeg isom mee terug te nemen voor thuis. Duswe sjokken zo lekker door die straatjes heen en nog niet halverwege de top begint die vermaledijdedroogte achterin je keel weer op te steken. Een duidelijke aanwijzing dat het lichaam weer vocht totzich moet nemen. Dus maar snel een smoes verzonnen om een kroegje binnen te duiken. Smoes was heelsnel gevonden trouwens.. Wat regent het hé . . . Ja, laten we maar ergens gaan schuilen . . . en dat nounet die kroeg op 5 meter voor onze neus stond was puur toeval.Het was ook echt zo’n klein Frans kroegje met inheemse bewoners van de berg, pokdalige gezichten,stoere alpinopetjes op hun kokosnoot en niet echt gezellig. Maar dat maakten we heel snel goed. Binnenno-time zaten we aan het bier en op voorspraak van één van de mannen begonnen we voor de Fransenwat plaatselijke liedjes te zingen “Alouette, Frère Jaque, le Marsaillaise, non non rien n’a changé (wiekent ze niet de Poppies) . . en toen werd het steeds gezelliger. De Fransen deden lekker met ons mee,maar toen de echte liedjes kwamen, zoals daar boven in die toren . . , Er dreef een . . . . in hetNoordzeekanaal hoezee . ., gooi los die voor en achtertouwen, er was eens een meisje in Drachtenenzovoorts, enzovoorts, toen werd het allengs stiller aan Franse zijde. Tegen zoveel vocaal geweldkonden ze gewoon niet op. Dus hebben we ze maar alleen gelaten en zijn we verder gesjokt de berg op.Had ik het maar nooit gedaan. Mijn kuitspieren zijn nooit meer hetzelfde geweest als voor die helseklim. Er zaten denk ik wel 1000 treden naar boven voor je een blik kon werpen op het klooster. Eenabdij, waar ze zelfs geen Trappist hadden. Dus wij weer teleurgesteld naar beneden waar onze Fransebuddies nog steeds in hetzelfde kroegje zaten. 30 liedjes en 10 bier later (of was het andersom ikweet het niet meer) zijn we maar teruggegaan naar de bus waar de rest van de bustrippers al op onszaten te wachten. Maar zoals het zo vaak gaat. Goed gezelschap komt altijd laat binnen.Na terugkomst zijn we in het korporaalsverblijfvan een van de boten even een afzakkertje wezenhalen en daarna zijn we terug gegaan naar deHaarlem om even na te praten over onze cultureleescapades. Maar ja, dan is de avond nog maar netbegonnen natuurlijk. En wat ga je dan doen? Jegaat op jacht naar een Pizzeria. Als rechtgeaardeverbindelaar ben je daar na een dagje stappen welaan toe. Dus met zijn allen de stad weer in. Komenwe met zijn tienen aan bij de lokale Pizzaboer (engeloof me er zijn er niet zo veel daar) die aan dedrukte bij de deur te zien wel iets heel speciaalste bieden moest hebben. Nou voor die 10 man vanons hadden ze geen plek. Of we maar even een biertje konden gaan halen tot ze wel plek hadden. Dus