IC Hou - januari 2008 - SJKS

Schoolmagazine van het SJKS Februari 2008 Nummer 85Ic Hou200 jaar SJKSINHOUDNieuw schoolgebouw Jongeren en de pc Schooltoneel Vredesproject Bautzen, Terneuzen,Litouwen, Polen Eindreizen De drie van Sint-Niklaas Verbonden Openleercentrum Emiel Claus Louis Borremans Babyboom Lief en leed 200 jaar College ...

KNIPPEN EN PLAKKEN‘Ik heb niets meer... ik kom niets tekort... De GoddelijkeVoorzienigheid draagt mee zorg...’, dat waren typische uitspraken vanLouis Borremans. En het waren niet alleen woorden. ‘Je moest zijnkamertje hebben gezien daar in Chili’, zegt zijn zus Rita. ‘Piepklein.Alles, maar dan ook alles gaf hij weg. Giften van familie en vrienden,kleren,... wat hij ook maar kreeg, ter plekke of vanuit België, alles,maar dan ook alles gaf hij weg. Maar op een intelligente manier’.Padre Louis Borremans – blz. 25Marc zat tot aan zijn fietstassen vast in de blubber, Rembert reed alenige tijd met de blik verder dan op oneindig en Herman Stuer hadduidelijk last van de rug. Ik kon nog redelijk volgen, tot plots de Noorvoor mij een doodsmak maakte. Recht de braamstruiken in. Geen tijdechter om me om de slachtoffers te bekommeren. Sauve qui peut! Alseen TGV ging de Meersschaert ervandoor, zijn pedaaltjes martelend.Mijn eigen tempo opvoeren zou me in een diepe coma doen belanden.Op pad met de champ – blz. 19Miel had niets dan vrienden. “Het wortelschieten in elk land bracht welzijn pijnscheuten mee”, zei Miel. Maar hij slaagde erin te blijven wonenin de verwondering over al het schone rondom hem. En al die ervaringenals kosmopoliet in het buitenland beletten hem niet om bij zijnterugkeer ontroerd de wielewalen van Vlaanderen te beluisteren.Emiel Claus (Ret. ’53) – blz. 36Ik had niets tegen hout als dusdanig, ook niet tegen de bewerkingervan, maar er spookte al maandenlang een ander woord door mijnhoofd: ‘Latijn’. Een mysterieus woord was het, een woord dat mijn hartsneller deed slaan. Het hoorde thuis in het rijtje ‘Nutella’, ‘sneeuwmanmaken’, en ‘Isabelle Vervecke’. ‘Latijn.’ Het ene woord bracht het anderevoort: ‘Latijn’, ‘College’, ‘Sint-Niklaas’, ‘Infodag’, ‘Gaan Praten’Bruno Vanden Broucke (GL’93) – blz. 59COLOFONHOOFDREDACTIE Danny Van RoyenREDACTIE Robert De Geest, Joke De Lille, Sofie Hennebel, Jo Hermans, Kathleen Mels,Bram Noens, Jan Ongena, Renaat Philips, Walter Roggeman.VORMGEVING Redactie en Magelaan, GentPRODUCTIE Magelaan, GentIc Hou werd gedrukt op chloorvrij papier op 2000 exemplaren.CONTACTADRES IC HOU p/a Collegestraat 31, 9100 Sint-Niklaastel. 03 778 71 50 – fax 03 780 71 69 – info@sjks.be wekstek – www.sjks.beIC HOU nr. 85 februari 2008IC HOU FEBRUARI 2008

SAMEN SCHOOL MAKEN? OP DE BRES VOOR OXFAM (ZIE PAG. 7) IN DE LES =IC HOU FEBRUARI 2008 1

IN DEZE IC HOU 5 14 19 362 IC HOU FEBRUARI 200849

EDITORIAALBLIKVANGER 4Nieuwe gebouwen 4ACTUA–POST 6Infovergadering: jongeren en de pc 6(H)eerlijke weken in 2des 7Welkom OKAN 7Geert Maes 8Fundación Cesar Maes 8VAN ÉÉN TOT ZES 9Vredesproject – Adres onbekend & Breendonk:‘Omdat we het moeten blijven vertellen’ 9OVER DE GRENZEN: CHECK IN 10Polen: Grudziadz 10Duitsland: Bautzen 11Nederland: Terneuzen 12Litouwen: Vilnius 13Italië en ... Hellas 13Frankrijk: Cévennes 15PLANKENKOORTS 18De wonderjaren van het toneel 18SCHACK-BOEK 19Op pad met de champ 19VERBONDEN 23Solidariteit 200 jaar College 23Pater Louis Borremans 25DE KEUZE 30Openleercentrum 30ARCHIEFKAST 31Van contactblad tot schoolmagazine 31IN DE KIJKER 33Jana en Lisa 33Lise Van Hecke 34Emiel Claus 36Mode en creatie: Sofie, An en Joke 40KEN JE ZE AL? 41LIEF EN LEED 43Zijn geboren / Zijn gehuwd 43Jubileumklasje 43Zijn overleden 45Aloïs Van Damme & Remi Pas 46DUBBEL EEUWFEEST 48200 jaar College 48INGELIJST 66Collegestraat 66200 jaar CollegeHet 85ste nummer van Ic Hou is er een dat uit de rij springt. Naar aanleidingvan ‘200 jaar College’ gaf de redactieploeg groen licht vooreen ‘nieuwe’ Ic Hou.Ic Hou nummer 85 maakt samen met nummer 86 deel uit vaneen jubileumbox (het jubileumboek en de tentoonstellingscatalogusworden voorgesteld op 9 mei 2008 – dé verjaardag).In de eerste Ic Hou van dit jubileumjaar blikken we graag terug op detalrijke activiteiten die het voorbije half jaar op het College plaatsvonden.Allemaal zijn ze het resultaat van plannen maken, bijsturen, uitgebreidoverleg en véél inzet. Het resultaat van groepswerk: leerlingenen personeelsleden van de basisschool en van de humaniora samen.Met foto’s en teksten geven we de kroniek van het eerste deel van ditschooljaar een opvallende plaats in deze Ic Hou.Het dubbel eeuwfeest was een aanleiding om in meer dan een artikelinitiatieven van vandaag in hun historische Collegecontext te plaatsen.De bijdragen over volgehouden solidaire inzet, de eindreizen ende bijdrage over een andere vaste waarde, het schooltoneel, zijn hiervanvoorbeelden.Deze Ic Hou blijft de vinger aan de pols houden van het dagdagelijkseschoolleven. De opening van een volledig gerenoveerd schoolgebouw,de groei van internationale projecten én leerlingen en leerkrachtenin de kijker illustreren dit.Niet gepland voor deze Ic Hou waren de artikels over twee erg sterkepersoonlijkheden: oud-leerling Emiel Claus en oud-collega Louis Borremans.Hun overlijden in december 2007 wijzigde de plannen.Ic Hou heeft een nieuwe vormgeving. We hopen, geachte lezer, datdit 85ste nummer u bevalt.De algehele opmaak, het formaat, de letter, de rubriek-indeling, deplaats van de foto’s, ... zijn enkele van de veranderingen. De keuze vooraf en toe een langer stuk eveneens.Volgend schooljaar 2008-2009 willen we College Info ook anders aanpakken.Aan de website wordt eveneens gesleuteld.Met een versterkte redactieploeg (leerlingen!) willen we trachten opeen eigentijdse manier (achtergrond-)informatie over het reilen en zeilenin onze school tot bij allen te brengen die betrokken waren/zijn bijonze school.Ic Hou blijft daarin een belangrijke schakel.Veel leesgenot.DVRIC HOU FEBRUARI 2008 3

BLIKVANGERHet hele project in een notendopDeze ingrijpende verbouwing omvat in het totaaltien klaslokalen, een gymzaal met aanpalendekleedkamers, drie sanitaire blokken, eenkelderruimte, een overdekte speelplaats en kantoorruimtevoor ondersteunend personeel. Eenvan de klassen werd ingericht als nieuw vaklokaalvoor muzikale opvoeding. Met de vroegeremuziekklas in het hoofdgebouw hebben weook al plannen. Die moet plaats ruimen voornieuwe wetenschapslokalen! Ook daarvoor zijnal dossiers ingediend bij de subsidiërende overheidAgion.Extra klaslokalenvoor tweede jaarIn opdracht van ons schoolbestuur heeft de firma VMG-De Cock eengroot verbouwingsproject in het voormalige Belgacomgebouw aande Richard Van Britsomstraat 26 in Sint-Niklaas gerealiseerd. ArchitectKoen Bogaert en ingenieurs Jan D’hondt en Jan Wymeersch hebbende werken begeleid. Op maandag 7 januari 2008 wijdde monseigneurLuc Van Looy de gebouwen in.De school beschikt hierdoor over tien extra klaslokalen.Die zijn noodzakelijk om de groei op tevangen.Tussen 2000 en vandaag is het leerlingenaantalvan de middelbare school gestegen van 733tot 1300 leerlingen. Dankzij deze bijkomendeklaslokalen kunnen wij de leerlingen in de besteomstandigheden les laten volgen!Voldoen aan energienormenen modern comfortVanzelfsprekend hebben we deze verbouwingaangegrepen om tegelijk het gebouw aan tepassen aan de nieuwe normering inzake energiebesparingen milieubewust om te gaan metenergie. Daarom werden alle oude ramen vervangendoor ramen met dubbel glas en meteen lage K-waarde. Ook de dakwerken zijn vanuitdat oogpunt in het dossier opgenomen. Bijde inrichting van nieuwe sanitaire ruimten werdrekening gehouden met de moderne eisen opdat vlak. Zo is er een toilet voor rolstoelgebruikers.Elke klas met internetaansluitingDeze verbouwing was voor het College ookeen gelegenheid om in elk klaslokaal een internetaansluitingaan te brengen. Daarmee werdde politiek van de grote renovering van 2000doorgetrokken. Ook toen kregen alle klaslokaleneen internetaansluiting. Van nu af beschiktelk klaslokaal in de hele school dus over eeninternetaansluiting. Dat is een waardevolle aanvullingbij onze twee computerklassen en onsopenleercentrum.Het voormalige ‘Belgacomgebouw’ was sindsseptember 2004 al gedeeltelijk in gebruik dankzijvoorlopige aanpassingswerken onmiddellijkna de aankoop in februari 2004, maar door degrondige aanpak kunnen we nu alle ruimte optimaalgebruiken en zo onder meer vier extraklaslokalen inrichten.Een merkwaardige geschiedenisHet verhaal van deze verbouwing begon indecember 2002. Toen bood Belgacom een gedeeltevan haar gebouwen aan de R. Van Britsomstraatin Sint-Niklaas te koop aan, want doorde digitalisering van de schakelcentrale vanProximus hadden zij voldoende aan hun nieuwstegebouw (het huisnummer 22) en kwam hetandere gebouw leeg te staan.Ons schoolbestuur ging met de hulp van dediocesane diensten voor gebouwen onderhandelenover de aankoop van dit gebouw dat vlaknaast onze speelplaats gelegen is. Op vrijdag13(!) juni 2003 werd de voorlopige koopakte getekend.Bij het lezen van dit document bleek uitde lijst van de vorige eigenaars dat een gedeeltevan het gebouw dat we toen kochten, in 1931aan de toenmalige RTT (Regie voor Telegraafen Telefonie) werd verkocht door ... het KleinSeminarie, wel met een hele lijst beperkendebepalingen. Zo mocht het goed nooit gebruiktworden voor het inrichten van een herberg, een‘geneverstokerij’ en dergelijke.Er moest dan nog een en ander gebeuren voorwe het gebouw konden betrekken. De verkoperhad tot uiterlijk 31 december 2003 de tijdom het gebouw te ontruimen. Zo moest deProximus-centrale nog naar het andere gebouw4 IC HOU FEBRUARI 2008

ACTUAJongeren en ICT:een bevraging eneen informatievergaderingComputer & ICT (informatie- en communicatietechnologie) komen meeren meer op de voorgrond in onze samenleving. Zoals met alle facettenvan het leven is het onze taak als ouder of leerkracht om jongeren te begeleidentot een verantwoord gebruik van deze middelen. Op 18 februariwerd een infovergadering ‘Jongeren en ICT’ georganiseerd in samenwerkingmet het oudercomité.Opvoeden is in grote mate doorgeven wat wezelf destijds als kind geleerd hebben. Uit de ervaringvan vele generaties ouders en begeleidersdestilleren we die waarden en verworvenhedendie wij belangrijk vinden, en zonder daarveel bewust bij stil te staan proberen we om dieover te dragen op onze kinderen.Met de computer is echter een medium inonze leefwereld gekomen dat er nog niet wastijdens onze opvoeding. Daarom voelen weons als opvoeder op dit terrein vaak onzeker enwe kunnen hierbij dan ook best wat hulp gebruiken.Kranten, tijdschriften en tv-programma’s benadrukkenvaak de negatieve en spectaculaire aspectenvan ICT: verslaving, porno, contact met‘gevaarlijke’ vreemden, vrijgeven van persoonlijkegegevens, verwaarlozen van schooltaken, ...Dit is echter maar een klein deel van deze werkelijkheiden om een ruimere kijk te krijgen opde ICT-wereld van onze jongeren is er in hetCollege een werkgroep opgericht, die wat dieperingaat op deze realiteit.Uitgebreide enquêteDeze werkgroep heeft een enquête opgestelddie het computergebruik van de Collegeleerlingenin kaart brengt. De bevraging werd opgebouwdrond verschillende dimensies van computergebruik:< digitale toegang: heb je een computer, waarstaat die computer, ...< digitale controle: zijn er afspraken gemaaktrond het gebruik van die computer(timing,downloaden, kopen op internet,bezoeken websites, chatten,...), worden dieafspraken gecontroleerd, ...< digitale praktijken: hoe vaak en hoe langgebruik je computer voor school, hobby,opzoeken informatie, communicatie, ...Hierbij zijn ook een aantal vragen ingebouwd,die verband hebben met verslaving.< digitale vaardigheden: wat kan jij zo allemaaldoen op die computer: opzoeken, Word,downloaden, video- en fotobewerking,website, ...< digitale netwerken: hoe en met wie communiceerje via computer, ...< digitale moraliteit: vragen rond ethischgebruik van de computer, o.a. rond cyberpesten.< digitale weerbaarheid: hoe reageer je oppesten via computer, welke gegevens geefje vrij bij communicatie via computer, wiespreek je aan als je hulp nodig hebt, ...In oktober 2007 vulden alle leerlingen van 1stetot 6de van de humaniora deze enquête in. Deresultaten gingen vervolgens richting VUB omze daar te laten verwerken.Gedeeltelijke resultaten SJKSBij het schrijven van dit artikel zijn deze resultatennog niet volledig verwerkt, maar een aantalgrote lijnen zijn wel al wel duidelijk. Daarvan eenpaar voorbeelden:< 99.3% van onze leerlingen beschikt thuisover een computer, 97.7% heeft daarbijeen internetaansluiting: dit is een bijzonderhoge score, wat wijst op een kansrijkeomgeving.< 43.3% van de leerlingen heeft een eigencomputer. Bij de leerlingen die een eigencomputer hebben, staat die in 71% van degevallen op de eigen kamer: dit kan problemengeven qua toezicht op het computergebruik,zeker bij kinderen met risicogedrag.< Bij 66.8% van onze leerlingen zijn thuisafspraken gemaakt rond het gebruik vancomputer en bij 63.8% van hen worden dieafspraken ook gecontroleerd. Dit wijst opeen hoge betrokkenheid van de ouders, wateen goede zaak is. Onze jongeren hebbeneen vrij hoge dunk van de capaciteiten vanhun ouders i.v.m. computer.< Het overgrote deel van de leerlingen (73.1%)werkt 1 à 4 uur per week op de computervoor school, 17% 5 à 10 uur, 6.7% werkthelemaal niet op de computer voor school.< De groep die creatief bezig is met computer(zelf website maken, uploaden van tekstenof beelden, ...) is eerder klein.6 IC HOU FEBRUARI 2008

ACTUA< 70% van de leerlingen zegt dat de computer nooit belangrijker is danhun reële sociale leven; daartegenover stelt slechts 0.4% dat dit altijden 4.4% dat dit geregeld het geval is.< Uit de antwoorden blijkt dat 68.4% nooit dwangmatig met internet bezigis (dit impliceert uiteraard dat 30% wel soms dwangmatig internet).< 60.7% van de leerlingen zegt nooit snel zijn huiswerk af te maken omop de computer te kunnen.< 16.5% van de leerlingen heeft al mensen beledigd via de computer,34.9% blokkeert al eens iemand, 10.9% misleidt al eens iemand overzijn identiteit, 6.5% roddelt wel eens via computer.< 16.5% van de leerlingen praat met zijn ouders als ze problemen hebbendoor computergebruik: dit lijkt een klein percentage, maar is inwerkelijkheid vrij hoog als je de vergelijking maakt met Vlaanderenvoor deze leeftijdscategorie.Alert blijvenUit de resultaten blijkt dat de problematische groep in het College klein is.Dit is op zich een geruststelling maar we mogen daarbij niet vergeten datzelfs een klein percentage probleemgevallen bij zo’n grote groep leerlingenalgauw wijst op 30, 60 of meer kinderen die toch wel een probleemhebben waar we alert voor moeten zijn.Als dit artikel verschijnt, zullen de resultaten al wel integraal gekend zijn; deresultaten worden op de website van de school geplaatst.InformatievergaderingBij het schrijven van deze tekst is de werkgroep ICT ook nog volop bezigmet de voorbereiding van een ouderavond op 18 februari. Daar wordende resultaten van de enquête voorgesteld en geïnterpreteerd door professorJoke Bauwens.Daarna krijgen de ouders gelegenheid om vragen te stellen. Bovendienworden een aantal concrete tips meegegeven, die ons helpen om onzekinderen te begeleiden in hun groei naar ‘verantwoord, positief’ computergebruik.De tips staan ook op de website van het College.Op 18 februari was er ook mogelijkheid om zich in te schrijven voor eenaantal ‘doe-sessies’ waarbij vaardigheden als surfen, chatten, MSN-en,bloggen, gamen, werken met Word & Excel aangeleerd worden. De lessengaan door in het College.ConclusieDe conclusie van het hele onderzoek is duidelijk: de computer is een fantastischmedium dat heel veel mogelijkheden biedt tot informatie, communicatie,onderzoek en creatieve toepassingen. Weliswaar moeten weer op een verantwoorde manier mee omgaan, en daarom is het belangrijkdat wij als opvoeder inzicht krijgen in de mogelijkheden en de gevarenvan ICT. Daarnaast kunnen we best wat tips gebruiken, die het ons gemakkelijkermaken om onze kinderen ook op dit gebied zo goed mogelijk metraad en daad – en het goede voorbeeld! – bij te staan.Christine NeyrinckLid van het oudercomité en lid van de werkgroep ICTWelkom OKANSedert 7 januari 2008 is er meer kleur op het College. Sedert dan zijneen deel van de OKAN-leerlingen (OnthaalKlas Anderstalige Nieuwkomers)op onze school te gast. Nu we weer meer plaats hebben, zullenwij voor hen altijd ruimte kunnen reserveren in zaal Esther, het klaslokaaltjeaan de binnentuin, waar zij zo graag zitten.Tijdens de speeltijden en voor de middagmalen sluiten deze leerlingenvolledig aan bij onze leerlingen. Wij zien dit als een bescheidenbijdrage tot de integratie van deze nieuwkomers in ons land.PROJECT WERELDWINKEL(H)eerlijke wekenin de tweedesVan maandag 14 januari tot vrijdag 1 februari kon je weer proevenvan (h)eerlijke handel! De tweedes beleefden dan hun jaarlijks projectrond de Wereldwinkel. In de lessen SEI werd er stilgestaan bij wateerlijke handel nu eigenlijk is, tijdens de les Nederlands bestudeerdenleerlingen een zakelijke tekst in verband met Oxfam-Wereldwinkels enFair Trade, en boksten sommigen een heuse reclamecampagne voorhet Wereldwinkeltje in elkaar.Ook buiten de lessen, tijdens de middagspeeltijden, kreeg iedereen dekans om te proeven hoe heerlijk eerlijke handel wel is, aan ons Wereldwinkeltjein de hal van het krakend verse blok van de tweedes. Alvastdank aan alle vrijwilligers die dit lekkere en nobele initiatief mee hielpenrealiseren! De winst van het winkeltje wordt volledig besteed aanarmoedebestrijding bij ons. (H)eerlijk toch!WRSteven Van PeteghemIC HOU FEBRUARI 2008 7

ACTUA–POSTINDIAS.O.S. JunglekidsGeert MaesEind december 2007 post uit India. Een brief vanGeert Maes en zijn echtgenote dr. Renuka.“ ... Onze oprechte dank voor de solidariteit van hetafgelopen jaar vanuit SJKS voor ons werk inDhanwar! ...” Bijgevoegd een persoonlijke brief vaneen van de studenten en een ‘Nieuwsbrief van dejunglekids’.Uit de Nieuwsbrief“Door uw steun konden we onze school verder uitbouwen tot een echtethuis. Zo is onze eetzaal het afgelopen jaar afgewerkt en nu volop in gebruik.We startten ook met een ‘parents day’. Ouders of familie komen dannaar Dhanwar. Voor sommigen is dit een voettocht van acht uur door dejungle. Het loont echter de moeite. Het maakt de familie meer vertrouwdmet de school. Voor tribalen is immers wat telt: de jacht in de jungle en hetverzamelen van wortels en bescheiden landbouw. Het bleek ook moeilijkom afspraken te maken over de exacte dag (vele tribalen hebben eentotaal eigen jaarindeling). Uiteindelijk lukte het. We waren met meer dan2000.(Klas 8, in naam van de Dhanwar studenten, Bansbahadur Nagbhansi)...De Dhanwar studenten behoren tot zes stammen: de Koaku, de Cherwa,de Kherwar, de Oeraon, de Gond en de Pando. Zij hebben elk hun eigentaal en specifieke gebruiken en behoren tot wat in India wordt genoemdde ST (scheduled tribes). Ze vormen de oorspronkelijke bewoners van India,leven in junglegebieden, in harmonie met de natuur en worden doorde grondwet van India beschermd vooral met betrekking tot toegang totbetaalde jobs. Het probleem is echter dat door gebrek aan vorming enkennis van hun rechten deze jobs veelal door anderen worden ingenomen.Het is een van de grote doelstellingen van S.O.S. Junglekids dat studentenvan onze school in Dhanwar – na afstuderen aan de universiteit – in detoekomst toegang krijgen tot deze jobs.”CONTACTXavier Institute Surguja – Francis (Geert) en Renuka Maes-Keketta,497001 Ambikapur, district Surguja, Chatttisgarh – Indiasos_junglekids@yahoo.comadoptie: 8,68 euro per maand of 104,1 euro per jaar; met fiscaal attest(vanaf 30 euro per jaar): 435-2099001-01, Hubeje, 1030 Brussel;met vermelding: 295, Maes, Dhanwar-IndiaGUATEMALAFundación Cesar MaesVele nummers van Ic Hou bevatten een brief uitGuatemala. Padre Cesar Maes bezorgde ons pareltjesvanuit zijn overzeese missiepost. Na de doodvan Cesar Maes trachten medewerkers zijn werk inGuatemala verder te zetten. Uit hun Nieuwsbrief 4 ...Hallo vrienden van padre Cesar...Op de laatste bestuursvergadering mochten we ‘live’ Padre Eric Gruloos (uit SanMiguel), collega van wijlen Padre Cesar, ontmoeten. Hij bracht ons een kleurrijkverslag over het reilen en zeilen met de mensen van San José zelf.We waren blij dat hij vergezeld was van Juan, pas afgestudeerd als dokter. Eenechte Maya-zoon die hard heeft gewerkt voor zijn studies. Hij vertelde ons waaromhij dokter wilde zijn: voor ‘zijn volk’. Prachtig!...De Spaanse Broeder Emilio, Salvatoriaan, is aangesteld als verantwoordelijkevoor de Prado. Hij heeft op relatief korte tijd een echte vertrouwenssfeer kunnenscheppen met de lokale Maya-werkers, met als doel stilaan te streven naar zelfredzaamheiden zin voor verantwoordelijkheid....CONTACT MET GUATEMALAWie op de hoogte wil blijven van het werk dat padre Cesar Maes op hetgetouw zette, kan mailen naar: fundacion.padre.cesar.maes@telenet.beFinancieel steunen kan op volgende manieren:Zonder fiscaal attest:Rek. 747-0171414-42 o.n.v.: Fundación padre Cesar Maes,Godveerdegemstraat 40 B-9620 ZottegemMet fiscaal attest:Rek. 430-0836951-26 o.n.v.: DISOP vzw Spastraat 32 B-1000 Brussel.Met de mededeling ’Guatemala – San Jose Ojetenam’8 IC HOU FEBRUARI 2008

VAN ÉÉN TOT ZESIn deze rubriek gaan we dieper in op eenaccent dat gelegd wordt in een jaar (1 tot 6)– graad (1 tot 3). De motivatie, de (vakoverstijgende)aanpak en de concrete uitwerking komenaan bod. Met het vredesproject in de 3degraad starten we deze rubriek.Omdat we het verhaal moetendoorvertellenDe eerste weken van het derde trimester in het vijfde jaar worden al verschillende jaren gedomineerd doorde Eerste Wereldoorlog. Het is dit jaar ook al de achtste keer dat het project ‘De Groote Oorlog’ in de steigerswordt gezet. Het is destijds vrij kleinschalig begonnen, maar het heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld toteen inhoudelijk goed gestoffeerd project.De concrete invulling van het project is gedurendeal die jaren hier en daar aangepast, maarde uiteindelijke doelstelling bleef uiteraard behouden:de promotie van de vredesgedachte.Dat doen we door een directe confrontatiemet de gruwel van de oorlog, maar ook met deschoonheid die in verschillende kunstvormenuit die gruwel is gegroeid.Oorlog: inspiratiebron ...De oorlog heeft inderdaad als inspiratiebrongediend voor veel kunstenaars, die vaak degruwel tot ‘schoonheid’ verstild hebben in hungedichten, verhalen, muziek, etsen, tekeningenof schilderijen. Dat soort dingen komt ter sprakein de taallessen en de lessen esthetica. De feitenen de verbanden behoren tot het domein vanhet vak geschiedenis en een confrontatie metde ethische problematiek verbonden met dezewereldramp is het onderwerp van de godsdienstlessen.In de lessen scheikunde wordt zekerin de wetenschappelijke richtingen gepraatover de gruwelijke gassen die in die tijd werdenontwikkeld en gebruikt en over de ontwerperervan, die later voor andere prestaties de Nobelprijsin ontvangst zou mogen nemen. En vakkenals cultuur-en gedragswetenschappen en zelfslichamelijke opvoeding hebben ook hun positiein het project al duidelijk bepaald door een aangepastebijdrage.Inzicht gevenGeert Spillebeen, auteur van romans over WO Iin het bijzonder en oorlog in het algemeen enjournalist bij Radio 1, is ondertussen al jaren eenvaste projectgast. Ook dit jaar komt hij in rijkelijkgeïllustreerde lezingen de leerlingen inzicht gevenin die eerste moderne oorlog en in de manierwaarop een journalist-schrijver erin slaagtde geschiedenis om te vormen tot romanstofdie zelfs tot de verbeelding van de Amerikanenspreekt: zijn derde roman, ‘Kipling’s Choice’,werd onlangs in het Engels vertaald en met veelsucces in de USA uitgegeven en er zelfs gelauwerd.Omstreeks dezelfde tijd komt een andere vasteprojectgast, Begijn Le Bleu, zijn voorstelling‘Ontploft’ spelen: een stukje verteltheater dateen beeld schetst van de kleine man in de groteoorlog – een collage van authentieke dagboekfragmentenin een zeer aantrekkelijke stijl op deplanken gezet.Naar het frontOm het allemaal nog beter te laten beklijvengaan de vijfdejaars een hele dag naar Ieper en defrontstreek, of de ‘Ypres Salient’, waar ze zelf oogin oog zullen staan met de overduidelijke sporendie de oorlog in de Westhoek heeft nagelaten.Ze bezoeken het In Flanders Fields Museum, deMenenpoort inclusief de Last Post, het Tyne CotCemetery in Passendale en het Studentenkerkhofin Langemark en het Memorial Museum in Zonnebeke/Passendale.De Britse loopgraven vanHill 62 in Zillebeke, de Duiste loopgraven ‘Bayernwald’in Wijtschate en het Iers Vredespark in Mesenstaan ook op het programma.Eindoffensief door leerlingenDat de oorlog ook voor veel leerlingen insprirerendwerkt, kunnen we nu al verschillende jarenvaststellen in ‘Het Eindoffensief’. Dat is eeninitiatief dat staat of valt met de inbreng van deleerlingen. Op basis van het materiaal dat hentijdens de projectweken wordt aangereikt, of opbasis van hun eigen kennis van en inzichten inde materie, ontwikkelen de leerlingen een gevarieerdprogramma rond de Eerste Wereldoorlog.Is er voldoende interessante input van deleerlingen, dan zorgt de school voor de nodigelogistieke steun. Er is sedert de start nog geenenkel jaar voorbijgegaan zonder voldoendespontane inbreng van de leerlingen...Adres onbekendIn hetzelfde kader hebben we dit schooljaarvoor de zesdes voor het eerst de productie‘Adres Onbekend’ geprogrammeerd. Dat is eentheatervoorstelling op basis van de novelle‘Address Unknown’ van Kathrine Kressmannmet de briefwisseling tussen twee vrienden enzakenpartners in de periode november 1932 totmaart 1934.De vriendschap breekt doordat één van devrienden in de ban geraakt van Hitlers gedachtegoed.In nazi-Duitsland stond het in 1939 gepubliceerde‘Address Unknown’ op de lijst vanverboden boeken. En na de oorlog, toen de gruweldadenvoorbij waren, was er geen publiekmeer voor deze ooit tijdige waarschuwing. Deacteurs Erik Burke en Wim Stevens slagen erin

RUBRIEKdie waarschuwing op een zeer aangename enintelligente manier mee te geven aan de leerlingen.Tijdens een speelse quiz vóór de voorstellingraken de leerlingen vertrouwd met historischebegrippen als antisemitisme, pogroms,nationaal-socialisme, Kristalnacht, censuur, enz.Omdat het niet enkel om kennis en inzicht inhistorische gebeurtenissen gaat, volgt er na detheatervoorstelling een nabespreking waarbijde sociale vaardigheden van de leerlingen geprikkeldworden. Zij worden uitgenodigd omverschillende argumentaties tegen elkaar af tewegen.Wederzijds begripOok nieuw voor dit schooljaar is de invulling vanhet internationale project met onze partnerschoolin Grudziadz in Polen. Vermits de leerlingen vanéén van de klassen Humane Wetenschappen inhet vijfde jaar na de paasvakantie in Polen onderandere de concentratiekampen gaan bezoeken,is het logisch dat er in de aanloop tot dat bezoekgewerkt wordt rond de Tweede Wereldoorlog.De internationale projecten die nu al voor hetvierde jaar in de vijfdes lopen, hebben trouwensook als belangrijke doelstelling het bevorderenvan het wederzijds begrip tussen volkeren, watdan weer de vrede waarvan we in de meestedelen van Europa al meer dan vijftig jaar kunnengenieten moet verstevigen.OVER DE GRENZENDe internationale projecten zijn niet meer weg te denken uit het schoolleven. Een driejarigSocrates-schoolproject zette de voorbije jaren de internationale trein in SJKS definitiefop de sporen. Uit het project met scholen in het Poolse Grudziadz en het Litouwse Vilniuswerden ook lessen gepuurd. Klasoverstijgend werken op basis van interesse heeft hetvoordeel dat je met erg geïnteresseerde en gemotiveerde leerlingen aan de slag kan; eenvan de grootste nadelen is echter dat bijna al het werk buiten de lesuren moet gebeuren.Op de evaluatievergadering na het schoolproject werd besloten om te trachten de goedecontacten die opgebouwd waren met collega’s in het buitenland aan te grijpen om nieuweprojecten te starten. Voor Polen en Litouwen worden die doelstellingen dit jaar reedsgerealiseerd!Dit jaar gaat een tweejarig project met een school in het Duitse Bautzen van start. De Duitserskomen dit schooljaar nog bij ons op bezoek; in november 2008 wordt er naar Duitslandgereisd.Vorig jaar legden een aantal leerkrachten de basis voor een tweedaagse uitwisseling metleerlingen van een klas van het 2de jaar met de school Zeldenrust in het Nederlandse Terneuzen.In april 2008 is het zover: wij twee dagen naar Nederland en de Nederlanders tweedagen naar ons. In de volgende bijdragen gaan we dieper in op de verschillende projecten.5HWB NAAR POLENKrakau, Auschwitz, Warshauen GrudziadzToen eind vorig schooljaar de drie jaar durende uitwisseling met Vilniusen Grudziaz afliep, was de energie om verder te werken nog lang nietverbruikt. Onmiddellijk kwam er zowel van Poolse als van Belgische zijdehet voorstel om de uitwisseling verder te zetten. Het voorstel werd positiefonthaald, de contacten waren reeds grotendeels gelegd, de nieuweplannen werden vorige zomer gesmeed. Het einde van het vorige projectwerd ... een nieuwe start.Om het overzicht volledig te maken: leerlingenvan het 6de jaar bezoeken reeds enkele jarenhet concentratiekamp van Breendonk. Een beklijvendbezoek.Als we het zo op een rij zetten, lijken de leerlingenwel bestookt te worden met al die oorlogenuit de vorige eeuw. Het is jammer dat hetop die manier moet, maar het is een noodzakelijkevoorwaarde om ervoor te zorgen dat hetverhaal wordt verderverteld.“War does not determine who is right, only whois left,” zei Bertrand Russell al. Laten we hopendat de leerlingen alvast dat besef aan al dieprojecten overhouden.Dirk HennebelHet vijfde jaarOm zoveel mogelijk leerlingen te betrekken bijde internationale uitwisselingen, kozen we vorigejaren telkens voor leerlingen uit het vijfdejaar. Elk schooljaar opnieuw kon een nieuweploeg vrijwillige leerlingen deelnemen.Samen met de nieuwe start, werd dit schooljaarook een iets andere aanpak vooropgesteld. Allevoor- en nadelen goed afgewogen, zouden wedeze keer niet met vrijwillige leerlingen, maarmet een hele klasgroep werken.5 Humane Wetenschappen bNa wikken en wegen viel de uiteindelijke keuzeop 5HWb. De leerkrachten geschiedenis, Engelsen gedragswetenschappen engageerden zich– gesteund door de andere vakleerkrachten ende klassenleraar – voor dit project. De 17 jongensen meisjes uit deze klas zijn ondertussenvol enthousiasme internationale contacten aanhet leggen. Ze zetten hun beste beentje voor enblijken zich vlotjes in het Engels voor te kunnenstellen. Na deze eerste digitale kennismakingmet de Poolse uitverkoren klas houdt het uiteraardniet op!WO IIPolen, met zijn rijke, soms tragische geschiedenis,inspireerde de Poolse leerkrachten om met hunleerlingen een uitstap te maken naar Warschauom er (symbolische) restanten van WO II te bezoeken.De Belgische delegatie pikte hierop indoor WO II als algemeen onderwerp van dezeuitwisseling naar voren te schuiven. Na erg vlottecontacten kon het echte werk beginnen! Leraresgeschiedenis Chris Dhondt is dé persoon om aante spreken bij twijfels omtrent geschiedkundigeachtergronden, kritische vragen omtrent Hitlerspolitiek ideeëngoed of discussies over de exactebetekenis van de vele nazistische symbolen.10 IC HOU FEBRUARI 2008

OVER DE GRENZENRUBRIEKMet Engels als voertaal en een geschiedkundig onderwerp, is er nog meervoor de 5 Humane Wetenschappen! Een sociale wetenschap kan niet ontbreken:het vak gedragswetenschappen wordt aan het project gelinkt. Binnendit vak wordt o.a. de morele ontwikkeling van de mens bestudeerd. De‘normale’ morele ontwikkeling wordt beschreven, bestudeerd, gedefinieerden vergeleken met gestoorde ontwikkelingen in de menselijke moraal.Alle ingrediënten voor een gevarieerd programma zijn aanwezig: de moreleontwikkeling van de mens, geschiedenis, WO II en Engels. Het menuzal een studie i.v.m. ‘oorlogsmoraal’ zijn. De leerlingen gaan op onderzoekuit en trachten een rode draad te vinden in de morele ontwikkeling vangrote leidersfiguren, van daders, van slachtoffers, van redders.Polen, here we come!Een uitwisseling zou geen volledige uitwisseling zijn, als de leerlingen enleerkrachten van beide landen elkaar niet ontmoeten. Een reis naar Polenkon dus niet uitblijven. Op 6 april vertrekken de 17 leerlingen van 5HWben 2 leerkrachten naar Polen. Terwijl iedereen nog met volle teugen genietvan de paasvakantie – onze oprechte dank aan de leerlingen en ouders diebereid zijn één dag vroeger van start te gaan! – zullen 19 seatbelts vastgekliktworden in Zaventem om de tocht aan te vatten.Het wordt een druk programma, waarin het fabelachtige Krakau en het nabijgelegenAuschwitz worden bezocht. Vanuit het zuidelijke Polen zullende Belgen maandagnamiddag verder reizen naar de hoofdstad, waar dePoolse ploeg hen zal opwachten en doorheen Warschau zal gidsen.Woensdag en donderdag wordt er tijd vrijgemaakt om de eindresultatenvan onze projecten te bewonderen en de sfeer op te snuiven van een dagjePools onderwijs.Donderdagavond (deel 1 van de groep) en vrijdagmorgen (deel 2) zal SNBrussels Airlines de reislustigen vanuit Warschau weer naar huis brengen.Wanneer iedereen weer met beide voetjes op de grond staat, kunnen de internationaleervaringen gedeeld worden met vrienden, familie en kennissen!Marijke Van VlierbergheBAUTZEN IN DE VOORMALIGE DDRDuitsers in aprilop bezoekNa ons vorige internationale project ‘NewNeighbours’, hebben we de smaak duidelijk tepakken. Nadat de eerste contacten gelegd warenin Alden Biesen, dienden we dan ook onverschrokkeneen voorstel in om een internationaalproject te beginnen met het Duitse Bautzen.Nadat we de Europese – en financiële – goedkeuringvan ons project ontvangen hadden, kondenwe echt aan het werk.Onze Duitse vrienden komen tussen 17 en 26 april het Waasland enzijn wijde omgeving verkennen; ze worden begeleid door de leerlingenen ouders van 5EMT/EWi. Tijdens de voorbije infovergaderingkonden we, tot onze grote tevredenheid, trouwens al ondervinden datde internationale bereidwilligheid bij de gastgezinnen zeer groot was!Véél meer dan zomaar een uitstapWe beperken ons niet tot toeristische activiteiten. In de klas wordt ergewerkt rond door de leerlingen voorgestelde topics en proberen wede grootste verschillen tussen de Duitse en Belgische situatie bloot teleggen.Van 7 tot en met 16 november 2008 volgt er dan een tegenbezoekvan onze SJKS-leerlingen aan Bautzen. Tijdens deze periode bezoekenwe niet alleen de indrukwekkende steden Dresden en Berlijn, maarproberen we ook de bevindingen van ons ‘topiconderzoek’ tot eenconclusie te brengen.Hartje ‘DDR’Tot slot nog een paar woorden over de stad Bautzen. Bautzen is eenprovinciestad van 41569 inwoners. De stad ligt in de Duitse deelstaatSachsen, een deel van de vroegere DDR.Bautzen is een tweetalige stad; het is namelijk ook de hoofdstad vande ‘Sorben’, een lokale minderheid, die een West-Slavische taal spreekten er een eigen cultuur met eigen historische tradities op nahoudt.Tweetaligheid is in de streek ook blijkbaar helemaal geen probleem.Misschien kan het bezoek aan Bautzen ons dus ook wat inspiratie gevenom de huidige situatie in België wat nuchterder te bekijken...INFOhttp://www.bautzen.deDe website van de school waarmee we ons project uitvoeren:http://www.schiller-gymnasium-bautzen.deStijn VerhaegheIC HOU FEBRUARI 2008 11

RUBRIEKOVER DE GRENZEN2MWf met ‘Kruistocht inSpijkerbroek’ naar NederlandVorig schooljaar werd de basis gelegd. Het klikte meteen met de Nederlandse collega’s. Enkele werkbezoekenverder is er een concreet plan: in april 2008 bezoekt een klas van onze school gedurende twee dagen leerlingenvan de school Zeldenrust in Terneuzen en komen de Nederlanders voor twee dagen naar ons. Thema van de uitwisseling:het befaamde jeugdboek ‘Kruistocht in spijkerbroek’.Heel toevallig (maar waarschijnlijk zit mijn nationaliteitdaar voor iets tussen) ben ik vorig jaarin het internationaliseringsproject voor de eerstegraad verzeild geraakt. Bij een babbeltje aanhet kopieerapparaat wist Peter Stabel mijn interessete wekken voor de internationale samenwerkingmet andere scholen. Ons kopieerwerkvergetend, geraakten we hierover al snel in eengesprek verwikkeld. Naast de vele voordelen besprakenwe ook enkele nadelen. Eén daarvan isbijvoorbeeld dat de internationalisering hier opschool tot nu toe beperkt bleef tot leerlingen uitde derde graad. Voor de leerlingen zou het beterzijn om hier al vroeger mee te starten, maarde taaldrempel ligt jammer genoeg vaak tehoog. Bij een bijeenkomst in Alden Biesen waser echter contact gelegd met een school uit Terneuzen(Nederland), die ook geïnteresseerd wasin een project voor jongere leerlingen ...Van het buitenland naarhet binnenlandVoor ik het zelf besefte, zat ik samen met de collega’sPeter Stabel, Hilde Van den Berghe en RikVerniers in de auto op weg naar het Zeldenrust-Steelantcollege in Terneuzen, voor een verkennendgesprek. Alle vooroordelen kennende, wasdit voor mij een zenuwslopend ritje. Stel je voordat die vooroordelen ook uitkomen en dat zenet op het moment dat wij daar aankomen eenleraar uit het raam gooien, of dat we een paarboekentassen op ons hoofd krijgen of misschienworden we ontvangen door zo’n groepje vandie ‘luidruchtige Hollanders’... . In één klap zoudenmijn jarenlange pogingen om deze vooroordelenuit de wereld te helpen voor niks zijngeweest. In een goed onderhouden en ordelijkeschool werden we echter zeer goed ontvangendoor ... een Belgische die op deze Nederlandseschool werkt! Het verkennend gesprek met onzeinternationale collega’s verliep zo goed, dat weal snel concrete ideeën voor een projectweekrond het jeugdboek ‘Kruistocht in Spijkerbroek’aan het uitwisselen waren. We nodigden deNederlanders uit voor een tegenbezoek. Vol enthousiasmevertrokken we terug richting België.Het denkwerkHoe gingen we dit praktisch organiseren?De school in Terneuzen werkt met projectweken:alle leerkrachten en leerlingen van heelde school zijn een hele week met een bepaald(internationaal) project bezig en er is dus geennormaal lesverloop. De leerlingen kiezen opvoorhand aan welk project zij willen deelnemen.Voor ons was het echter praktisch niet mogelijkdat wij zouden werken met een groep leerlingenuit heel het tweede jaar, die zelf gekozenhadden om deel te nemen aan dit project. Nietalleen zouden zij dan een hele week alle lessenmissen, maar er zou op voorhand al aan hetproject moeten gewerkt worden en dan zoudat enkel buiten de lesuren kunnen. Wij kozener voor om met de klas van Rik Verniers (2MWf)aan dit pilootproject te werken.Voorlopig resultaat vande samenwerkingIn oktober hebben onze collega’s uit Terneuzeneen bezoekje gebracht aan onze school.Intussen hebben we een programma voor deprojectweek in elkaar gebokst. Het programmavan de ‘middeleeuwse projectweek’ die dinsdag22 april begint en vrijdag 25 april eindigt,hebben jullie al kunnen lezen in de CollegeInfo 3. Onze leerlingen blijven één nachtje inNederland slapen bij een gastgezin en als deNederlandse leerlingen bij ons zijn, overnachtenzij hier in een gastgezin. De projectweekzelf bestaat uit een afwisseling van workshopswaarbij verschillende vakken betrokken zijn(o.a. Nederlands, wiskunde, natuurwetenschappen,godsdienst en geschiedenis), het volgenvan gewone lessen, een bezoek aan Hulst en deavonduren worden gevuld met middeleeuwsentertainment.Hoe zal het verder gaan?Nu april stilaan dichterbij komt, wordt het bestwel spannend. Inhoudelijk moeten we het projectnog verder uitwerken. Daarvoor staat al eenvolgende bijeenkomst met onze Nederlandsecollega’s gepland. Binnenkort zullen de leerlingenvia E-twinning ook al een eerste contactmet elkaar hebben en zo samen aan het werkgezet worden. Samen met de andere betrokkenleerkrachten kijk ik in ieder geval uit naar de projectweeken zie ik voor alle partijen veel kansenom bij te leren. En als we na het project kunnenbesluiten dat het in het buitenland niet beter enniet slechter, maar gewoon anders is, dan hebbenwe al veel bereikt. Stiekem hoop ik dat ditinternationaal project toch ook bijdraagt aanmijn persoonlijk miniproject: het wegnemenvan wederzijdse vooroordelen. Culturele verschillenzullen er ongetwijfeld zijn, maar aan deleerlingen van 2MWf wil ik alvast zeggen: “Proefgerust eens van een boterham met pindakaas,maar zelf raad ik jullie de hagelslag aan.”Sonja Suij12 IC HOU FEBRUARI 2008

OVER DE GRENZENRUBRIEKWe laten Litouwen niet los!Wat doe je als na drie jaar intense samenwerking aan je internationaalproject een einde is gekomen? Precies: je gaat proberen of je – lerenduit de fouten die je vorige jaren zeker wel hebt gemaakt – diezelfdeschat aan positieve ervaringen die je hebt mogen meemaken ook in detoekomst nog aan je leerlingen kunt aanbieden. Litouwen was ook zoeen fascinerend (lees: totaal ander) land, dat we per se de banden weerwilden aanhalen.EINDREIZENZESDEJAARSHeb jehet nu nogniet allemaalgezien?Er was een tijd dat aan leerlingenuit de modernes niet werdgevraagd of zij in het eindjaartijdens de paasvakantie wildenmeegaan naar Italië en hetgekke was dat die jongens zicheigenlijk niet eens afvroegen hoedat kwam: die reis was voor delatinisten en niemand stelde zichhierbij vragen! Alhoewel...Robertas Ramanauskas, leraar geschiedenis envoortrekker van het project in onze partnerschoolin Vilnius, heeft echter een andere werkomgevingopgezocht. Van de nood dan maar een deugdgemaakt, en het Vilniaus Uzupio Gymnasium zagde samenwerking met ons wel zitten.MailsOmdat Robertas zich nog moet inwerken in zijnnieuwe schoolomgeving – waar hij omwille vanzijn inzet voor het project en zijn ervaring welalle vertrouwen krijgt – willen we zeker niets forcerenof niet te vlug van stapel lopen.Dit schooljaar willen we vooral gebruiken omhet vuur van de samenwerking warm te houden,de eerste schuchtere vormen van kennismakingdoor te voeren, en heel veel plannen envoorstellen te formuleren, zodat we er volgendschooljaar volop kunnen invliegen.We opteerden ervoor om dit jaar met een volledigeklas te werken. De keuze viel op 5 HWa,zodat zij, min of meer parallel met 5 HWb, in delessen Engels hun e-mail project kunnen uitwerken.Hiervoor moeten zij een heel stappenplanvolgen. Hopelijk wordt er aan Litouwse kanteven enthousiast op gereageerd.Kunstproject...Naast dit geregeld contact wordt er gestreefdnaar de realisatie van enkele eindproductenwaarin school, stad en streek worden voorgesteld.Heel graag zouden wij dit onderdeel inhet kunstproject The Milena geïntegreerd zien.Er wordt nagegaan of dit een haalbare kaartis. Alleszins is voor beide projecten ‘bagage’een belangrijk gegeven. Op die manier wordthet voor de leerlingen ook wat haalbaarder,en moet niet alles in hun vrije tijd gebeuren.Omdat er dit jaar geen ontmoetingsmomentenvoorzien zijn, staat er voor hen niet echt ietstegenover hun inzet.Volgend schooljaar zou er dan met een nieuweklas van de vijfdes gewerkt worden. Wij opterenvoor het behandelen van discussieonderwerpendie jongeren interesseren en die ook tijdensde lessen (talen, geschiedenis, godsdienst, ...)uitgediept kunnen worden. Gedurende tweeontmoetingsweken, één in elk land, één in elksemester wordt de samenwerking dan echt inpraktijk omgezet.Om dat alles rond te krijgen, zal er nog heel veeltussen Vlaanderen en Litouwen gecommuniceerdmoeten worden. En we weten uit ervaringdat, ondanks alle moderne middelen, vlot contactniet altijd vanzelfsprekend is.Of zou het dit jaar anders zijn? Wij hopen het.Pieter De Geest en Guido VerstraetenMisschien voelden wij ons onbewust toch welwat benadeeld toen wij met onze volledige klasin het vijfde jaar samen met onze geschiedenisleraarmijnheer Achten, onze klastitularis, leraarNederlands en esthetica mijnheer Van de Veldeen mijnheer De Backer, onze geschiedenisleraaruit het eerste jaar voor een week naar de Provencetrokken tijdens de paasvakantie.Maar dat was een eenmalig initiatief, wanthet heeft geduurd tot onze huidige directeurWalter Roggeman als leraar Engels samen meto.a. oud-collega François Smet de Engelandreisstartten in 1977.Vanaf dat ogenblik was er een waardig alternatiefvoor de mannen uit de WEa, WEb en economische.

RUBRIEKOVER DE GRENZENGriekenlandHoeveel leuker en interessanter zou het niet zijnals leerlingen konden kiezen tussen twee (enwaarom niet drie) verschillende bestemmingen.Die doorbraak is er dit jaar gekomen met eenreis naar Griekenland onder leiding van Evert VanWambeke, Yves Faems en Christine Dejongheen ik maak me sterk dat we volgend jaar eenderde reisdoel zullen hebben: Spanje met eenteam onder leiding van onze romaniste IngeCallewaert (die zelf in 2001 als piepjonge begeleidstermeeging naar Italië).Waarom?!Blijft de vraag waarom elk jaar opnieuw zoveelleerlingen zich inschrijven voor de eindreis énwaarom al die begeleiders er zelfs tijdens devakanties voor kiezen om samen met leerlingenweg te trekken!EngelandreisIk mocht vanaf 1985 de groep Engelandvaardersversterken en voelde regelmatig een gezonderivaliteit tussen de twee groepen, waarbij steevastverwezen werd naar het ‘cultuurgehalte’ bijbeide reizen en ik ben steeds, samen met onzevaste begeleidersgroep (François Smet, Eva DeSchryver en Walter Roggeman) die Engelandreisblijven verdedigen tot wij in september1999 voor een nieuwe uitdaging stonden! Desuperior was met pensioen gegaan en hiermeeverdween meteen ook een sterkhouder voor deItaliëreis (samen met initiatiefnemer Ludo VanGinneken en collega’s Fred Adriaenssens en LeoVereecken).Vernieuwde ItaliëploegWe (Walter en ikzelf) vonden het eigenlijk nietkunnen dat we in onze nieuwe rol allebei blevenmeegaan naar Engeland en de Italiëreis verweesdzouden achterlaten.De keuze was snel gemaakt: François en ikzelfgingen voor een vernieuwde Italiëploeg zorgenen Eva en Walter zouden de Engelandreis blijventrekken. Dat was althans de bedoeling, maar hetverschrikkelijk dure pond zorgde ervoor dat debelangstelling voor London, Oxford, Salisbury,Bath en andere pareltjes zo matig werd dat wede Engelandreis niet meer konden organiseren:iets wat onze huidige directeur terecht nog altijdbetreurt en nog laat hij geen gelegenheidvoorbijgaan om de plas over te steken! Tijdensde voorbije krokusvakantie was hij bij de begeleidersdie (samen met 35 leerlingen uit dewetenschappelijke richtingen van onze derdegraad) onze oud-collega Jef Ongena gingen bezoekenin Abingdon!Bleef dus enkel de Italiëreis over! François Smeten ikzelf waren wat blij dat collega Leo Vereeckenen mevrouw Irène Vander Cruyssen alsvaste waarden op de Italiëreis ons met veel enthousiasmebleven steunen op reis. En ook hiergroeide stilaan een vaste ploeg, vooral toen in2003 collega Erik Bielen en Isabelle Van Lemmensonze troepen kwamen versterken.Grote groep, grote ploegMaar niets blijft zoals het is: omdat het aantalleerlingen in ons eindjaar steeds groter werd,was uitbreiding van onze ploeg een absolutenoodzaak en dan doet het enorm veel deugddat mensen positief antwoorden op de vraag ofzij mee willen op eindreis! Op die manier kwamenYves Faems, Matthias Verougstraete enEvert Van Wambeke bij de groep en vanaf ditjaar ook collega’s Tom de Paepe en Bram Noens.Hoewel we op die manier een enorm sterk teamhebben, bleef er iets knagen: er was nood aaneen alternatief!Op die eerste vraag moeten de leerlingen zelfantwoorden natuurlijk en ik beloof jullie nu aleen vervolg op dit artikel in juni, met verslagjesvan leerlingen vanuit Athene en Rome methun antwoord op deze vraag. Het tweede blijfteen raadsel voor al wie nog nooit is meegegaanmet jonge mensen tijdens de vakantie. Vraaghet maar eens aan de ploeg van de Cévennes:ook deze groep is niet stuk te krijgen en breidtvoortdurend uit, waardoor zij ook dit jaar optwee verschillende locaties terecht kunnen metonze ingeschreven leerlingen uit de derdes.Wij vertrekken ook dit jaar weer vanuit de positieveinstelling dat alle ingeschrevenen zich opeen volwassen manier zullen gedragen en waaromzou dit niet? De voorbije jaren konden wijsteeds rekenen op jongens en meisjes die nogverwonderd konden zijn bij al het moois dathen getoond wordt en al was er wel eens eenincidentje, we konden het steeds onmiddellijkoplossen en als één groep verder trekken.En of we het nu nog niet allemaal gezien hebben?Misschien wel, maar het is steeds anders:ook al doe je al tien keer ongeveer dezelfdewandeling in Venetië, het is en blijft steedsmet andere leerlingen en dit maakt het telkenszo ongelofelijk verschillend van de vorige keer.Meer moet dat niet zijn! A la prosimma.Marc Buytaert14 IC HOU FEBRUARI 2008

OVER DE GRENZENRUBRIEKDIT JAAR MET HONDERDZESTIG OP PADVlieg met me mee... naar de CévennesIn juni 2000, een behoorlijk tijdje en grijze harengeleden, verschenen in Ic Hou de volgendewoorden: “Collega Danny Van Royen vroeg eentijdje geleden om een stukje te schrijven overde reis van de derdejaars naar de Cévennes.Het lijkt wel de wereld op z’n kop! Hoe kun jenu een artikel maken over een reis die nog nietplaatsgevonden heeft? Zullen onze jongens enmeisjes in de wolken zijn? Zal de begeleidingtevreden kunnen terugblikken? Zal Saint-André-de-Majencoulesbaden in een verzengendezon of zullen de hemelsluizen ons trakteren opmenig frisse douche? Zullen we met gebundeldekrachten de Hérault de baas blijven? Zalde Pont du Gard ook na ons bezoek rechtopblijven staan? Zelfs Merlijn moet ons het antwoordschuldig blijven. Ik pruttelde nog eventegen, maar de hoofdredacteur had een aankondigendstukje in gedachten en ... uiteindelijkkwam dat er ook”Het is ondertussen januari 2008 en de deadline voor de jubileumeditievan ons schoolmagazine komt angstwekkend dichterbij. Collega, en ondertussenook adjunct-directeur, Danny kwam – alsof de tijd was blijvenstille staan – polsen om een stuk te schrijven over onze derdejaarsreis.Terugblik en toekomstplannen...Deze keer is de klus een pak eenvoudiger: wekunnen nu immers reeds terugblikken op achtprachtige reizen...’t Is natuurlijk wel een beetje vreemd om in hetjaar des heren dat ons dierbaar College 200 jaarbestaat, terug te blikken op acht jaar derdejaarsreisen uit te kijken naar de negende! Nog nietécht veel. En toch, en toch... ’t Waren acht goeiekeren en de negende wordt gegarandeerd ookeen ‘goeike’! En hadden we het geweten, wewaren met onze Cévennesreis 192 jaar vroegerbegonnen, want zo jubileumachtig voelt hetal! Maar dat kan natuurlijk niet, want toen wascollega-begeleider Luc Pierssens zelfs nog nietgeboren.Een terugblik: de eerste keerDe inleiding van het artikel in Ic Hou van januari2001 loog er niet om... Het was goed geweest,die eerste keer in 2000, méér dan goed en dàtkan niet altijd gezegd worden!“Een lichte ontreddering. Gedesoriënteerd. Snakkendnaar zon. Met heimwee terugkijkend naareen dikke week jeugdig, explosief ‘geweld’.Vloekend op het miezerige Belgische weer. Hunkerendnaar de Mont Aigoual, zere voeten, slaaptekorten een koele Export 33. Met een glimlachterugdenkend aan ellenlange fijne gesprekkenmet collega’s en ‘coole’ snotapen die steeds allesbeter weten.’t Was goed; bangelijk goed! Begrijp je?”

RUBRIEKOVER DE GRENZENLa douce FranceEn na een eerste keer, kwam er de tweede keer.Een tweede keer is meestal beter dan een eerstekeer, maar niet die keer... Het was gewoonwegslechter. Immens slechter! Ja, écht wel! Editie2001 was slechter! Punt! We moeten niet rondde pot draaien! Lees maar wat er in januari 2002in onze Ic Hou stond:“Pardon? Ja, ja, ja! Het was gewoonweg slechter.Het begon eigenlijk al vroeg in de ochtendvan die bewuste woensdag. Wie had dit kunnenverwachten? We hadden er nochtans alles aangedaan. Briefwisseling, telefoontjes bij de vleet,lobbyen, steekpenningen onder tafel à volonté,maar het mocht niet baten.Het was om zeep.De zon gaf er de brui aan. Kun je het je al voorstellen?Die woensdag op het strand van Palavas?We hadden moeten bakken en braden!Zestig jongere en een tiental oudere lijven haddenmoeten verkoeling zoeken in het zilte nat!Maar niets van dat alles. Geen azuurblauwehemel met een Teletubbieszon, geen verzengendehitte, geen smachtende blikken naar eenfrisdrank met een rietje voor Sofietje! Niets! Hetwas grijs. Vele schakeringen grijs.We hadden gefaald.De volgende dag werd het koud en sloot de zoneen verdrag met de regen.Verrader!”Tja, daar zaten we dan... Maar gelukkig was hetin werkelijkheid natuurlijk wél nog beter dan dieeerste keer! De compeed plakte immers nog beter,het eten was nog lekkerder, de roofvogels inBeaucaire deden nog beter hun best, de druipstenenin les Grottes des Demoiselles dropennog beter, de markt in Ganges was nog bruisenderen de blaren nog kleiner.We waren klaar voor een derde editie. We haddener nog altijd goesting in! En editie 2002was opnieuw oké! De cravate vloog die laatstevrijdag van het schooljaar alweer met veel plezieraan de haak en weer ondergingen collega’sop luttele minuten tijd de metamorfose vanoudercontact-houdende-en-licht-vermoeid-aldan-niet-over-de-bril-kijkende-collegatot stra-lende-bijna-als-dartele-hinde-of-jong-veulen-zijnde-collega. En de leerlingen, die waren zoalsleerlingen behoren te zijn: blij en blijer.Ook de vierde editie in 2003 was er eentje omU tegen te zeggen, maar daarna begon stilaande mot erin te zitten... Gieren die op ons hoofdkwamen zitten? Druipstenen van tientallenmiljoenen jaren oud? Een terrasje met zicht opde Middellandse Zee? Een beklimming van deMont Aigoual met adembenemende vergezichten?Een afdaling van een bruisende Hérault?Gladiatoren in de Arènes van Nîmes? De begeleidinghad het allemaal wel al gezien... De futwas eruit... La douce France leek ons zo douceniet meer... Hadden we dan geen goestingmeer om er met onze derdejaars op uit te trekken?Toch wel! Zeer zeker wel! Maar we wildennieuwe horizonten verkennen. We wilden onzegrenzen verleggen. Kaarten werden opengespreid,tientallen telefoons gepleegd.Nieuwe horizontenOns oog viel stiekem op Spanje... De leerlingenhakten uiteindelijk zélf de knoop door: voor devijfde editie in 2004 waren er zoveel inschrijvingendat de Château des Pauses veel te klein wasom ons allemaal te herbergen! Hop naar Spanje!“We slaan gedurende 7 dagen ons figuurlijkekamp op in Corça, maar veel verblijven we nietop het domein: het programma zit eivol! Deleerlingen genoten van een eerste verkennendewandeling, vergaapten zich aan de SagradaFamilia en Parc Guëll, kuierden op de Ramblas,droomden van een sterrenstatus bij het aanschouwenvan de grasmat van Nou Campstadionin Barcelona, spartelden en snorkelden in deMiddellandse Zee, staken een tandje bij tijdensde mountainbiketocht, zweetten en puften tijdenstwee lange wandeltochten, bezochten eenSpaanse markt, en nog veel meer!”Ons Spaans avontuur was super, hoewel we welwat last hadden van een paar vliegen, een lamaen een licht schurftige hond op het domein...Gaia zal het ons wel vergeven dat velen vanons die beestenboel met spoed naar de eeuwigejachtvelden wensten. Een paar honderdzoemerds hebben we in elk geval een handjegeholpen...In oktober 2004 leek het helemaal verkeerd telopen... Toen hebben een paar collega’s tochwel wat grijs haar gekweekt en her en der sneuveldeer een nagel. Lees maar wat er in Ic Houverscheen...“1000 bommen en granaten! Het nieuws vielinderdaad in als een bom en de begeleidingmoest toch even naar adem happen! We zateninderdaad met een meer dan behoorlijk probleem:63 ingeschrevenen, 3150 euro inschrijvingsgeld(omgerekend is dat 127070,685 oudeBelgische franken), en géén reis! Inderdaad:géén reis! Zoals ondertussen al duidelijk is: ilne faut pas vendre la peau de l’ours avant qu’ilest tiré, hé! Géén reis dus! Er is iets (meer dan)behoorlijk misgelopen met de communicatie inSpanje en het lag zeker niet aan de tongval. Wijhadden net als vorig jaar contact met de uitbaterzelf van het vakantieverblijf in Corça. Tijdensons verblijf op het domein hadden we reedseen optie genomen voor 2005 en we warenovereengekomen dat we eind oktober preciezeaantallen zouden doorgeven. Wij belden braafjesdoor dat we in juli 2005 domein l’Ocell zoudenverblijden met 63 kwieke jongelui: bleek dater slechts plaats was voor 0! De overkoepelendeorganisatie had – buiten medeweten van de eigenaar– het domein reeds verhuurd. We hebbentoen onze reputatie als leraar zwaar eer aangedaan – zagen – maar het mocht niet baten.16 IC HOU FEBRUARI 2008

OVER DE GRENZENRUBRIEKRetour à ...5 uur na deze onheilsboodschap en evenveel uren Spaanse (en Franse, enSpaans-Franse, en onverstaanbare,... ) telefoontjes later, was er echter eenoplossing uit de bus gevallen. Alleen was de bus niet Spaans, maar welFrans. We trekken tijdens de zomervakantie (opnieuw) naar Saint-Andréde-Majencoulesin de Cévennes. De beperktere groep deelnemers maaktdit mogelijk. Het grootste onheil was nu wel geweken – we hadden deelnemersén een reis én 3150 euro inschrijvingsgeld – maar de reis was wélnaar het verkeerde land!63 leerlingen waren stipt op tijd aanwezig op de informatievergaderingwaarop zij vriendelijk – doch heel dringend – uitgenodigd waren. Hier endaar zag je tijdens het verkondigen van de ‘Ondergang van de SpaanseReis’ wel een mond openvallen en je zag hoe niet aanvaarde communicatiemiddelenals ‘fu**’ en ‘shi*’ en ‘kl**’ zich ter hoogte van de stembandenvormden, maar gelukkig niet verder groeiden dan het embryonale stadium.Over het algemeen hadden onze lieve jongens en meisjes wel begripvoor dit duidelijk geval van overmacht. Uiteindelijk schreven zich 58 leerlingenopnieuw in voor de reis naar Frankrijk.”De zesde keer was er weer eentje om van te snoepen. Alles verliep in peisen vree en bij onze terugkeer weer een heleboel lachende en in de zongeblakerde gezichten!Twee groepenLap zeg! Wanneer zou ons eindelijk eens rust gegund worden? We haddennu net onze draai weer gevonden in het opnieuw voor ons douce France, dedruipstenen dropen weer precies zoals we het graag hadden, de condor waseindelijk samen met de Spaanse vliegen naar de eeuwige jachtvelden gevlogen.Kortom, we konden weer met ons allen volop genieten van de heerlijkeCévennes en nu lapten ze ons dit! Wie lapte wat dan aan wie? De leerlingennatuurlijk! Het zijn toch altijd de leerlingen!? Ofwel lappen ze iets aan hunlaars ofwel lappen ze iets aan onze laars! Nu waren ze weer met meer danhonderd! Nu moesten we weer verhuizen! Gelukkig was er Albert Van Huffel,die een tweede locatie vond in Le Vigan, op een tiental kilometers van onsvertrouwde Château in Saint-André-de-Majencoules. Tussendoor schuddehij ook nog een erg enthousiaste tweede ploeg begeleiders uit zijn mouw,regelde traiteurs, tenten en god weet wat nog allemaal! Feit is dat we kunnenterugblikken op een zeer geslaagde reis in 2007!Met honderdzestig op padEn nu is het uitkijken naar juli 2008... Om en bij de 160 leerlingen zullen weergenieten van wat het zuiden van Frankrijk aan prachtigs te bieden heeft. Demensen van de begeleiding en keukenploeg kijken er al volop naar uit!Het is mooi geweest, schoon, prachtig, fantastisch! Als ’t College z’n 300ste verjaardagviert, hoop ik nog eens te kunnen terugblikken op zo’n prachtervaring!Dank in elk geval aan: Patrick Braem, Inge Callewaert, Bea Cap, Luc Cortebeeken Riet, Evy D’heer, Ingrid Dekeyser, Robby De Rudder, Bart DeSchutter, An De Wilde, Vera Goossens, Inge Meul, Renaat Philips, Luc Pierssens,Eef Rombaut, Jef Steenssens, Tiny Torsy, Sandra Vancauwenberghe,Paul Van Dam en Marianne, Wim Vandervreken, Kathelijn Vandewal, MyriamVan Goethem, Nele Van Haeghenberg, Kristof Van Hove, Albert VanHuffel, Thomas Van Meir, Pieter Van Rumst, Leen Verhelst, Etienne enMaria Van den Bossche, en Lieve Dellaert.Dank ook aan een zeshonderdtal leerlingen die tijdens de derdejaarsreiseen fijne tijd beleefden, maar deze reis ook tot een fijne reis maakten! Dankook aan de directie om deuren open te zetten, carte blanche te geven, tevertrouwen in een grote groep collega’s en waardering te tonen!Als we deze zomer, volgend jaar of als we oud, grijs of kaal zijn geworden“Vlieg met me mee naar de regenboog-rainbow” zullen horen, dan zullenwe met heel veel plezier terugblikken op een onvergetelijke ervaring daarergens in een piepklein dorpje in de verre, verre Cévennes...soms zijn er momenten dat ik aan je denk,ook al komen die maar weinig voor...vlieg met me mee naar de regenboog-rainbow,ik denk alleen aan jouvlieg met me mee naar de regenboog-rainbow,ik hou alleen van jouVlieg met me mee naar de regenboog-rainbow,ik denk alleen aan jouvlieg met me mee naar de regenboog-rainbow,ik hou alleen van jou,hou alleen van jou....19 – 28 juli 2008:Reis naar Slowakije voor € 865 (vol pension)(Paul De Leeuw)RPIC HOU FEBRUARI 2008 17

PLANKENKOORTSDe wonderjarenvan het schooltoneelTheater zit diep in de Collegetraditie geworteld. Het hoort bij het Collegezoals de kerk, de lange gang en de Calfac.Gedurende de 200-jarige geschiedenis van hetSint-Jozef-Klein-Seminarie passeerden zowatalle stijlen de revue: vederlichte komedies lopentopzware tragedies voor de voeten. Tussen deensemble- en kostuumstukken prijken zelfs enkelemusicals en een enkele keer puur improvisatietheater.Ic Hou dook in zijn eigen archieven,op zoek naar de magie van het schooltoneel.De auteurs: niet te minstenEen beetje toneelauteur kan blijkbaar pas detheaterparnassus bestijgen als een stuk van zijnhand (ze zijn inderdaad allen van de mannelijkekunne) onder College-auspiciën op de plankenis gezet. Met een duidelijke voorliefde voor deGrote Namen; het SJKS weet zijn klassiekers immersin de watten te leggen. De Grieken voerenhet lijstje aan, met Shakespeare als verdienstelijketweede. Brecht, Claus, Molière, Tolstoj enGogol geven het palmares verder glans.ProfessioneelWaar de toneeltraditie precies begint, is moeilijkte traceren. Feit is wel dat al in het eerste Ic Hounummeruit 1955 gewag wordt gemaakt vaneen rijk theaterverleden. In tegenstelling tot dehuidige formule werd er in de wonderjaren vanhet Collegetoneel niet één maar twee keer gespeeld.Ieder najaar werd een grote productie ophet getouw gezet en bij de prijsuitreiking in juniwerd dat nog eens dunnetjes overgedaan metfragmenten uit mastodonten uit de theatergeschiedenis.Opmerkelijk is wel dat er toen al eenberoep werd gedaan op (beroeps)regisseurs vanbuiten de schoolmuren. Onder impuls van delegendarische Dries Morel (die ongeveer in dezelfdejaren het schoolblad Ic Hou mee boven dedoopvont hield) en Ludo Van Ginneken werd de‘professionalisering’ van het toneel ingezet. Eénvan de opmerkelijkste huisregisseurs was RemiVan Duyn, die later furore maakte als enscèneurvan massaspektakels als de IJzerbedevaart en deHeilig Bloedprocessie. Plaats van opvoeren was,een enkele uitzondering daargelaten, de voormaligeFeestzaal die haast een eeuw lang de speelplaatsenvan de lagere en middelbare school vanelkaar scheidde tot ze in 1994 door een alles verwoestendebrand tot puin herleid werd.De leerlingen in de hoofdrolHet opzet was destijds licht anders dan vandaag.Waar de laatste decennia de (hoofd)rollen netjesverdeeld werden onder leerkrachten en leerlingen,stonden tot in de vroege jaren ‘60 de leerlingenvolop in the picture. Ook het devies ‘Hoemeer volk we van de scène kunnen laten proeven,hoe beter’ was nog niet van kracht: een cast vanmeer dan 20 spelers was meer uitzondering danregel. Bij de drie voorstellingen – één galavertoningvoor de prominenten en twee voor het gewonepubliek – zat de zaal steevast barstensvol.De toeschouwers telden tussen de 50 (galavoorstelling)en 40 frank (de modale burger) neer omhet spektakel bij te wonen. De opbrengst van deopvoering werd binnen de schoolmuren besteed– het boekenfonds voer er vele malen wel bij. Destukkeuze leert ons echter wel dat de toenmaligesmaak toch enigszins verschilde van die vannu: veel van de opgevoerde teksten hebben detand des tijds niet doorstaan . Ze dragen illusterenamen als ‘Muiterij op de Caine’, ‘De trouwelozewereld’, ‘De ivoren deur’ en ‘Columbus’. Dat hetCollegetoneel overal hoog aangeschreven stond,merk je aan de lijst prominenten in de zaal: bisschoppenen kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders,de fine fleur van burgerlijk Sint-Niklaas, maarook de voedstermoeder van het Vlaamse theater,Dora van der Groen, werden tussen de aanwezigengespot. De prestaties van de spelers werdenachteraf in uitgebreide recensies in de pers tegenhet licht gehouden.Hard labeur en na afloop... dorstHet repetitielabeur, de strijd tegen de klok om tegende voorstelling een decor in elkaar te knutselen,de speurtocht naar de juiste kledij en – niet tevergeten – de magische sfeer die de geur van deplanken, de warmte van de spots, de spanning enhet plezier van het spel en niet te vergeten vollezalen met zich meebrengen, zijn na al die jarenechter nog steeds de vaste ingrediënten van eenschoolproductie. De inhoud van de stukken, desmaak van het publiek en de manier van spelenmogen veranderd zijn, de kern blijft hetzelfde. Enkelesfeerschetsen uit het stuk Columbus (1956):“Kritisch nevelig zwijgt de zaal, waarin nu en danbrilglazen opflikkeren die gespannen de gebeurtenissenvolgen. Matrozen spelen gitaar en dobbelen.Columbus houdt een fel betoog tegen depater, die zich niet kan verdedigen daar hij te doenheeft met een broekspijp die steeds meer wil afzakkenen een veiligheidsspeld die tergend in zijnbeen prikt. Vincente [een van de personages] valteens deftig uit de noot zodat zijn broer Martintwee bladzijden tekst minder moet zeggen maaralles komt toch terecht als Ravel losbreekt. Dans,apotheose, doek, dorst!” De toneelopvoering wassterk met het schoolse leven verweven. De directiewoonde op tijd en stond een repetitie bij, leerkrachtenen leerlingen werkten nauw samen bij derepetities en het in elkaar knutselen van het decor.En na afloop passeerde de econoom met de flescognac, aldus Marcel Van Brussel, die als leerkracht– naast zijn bloeiende carrière in het amateurcircuit– tot in de late jaren ’80 een vaste waarde opde Collegeplanken was.Nieuwe startIn de vroege jaren ’60 bloedde de toneeltraditiestilaan dood. Meer dan tien jaar lang bleef heterg stil op het toneelfront. Links en rechts zettenleerlingen een kleinschalige productie op poten,vooral bestemd voor medeleerlingen. Tot meerdan een paar op zichzelf staande voorstellingenkwam het echter niet. Tot halfweg de jaren ’70enkele jonge wolven, waaronder Eddy Allcock,Eddie Van der Vieren en Danny Van Royen, dehanden in elkaar sloegen met enkele gretigecollega’s uit de Heilige Familie. In het korps werdduchtig geronseld en een nieuwe theaterfamiliewas geboren. Een sterke familie, zo blijkt,want meer dan dertig jaar later is ze nog steedsspringlevend. In het tweede jubileumnummervan Ic Hou belichten we uitvoerig de toneelstrapatsentussen 1977 en nu.18 IC HOU FEBRUARI 2008BN

SCHACK-BOEKOp pad met de champTweehonderd jaar College: feest. Freddy Willockx verbouwde er een halvestad voor: een heuse Ramblas om leerlingen en professoren veilig en opniveau naar het Heilige der Heiligen te laten schrijden. Fietsers mochtenna Freddy’s ingreep de markt straffeloos dwarsen naar een poort van hunkeuze: de Collegepoort of de Stationstraatpoort. En als klap op de vuurpijl:de finale van de rioleringswerken. Metersdikke buizen werden onder hetkruispunt van de Kleine Laan met de Broodstraat onder de grond geboord.De stroom leerlingenzweet zorgde immers al jarenlang voor wateroverlastin de buurt.NonEven was er de regeringscrisis in 2007.Joëlle Milquet kon zogezegd de keiharde Vlaamseeisen niet aanvaarden. De waarheid is echter... complexer. Ze had al kort na de verkiezingenhaar 12-jarig zoontje willen laten inschrijven inons eerste jaar. Qualité, vous savez ... Het hadniet gepakt. ”Non!” had Walter Roggeman gezegd.Bij de start moeten al onze leerlingen Nederlandssprekendzijn. Dra komt er dan Frans bij,da’s waar, en Engels en Duits en misschien welSpaans en Italiaans. En als het een echte ‘diehard’ is nog wat Russisch van de Faems. Maargeen Nederlands? “Non”. Het is hard aangekomenbij ons Joëlle. Ja mens, de Vlaamse onverzettelijkheidvan Walter Roggeman, hé. Belgiëzal het geweten hebben. Zeker nadat Roggemanzei van nog eens terug te komen in december.Als het nieuwe gebouw klaar was, kwam erweer een OKAN-klas op onze school, misschiendat dan ...Het is dan dat haar schmink is beginnen uitlopen.Ja madam, de juiste leerling op de juisteplaats. We zijn er sterk in.Crisis? Nee, tochGeen Belg die er zich wat van aantrekt. Want weblijven feesten. Stoetsgewijs fietsend bolden wehet schooljaar in. En het was nog niet eens eindseptember of er was al het feestweekend metfeestzitting, feestreceptie, familiaal feestweekenden ga maar nog een feestje of twee door. Inoktober gingen onze leerlingen nog wat meerpraktische wijsheid opsteken bij oud-leerlingen.Jaja, SJKS als poort naar succes in je latere leven:voor je ’t weet ben je ingenieur, dokter of sta jenaast Flahaut op een vliegveld in Tsjaad om eenoude Belg te repatriëren. En als dat allemaal nietlukt, kan je ook nog eenvoudig leraar worden.‘Poëzie op zondagmorgen’ in Sint-Niklaas? Geenmens die er vijf minuten vroeger voor naar debakker gaat. Maar poëzie in ’t College? Een historischsucces.En voor we ’t goed beseften, bolden we zo deexamens in. Weer feesten geblazen! Even tijdmaken, zelfs in volle examenstress, voor demeester der meesters: Raymond Ceulemanskwam onze burgervader een balleke leren stekenin de feestzaal.En 2008 belooft nog feestelijker te worden.De champagnekurken zullen nog maar net hetnieuwe jaar ingeknald hebben of de superproductieJesus Christ Superstar komt er in januarial aan. Er komt een leerlingenverwendag (neen,Matthias, da’s niet uitslapen met 10 euro preevan den directeur), de historische tentoonstelling(onze huishistorici beginnen te kwijlen bijde gedachte alleen al aan eeuwenoude documentenen in het vooruitzicht op expositiekastenmet allerlei geschiedkundig lekkers alslandkaarten en perkamenten is een historich orgasmenooit veraf) en natuurlijk ...de leerkrachtenverwendag,11 mei.Feest alom dus. ’t Zal afkicken worden in september2008. Want dan wordt de feestbladzijdedefinitief omgedraaid. Feestloos. Troosteloossaai. Want om al aan de voorbereiding van250 jaar SJKS te beginnen zal het nog wat vroegzijn. We zullen niet meer weten wat te doen.Hopeloos vervelen zullen we ons. Geen vergaderingenmeer, geen nieuwe, bruisende ideeën,geen gesleur meer met tafels en stoelen. En erzullen misschien nog meer SJKS-baby’s geproduceerdworden dan in 2007!Want zo’n feestjaar komt niet uit de lucht gevallen.Daar steekt wel wat energie in. En in dezezin is ‘wat’ een enorm eufemisme voor ‘bergen’energie. Want in 2005 al waren er vergaderingenvoor kandidaat-brainstormers. Hun ideeënmondden uit in tal van werkgroepen.Er waren er die de kar trokken, er waren er dieeen kar in hun handen werden geduwd door dedirectie, er waren er die op de kar sprongen, ...En er waren er ook die aan de zijlijn stonden. Diewel supporterden voor de karren, maar die nogniet goed wisten op welke kar ze zouden springen,stappen, sukkelen.Dat familiaal weekend zei me wel wat. Kon ikweer tafelpapier snijden. Geef me mijn knielappen,mijn volautomatische schaar en ne rol oftien papier en ik ben vertrokken. Niet te veelideeën, niet te veel gepraat. Geen blabla, maarboemboem.Op de kar MeerschaertHet zou niet bij papiersnijden alleen blijven.Want Patrick Meersschaert had nog een ‘jobbeke’voor mij. Hij plande immers een fietstochttijdens het familiaal feestweekend van 24 september.Hij vroeg aan mij en Marc Smet of wegeen zin hadden om in te staan voor de repatriëringvan pechvogels tijdens die fietstocht. Ikmet mijne minibus en Marc met zijn verstand enkennis van de Wase polder en zijn zangvogels,dat zag hij wel zitten.

SCHACK-BOEKWij ook, da’s zo een jobke waarmee ge altijd succeshebt: mensen uit de stront helpen, loodgieterijop wielerniveau: altijd contente mensen.Zaterdag zou voldoende zijn, voor zondag hadhij Nele Van Haegenbergh al aangesproken. Diezou dat wel alleen afkunnen. Da’s wat anders danSchack en Smet. Zet die achter het stuur van harenAmerikaan en die rijdt Paris-Dakar ‘op harenalleenend’. En geen co-rijders of andere overbodigeonnozelaars in haar passagierszetel!We sprongen dus op de kar van Patrick Meersschaert.Als kartrekker van de fietstocht haddenwe er alvast een van formaat: zo maar eventjedrie keer op rij wereldkampioen mountainbike.Weliswaar bij de masters, maar toch. Da’s volkom af te blijven, vraag dat maar aan Sven Nijs.Zo’n wedstrijd duurt voor Nijs te lang, ’t is tewarm of te nat, kortom ’t is altijd wat voor hendie het simpelweg niet kunnen. Maar de Mini,die zit altijd in forme. Dat zijn van die mensendie altijd fit zijn. Die vallen op door hun frisheid.Patrick Meersschaert al eens betrapt opeen uitgebreide geeuwpartij zoals er ’s morgenswel meer gepresenteerd worden in de leraarskamer?Hem na de middag al ‘zijne klop’ zienkrijgen? Nee, altijd even dartel, fris, monter enbij de pinken. Geen woord verkeerd of hij heefthet gehoord.He really likes the guy fromSint-GillisKlein manneken met een klein verzetje. Maarmet een enorm hoge trapfrequentie. LanceArmstrong naar boven zien rijden in de Tourde France? Wel, ik weet waar Lance de mosterdhaalde: he really likes the guy from Sint-Gillis.De Meerssschaert kwam eens naast me rijdenin de Stationstraat. Alletwee op ‘nen damsvelo’.Om onnozel van te worden. Ik op een gewonestadsversnelling, hij met zijn molentje. En diewerd maar niet moe. En maar blijven tetteren,die klep stond nog niet stil wanneer ik al langhing te piepen op mijn zadel. Maar niet zeggendat hij het door had dat mijn vat af was en dathij wel wat trager zou rijden. Nee, hij heeft zoeen duivelse tact nog bovendien. Maar zijn blikzegt me dan genoeg. Om de muren van op telopen, die blik. Hij kijkt dan eens in uw ogen enge weet hoe laat het voor u is. Zo een blik van:zullen we nu de MUG opbellen of val je lieverhonderd meter verder dood? Moordend moetdat zijn voor zijn tegenstrevers. Dat filmpje vanhet laatste WK al gezien? Ge moet maar eens kijkenop het internet. Dan zie je die grote, zwareberen zich naar boven hijsen. Patrick Meersschaertmoet wat meer force zetten dan op’t plat, maar die blijft in ’t zadel. Sommig mountainbikershadden beter hun fiets thuisgelaten.Voor hen was dat meer een loopkoers in debergen. Loopkoers met fiets aan de hand. Nietvoor de Meersschaert. Ik moet een viaduct al‘en danseuse’ nemen, hij zit nog gemakkelijk inhet zadel bij 20% bergop. (Daar is wel iets overte zeggen, over dat zadel. Ge moet dat ‘celleken’van hem eens goed bekijken. Laten we zeggendat je voor een citybike een breed zadel hebt, inlingerietermen een boxershort. Dan heb je eenracefiets. Al heel wat smaller, een tanga, zullenwe zeggen. Awel, op zijn mountaibike heeftde Meersschaert een string. Da’s geen zadelmeer, dat is een plastieken latje van amper enkelecentimeters breed. Daarom hoeft hij ookgeen schrik te hebben dat zijn fiets zal gestolenworden. Iedere potentiële dief krijgt al rillingenwanneer hij denkt aan het potentieverlies dat hijzal lijden als hij snel met die fiets moet proberenwegrijden.)In elk geval, we moesten ons geen zorgen maken,dat jobke werd voor ons een fluitje van eencent. Iedereen jaloers op ons. Ah ja, de herenvan ’t vervoer. En wij zullen wel maaltijden opdienenals de heren de succesboy gaan uithangentijdens de fietstocht, hé! Schoon verdeeld isanders, niet?Nee, wij leefden heel relax naar het feestweekendtoe. Ah ja, by the way, hij ging ons nog eenplannetje geven van die fietstocht. Kwestie vanniet al te veel verloren te rijden. Hij onderschatteons blijkbaar. Maar als we u daar een plezier meekunne doen, laat maar komen, Patrick.Op verkenningEn dat planneken had hij bij zich, die woensdagvoormiddag.“’k Zien ons dor nog zitten”zou mijn moeder zeggen. Ik met Marc Smet inde ‘stille ruimte’ achterin de leraarskamer. Patrickwas langsgehuppeld in zijn onvervalsteJack Russel-stijl. Diepte een paar minuscule velletjesA4 op uit zijn rugzak. Daarop – mits eenvergrootglas type microscoop leesbaar – dekaart van het Waasland met Sint-Niklaas, Wasepolder, Stekene, Moerbeke, Sinaai, Puivelde enandere metropolen, de te volgen weg. Was datnu dè fietstocht? Neeneen, de gezinsfietstochtdat was voor de mannen van de lagere school.Ronny Dragon regelde dat allemaal. Dat gingeen tocht van een 60 kilometer worden. Maardat was langs de baan, daar was niets aan quavoorbereiding. Dat hier was de mountainbiketocht.Hij ging die donderdag en vrijdag tussende soep en de patatten uitpijlen. En of we dietocht dan niet eens gingen verkennen op zondagnamiddagmet een paar man. Kwestie vante weten waar we ergens moesten zijn als eenpechvogel ons nodig had de zaterdag daarop.Het zou schoon weer worden dat weekend envoor twee wielertoeristen als wij kon dat tochplezant worden?Ik en Marc keken naar mekaar. De Meersschaertwas alweer weggejackrusseld. Marc had het gemerktdat ik wat bleek was weggetrokken. Zouik met mijn koersfiets komen? Nee jong, doetanie,zei Marc. Ik ken die Meersschaert. Die stuurtu ergens een dreef in en voor da ge ’t weet zijtge aan het zwemmen. Ik kom met mijn goeie,stevige stadsfiets, zei Marc.Maar ja, Marc Smet, da’s wat anders dan HermanSchack. Marc is nen echte Flandrien. Die zet zijnfiets niet buiten voor minder dan 50 kilometer.Die begint pas echt te fietsen wanneer ik al langin de lappenmand lig. Die rijdt de Ronde vanVlaanderen voor wielertoeristen op zijn nuchteremaag. Die reed op paaszaterdag 2007 metEddie Van der Vieren de Bloesemroute. En Eddykon het bijna niet meer voortvertellen, nog5 kilometer verder en die hadden ze met Pasen20 IC HOU FEBRUARI 2008

SCHACK-BOEKkunnen uitstrooien. Zo zit ik niet in elkaar. Ik beneen schoonweerfietser. Veel keren de koersfietsop, maar zelden voor langer dan twee uur. Welprofessioneel van fiets en uitrusting. Dat moetblinken. Maar het mannetje aan het stuur? Ik kanhet niet beter formuleren dan mijn huisarts alheel wat jaren geleden. Die was daar aan mijnlongen en hart aan het kriebelen met zijn ijskoudestethoscoop en ik zag hem een zorgelijkewenkbrauw fronsen. Is daar iets mis? Is dat somsniet stevig genoeg voor mijn fietstochten? Laatik het zo stellen, zei hij, met een 2PK-tje kan jeook Paris-Dakar rijden. Maar ge moet daar natuurlijkniet onnozel mee gaan doen. Ah ja, ikopperde dat den Boonen dan wel met een Mercedesreed. Nee, in vergelijking met mij was dateen van die Amerikaanse supertrucks.En ik ging dan op schok met de wereldkampioen?De onbetwiste numero uno?Ik had niet eens een mountainbike. En uit mijnstadsfiets schoot regelmatig het achterwielscheef, daarom had ik altijd een tang op zak.En ons Marie overtuigen om voor één keer eennieuw machien te gaan kopen, neen, manneken,september is al duur genoeg, zeker?Onze jongsten bracht de redding: die was uitzijn mountainbikeske gegroeid. Nu ja: mountainbike?Zo een gevalleke van net geen 100euro van Decathlon. ‘k Zou er alvast een paarkeer mee gaan trainen. Kader zelfs voor mijwat te klein, maar voor de rest een heel soepelmachientje. Schakelen was wat moeilijker, maarmet nog ne keer of drie trainen zou ik alvast eenpaar kilometer meekunnen, ik had tenslotte mijnbasisconditie van de weg nog.Ah, ge gaat dus den onnozelen uithangen. Zijtge nog niet geleerd? Ge zijt al meer dan 50 zulle.Leer eens rekening houden met vanalles en nogwat, want een paar uren fietsen kan een schooljaarellende opleveren. Is dat uw bedoeling? Watmoet ge nog bewijzen op uwe leeftijd?De commentaren van ons Marie op de aankondigingvan mijn mountainbike-exploot met dechamp en de neef van Briek Schotte waren dusecht bemoedigend. Weet ik meteen waaromRasmussen naar Italië ging trainen in plaats vanbij zijn vrouw in Mexico te blijven. Gewoon om’t gezaag van zijn vrouw te ontlopen, ja. Niksgeen bloeddoping of testosteron. Gewoon opde vlucht.Mijn trainingsoorden gaven me alvast weinighoop. Ik heb het niet voor de mountainbike. Tedikke banden. Een ongemakkelijk stuur. Geenklikpedalen (op de mijne toch niet). En dat kadertjewas zo klein dat ik steeds dreigde overkopte gaan als ik eens recht op de pedalen liep. Entegenwind ging het helemaal niet. Jongens, datging wat worden zondag!In formeZondagmiddag toch maar een boterhammekengegeten. De frietsjes zouden ’s avonds des temeer smaken. “Als ge al niet in ’t hospitaal ligt,tenminste.” Als laatste aanmoediging vlak voorde start kon dat tellen. En als ik me eens wat prepareerde?Dat was nu toch in. Alvast – ik dachtzonder dat iemand het zag – een paar Nurofennekesuit het medicijnenkastje genomen. Voorde hoofdpijn die zeker zou komen. Plots de stemvan de jongsten: en pak ook maar een paar Immodiummekes,want de Meersschaert gaat utoch de stront uit uw broek rijden.Mijn liefste zwaaide me nog uit. Tot straks hé.Aan haar blik kon ik raden dat ze eraan twijfelde.Straks ja, maar waar?Het was een heerlijk nazomerweertje. Stralendzonnetje, geen zuchtje wind. En ik zat in forme,zoveel was duidelijk.Om kwart voor een was ik al op de plaats van deafspraak: de bruine poort aan de stadsschouwburg.Oei, daar stond al iemand. Nen echtemountainbiker. Een soort Viking, een Noormanuit het hele hoge noorden. Niet overdrevengroot, maar een blok gewapend beton. Metspieren als scheepskabels. En vervaarlijke snor.Had er die voormiddag al 50 kilometer opzitten.Ronde van het Waasland in Sinaai, weet je, samenmet nog 1200 andere ‘echte’. Zijn woordenwaren nog niet koud of hij produceerde daareen fluim die een gat boorde in de arduin vande stadsschouwburg aan de overkant van destraat. Dat zijn van die mannen die je best niettegen hun achterwiel rijdt.Marc Smet kwam ook aangereden. Op zijnstadsfiets. Met fietstassen. Die zag duidelijk dezondagnamiddag ook al heel wat minder rooskleurigin dan bij het aperitief op het terras vanzijn Ponderosa in de Olmenstraat.En kijk, wie reed daar ook mee? Den HermanStuer! In vol ornaat. Valhelm en al. Met professionelemountainbike. Zou ik ook best niet tegenzijn achterwiel rijden, of ik heb ne slechten uurroostervoor de rest van mijn Collegedagen. Zager ook vervaarlijk uit, in dat koersbroeksken. Eenen al kracht. Beer uit Haasdonk. Wat veel aanden Trippel gezeten, zo te zien aan ’t buiksken,maar voor de rest was die er klaar voor.En zie, ook de Rembert van de derde Latijnsereed mee. Die kwam dus al met de fiets van Verrebroek.Zegt niet veel, kan aardig uit de hoekkomen en is van geen kleintje vervaard. Manuit de polder. Geef je ook best geen shot in zijnachterste.Met vieren dus. Nog even wachten op de meesterhimself. Daar was hij al: met valhelm, regenboogtruien WK-fiets. Klein, freel, maar zoalsaltijd straalde hij energie uit. Het tegenlicht gafhem een gouden aura en zijn klikpedaaltjesschitterden als had hij ze opgeblonken metstaalwol.Ze schitterden als de sporen van eenfrissse ruiter. Oei, als hij daar eens mee ging optrekkenzou mijn Guldensporenslag rap voorbijzijn. Hij kneep zijn remmen dicht en bleef eenpaar tellen ‘sur place’. Zeker niet om indruk temaken, hij was dat gewoon, hij kon zo blijvenstaan tot het donker werd. Toch gaf het mij eenkrop in de keel. Ik heb dat vorig jaar namelijkook geprobeerd. Op de markt in Beveren. Ze zijndaar nog altijd mee aan het lachen.En weg waren we. Nee, een kaart was niet nodig.Hij kende de weg van buiten. Hij had immersal voor meer dan de helft pijlen geplakt.Als er soms iets niet duidelijk was moesten we’t hem maar zeggen.Over het kruispunt van Vijfstraten, Spoorwegwegelop, weer af, eerste dreef in. Patrick Meersschaertmet zijn molentje, Thor Heyerdahl meteen verzet om Eddy Merckx rillingen van tebezorgen, Briek Schotte en de Stuer iets te geconcentreerdom op hun gemak te zitten, en deRembert? Het eerste maïsveld was nog maar inzicht of hij lag al in het decor. Niks geen paniek.Hij schudde eens met het hoofd en terug defiets op. Ja, de Rembert, eer dat ze in Verrebroekbeginnen te janken moet er veel gebeuren!En ik? Ik had me in het wiel van de Viking gezet.Niet onverstandig, je kon best zo kort mogelijkde Meersschaert volgen.En hij liet ons volgen. Hij reed net niet met deremmen dichtgeknepen.In Stekene reden we langs de vaart: op het jaagpaddat door de droogte van de voorbije dagenmeer en meer op een wasbord was beginnenlijken. Ik rammelde zowat van mijn fiets.Dit wasgeen fietsen meer: dit was als rijden met eenauto met vierkante wielen. Marc Smet speelde

SCHACK-BOEKhet leper: hij had gezien dat aan de andere oeveren vlotlopend asfaltbaantje lag. Maar kom,Nurofen en Immodium bewezen eens te meerhun nut. Want al leken mijn darmen soms achtermijn oren te zitten, mij ontsnapte geen raarluchtje.Na een sterke afdaling waarbij de fietstassenvan Marc iets te veel in de weg bleken te zitten,doken we de Stekense bossen in. Ik zat invorm, maar had geen tijd om de natuur te bewonderen.DeMeersschaert duidelijk wel. Diekon zich nog mateloos opwinden over pijlendie de organisatoren van een of andere paardenwedstrijdmet spijkers in de bomen haddengeslagen. En dan maar beweren dat de mountainbikersde natuur verpesten. En hij ging maardoor. Hield zelfs even halt om de ontdekte organisatorenvan die paardenkoers de les te lezen.Nu ja, bij de tamelijk verhitte discussie moest hijgeen schrik hebben, want ook Knud Svenssonwas vervaarlijk door de neus beginnen briesen.De vrede bleef nog juist bewaard zonder dat deVN-troepen moesten opgetrommeld wordenen tussen de paardenruggen door laveerden wevan de ene mottige wegel naar de andere.In de buurt van Kaboel?Het viel me op dat Patrick Meersschaert eenpropere mounainbiker is. Niet door de plas alshet niet moet, geen stoerdoenerij in mul zand,maar liever een hard strookje opzoeken. Hij kondaarbij wel tientallen meters op een reep zandvan een paar centimeter breed rijden. Mocht ikniet eens aan denken.Maar met veel goeie wil bleef ik in het spoor vanBjarne Larsson, die ook in het mulle zand hetgroot mes bleef martelen.“Zie, Marc, nu we dat eens op voorhand rijden,zullen jullie zaterdag toch weten waar de pechvogelskunnen opgehaald worden, niet?” Hetwas Marc Smet teveel geworden. “Patrick, wehebben hier nu al zoveel gedraaid en gekeerddat ik niet eens meer weet waar we nu zijn. Alsge zegt dat we op vijf kilometer van Kaboel aanhet rijden zijn, zou ik het nog geloven ook. Metal die bommenkraters in die wegels.”Ik kon Marc geen ongelijk geven, maar moest teveelnaar lucht happen om het luidop te beamen.Geen probleem voor de Meersschaert. Dat zouallemaal wel slim komen. Geen paniek, zei hij. Hethoofd koel houden, want weldra gingen we eenpaar honderden meter echt werk krijgen.En we zullen het geweten hebben! We dokenme daar een dreef in! Dat was geen mul zandmeer, dat was gewoonweg een omgeploegdedreef. Aan de kant nog amper berijdbaar, voorde rest zelfs te voet een marteling. Meersschaertvoerde het tempo iets op. Marc zat tot aan zijnfietstassen vast in de blubber, Rembert reed alenige tijd met de blik verder dan op oneindigen Herman Stuer had duidelijk last van de rug. Ikkon nog redelijk volgen, tot plots de Noor voormij een doodsmak maakte. Recht de braamstruikenin. Geen tijd echter om me om de slachtofferste bekommeren. Sauve qui peut! Als eenTGV ging de Meersschaert ervandoor, zijn pedaaltjesmartelend. Mijn eigen tempo opvoerenzou me in een diepe coma doen belanden. Dusmaar lijdzaam toezien hoe hij op een goeie 600meter een minuut of twee voorsprong nam. Eenna een kwamen we tevoorschijn uit de Sinaaisebrousse. Even op adem komen. En de Meersschaertbleef maar kwetteren en fris zijn. Dit wasniet eens een inspanning voor hem geweest, hijhad zich gewoon eens uitgeleefd. Ik voelde mijnhart bonken tot in mijn kleine tenen, het zijnespeelde nog steeds hetzelfde frisse deuntje.Voor de Rembert was het vat af, hij zou naar huisbegeleid worden door de Viking. Die was uitalle lichaamsopeningen aan het bloeden na zijnzoektocht naar verse braambessen, maar enigevorm van verzorging vond hij overbodig. “Plaatsvoor vers bloed”, murmelde hij en hij perste eenliter of twee zweet uit zijn valhelm.We mochten even op adem komen en kregeneen paar kilometer asfalt onder de wielen geschoven.“Rij maar verder, mannen, altijd debaan volgen. Ik ga nog een klein lusje maken.”Ja, ne mens moet toch iets leuks aan zijne zondagnamiddaghebben, nietwaar? Even fluks verdweenhij in de bossen om een paar kilometerverder als een duiveltje uit een doosje uit eenzijwegel op te duiken.In Sinaai hield Herman Stuer het voor bekeken.Met die rug verder rijden was waanzin. Hij kon aldoorrijden naar de café van afspraak. Onze helletochtwas nog niet ten einde.In het Sinaaise stiltegebied dacht ik het tempoeven te moeten opvoeren. Terwijl Patrick mecounterde, wat zeg ik, voorbijflitste, keek hij nogeven naar mij met een blik van: doe dat nietmeer, of ik zal u eens leren wat fietsen is.En op de knuppelpaadjes in het schoonste stukjePuivelde van pastoor D’Haenens leerde hij hetmij. Ik had al moeite om rechtop te blijven, laatstaan een deftig tempo te ontwikkelen. Hij uiteraardniet, hij speelde het zelfs klaar om enkeletientallen meter op zijn achterwiel alleen verderte rijden, over de knuppeltjes. Faut le faire, zegtStabel dan.Schol!In elk geval: die pintjes waren oververdiend. DeDuvel smaakte Marc Smet nog meer dan anders,de rug van Herman Stuer was terug shockproofgeworden en ik kreeg zelfs twee volledige pintennaar binnen. En de Meersschaert? Koffietjes,geen alcohol voor de meester. Eten en drinkenzegt hem niet veel, hooguit ne grote pizza’s avonds na een urenlange training in de bossenvan ons Joëlle. Het tochtje met de champ waswel om duimen en vingers af te likken geweest.De zaterdag van het familiaal feestweekend regendehet de ganse dag net geen pijpestelen.Het weerhield de meester er niet van nog nekeer of drie de tocht te doen.Mijn mountainbikecarrière kende geen vervolg.Ik heb me dat weekend beperkt tot het afspuitenvan de fietsen na de zwempartij door deWase blubber. “Dàt doede dan toch goed”, zeide Meersschaert met een knipoog.En toch, als ik nog eens op mijn fietske kruip,denk ik met graagte terug aan mijn tocht metde wereldkampioen. Als ge hem ziet rijden,làten rijden hé mensen, niet proberen volgenen zéker niet de straffen uithangen en hem eenswillen testen. Want hij pakt u op momenten datge u sterkst voelt. Genadeloos. Of het nu in Puivelde,Canada of Frankrijk is. Nen hele groten.We zullen hem missen in Peking, “mee zijn kleinvieloken, nor de mart om boter ...”Herman Schack22 IC HOU FEBRUARI 2008

VERBONDENIn de rubriek Verbonden gaan we dieper in op wat mensen inspireerten aanzet tot solidariteit. In dit jubileumjaar wordt de vastenactieanders dan andere jaren ingekleurd. Onderstaand artikel maakt duidelijkwaarom en op welke wijze Broederlijk Delen dit jaar werd herdooptin Solidariteit 200.SOLIDARITEIT 200De tijd loopt!Drinkbaar water, gezondheidszorg, een goede opleiding,gelijke kansen. Een aantal ‘vanzelfsprekende’verworvenheden in ons dagelijks leven. Het besef datmensen overal ter wereld hiervan dromen, is er misschienwel. Maar elk jaar opnieuw willen we als schooleen krachtig signaal geven dat we niet akkoord gaanmet hoe het loopt voor zovele miljarden mensen.Honger, droogte, slecht onderwijs, geen gezondheidszorg,weinig kansen. Ver van ons bed,maar ook heel dichtbij. Al tientallen jaren wordtde vastenperiode gebruikt om leerlingen enleerkrachten wat meer ‘wereldburger’ te maken,om even in te breken in die Sint-Niklase leefwerelden de ogen opnieuw open te maken.Naar de missiesAl vroeg in de geschiedenis van het Collegetrokken oud-leerlingen ‘naar de missies’ enhoorden de leerlingen de verhalen van dezevroege ontwikkelingshelpers, In de jaren zestigkreeg je de ABC-actie (Actie Borremans Chili),en al meer dan 40 jaar staat Broederlijk Delen inde kijker. Allemaal vormen van solidariteit, meegeëvolueerd met de tijd. Van missionering naar‘het ondersteunen van plannen van de mensenin het Zuiden’. Centraal staat toch telkens devaststelling dat mensen hun hart en leven willengeven om het lot van anderen te verbeteren.Oud-leerlingen-leerkrachten200 jaar College, een prachtig moment omkleine en grote ‘solidariteitshelden’ in de kijkerte zetten. Een aantal maar, want er zijn er velendie we niet konden bereiken, die we niet kennen,die vinden ‘dat ze toch niet zoveel doen’.Gewone mensen die ongewone dingen doen.We vinden het belangrijk om dit enthousiasmedoor te geven aan de huidige leerlingen, die ophun beurt binnen een aantal jaar hun vleugelsverder mogen openslaan. Uit het verleden wetenwe dat vele oud-leerlingen de solidariteitsgedachtemeenemen in hun verdere leven.MillenniumdoelstellingenWe ondersteunen dit jaar niet ‘Broederlijk Delen’als organisatie, maar willen wel het werkwoord‘broederlijk delen’ blijven uitdragen. Onder devlag solidariteit 200 geven we het woord en deopbrengst dit jaar aan de solidariteitsorganisatiesvan oud-leerlingen en oud-leerkrachten.Dit alles kaderen we binnen de millenniumdoelstellingendie in 2000 ondertekend werden doorde landen die lid zijn van de Verenigde Naties.Deze doelstellingen willen tegen 2015 een ‘anderewereld’. En stuk voor stuk zijn de projecteneen kleine aanzet tot een mooiere wereld.Verschillende invalshoekenOok de werkwijze is veranderd. Dit jaar krijgt elke‘reeks’ (1ste tot 6de jaar) een ander project waar zijrond werken en informatie over krijgen. Met beeldenen verhalen wordt het project voorgesteld engekoppeld aan één of meer millenniumdoelstellingen.Ook de lagere school krijgt een project opbezoek, met name dat van Bert De Wolf. Voor deleerlingen van het 2de middelbaar plaatst Bert zijnproject eveneens in de kijker.CongoHet eerste jaar hoort het verhaal van het projectMaringa Lopori Wamba in Congo. Dit project,dat via Sabine Van Roten (5LWia) bij ons terechtkwam,wil ecotoerisme promoten. In de voorstellinglezen we: “Ecotoerisme is één van de moge-lijke economische activiteiten voor de Congolezenom een degelijk inkomen te verwervenen tegelijkertijd aan goed bosbeheer te doen.Ecotoerisme kan bijdragen tot de vrede in het gebied.Toerisme staat nog in zijn kinderschoenenin RDC. We zien echter een stijgende interessena de verkiezingen van 2006. Samen met AfricanWildlife Foundation, de conservator van hetnieuwe nationale park in Maringa Lopori Wamba,willen we een tocht creëren om de bonobo´ste bekijken in hun eigen leefwereld. Hiervoor iseen boot nodig omdat de enige toegang tot hetgebied via het water is. Met deze boot wordenniet alleen de ecotoeristen naar bonobogebiedgebracht, maar worden er ook plaatselijke landbouwproductennaar de stad getransporteerd.Door de burgeroorlog was het hele binnenlandvan RDC afgesneden van de buitenwereld. Omte overleven was de bevolking aangewezen opjacht. Er loopt momenteel een programma omde plaatselijke stammen mee te betrekken bij debescherming van de bonobo´s. Ze krijgen ookeen opleiding om meer en betere landbouwproductente telen (ook bemesting van reeds omgekaptbos in plaats van omhakken van nieuwestukken woud.) Het doel is om met ecotoerismealle kosten (200.000$/jaar) voor de beschermingvan het gebied te kunnen dragen, alsook extrawerkgelegenheid te creëren. De boot wordt terplaatse gebouwd volgens Congolees model.Twee krachtige motoren zijn nodig om de stromingte trotseren. In 2008 zijn er reeds 2 trips gepland:in juni en september.”Het tweede jaar blijft ook in Congo, maar focustzich op schoolprojecten. Gerard Verbraeken (ret.1952) is als jezuïet werkzaam in Djuma. Hij schrijft:“Het land is zo diep gezakt dat we niet meer vanarmoede spreken, maar van miserie. Gelukkigkunnen de mensen hier ter plaatse nog leven van

VERBONDENhun velden, wat niet het geval is in Kinshasa. Maarhet nodige schoolgeld bij mekaar brengen is watanders. (...) De school wordt nu geleid door eenleek. Wegens geldgebrek werd het onderhoudvan de gebouwen en het meubilair erg verwaarloosdde laatste jaren. Maar hier hebben ze tochnog een bord (meer wit dan zwart!), maar hunhandboeken hangen aan flarden: werden nietgekaft of hersteld, zoals wij dat vroeger deden. Inmeerdere handboeken ontbreken tientallen bladzijden;andere boeken werden meegenomennaar huis – zogezegd in bruikleen. Het gevolg isdat allerlei teksten, zowel Frans en Engels, op hetbord moeten worden geschreven. Wat ‘n tijdverlies!Niettegenstaande zulk een lamentabeletoestand zou ik toch de school willen helpen methet aankopen van nieuwe handboeken.” Ook BertDe Wolf (ret. 1965) is sterk verbonden met Congoen stelt een project voor vanuit de vzw Kalesi,die voor een aantal scholen in Bas-Congo werkt.Ze trachten het niveau van het onderwijs sterkte verbeteren. Doordat ze erin geslaagd zijn omleerkrachten al een deftige maaltijd te geven (wateen probleem was – en met honger werken gaatniet goed) en hen toch wat bij te scholen, zienze aan die kant toch al vooruitgang. Om het onderwijsnog te verbeteren willen ze graag nieuwehandboeken kopen en schoolborden herstellen,want het aantal boeken is echt heel laag.”IndiaHet derde jaar trekt naar India met Norbert Robbrecht(Lat-Wisk. 1965). Het Instituut Voor Indischemoeders en kinderen (IIMK) legt sterk denadruk op dorpsontwikkeling en gezondheid.Sleutels tot ontwikkeling zijn voor hen bewustzijnen zelfhulpgroepen. Via zuiver water en sanitairbrengen ze gezondheid en hygiëne. Daarnaastwillen ze ‘inkomen verwervende programma’s’aanbieden, die leiden tot economische weerbaarheiden promoten ze via microkrediet hetondernemerschap. De vrouwen in deze gemeenschappenhebben een heel belangrijke rol omdatze er mee voor kunnen zorgen dat ze bovende armoedegrens kunnen leven en hun kindereneen betere toekomst geven.ChiliHet vierde jaar vliegt helemaal naar Chili in devoetsporen van pater Borremans, die eind december2007 overleed. Louis Borremans was van 194824 IC HOU FEBRUARI 2008tot 1959 studieprefect in het College en trok daarnarichting Chili (zie elders in deze Ic Hou). RogerBauwens (EC.1962) reisde hem in 1999 achternaen werkt momenteel in de parochie Niño Dios deMalloco van het bisdom Melipilla. “Wij steunenhun project ‘studiebeurzen en studieleningen’voor kansarme jongeren Ik (nvdr. Roger Bauwens)startte in 2002 het project studiebeurzen en studieleningenvoor jongeren uit kansarme gezinnen.Padre Louis, die de mensen beter kendedan ik, deed de selectie. We startten bescheidenin 2002 met 2 studenten; in 2003 stuurde PadreLouis mij meer studenten dan ik kon helpen. Ikspring wel bij, zei Padre Louis en zo is dit projecteen project van ons beiden geworden en in 2007(het schooljaar begint hier in maart en eindigt metKerstmis) hielpen we 32 studenten: Padre Louis 12en ik zelf 20. Studiebeurzen zijn een gift, waarvaner niets moet teruggeven worden: studenten uitgezinnen met tenminste 5 kinderen ontvangeneen studiebeurs. Studenten uit gezinnen metminder dan 5 kinderen krijgen een studielening,die ze na afloop van hun studies en als ze werkenmaandelijks kunnen terugbetalen. Tot nu toe zijner nog maar enkele afgestudeerden, maar hunaantal zal in 2008 toenemen. Van hen verwachtik dus een groeiende inbreng in het project. Doorhet overlijden van Padre Louis kan ik moeilijk zeggenaan de 12 studenten, jullie hebben pech, julliegeldschieter is overleden. Ga maar elders steunzoeken. Hoeveel studenten er van de groep van32 nog overblijven in 2008, weet ik nog niet precies,maar ik verwacht dat er toch nog meer zijndan de 20 die ik in 2007 heb geholpen.”De regenboogHet vijfde jaar blijft thuis in de stad. Jasha Baltussenen Tim Desmet (5LWE) zijn actief in ‘Deregenboog’. “Deze organisatie houdt zich bezigmet huiswerkbegeleiding van taal- en kansarmekinderen van het 1ste tot het 6de leerjaar. Nietenkel huiswerk, maar ook veel spelletjes enleuke uitstappen behoren tot hun programma.Ook een zevendaags kamp tijdens de zomer iseen van de activiteiten die de kinderen wil stimulerenen motiveren. Dit kamp wordt aan eenheel lage prijs aangeboden (30 euro), en heeftdus heel wat ondersteuning nodig. We willenhier graag onze schouders onder zetten.”BurkinaHet zesde jaar gaat terug naar Afrika: BurkinaFaso. Oud-collega Lieve Van Gerwen is heelsterk betrokken bij dit land en wil graag meervertellen over een project voor lagere scholenin Bouroum Bouroum. “Heel veel basisrechten,zoals lager onderwijs, zijn verre vanzelfsprekendin Burkina Faso. We willen dan ook graag onssteentje bijdragen tot het halen van de millenniumdoelstellingdie basisonderwijs voor iedereenvraagt.”7 projecten die elk op hun manier iets van eengemeenschappelijke droom trachten te realiseren:een wereld waar het fijn is om te leven.En als voor de millenniumdoelstellingen geldt:2015: de tijd loopt, dan durven wij daarop tezeggen: wij haasten ons daarheen!Tom VereeckenACHT MILLENNIUMDOELSTELLINGEN2015 – de tijd loopt. De Noord-Zuidbeweging in Vlaanderen tracht mee werk te maken van een aantal doelstellingen.Als de acht ‘millenniumdoelstellingen’ worden gehaald tegen 2015 ziet de wereld er als volgt uit:1 Het aantal mensen dat in extreme armoede leeft, is gehalveerd ten opzichte van 1990. Dit geldt ook voorhet aantal mensen dat honger heeft.2 Alle kinderen op de wereld volgen basisonderwijs.3 Meisjes krijgen dezelfde kansen als jongens, in het basis- en middelbaar onderwijs reeds in 2005, tegen2015 op alle onderwijsniveaus.4 Het sterftecijfer van kinderen onder de vijf jaar is met twee derde teruggebracht ten opzichte van 1990.5 De moedersterfte is met driekwart teruggebracht ten opzichte van 1990.6 Er is een halt toegeroepen aan de verspreiding van HIV/Aids, malaria en andere ziektes.7 We voeren overal een goed milieubeleid en het onomkeerbare verlies van natuurlijke hulpbronnen is gestopt.Het aantal mensen zonder toegang tot veilig drinkwater is gehalveerd en de levensomstandighedenvan ten minste honderd miljoen mensen in sloppenwijken is aanzienlijk verbeterd.8 Wereldwijd wordt samengewerkt op het gebied van ontwikkeling. Er zijn afspraken over goed bestuur,landen voeren eerlijke handel met elkaar en er is een eerlijk financieel systeem op poten gezet. Het schuldenprobleemvan ontwikkelingslanden is opgelost en de ontwikkelingslanden beschikken over nieuwetechnologieën. Samen met ontwikkelingslanden is er fatsoenlijk werk voor jongeren gecreëerd.Meer informatie kan je vinden op www.detijdloopt.beVoor een geanimeerd overzicht van de evolutie van de doelstellingen:http://www.millenniumdoelen.nl/atlas/index.php

VERBONDENE.H. LOUIS BORREMANS (1923-2007)‘den Borremans’‘el Santo’Op 26 december 2007 overleed E.H. Louis Borremans in Chili na een levenals missionaris onder de armsten van de hoofdstad Santiago. Voor hijin 1962 voorgoed naar Zuid-Amerika vertrok was hij in de jaren vijftig10 jaar lang subregent in het College.Een man die op velen van die generatie een onuitwisbareindruk heeft nagelaten. In de volgendebladzijden blikken we samen met twee oud-collega’sen zijn twee zussen terug op het leven van iemanddie een ereplaats verdient in de galerij van degrote namen uit de geschiedenis van de school.Het leven is mooi, bewonder het.Het leven is kostbaar, bescherm het.Het leven is belofte, vervul het.(Moeder Teresa)In stille eenvoud ging van ons heen, gesterktdoor de H. Sacramenten, E.H. Louis Borremans,Kapelaan van de Paus, Monseigneur, Medepastoorte Malloco, Chili.De woorden van Moeder Teresa, waren de aanhefvan het overlijdensbericht in de krant, dat ik tijdensde Kerstdagen onder ogen kreeg. ‘Louis Borremans,geboren op 22 mei 1923 te Nederboelare en naarde Heer en zijn geliefden teruggegaan te Santiago– Chili op 26 december 2007’. Zo stond het er. Ik lashet en herlas het. Minutenlang. Het was geen overlijdensberichtzoals de andere. Nee, daarvoor wasBorremans te veel de naam van iemand die voormij voor altijd zal verbonden zijn met het Collegeen die ik steeds als een buitengewoon eenvoudig,goed en bijzonder mens heb ervaren. Een priesteroverigens wiens naam ik haast automatisch koppelaan die van wijlen Daniël Evrard, van wie ik inde humaniora eerst les kreeg en nadien een collegawerd.De jaren vijftig in het CollegeHet treft me dat het overlijdensbericht van LouisBorremans in een klap een hele wereld dichtbijbrengt , die ik al ver, heel ver achter me waande:de tijd van ‘den Borremans’ in het College. Ikkwam er in 1953 als 8-jarige in het derde studiejaarterecht bij meester André Van Landeghem.Hij, Louis Borremans, was er al sinds 1948, hetjaar van zijn priesterwijding. Hij zou er 11 jaarblijven. In de eerste plaats als hoeder van deinternen van de lagere school, de jongens dieelke zondagavond met pak en zak vanuit deomliggende dorpen voor een week of langeraan de Collegepoort door hun ouders werdenuitgewuifd. Maar ook voor de externen, zoals ikzelf,was hij vaak de toeverlaat, vooral tijdens deavondstudie.Zo kenden wij Louis Borremans. Dag in, dag uitbegaan met al dat jong geweld, hun vreugdeen hun enthousiasme, maar ook met het kleineen grote verdriet. Niet onbelangrijk, zeker ineen tijd dat alles in je leven draaide rond deschool. Een school met vrije dinsdag- en donderdagnamiddagen,maar waar je ook op zaterdagde hele dag verwacht werd. En waar delegendarische schoolknecht Theofiel soms nietalleen de boekentassen ging verstoppen, maarook in putje winter emmers water op de speelplaatsuitkapte, zodat we helemaal gratis eenglijbaan hadden. Van televisie was nog geensprake, kinderen werden niet met de auto naarschool gebracht. Externen kwamen te voet, metde trottinette (de step van nu, maar met dikkebandjes) of met een fietsje. Tenminste wanneerje dat had. En dan nog. Voor mezelf duurde hettot mijn elfde, toen ik voor mijn Plechtige Communieeen oude opgelapte en herschilderdefiets cadeau kreeg. Maar we waren er zeer, zeerblij mee. En we droegen er zorg voor. Autopedof fiets werden elke dag onder het toeziend oogvan ‘den Borremans’ gestald in de kelder onderhet ‘kiekenkot’, de studiezaal van ‘het lagere’.Naast de ‘kleine speelplaats’, de refter en de‘chambretten’ van de internen, was die studiezaal– vandaag de leraarskamer van de basisschool– de werkplek van ‘den Borremans’. Elkedag van vijf tot halfzeven, maakten we daar onshuiswerk of lazen we een boek, terwijl hij metgezag van op zijn verhoog een oogje in het zeilhield. Als voorbereiding op de Plechtige Communieleerde hij ons er tijdens de zeven wekende catechismus afdreunen.In het vijfde of zesde leerjaar was zijn vingerkniphet verlossende seintje om met enkele uitverkorenende studie een halfuurtje vroeger te verlatenvoor de misdienaarsopleiding van E.H. Buyck.De Latijnse misteksten onder de knie krijgen endaarna voor het eerst voet mogen zetten in desacristie van de Kleine Kapel met de geur vanwierook, de misgewaden, de miswijn, de ampullen,het was een betoverende wereld zoals diezich alleen toen, in onze gedachten kon ontwikkelen.Dat dus, dat was de tijd van Louis Borremansin de lagere school van het College, intussenruim een halve eeuw geleden.”Hij inspireerde ons toen al”Willy Goossens, mijn eigen oud-leraar wiskundein het College en later directeur van de H. Familie,kwam een zestal jaar vroeger dan ikzelf alsleerling van de moderne humaniora van hetSint-Jozef in contact met Louis Borremans. Dejonge priester Borremans was daar in het Sint-

VERBONDENJozef in de Ankerstraat, waar toen een lagere afdeling en een moderne humaniorawaren gevestigd, in 1948 benoemd als subregent. Toen in 1950 deverhuis naar en de samensmelting met het Klein-Seminarie in het Collegevolgde, was de lagere school een opdracht voor Louis Borremans en werdJan Cauwe de subregent van de ‘Latijnse en moderne humaniora’.Maar omdat Louis Borremans – die heel sportief was in de Ankerstraat –een voetbalploeg op poten had gezet en loopwedstrijden organiseerde,bleef hij sportcoach voor de humanioraleerlingen en zou hij ondermeerook basketbal introduceren in het College.‘Hij kon streng zijn, maar hij was vooral rechtschapen, openhartig, betrokkenen hartelijk. En hij inspireerde ons toen al’, vertelt Willy Goossens. ‘Ookal hadden we in die tijd de absolute goedheid die hij nadien gedemonstreerdheeft nog niet door. Maar voor ons, die van sport hielden, was hijin onze humanioratijd een man naar ons hart. Het klikte. En het ontbrakniet aan sportieve successen. Zo behaalde onze schoolploeg bijvoorbeeldin het voetbal de titel in de nationale scholencompetitie.’De priester met een boon voor sportSport was voor Louis Borremans een manier om de mensen met wie hijwerkte ontplooiingskansen te geven en ze zonder preken, dichter bij deKerk te brengen. ‘Het is wellicht niet zo bekend, maar Louis Borremans lagaan de basis van nogal wat sportinitiatieven in de stad’, zegt André VanLandeghem, oud-onderwijzer van het College en later inspecteur en docentpedagogie. ‘Mijn meest intense contacten met Louis Borremans kwamener toen wij in 1959 allebei het College verlieten. Hij, omdat hij voor4 jaar onderpastoor zou worden op Tereken en ik omdat ik in de inspectievan het onderwijs terechtkwam. Als proost en animator van Sporta Waaslandvroeg hij mij toen om secretaris te worden van zijn organisatie.’Sporta, dat ‘sport-voor-allen’ introduceerde in Vlaanderen, werd in 1947 officieelopgericht op initiatief van de Norbertijner pater Antoon Van Clé vande abdij van Tongerlo. Het was helemaal een kolfje naar de hand van LouisBorremans. Een toevallige ontmoeting met wielrenners, onder wie RomainMaes, winnaar van de Ronde van Frankrijk in 1935, had pater Van Clé immersdoen inzien dat sportmensen en volkshelden na hun carrière meerdan eens aan hun lot werden overgelaten en zo materieel en moreel in deproblemen kwamen. Van Clé zag voor zijn sportapostolaat van meetaf danook twee doelstellingen: het bevorderen van de gezonde sportbeoefeningop alle niveaus en het bestrijden van misbruiken en excessen.‘Voor Louis Borremans waren pater Van Clé en Sporta de aanzet voor eenverder engagement bij de eenvoudige volksmensen via de sport’, getuigtAndré Van Landeghem. ‘Het resulteerde ondermeer in het College in deoprichting van de later succesvolle Sint-Niklase vollebalclub Rapid en vanbastketbalclub Were Di. Ook de Sint-Niklase Zwemclub is dankzij Louis Borremansvanuit het College ontstaan toen het Stedelijk Zwembad in 1956werd geopend.Maar in het kader van Sporta nam Louis Borremans nog tal van andereinitiatieven waarmee hij de gewone mensen gezonde ontspanning enmogelijkheden wou bieden om zich te ontplooien: een wielerschool, motorcrossen,rally’s en sportavonden met bekende sportmensen in de parochiezaal,hij maakte er allemaal werk van. Met de opbrengst steunde hijEen bezield missionaris in ChiliLouis Borremans (°22 mei 1923, Nederboelaere bij Geraardsbergen) wasde tweede oudste in een aannemersfamilie met 5 jongens en 2 meisjes.Na de Grieks-Latijnse humaniora in het O.L.Vrouwcollege in Oudenaardeging hij naar het Seminarie in Gent en werd op 22 mei 1948priester gewijd in de Sint-Baafskathedraal.Zijn eerste werkterrein als priester lag in Sint-Niklaas. Eerst als studieprefectin de lagere school van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie (1948-1959), nadien als onderpastoor van de Sint-Jozef Terekenparochie(1959-1962).Na drie maanden opleiding in het Latijns-Amerikaans college in Leuven(oktober–december 1962) vertrok hij op 5 december 1962 naar het bisdomSantiago de Chili, eerst als onderpastoor en dan pastoor van deparochie San Cayetano in Pobl. La Legua (1963-1976). Nadien werd hijpastoor van de parochies Santa Maria Magdalena in Puente Alto (1976-1986), van San Luis de Beltran in Pudahuel (1986-1990) en Santa Teresade Jesús de los Andes (1991-2005). Vanaf 2005 was hij helpend priesterin de parochie Niño Dios de Malloco, waar hij de zorg droeg voor dearmste wijk Romero.Bij zijn bezoek aan Chili in april 1987 benoemde Paus Johannes Paulus IIpadre Borremans tot kapelaan van de paus en verleende hem de titelvan Monseigneur.Op woensdag 26 december 2007 overleed hij op zijn vierentachtigstein het UZ de Catolica in Santiago de Chile aan tbc.26 IC HOU FEBRUARI 2008

VERBONDENde amateursportclubs financieel en materieel en tegelijk gaf het hem eenentree en een grote erkenning bij die mensen’.‘Tekenend nog voor Louis Borremans’, vervolgt André Van Landeghem,‘was, dat hij mij naar aanleiding van een ontvangst van Sporta op het Stadhuisvroeg om in zijn plaats een toespraak te houden. Speechen en grotewoorden waren niet zijn ding. Wel wou hij dat ik twee vragen zou lancerenvoor het gemeentebestuur. De eerste was dat àlle amateursportclubs endus niet alleen de enkele gepriviligieerden zoals tot dan toe, in aanmerkingzouden komen voor een subsidiëring van de stad. En ten tweede moest ikvragen dat er een prijs voor sportverdienste zou worden ingesteld, voorde mensen die in de clubs achter de schermen werkten. Tot onze verbazinghaakte de toenmalige burgemeester De Vidts daar meteen op in. EnSporta heeft dan dankzij Louis Borremans in het belang van de liefhebberssporteen reglement kunnen uitwerken dat tot voor enkele jaren ongewijzigdis blijven bestaan.’De volksmissionarisNet als André Van Landeghem heeft ook Willy Goossens Louis Borremansvooral als een priester voor de gewone man leren kennen toen die in 1959benoemd werd als onderpastoor op Tereken. ‘Als leider en groepsleiderin de scoutsgroep van de parochie ben ik op dat moment intensief gaansamenwerken met aalmoezenier Borremans. Daar werd voor mij duidelijk,hoe bijzonder ‘onze moezen’ wel was.Hij zag uitsluitend het goede in de mens. Zo woonde er in de buurt eenvuurrode socialist. En in die tijd werden socialisten door de katholieken beschouwdals absolute vijanden en omgekeerd. In feite mocht je daar geencontact mee hebben. De tegenstellingen werden op de spits gedreven.Maar Louis Borremans trok zich daar niets van aan. Waarom zou ik, zei hij.Dat is een brave man, die alles wat ik vraag, voor mij doet. En dat was ookzo, omdat die man voelde dat Borremans echt sociaal begaan was met zijnmedemensen.Louis kreeg dus van die man alles gedaan, en wij niets, omdat wij die manin het verkeerde kamp duwden en ons vastklampten aan onze vooroordelen.Volgens mij was dat de grote kracht van Louis. Hij deed niet aan politiek.Waar je ook vandaan kwam, hij trok zich dat niet aan. Met als gevolgdat de mensen voor hem het vuur uit hun sloffen liepen.Ik denk dat die ervaringen Louis Borremans ook geïnspireerd hebben omop zijn 39ste nog naar Chili te trekken. Toen wij dat vernamen was onzereactie er in eerste instantie een van ontgoocheling. In die nauwelijks vierjaar dat hij in de parochie en als aalmoezenier bij de scouts bezig was, hadhij immers zoveel betekend, dat we niet wisten hoe de leegte na zijn vertrekzou worden opgevuld.”conclusie: ik kan dit met Gods hulp aan. Mijn biechtvader begreep mij ende poorten gingen open. Ik moest alleen nog mijn ouders overreden, metde bisschop praten en dan 3 maanden intensief Spaans leren’, zei hij daaroverlater zelf. Tragisch nog is dat hij zijn inspirator in Chili niet lang meerheeft gezien. Tijdens een korte vakantie immers kwam Flor Hofmans op3 januari 1965 bij een verkeersongeval om het leven.‘Illustratief nog voor Borremans’, voegt Willy Goossens er aan toe, ‘was dathij vooraf nooit veel heeft gelost over zijn Chileense plannen. ‘De moezen’was inderdaad geen man van veel en grote woorden. Hij was de man vande akker. Met overtuiging handelen in dienst van de minsten en de verstotenen,daar ging het hem om. Toen al en heel zijn verdere leven tot zijndood in de krottenwijken van Santiago de Chili.’Padre Louis in ChiliDat Louis Borremans voor Chili had gekozen, had alles te maken met FlorHofmans, zijn studiegenoot in het Seminarie. Die doceerde al een tijdje Bijbelwetenschapin Santiago. Louis Borremans heeft hem toen gevraagd ofze daar ook met gewone priesters iets konden doen...Toen die antwoordde dat er in Chili een grote priesternood was, stond hetbesluit van Louis vast. ‘In de stilte van een ‘woestijndag’ kwam ik tot de‘De gelukkigste dag van mijn leven wastoen ik de belofte van volstrekte armoede heb afgelegd.’(Louis Borremans)Wat eind september 2007 begon als een droge hoest en daarna een zwarelongaandoening, bleek uiteindelijk tbc en werd fataal voor padre Louis

VERBONDENBorremans. ‘Ik ben begin december mijn ouderebroer nog gaan bezoeken in de kliniek vande Chileense hoofdstad Santiago’, zegt Rita, dejongste zus en petekind van Louis Borremans.Omdat hij bij haar afscheid op 12 decemberweer aan de beterhand leek, kwam het berichtvan zijn overlijden op tweede kerstdag ook voorhaar nog geheel onverwacht.‘Het maakte onze familie en zijn vele vriendenerg droef’, vertelt Rita. ‘ Ook al weten wij dat hijzich in Chili 45 jaar lang met de kracht van zijnijzersterk geloof heeft ingezet voor de zwaksten.Zelf had hij de belofte van armoede afgelegd.’Die dag dat hij dat deed, noemde hij de mooistevan zijn leven.‘Ik heb niets meer... ik kom niets tekort... De GoddelijkeVoorzienigheid draagt mee zorg...’, datwaren typische uitspraken van Louis Borremans.En het waren niet alleen woorden. ‘Je moest zijnkamertje hebben gezien daar in Chili’, zegt Rita.‘Piepklein. Alles, maar dan ook alles gaf hij weg.Giften van familie en vrienden, kleren,... wat hijook maar kreeg, ter plekke of vanuit België, alles,maar dan ook alles gaf hij weg. Maar op een intelligentemanier’.Hij haalde voedseloverschotten op na de markten liet die door de mensen zelf bereiden. Elkedag zorgde hij op die manier voor een gratismaaltijd voor tientallen mensen. Hij gaf de mensengeen geld, wel wat ze nodig hadden. Hijrespecteerde hen, werkte met hen en betrokhen bij vele projecten. Hij bouwde een vijftientalkerkjes, parochiale centra, schoollokalen, opvangvoor gehandicapten en kinderen, werktemee aan projecten om jongeren te laten studerenof om eenvoudige huisjes te bouwen voordaklozen en was voortdurend in de weer voorde armsten uit de sloppenwijken van Santiago.Zijn aandacht en inzet voor de armen kendegeen grenzen. ‘Louis was geen man van veelwoorden, maar wel van efficiënte actie’, zegtRita. ‘Zo heeft hij ons eens verteld over een jongetjedat hem na de Mis vroeg of hij meegingnaar huis. Het was al donker en het kereltjemoest eerst nog een kaars gaan kopen. Wantthuis hadden ze geen elektriciteit. Het gezinnetjemet vijf kinderen leefde er in de bitterstearmoede. Toen Louis dat gezien had, heeft hijer meteen voor gezorgd dat die mensen elektriciteitkregen. En hij zorgde er ook voor dat de vaderdie een schrijnwerker was, opdrachten kreegzodat er weer wat geld was om verder te kunnen.’‘Louis koos altijd onvoorwaardelijk voor de armsten.En deelde hun leven’, voegt zijn oudstezus Mimi er aan toe. ‘De mensen hadden hemgraag. Hij was een van hen. En al hadden ze zelfniets, ze deelden het brood dat ze gevondenhadden op straat of bij het afval. Beschimmeldbrood, dat wel. Maar toch brood en het enigedat ze hadden. Een wat rare smaak, toen ik datde eerste keer at, zei Louis me. Maar je wordtdat gewoon, voegde hij er aan toe. En als diemensen dat eten, waarom zou ik dat dan nietaanvaarden. Ben ik misschien meer dan zij? Dearme mensen, daar ging het hem om. Voortdurend.Zo was hij ook heel blij dat hij zijn droomheeft kunnen realiseren om op een heuvel inzijn parochie een levensgroot beeld te kunnenplaatsen van O.L.Vrouw van Banneux, de patronesvan de armen.’De noden van de Chilenen in de wijken aan debuitenkant van de hoofdstad Santiago met zijn6 miljoen inwoners waren en blijven enorm. Alcohol-en drugsmisbruik is er schering en inslagbij mensen die in een uitzichtloze situatie leven.Ook daaraan probeerde Louis Borremans watte doen. Hij stichtte AA-kernen in de parochieswaar hij werkte. Zoals in Santa Teresa de Jesúsde los Andes, zijn parochie van zo’n 18.000 mensenin Melipilla, een stad op eern goede 60 kmvan het centrum van Santiago. Meer dan eensraapte hij dronkaards uit de goot en legde hente slapen in zijn eigen bed. Hij won hun vertrouwenen probeerde hen op die manier van hunverslaving te helpen. Geen wonder dat men hetin Melipilla dan ook over ‘el Santo’ had.Met de dood bedreigdZijn werk in de sloppenwijken van Santiago deChili werd Louis Borremans in 1973 bijna fataal.Ook al hield hij zich ver van politieke bemoeienissen,bij de staatsgreep van de conservatievegeneraal Augusto Pinochet tegen de democratischverkozen president Salvador Allende op11 september werd Louis Borremans net alsdui zenden andere studenten, vakbondsleidersen vrijwilligers opgepakt en vastgezet in hetEstadio Nacional, de nationale voetbaltempelvan de Chileense hoofdstad. Het voetbalveldwerd een concentratiekamp en het toneel vanwillekeurige en massale executies. De populairevolkszanger en dichter Victor Jara, die een van debekendste aanhangers was van president Allendeen die in zijn liedjes de Chileense bourgeoisiebekritiseerde, werd er doorzeefd door kogels.Voordien hadden zijn beulen zijn handen reedsverbrijzeld zodat hij niet meer op zijn gitaar zoukunnen spelen.28 IC HOU FEBRUARI 2008

VERBONDENLouis Borremans zelf was in die hel terecht gekomenomdat soldaten van Pinochet in desloppenwijk waar Borremans werkte, wapenshadden gevonden en stelden dat hij daarvoorverantwoordelijk was. Tussenkomst van de kardinaalvan Santiago en de Belgische ambassadehebben er op de valreep voor gezorgd dat LouisBorremans na 2 dagen op het vliegtuig werdgezet naar België. Nog geen half jaar later, toenhij opnieuw een visum kreeg, is hij teruggekeerdnaar zijn mensen en zijn vertrouwde omgevingin Santiago de Chili.WerkingsmiddelenVoor de financiële middelen voor zijn vele projectenin Chili gaf padre Louis in de eerste plaatsal zijn persoonlijke bezittingen weg. Tot het laatstebedrag. Zijn keuze voor de armoede was totaalen onvoorwaardelijk. Maar Louis Borremanskon ook zijn hele leven rekenen op vele giftenvanuit Vlaanderen.‘In het College’, zegt Willy Goossens, ‘hebbenwij onmiddellijk na zijn vertrek een aantal groteacties op touw gezet, zoals bijvoorbeeld in 1963de ABC, de Actie Borremans Chili. De inzet vanzowel leerkrachten als leerlingen was totaal enresulteerde in meer dan 500.000 BEF, een bedragdat vandaag een veelvoud waard zou zijn.Maar naast die grote schoolacties had hij zijntrouwe schenkers. Om de twee jaar kwam LouisBorremans voor een paar maanden naar zijn familiein Geraardsbergen. De eerste maand omuit te rusten, de tweede maand ging hij overalbezoekjes afleggen. Bedelen moest hij nietdoen. Overal was hij welkom. Iedereen wist wathij deed en steunde hem. Elk op zijn manier.Elke keer dat hij weer even in Vlaanderen wasen dat ik als een soort weerkerend tweejaarlijksritueel een rit met hem deed langs een aantaladressen, kon ik dat ervaren. Soms leek het alsof‘de Voorzienigheid’ waar hij het zo vaak overhad, het weer voor hem had geregeld en dat jedacht: dit kan toch geen toeval zijn.Zo werd ik uitgerekend op die ene woensdagnamiddagvan dat jaar dat ik met hem zou rondrijdenlangs een aantal van zijn vaste adressen,opgebeld door een van mijn vrienden die bijeen notaris werkte. Die zei me dat Borremansdringend moest langskomen bij die notaris,want dat er een legaat klaar lag voor hem. En denotaris moest dat legaat nog diezelfde dag kunnenregelen of er zou niets van komen. Wij zijndaar dan langsgereden. En Louis kwam terugbuiten met een kwart miljoen frank! ‘Het afscheid‘El Santo’ in Santiago... ‘den Borremans’ in hetCollege. Dat was zo en dat is altijd zo gebleven.Louis Borremans was een charismatische figuurwaarover altijd met respect werd gesproken.Geen wonder dat zijn overlijden op 26 december2007 in Chili velen diep heeft geraakt.‘De ganse nacht door zijn mensen van het bisdomMelipilla en het aartsbisdom Santiagonaar Malloco gekomen om voor Padre Louis tebidden en hem een laatste groet te brengen’,schreef Roger Bauwens, een oud-leerling vanhet College (Ec ‘62), die hem de voorbije 8 jaarals vrijwilliger is gaan helpen, in een mail aan defamilie .‘De eigenlijke uitvaartdienst vond plaats op 27december om 17 uur, voor een kerk die veel teklein was. Vijftig priesters, 2 bisschoppen entientallen diakens en vele honderden gelovigenwaar Padre Louis pastoor geweest was, warenpresent. De intrede van de priesters en diakenswerd afgesloten met een grote foto van PadreLouis, genomen op de patio van de pastorij, op13 november, zijn laatste dag dat hij zich goedvoelde. Onze bisschop ging de viering voor. Ophet eind van de viering werd het geestelijk testamentvan Padre Louis voorgelezen. Het wasmuisstil in de kerk en door menigeen werd eentraantje weggepinkt. Daarna ging het te voet inprocessie naar het kerkhof. Op zijn laatste tochtdoor Malloco vergezelden hem zeker meer dan1000 mensen. Niet alleen quasi alle priesters vanhet bisdom waren aanwezig, maar vele eenvoudige,dikwijls arme mensen waren er om eenlaatste hulde te brengen aan deze voor velen,ook voor mij, heilige priester’.En ook vanuit Vlaanderen stroomden bij de familievan Louis Borremans de blijken toe vanmedeleven, erkentelijkheid en respect.‘Louis was mijn studieprefect’, schreef iemanduit het Waasland in zijn rouwbetuiging. ‘Wemaakten mee dat hij besloot naar Chili te gaan.Ik was toen 15 jaar. Die keuze heeft mij zeker ookbeïnvloed om op mijn twintigste voor enkelejaren te vertrekken naar Congo en er tot op vandaagmee verbonden te blijven.’Van de kust tot in Limburg kwamen blijken vanmedeleven met zinnetjes die boekdelen spreken.“Uw broer, die wij kenden als ‘den Borremans”,heeft samen met zijn toenmalige collegaDaniël Evrard, ons geïnspireerd tot een levenwaarin solidariteit voor ‘de minsten van de mijnen’een werkelijkheid is geworden.”Zijn geloof, zijn inzet en liefde voor de armen,zijn spirituele kracht en zijn voorbeeld warenvroeger ook reeds door de bisschop en paus JohannesPaulus II gewaardeerd. In ons land werdLouis Borremans Ridder in de Kroonorde vanLeopold II.In de centrale gang van het College hangteen portret van priester Edward Poppe, eenoud-leerling van het College en iemand naarwie Louis Borremans geweldig opkeek. Misschienis de tijd gekomen om padre ‘el santo’Borremans er een plaats naast te geven,zodat wij die hem hebben gekend, maarook de volgende generaties hem nooit zullenvergeten.Eddy Allcock (oud-leraar)IC HOU FEBRUARI 2008 29

DE KEUZEIn de rubriek De Keuze komen vragen, bedenkingen en concreteplannen aan bod die te maken hebben met evoluties en de didactischeaanpak of/en de visie op onderwijs. Voor drie jaar gingen we oponze school van start met een openleercentrum (OLC). Het was eenduidelijke beleidskeuze om het OLC gestaag uit te bouwen.Het openleercentrumDrie schooljarenIn het schooljaar 2005-2006 werd op onze school een ruimte als ‘Open-LeerCentrum’ (OLC) ter beschikking gesteld (de smalle gang waar de computersgeïnstalleerd werden, deed in vroegere jaren dienst als douche voorde priesters...). Daarnaast werd ook de bibliotheek bij het OLC opgenomen.Er werd in zeer beperkte mate gebruik gemaakt van dit OLC.In 2006-2007 kandideerden 3 leerkrachten voor de functie van OLC-medewerker.Zij kregen hiervoor elk 3 BPT-uren (bijzondere pedagogische taak).Hun taak? Het OLC naambekendheid geven onder de collega’s en wanneerde leerkrachten dan met hun klas kwamen, hen begeleiden waar nodig.Dit schooljaar startten we met 4 OLC-medewerkers, met elk 5 BPT-uren.Het OLC veroverde een vaste plaats in de school en in tal van lessen. Hetgebruik van het OLC neemt erg sterk toe. Tijdens de middagpauze helpende OLC’ers de bibliotheek-medewerkers waar nodig.Pedagogisch belang van het OLCDe generatie jongeren van vandaag is opgegroeid met de computer. Bovendienverwachten we van leerlingen dat ze de geziene leerstof meergaan ‘gebruiken’, de vaardigheden worden belangrijker dan de pure reproductie.Dit zorgt voor een gewijzigde beginsituatie voor de leerkrachten. De leerlingenleren ook heel veel buiten de schoolmuren; de school moet dusproberen zorgen voor een krachtige leeromgeving.Leerlingen gaan meer en meer zelfstandig op zoek naar informatie; deleerkracht moet beetje bij beetje de hand loslaten. Hij wordt een begeleider,een leerarchitect, iemand die leerpakketten ontwikkelt, zodat leerlingenbeter zelfstandig problemen kunnen oplossen.Wat ze op die manier leren, blijft hen langer bij; bovendien zijn de leerlingenook meer gemotiveerd.Als leerkracht heb je de mogelijkheid om je leerlingen individueler te helpen.Daarnaast kunnen de leerlingen ook elkaar helpen bij het zoeken naareen oplossing.In het begin zal de leerkracht de leerlingen nog sterk sturen, maar naarmatede leerlingen deze werkvorm gewoon zijn, zal de leerkracht meerbegeleiden.Het OLC op SJKSHet OLC bestaat uit 3 ruimtes: 1 ruimte met pc’s en non-fictie boeken en2 ruimtes waar de leerlingen kunnen lezen.Dagelijks zijn er meerdere exemplaren van 8 verschillende kranten aanwezig.Daarnaast beschikken we over een aantal tijdschriften.Er staat een massa fictie en non-fictie boeken en anderstalige leesboekjes.Op dit moment beschikken we over 11 computers voor de leerlingen en iser de mogelijkheid om af te drukken in het OLC. Er is ook een tv met videoen dvd-speler.Reserveren van het OLC door leerkrachten kan via het net.En wat brengt de toekomst?< De bibliotheek kreeg vorig jaar reeds een ander kleurtje en ook B117zal in dezelfde huisstijl gerestyled worden.< Het OLC is vanaf 7 januari 2008 geopend op de volle schooldagen van8.30 uur tot 16.30 uur.< 3 tweedehands laptops IBM en 2 pc’s zullen het OLC als thuishavenkrijgen.< Er wordt uitgekeken naar nieuw meubilair en een elektronisch bord.< We blijven onze collega’s verder informeren over de werkwijze en demogelijkheden van het OLC.Evy D’heer, An De Wilde, Patrick Braem en Chris Van WalleCijfers en mogelijkheden OLC• Van 6 pc’s naar 11 pc’s (met 5 in het vooruitzicht...)• In 2006-2007 bereikten we 74 van de 79 klasgroepen.De OLC-ploeg• In datzelfde schooljaar maakten 52 collega’s gebruik van het OLC.MOGELIJKHEDEN IN HET OLC• De leerkracht komt met de klas naar het OLC. De OLC-medewerkerhelpt de klas begeleiden.• Een leerkracht is ziek of op bijscholing en heeft een duidelijke opdrachtdie leerlingen zelfstandig kunnen maken. Deze leerlingenkunnen dan in het OLC terecht en worden door de OLC’er geholpen.• De leerkracht splitst de klasgroep op in 2 deelgroepen. De ene groepblijft in vertrouwde klaslokaal voor een theoretische deel of voor eenpracticum. De andere groep krijgt een ICT-opdracht in het OLC.• In het OLC zelf, wordt de klasgroep in verschillende deelgroepen verdeeld.Er kan gewerkt worden aan de pc’s, met de kranten, met debeschikbare boeken en met video/dvd.30 IC HOU FEBRUARI 2008

ARCHIEFKASTHet archief van de school onderging een metamorfose. Archivaris Koen Verstraeten werkt reeds gedurende enkele jaren nauwgezet aanhet schoolarchief. De kamertjes volgestouwd met dozen vol met ‘oud papier’ behoren tot het verleden. In zuurvrije dozen en volgens deregels van de kunst is momenteel een groot deel van het archief geordend. Voor de auteurs die meewerken aan de jubileumpublicatie envoor de tentoonstellingbouwers 200 jaar is dit archief dé bron bij uitstek. In Archiefkast willen we de lezer van Ic Hou mee laten kijken overde schouder van de archivaris.Van contactbladtot schoolmagazine5de jaargang nr. 2 –december 19591ste jaargang nr.1 – april 1955 – ontwerp kaft:J. De Beule (Ret.1928)Het eerste nummer van Ic Hou, contactbladvan de ‘oudstudentenbond en het oudercomitévan het Sint-Jozef-Klein-Seminarie’, verscheenop 1 april (!) 1955.Retoricaleraar E.H. André Morel hield de borelingboven de doopvont: 45 bladzijden, met kerkelijkegoedkeuring en gedrukt en gebonden bijScheerders Van Kerchove N.V. in Sint-Niklaas.Superior Z.E.H. A. Zwaenepoel schreef de inleiding.‘Ic Hou’ was in de middeleeuwse steekspelende term voor het aanvaarden van de strijd.“Een mooi devies dus voor al wie een verantwoordelijkeof lastige taak op zich neemt en demoed heeft zijn man te staan tot verwezelijkingvan zijn doel. Bezielende jeugdleider Z.E.H. Bruyninckxkoos deze leuze voor de studenten vanhet Sint-Jozefinstituut. Bij de versmelting van deschool met het Klein-Seminarie werd dit deviesde uitdrukking van een gemeenschappelijk ideaalvan al de studenten van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie. Geen andere titel past beter voor ons

ARCHIEFKASTtijdschrift om de banden van solidariteit van al onze oud-studenten methet College uit te drukken.”En verder: “In Ic Hou willen we u geregeld laten meeleven met het huidigeCollege in al de aspecten van zijn levensrijk bestaan en zijn veelvuldige activiteiten.”Superior Zwaenepoel kondigt in zijn inleiding bouwplannen aan voor degroeiende school en ...”grootste plechtigheden worden in het vooruitzicht gesteld naar aanleidingvan het 150-jarig jubileum van het Klein-Seminarie”.De Superior besluit: “Wij rekenen vast op Uw aller belangstelling en medewerking,en moge God onze pogingen doen vorderen!”Na André (ondertussen al vele jaren Dries) Morel was Ic Hou in de handenvan Cyriel Coupé, Anton van Wilderode. Na deze periode van hoogconjuctuurvolgde ... een pauze tot enkele enthousiaste leerkrachten de draadopnieuw opnamen.In de loop der jaren onderging Ic Hou vele veranderingen-vernieuwingen.Van ‘c(k)ontactblad tussen oud-studenten(leerlingen), ouders en vrienden’evolueerde Ic Hou naar een schoolmagazine.Samen met College Info en de website wil Ic Hou ook vandaag de bandenvan solidariteit tussen de brede Collegegemeenschap aanhalen én de vingeraan de pols houden van ‘al de aspecten van het levensrijk bestaan’ vande school.43ste aflevering – december 1986nr. 58 – juni 1994 (A4-formaat)nr.69 – januari 2000 (A4 formaat)32 IC HOU FEBRUARI 2008

IN DE KIJKERJANA EN LISE DE SMET (3Wb)Brons op WK Sportsaërobicsin BelgradoNa het Belgisch kampioenschap in februari, waar we met ons trio de eerste plaats behaalden, keken we vol verwachtinguit naar ons tweede wereldkampioenschap. Deze keer in Belgrado. Een ietsje dichterbij dan Kiev waarhet wereldkampioenschap vorig jaar georganiseerd werd.Onze eerste vraag was natuurlijk, aangezien hettijdens een schoolweek doorging, of we dit welmochten van onze directie. Maar dat bleek, zoalswe hoopten, geen probleem te zijn. Gelukkig,want dit wilden we voor geen geld missen. Wewillen dus graag onze dank richten naar onzedirectie die ons de mogelijkheid gaf om deel tenemen. Het verslag voor Ic Hou – dat was de afspraak– maken we met plezier.HarmonieEen wereldkampioenschap, dat vraagt heel watextra training. En dit zowel op choreografisch alsop fysiek vlak. Maar ook op het vlak van de samenwerkingbinnen het trio! Harmonie binnenhet trio is een belangrijk element in het nummerdat wij brengen.Tijdens de voorbereiding ... een onverwachtprobleem! Jana brak eind mei een voetbeentjetijdens een training. Een geluk bij een ongelukwas dat de examens begonnen. Daardoor hadde voet wat meer tijd om te genezen. Maar inaugustus kon de gewone training terug hervatworden. Gelukkig maar. Voor de rest verliep devoorbereiding vlotjes..Op 15 oktober was het dan zover. In de vroegeochtend vertrokken we vanuit Zaventem richtingZurich en zo naar Belgrado. We sliepen ineen prachtig hotel. Maar buiten het hotel en desporthal, hebben we niet zo veel van Belgradote zien gekregen. Onze dag bestond uit trainen,wedstrijden doen en supporteren voor onze andereclubleden.BronsNa de prejudging op dinsdag, waarin de jurycontroleert of alle noodzakelijke onderdelenaanwezig zijn, hadden we op woensdag deeerste wedstrijd om te zien wie naar de finalemocht. Maar aangezien er bij de trio’s minderdeelnames zijn, was dit in principe geen probleem.We mochten naar de finale, die op donderdagplaatsvond. Uiteindelijk behaalden wemet ons nummer de derde plaats: een bronzenmedaille. Maar niet alleen wij behaalden eenmedaille, er waren ook nog een zilveren en eentweede bronzen medaille voor onze club. Super,want onze club behaalde nog nooit een medailleop een wereldkampioenschap!Op zondag keerden we terug huiswaarts. Ergmoe, maar met een bronzen plak op zak.Over twee jaar vindt het wereldkampioenschapplaats in Martinique... nog even afwachten of wedit halen, maar er is goede hoop!Jana en LiseIC HOU FEBRUARI 2008 33

IN DE KIJKERTOPTALENT LISE VAN HECKE 4LaVolley is reuze!Lise Van Hecke is een grote madam in het volleybalwereldje. Dit mag je gerust letterlijk (1.86m) als figuurlijk opvatten.Zij kreeg het volley thuis met de paplepel mee: papa speelde in de jaren 80 bij VC Temse (1ste nationale)en mama blonk in dezelfde periode uit bij het damesteam van Temse in de hoogste afdeling en in de nationaleselectie.herinneringen aan het volleybal: toen we kampioenvan België speelden, toen we vierde werdenop het EK in Tsjechië en toen we zesde werdenop het WK in Mexico!Lise was duidelijk een sportieve uk, probeerdeverschillende sporten zoals korfbal, paardrijdenen zwemmen uit, maar volley was ‘her first love’en dat zou zo blijven tot vandaag de dag. Op ditogenblik is zij actief in de eerste nationale, dat iséén reeks onder de ereklasse (hoogste reeks invrouwenvolley). Volleybalclub Oudegem is haarsportieve thuisbasis.Ik vuur met veel plezier een reeks vragen af oponze sportieve leerlinge...Stevig trainenHoe ziet je trainingsschema eruit?Ik train 4 keer per week. Op dinsdag, donderdagen vrijdag met Oudegem en woensdag metde selectie. Zo kom ik per week aan ongeveer10 uur training.Bij Oudegem hebben we uitsluitend baltraining.Deze begint met een opwarming waarin meestalwat fysieke oefeningen voorkomen en danbeginnen we met spelvormen.Op woensdag hebben we eerst powertraining,deze duurt ongeveer 2 uur. Hierna hebben wedan ook nog eens een baltraining van 2 uur.Valt dit goed te combineren met je studies?Het is niet altijd even gemakkelijk om volleybalte combineren met mijn studies.Omdat ik bijna elke avond training heb, moet ikgoed leren plannen. Dit geeft soms wel wat problemen.Doordat de trainingen meestal vrij laatzijn, kan ik wel altijd voor de training studeren,maar lig ik wel meestal laat in mijn bed.Je kunt op 15-jarige leeftijd al terugblikkenop een indrukwekkend palmares... Eenleven zonder volleybal lijkt haast nietmogelijk voor jou?Een leven zonder volleybal kan ik me inderdaadeigenlijk niet goed voorstellen.Volleybal neemt nu een groot deel van mijn tijdin, maar dit vind ik niet erg omdat ik het nog altijdeven graag doe. Moest ik ooit om bepaalderedenen moeten stoppen met volleyballen, danzou ik volleybal zeker missen. Ik heb ook mooieLiever hier bij de vriendinnenJe zou verwachten dat iemand met jouwsportcapaciteiten terug te vinden isop en naast de schoolbanken van eentopsportschool...Ik word af en toe wel eens gevraagd door decoach van de nationale ploeg (n.v.d.r. oud-leerlingJulien van de Vijvere) om naar de volleybalschoolin Vilvoorde te gaan ... maar ik denk datdit niets voor mij is. Ik vrees dat ik daar nooitecht gelukkig zou kunnen zijn. Ik zou ook te veelmijn vriendinnen missen die hier op school zitten.Hoewel er daar op die topsportschool ookleuke mensen zitten, natuurlijk. Een topsportschoolbiedt een grote steun, maar ik denk datals je genoeg ambitie hebt en je genoeg traintin de week, je er zo ook wel kan geraken.De schoolploegSpeel je graag mee met de schoolploeg?Ja, eigenlijk wel. Het zijn ook allemaal toffe meisjesen we maken altijd wel plezier. Ik denk ookwel dat we een vrij goed ploegje hebben, waardoorhet natuurlijk nog een stukje leuker is.Wat is de rol van meneer Pierssenshierin? (Slecht karakter zijnde, kan ik hetuiteraard niet laten om uit te vissen of decoachaanpak van onze collega gesmaaktwordt door onze meisjes.)Meneer Pierssens is de man die ons begeleidtop ons matchen. Hij coach ons en steunt onselke match opnieuw. Hij organiseert ook trainingenvoor ons op donderdag onder de middag.Hij doet zijn job zeer goed! We hebben tochal vrij veel gewonnen met de schoolploeg enmeer kan je ook niet verlangen van een coach/34 IC HOU FEBRUARI 2008

IN DE KIJKERtrainer dan dat zijn ploeg wint. Zonder hemzouden we ook niet kunnen deelnemen aan detornooien.De wereld rondJe bent af en toe niet op school omwille vanje sport? Waar ben je op dat ogenblik meebezig?Af en toe ben ik inderdaad niet op school, maardat valt normaal gezien niet zo veel voor.Als het voorvalt, zijn we meestal op tornooi metde nationale selectie. Zo hebben we dit jaar hetprekwalificatietornooi gehad voor de OlympischeSpelen. Op zulke tornooien hebben weelke dag training en match. Meestal hebben we ’smorgens training en in de late namiddag match.Deze tornooien vinden meestal plaats in hetbuitenland. Zo hebben we al heel wat afgereisd,maar mijn mooiste ervaring was toch Mexico.Hier hebben we het wereldkampioenschap gespeelden eindigden we, zoals reeds gezegd,zesde.Waar sta jij hopelijk binnen 5 jaar opvolleybalgebied?Goh, binnen 5 jaar hoop ik misschien toch bij debeste ploegen van België te spelen.En ergens droom ik ook wel van een volleybalcarrièrein het buitenland. Maar dit is allemaalvoor in de toekomst. Voorlopig blijf ik nog welenkele jaartjes in België en wil ik eerst een diplomahalen!We wensen Lise in elk geval heel veel succesmet haar carrière als topvolleybalster! Geefer maar een ferme lap op!RPMAC Allaeys bvbaEuropark Zuid 5B-9100 St-NiklaasTel : 03/766.71.50Fax: 03/766.71.55www.macallaeys.bemetaalbouwvoor kmo,landbouwen industrievan ontwerp totstructuurbouwen plaatsingZeg dat de coach het gezegd heeftCoach Luc Pierssens heeft een en al lof voorde prestaties van Lise:“Lise wordt momenteel gezien als zowat hetgrootste Belgische volleybaltalent van haargeneratie. Ze heeft dan ook al heel wat ophaar palmares: in augustus 2007 speelde zemet de min 19-jarigen op het Wereldkampioenschapin Mexico als vaste basisspeelstervan de Belgische ploeg. Ze was toen nogmaar nauwelijks 15. In het najaar van 2007mocht ze zelfs al mee met de Belgische se-nioren (weliswaar ter vervanging van eengekwetste volwassene) naar de VoorrondeOlympische kwalificatie Peking (jammer genoegniet gekwalificeerd). In de schoolploegheeft ze ook al meegedaan aan de schoolcompetitiesen ons samen met de anderemeisjes aan twee landelijke titels geholpen(2005 en 2007). Pet af tot slot ook voor haarschoolse prestaties: een zware klus als jehaar trainings- en competitieschema bekijkt.”IC HOU FEBRUARI 2008 35

IN DE KIJKEROUD-LEERLING EMIEL CLAUS (RET ’53)Een goed mens,overtuigd Vlamingén oprechtwereldburgerHet trof zoals een donderslag bij een blauwe hemel. Emiel Claus verongeluktop 17 december 2007 bij een verkeersongeluk; gegrepen dooreen auto terwijl hij de straat overstak.Onherroepelijk.In oktober 2007 ontmoetten we elkaar op eenvan die woensdagen waarop onze leerlingenvan vandaag leren van oud-leerlingen. EmielClaus, diplomaat, erekanselier en Ridder in deOrde van Oranje-Nassau kwam naar het Collegeom leerlingen te vertellen over zijn loopbaan enover veel meer.Vooraleer naar de klas te gaan dronken we samenmet collega Kathelijn Vandewal een kopkoffie en praatten over het College, over vroegeren nu.Gesprekken hoeven niet urenlang te duren omdiepgaand en beklijvend te zijn. Zo was het raakna enkele seconden.Emiel benadrukte dat hij blij was om nog eensopnieuw tussen de muren van het College tezijn. Hij vertelde honderduit, met eruditie enveel warmte. Ik verzekerde hem dat we hemzouden uitnodigen voor een bezoek aan detentoonstelling 200 jaar College in mei 2008. Hijbeloofde te komen ...Ter attentie van Ic HouBij het stapeltje ‘post Ic Hou’ trof ik Emiel enkeledagen later opnieuw. Op de enveloppe stond:ter attentie van Ic Hou.Emiel was een trouwe bezoeker van de herdenkingenvan Anton van Wilderode in Moerbeke.Op 28 juni 2007 was het al de negende keer. VanWilderode overleed in 1998. Emiel leende de titelvoor de tekst die hij schreef naar aanleidingvan deze herdenking van een gedicht van VanWilderode: Het open raam doet mij naar buitenkijken ...Emiel schreef de brief ‘aan vrienden, opgedragenaan Dom Stefaan Daelman O.S.B., monnik inDendermonde’.De ontmoeting, de brief ... waarom Emiel Clausniet interviewen voor de jubileumpublicatienaar aanleiding van het dubbel eeuwfeest? Inde kerstvakantie zou ik bellen om een afspraakte maken. Het interview zal er nooit komen.De pakkende homilie van een van Emiels velevrienden, oud-leerling scheutist, boegbeeld vande kerk in China, Jeroom Heynderickx, tijdens deuitvaart op 28 december in de Sint-Lambertuskerkin Ekeren én de brief, de laatste die Emielons bezorgde, publiceren we hieronder.Ze vertellen door hun intensiteit meer dan eeninterview en zijn tegelijk een eerbetoon aanCyriel Coupé, Anton van Wilderode, jarenlang deziel en pen van o.a. ...Ic Hou.DVR”Het is een schoon ding een goedmens te zijn”Mieke,Goede vrienden,“Het is een schoon ding een goed mens tezijn”. Met deze woorden uit ‘De kleine Johannes’van Frederik van Eeden opende Anton vanWilderode elk nieuw schooljaar in het Collegevan Sint-Niklaas. Miel heeft deze boodschap opuitzonder1ijke wijze waargemaakt. Ze loopt alseen gouden draad door heel zijn leven: goedheidontdekken in elke mens en ze zelf uitstralen,schoonheid scheppen en waarheid zoeken.De grootmeester die ons daarin voorging wasAnton van Wilderode, wiens boeken vandaagnog op Miels tafel liggen. “Als knapen was hetons gegund – schreef Miel – hem als leerlingte aanhoren; gouden kwarturen waren dat. Hetging hem om de waarden die hij uitzong engestalte gaf in het onvergankelijk geestelijk huisvan de klassieke en christelijke oudheid met haarzending in de tijd.” Miel wandelde doorheen diewereld van de antieken als door een wolk. Datwaren de fascinerende bronnen van onze beschaving.“Oever van Hellas, waar de vaders wonenvan onze wijsheid, wijd en geestelijk huis.Op uwe heuvelen werden wij gewijden. Onderuw hemel wies Europa’s geest”. Miel groeide uit36 IC HOU FEBRUARI 2008

IN DE KIJKERtot een Vlaamse Europeaan. Europa was voorhem ‘cultuur, geloof, de Una Sancta, en dit allesdoordrenkt met veel Vlaamse namen.’Wat we ervaarden op het College en in de KSA,tekende ons voor de rest van ons leven. Wij zongenover ons ‘land in een gordel van stromengeprangd”.En Miel schreef:“Waasland, lief land van herfst en winter. InSint-Niklaas, de zoete stad, waar priesters aanknapen uit stille dorpen het Latijn onderwezenen het lezen van de antieken. Daar zongen VanWilderode en Ignace De Sutter hun weemoedigeliederen van verlangen en vertedering. Metgrote luister vierden we daar jong Vlaanderenop gouwdagen van de KSA. Als dan op de marktde tamboeren en trompetten zwegen, sprongenwij op bevel in ‘t gelid en scandeerden wijuit duizend jonge kelen: ‘Waasland, handhaaf enbouw!.’ Er zijn dingen des levens die beklijven.”Miel is die geest blijven handhaven en uitbouwenzijn hele leven lang. Dertig jaar later, toenik in Taiwan was, had ik onverwacht Miel aan delijn. We hadden mekaar al die jaren niet meergezien. Maar van zodra ik hoorde dat het Mielwas riep ik spontaan: “Waasland!” en Miel antwoorddeprompt “Handhaaf en bouw!” met noghetzelfde enthousiasme in zijn stem als toen.Scheut en China maakten ook deel uit van diediepingrijpende ervaring. “China lag ingebedin onze jeugd”, schreef Miel. “Dagelijks liepenwij op het College te Sint-Niklaas langs de gedenkplaatvoor Jozef Seghers die in 1900 doorde Boksers levend werd begraven”. Die ervaringechter leidde Miel in de jaren zestig niet naarChina, maar naar Toradja op het eiland Makassar,in Indonesië. Daar was hij jaren actief bij hetwerk van Scheut voor de opbouw van dit afgelegenanimistisch Toradja-land. Op zijn paardSultan reed Miel daar, ploeterend langs de smalledijkjes en over schamele brugjes om mensente gaan bezoeken in dorpen rond Makale:Rantepao tot in het ver afgezonderd gehuchtBaboaran. Met eenvoudige mensen deelde hijlief en leed. En hij jeunde zich. Eens zelfs trok hij14 dagen lang door heel die streek met een toneelgroepen fanfare om in alle dorpen opvoeringente gaan geven. Ook over die ervaringenzei Miel: “Er zijn dingen des levens die beklijven.”Die levenswijze, dicht bij het lief en leed vaneenvoudige mensen, heeft Miel nooit vaarwelgezegd, ook niet toen hij daarna diplomaat enkosmopoliet werd.Hij verbleef als diplomaat achtereenvolgensin Indonesië, Zambia, Den Haag, Bagdad, Parijs,Athene, Milaan. Zijn collega’s herhalen hoeprofessioneel hij zijn taak vervulde, hoe correcthij met iedereen omging. An Hofkens, al vanafAthene zeventien jaar lang zijn trouwe medewerkster,ervaarde persoonlijk hoe Miel meeleefdeen meevoelde met drama’s in het leven vancollega’s. Zelf noemde Miel die tijd ‘een nomadenbestaan”.En dit was geen aanklacht. Hij ervaardehet als een bron van constante verrijkingomwille van de ongrijpbare rijkdom van volken,culturen, landschappen en van telkens weer ergbijzondere vrienden. Miel had niets dan vrienden.“Het wortelschieten in elk land bracht welzijn pijnscheuten mee”, zei Miel. Maar hij slaagdeerin te blijven wonen in de verwondering overal het schone rondom hem. En al die ervaringenals kosmopoliet in het buitenland beletten hemniet om bij zijn terugkeer ontroerd de wielewalenvan Vlaanderen te beluisteren.Naast het uitstralen van goedheid en het genietenvan schoonheid, leefde er in de intellectueelMiel Claus ook echte fierheid. Hij was eenzoeker naar wijsheid en waarheid. Hij doorworsteldepijnlijk een hele strijd om zijn intellectueleinzichten te verzoenen met zijn geloof. Hetwas een tijd van loslaten, van eerlijk zoeken envan ontroerd blij terugvinden wat heel die tijdaan de basis van al zijn streven had gelegen.Dat alles is tot rijpheid en tot een schone voltooiinggegroeid tijdens zijn pensioensperiode.Miel besliste dat dit helemaal geen ‘vita beata’mocht worden. Geen droefenis om de vergankelijkheidder dingen. Wel een weemoed vanpiëteit en dankbaarheid om het schone wat hijhad beleefd en ontvangen en waaraan hij metwarme gevoelens bleef terugdenken. Dat allesweerspiegelde zich in de mooie verslagendie wij van Miel de laatste jaren ontvingen enwaar we naar uitkeken. ‘Wonen in het land vande wortelstok’, ‘Hellas revisited’, ‘De zomer vande ramshoorn’ ‘Andante in Alicante’, enz. Daarintoonde Miel zich een ware meester met depen, scherpzinnig, overtuigend en dichterlijkmooi de vele steden beschrijvend waarheenhij reisde of de vieringen die hij bijwoonde. Hijverwoordde daarin ook zijn sterke overtuigingenover Vlaanderen, want wat daar gebeurdeen nog gebeurt, raakte Miels diepste vezels. Hijdrukte het uit met de woorden van van Wilderode:“Dorsvloer van het verdriet, groothartigVlaanderen, vergeet uw doden niet. Ook datwaren voor Miel... dingen des levens die beklijven.

KEN JE ZE AL?Ken je ze al?Ook dit jaar meer dan een nieuwe collega die de SJKS-troepen versterkt.Drie van hen stellen zich aan Ic Hou voor.Naam: Sandra RingoetGeboortedatum: 8 juli ‘79Geboorteplaats: AnderlechtBurgerlijke staat: gehuwd met PieterServeriusHobby’s: culinair genieten, op reis gaan, lezen,sauna, mijn man, paardrijden (zodra iker de kans toe krijg!), wandelingen maken inde ongerepte natuurDiploma: initiële lerarenopleiding secundaironderwijs groep 1 met opties Nederlandsgeschiedenis-Latijn(een hele boterham omgewoon te zeggen dat ik regente ben)Pajottenland ingeruild voor ’t Soete Land van WaasDolblij was ik toen ik reactie kreeg op één van mijn sollicitatiebrieven!Mijnheer Roggeman was in april vorig jaar op zoek naar een interim voormevr. Goossens, die met bevallingsverlof ging. Ik mocht in mei en juni haaropdracht overnemen, maar voor schooljaar 2007-2008 kon de directeurgeen garanties geven. Dus was ik opnieuw ongelooflijk gelukkig toen ik inaugustus te horen kreeg dat ik fulltime aan de slag kon in het College!Ik moet zeggen: ik heb het me nog geen moment beklaagd dat ik mijnsemi-vaste job in Halle heb opgegeven! De warmte en de hartelijkheidwaarmee ik ontvangen ben op deze school, spreken voor zich! De solidariteitonder collega’s is zeer groot en de sfeer zit goed, twee factoren die inmijn vorige school ver te zoeken waren ...Aan één gegeven heb ik moeten wennen: het taaltje in het Waasland wasme compleet vreemd en heel wat klanken en woorden kon ik niet directthuisbrengen. Toch schijn ik het ‘Sinnekloase’ accent nu danig onder deknie te hebben, want ik hoef leerlingen geen driemaal meer te vragen omiets te herhalen, omdat ik het in eerste instantie niet begrepen had. Ookde leerlingen schijnen mijn taaltje langzaamaan te begrijpen: scherpe i’sen u’s, een andere oo-klank en af en toe een Frans woord ertussen!Ik vind het schitterend dat ik in het College de kans heb gekregen om leste geven. Het bespaart me twee uur autorijden per dag (130 km!) en eenhele hoop geld (de brandstofprijzen swingen de pan uit). En plus (vergeefme mijn uitdrukking), ik heb nu veel meer quality-time met man en (toekomstige)zoon!De directeur introduceerde me dit jaar op de vergadering van de nieuweleerkrachten als volgt: “Ze heeft het Pajottenland ingeruild voor het zoeteWaasland.”En ja: het Waasland is zeer zoet en smaakt zeker naar meer.Naam: Maarten Van LooyGeboortedatum: 5 augustus ‘82Woonplaats: Bazel en GentBurgerlijke staat: ongehuwdDiploma’s: taal- en letterkunde: Germaansetalen, optie Nederlands-Zweeds, 1e en 2e jaargeschiedenisHobby’s: wielrennen, lezen, koken (specialiteit:gravad lax)Opdracht in SJKS: Nederlands in het vierdeen vijfde jaar

KEN JE ZE AL?Na één week les acht uur aan de afwasIk heb het wel naar mijn zin op het Sint-Jozef-Klein-Seminarie. Anderzijdsmoet ik toegeven dat ik op dit moment misschien nog net iets liever involle voorbereiding geweest zou zijn om een knalprestatie af te leverenop de Olympische Spelen in Peking. In mijn vijfentwintigste levensjaar zouik daar met wat meeval mijn absolute top bereikt hebben in de spurt opde baan. Het zou tevens leuk geweest zijn om de naam Van Looy en mijndorp van afkomst, Bazel, nog eens van onder het stof te halen in het wereldnieuws.Al tijdens de laatste jaren van mijn studies startte ik met lesgeven in eenaantal mooie uithoekjes van het Vlaamse land als Aalst, Hamme, Blankenbergeen Eeklo, tot ik een telefoontje kreeg van de heer Roggeman. Overeen fulltime Nederlands in de mooiste jaren van de humaniora in een gemakkelijkbereikbare stad moest ik niet lang nadenken. Aan het einde vanmijn eerste volle week op school werd ik al meteen veroordeeld tot eenacht uur durende afwas op het feestweekend, maar verder liepen mijn eersteweken eigenlijk minstens even goed als ik het mij voorgesteld had.Maar tussen droom en daad staan uiteraard wetten in de weg en vooralzeer veel praktische bezwaren. Daarom lijkt het me nog altijd een verstandigezaak dat ik toch maar gekozen heb voor een opleiding Taal- enLetterkunde: Germaanse talen aan de Universiteit Gent. Als talen koos ikvoor Nederlands en Zweeds. Economisch gezien volledig onverantwoord,maar achteraf bekeken de enige juiste keuze. Later heb ik ook nog drie jaargeschiedenis gestudeerd. Ook dit was bij momenten interessant, maar destudie leerde mij toch vooral dat je eerste gedacht vaak het beste is.Ondertussen loop ik op school rond tussen heel wat namen en gezichtendie een vast onderdeel van mijn dagelijks bestaan geworden zijn. Ik ben ernog altijd niet rouwig om en ik denk niet dat zoiets heel snel het geval zalzijn. Het is bij momenten wel confronterend om vast te stellen hoeveel jevergeten bent van de vakken waarin je niet verder gestudeerd hebt. Ookeen leerkracht kan dus op school nog een en ander opsteken.Naam: Katrijn VerniersGeboortedatum: 4 mei 1984Woonplaats: GentBurgerlijke staat: samenwonendDiploma: licentiaat geografie optie landmeetkunde,master algemene economieHobby’s: koken, reizen (voornamelijk naarSpanje – ik heb ooit Spaans gestudeerd – ende kust), fietsen en klimmen – als er naasthet vele schoolwerk nog tijd overblijft natuurlijk.Opdracht: 19 u. chemie in de tweede graad+ aardrijkskunde in het derde jaar.Liefde voor chemieHet SJKS was uiteraard geen grote onbekende meer voor mij aangezienmijn vader (Rik; nvdr) hier ook lesgeeft. Wat meteen opviel was het feit datdit een erg grote school is met enorm veel jonge collega’s. Een vruchtbareschool ook: je kan moeilijk naast al die bolle buiken kijken. Op sommigemomenten zie je in de lange gang leerlingen van werkelijk àlle leeftijdendoor elkaar lopen: tussen de laatstejaars duikt af en toe een klasje kleutersop.Ondanks het feit dat chemie niet de hoofdmoot van mijn opleiding was,geef ik het ondertussen al liever dan mijn feitelijke ‘hoofdvak’, aardrijks-kunde. Dat heeft ook te maken met het aanstekelijke enthousiasme van deleerlingen. Na zoveel jaren op de universiteit was het echter niet altijd eenvoudigom het niveau van de leerlingen in te schatten. Daarnaast valt hetme – hoewel ik zelf nog niet zo gek lang van de schoolbanken weg ben– op hoe mondig leerlingen geworden zijn.Eén nadeeltje: na zoveel maanden overkomt het me af en toe nog dat ik alseen leerlinge aangezien wordt, zoals toen ik onlangs op het secretariaat tehoren kreeg “dat ik eerst moest bellen en dan pas binnen mocht komen”.In deze Ic Hou stelden drie nieuwe collega’s zich voor. In nummer 86 komen de overige nieuwe gezichten aan bod!‘Ken je ze?’ wordt dus vervolgd.42 IC HOU FEBRUARI 2008

LIEF EN LEEDZijn geboren19.06.2007 MIA, dochtertje van Frank enVera Haentjens – Goossens (lerares)03.10.2007 MILAN, kleinzoontje van RiggyVan de Wiele (leraar)18.10.2007 XANTHE, petekindje van KatrienRombaut (administratief medewerkster)10.11.2007 FLOOR, dochtertje van ThomasVan Meir (leraar) en Katrien Van Lent15.11.2007 REINE, dochtertje van JanOngena (leraar) en Liesbeth Gijsels (lerares)22.12.2007 LOÏC, zoontje van Kaat enMichaël Van Mieghem – Van Hoecke,petekindje van Peter Van Hoecke (WEBa’84)16.01.2008 LEONARD, zoontje van TomVandenholen (leraar-interimaris) en AnnemieVan Wauwe21.01.2008 LENTEL, dochtertje van Yves enMarijke Janssens – Foubert en kleindochtertjevan Rudy Foubert (onderwijzer)23.01.2008 LENI, dochtertje van BartCant (WEWI’2000) en Evelien Trog enkleindochtertje van Gilbert Cant (leraar)17.02.2008 LOUISA, dochtertje van SofieHennebel (lerares) en Michael Opgenhaffen(GL’96)Zijn gehuwd21.07.2007 Sara Van der Gucht (ECMT’99) enFilipe Carvalho11.08.2007 Olga Cogen (dochter van EstherCogen-Scharpé (oud-lerares) en KoenHollevoet (4ECWIb-’93)11.08.2007 Erika Baert (lerares) en WouterD’Heere18.08.2007 Marjan Keppens (dochter vanlerares Daniëlle Backeljau) en Johan DeLeenheer16.02.2008 Rebecca Dhollander en JeroenDe Wilde (LMT’95)BABYBOOM IN SJKSDe Jubileumklas212 jaar college. Dat vieren we ook. In 2020. En wel met een speciale jubileumklas.De voorbereidingen hiervoor zijn discreet en in alle intimiteitgestart. Maar nu zijn de initiatieven niet meer te verbergen.De teams laten geleidelijk meer en meer zienvan hun project. Daarom deze openlijke toelichtingbij het plan.Een aantal collega’s werken met veel enthousiasmemee aan de opbouw van een klasje datin 2020 zijn loopbaan in het SJKS zal starten.Voorlopig tellen we bij de collega’s-leerkrachten14 ouderparen die al hebben ingeschreven.Twee koppels hebben hun bijdrage al geleverdop het moment dat deze tekst drukklaargemaakt wordt. Maar we hopen dat nog meermensen zich kandidaat stellen. Zeker als ze hierlezen hoeveel plezier dit jubileumproject biedt.Kalender10-11-2007 Thomas Van Meir en Katrien krijgeneen prachtige dochter, Floor, hun eerste kindje.Ze wachten (geduldig maar vermoeid) op deeerste nachtjes doorslapen. Waarop leerlingenmeevoelend reageren: “We willen gerust samenmet u een dutje doen tijdens de les.”“Floor gedraagt zich voorbeeldig als we op stapgaan. Ze kan al grappige gezichtjes trekken enhaar lievelingsgerecht is moekesmelk. En ze is alheel wat bijgekomen, zodat onze armspieren intopconditie blijven.”15-11-2007 Liesbeth Gysels en Jan Ongena verwelkomenhun Reine, een zusje voor Mariekeen Klaas. “Voorlopig het rustigste kindje van dedrie, met onbetaalbare eerste lachjes. We hopendat ze even mooi wordt als haar mama eneven slim als haar papa. We keken op bij de onvervalsteverwondering dat het intussen al onzederde was. Dat maakte indruk, al was het vaakniet duidelijk welke precies... De rust in huis is nuwel voorgoed verdwenen. Leve het leven!”10-02-08 Sofie Hennebel wacht met Michaelop een broer of zus voor Elena. “Van één naartwee, dat zal een grote verandering betekenen.We verzorgen onze toekomst; we moeten tochvoorzien in voldoende lesuren binnen tien jaar.”

LIEF EN LEEDConcrete informatie houden ze nog even voor zich. De leerlingen blevenzich met een spontaan “Amai!” verbazen over de toenemende omvang.te verandering. Over een naam hebben we nog niet beslist, maar mijnheerPatrick De Coninck wordt natuurlijk Opa!”17-03-2007 Ilse Heynderickx en Robin verwachten hun eerste baby. “Jongenof meisje, dat maakt niet uit. Dat het een gezond kindje mag zijn!” Eenjongen van het eerste jaar kwam als volleerd deskundige in mooi Waaslandseen klapke doen. “Ik ben nonkel geworden. Mijn zus is bevallen. Voorwanneer is het bij u? Ah, maart. Dat is nog wel effe!”26-03-2008 Tom Vereecken en Leen hebben al een meisje, Linde, en hopenop een snoetje dat doorslaapt. Het heet Damagje Niewete en is zo’nhevige en schoppende baby dat de papa twijfelt. “Ik weet niet of die in deprojectklas zal toegelaten worden.”03-04-2008 Annelies Droessaert en Jordy kijken uit naar hun eerste ‘boeleke’.“Ook voor ons blijft het een geheim of het een jongen of meisje is.De klas 3 La heeft het alvast Bernard gedoopt. Wanneer mijn klas ontdektedat ik zwanger was, vroegen ze naar het geslacht en de mogelijke naam.Toen ik hierop niet wou antwoorden, zei iemand lachend dat het Bernardof Bernadette zou worden. Sindsdien informeren ze regelmatig naar Bernard,wat best wel leuk en vooral ook erg lief is.”01-04-2008 Inge Callewaert en Koenraad hopen niet op een aprilvis, maarop een gezonde baby (voorlopig: X-je) die door de zussen Kato en Lottegoed aanvaard zal worden. “Jongen of meisje, dat doet er niet toe. Het lijktons fijn te weten wat het betekent een zoon te hebben. Anderzijds willenwe papa Koenraad wel eens op stap zien gaan met 4 vrouwen. Hoewelmen beweert: “En amour et en politique, on ne dit jamais ‘jamais”, durvenwij nu toch te stellen dat dit derde kindje onze laatste spruit wordt.”23-05-2008 Erika Lagaert en Joris geven mekaar misschien een heel origineelcadeau op hun huwelijksverjaardag.. “We hopen op een bengeltje inde jubileumklas! Maar vooral dat Milo niet te jaloers is! We willen zelf nietweten of het een broertje of een zusje voor hem wordt. Maar dat gelooftniemand! Wanneer ik drie maand zwanger was, ben ik flauwgevallen in deles. Op dat moment gaf ik les aan een zeer rumoerige klas. Ik heb ze nognooit zo behulpzaam en vooral stil geweten, misschien zou ik dat nu nogeens moeten doen, want dat moment van stilte was precies een droom!”10-06-2008 Sandra Ringoet en Pieter zijn al zeker van een jongen. “Eennaam geven we nog niet; we moeten nog iets op het geboortekaartjekunnen zetten. We kijken echt uit naar dit kleine wondertje, dat ons levenzal verrijken” Even ongeduldig als sommige leerlingen. “Ik neem plaatsvooraan bij mevr. Ringoet, zo kan ik de baby goed horen!” (J. T. uit 4Sb)28-06-2008 Katja Roggeman en Yves weten nu al wat hen te wachtenstaat,want ze hebben al een dochtertje, Lore. ”Ik ervaar de zwangerschapanders. Bij Lore was alles nieuw en nu weet je wat je te wachten staat. Hetblijft uiteraard wel leuk. En het mag gerust een jongen zijn. De naam? Datis voor mij een weet en voor jou een vraag.”KM20-04-2008 Stijn Verhaeghe en Hanne willen deze planeet van een minof meer gelukkig en lief specimen van de menselijke soort voorzien, eenextraatje na het vikingjongetje Jolan. “Het geslacht van het komende Verhaeghjeis ons al bekend, maar uit een onzegbare drang naar aandacht engeheimzinnigdoenerij houden we dit vooralsnog geheim... De naam? Ikkan de voltallige mensheid al wel verklappen dat we niet voor de – nochtanswelluidende – namen Hagen of Kriemhilde geopteerd hebben...”28-04-2008 Kirsten Merckx en Wouter hebben nog enkele weken te gaan,vol mooie mijmeringen over het baby’tje. “Je zet wel overal uit, natuurlijk!”Een leerling vroeg: ”Mevrouw, mag ik eens iets vragen wat niets met de leste maken heeft? We waren bang om het te vragen, want stel dat u gewoonverdikt zou zijn, dan zou dat wel heel erg zijn voor u, hé!”18-05-2008 Joke De Lille en Joeri wachten op een maatje voor hun dochtertjeNan. “Jongen of meisje, dat is eender, als het maar les krijgt van Paulvan Dam. En ik zou liefst altijd nogal vroeg naar het oudercontact komen.”Verrassende vraag van de leerlingen: “Mevrouw, u komt niet terug na devakantie?? Gaat u dan met pensioen??”19-05-2008 Davy De Coninck en Els geven hier de primeur: ze zijn heelnieuwsgierig naar hun eerste baby. “We kijken ongelooflijk uit naar die gro-44 IC HOU FEBRUARI 2008

LIEF EN LEEDZijn overleden20.05.2007 de heer Leopold Martin Vertenten(°1929), opa van Benjamin Vertenten (6MTWI)31.05.2007 mevrouw Elisa Ledaine (°1911),overgrootmoeder van Alexander Debou (1Ah)06.06.2007 de heer Gerard De Beuckeleer(°1909), vader van Hugo De Beuckeleer (oudleraar)10.06.2007 de heer Malando De Vos (°1949),neef van Brandon Calluy (2MWd)10.06.2007 de heer Wim De Maesschalck(°1936), grootvader van Joëlle (5HW) en GillesDe Maesschalck (4Sb)18.06.2008 de heer Nico Vael (°1975) (WEA ’93)23.06.2007 mevrouw Maria Van Raemdonck(°1920), moeder van kanunnik Dirk Smet (LG’67)30.06.2007 de heer Pieter Eeckhout (°1983)(WEWI’01), broer van Joris Eeckhout (ECWI’98)07.07.2007 de heer Robert Blommaert (°1935)grootvader van Tom (4Wc) en Lore (1Ac)Blommaert, schoonbroer van Lutgarde Maes(administratief medewerkster)13.07.2007 de heer Grim Martens(°1985)(LWIa‘03)23.07.2007 de heer Arsene Heirman (°1928),grootvader van Ruben Baetens (6LWIb)27.07.2007 de heer Jan Huygens (°1953) (LG’71),broer van Herman Huygens (LG’67)08.08.2007 de heer Leon Koppen (°1914),overgrootvader van Thibault Koppen (WSP’07)23.08.2007 mevrouw Clementine Verkest(°1914), overgrootmoeder van Kjell Verbeke (4Sa)29.08.2007 de heer Roger Rubens (°1919),grootvader van Bart (5LWIb) en Stijn (3La)Meersschaert06.09.2007 mevrouw Maria Smet (°1912),grootmoeder van Kris Fels (leraar)10.09.2007 de heer Jozef Stuer (°1927),grootvader van Jari Stuer (1Ag)13.09.2007 mevrouw Jacqueline Le Blon(°1953) tante van Nills Franssens (5LWIb) en vanNicky De Cock (4Wc)18.09.2007 de heer Raymond Pierre Lanoo(°1924), grootvader van Laure Lanoo (3HWa)19.09.2007 de heer Geert Van Steelant (°1959),vader van Silke Van Steelant (3La)19.09.2007 de heer Jozef Aerts (°1925), vadervan Harry Aerts (WEBa ‘74), grootvader vanJonas Aerts (4Sb)19.09.2007 de heer Johan De Picker (°1960),oom van Julie De Picker (4HWb)20.09.2007 mevrouw Maria Heirweg (°1926),grootmoeder van Ann Mertens (6LWIa)26.09.2007 de heer Valère Baetens (°1919),grootvader van An De Wilde (lerares)26.09.2007 de heer Raoul Van Impe (°1944)(EC’63)01.10.2007 mevrouw Brigitte Warnants (°1956),schoonzus van Marleen Pultijn (administratiefmedewerkster secretariaat basisschool) en tantevan Carl (5MWE) en Laura (2MWb) Delanghe04.10.2007 de heer Remi Pas (°1937), (oudleraar)09.10.2007 mevrouw Roseline Etienne (°1957),moeder van Alex de Groot (4Wb)09.10.2007 mevrouw Josée Heerwegh (°1937),moeder van Dirk De Nil (LWI’77), grootmoedervan Michael De Nil (MEW ’01), Nicolas De Nil(LWI ’04) en Gilles Oris (3Sc)09.10.2007 mevrouw Maria Theresia Van Eynde(°1922), overgrootmoeder van Cédric Van deGraaf (1Ak)12.10.2007 de heer Hendrik Hoornaert (°1956),vader van Wim (GWI’00) en Koen Hoornaert(GWI’04)12.10.2007 mevrouw Simone Pannier (°1920),groottante van Jonas (6WSP) en Ellen (2Lb)Hylebos19.10.2007 de heer Gerard Verhulst (° 1919),grootvader van Annouck Van Der Heyden (4Wb)24.10.2007 de heer Josephus Meert (°1921),oud-leerling (RET’40)26.10.2007 de heer Etienne Volckerick (°1939),grootvader van Nathan Volckerick (2MWd)30.10.20007 de heer Michel Bosman (°1933),grootvader van Jellien Praet (1Aj)04.11.2007 de heer Maurits Heyens (°1929),grootvader van Laurens Peeters (1Ak)12.11.2007 Eerwaarde zuster M. Renée – PaulaRotty (°1921) tante van Nele Rotty (lerares)12.11.2007 de heer Albert De Cuyper (°1917),overgrootvader van Céline en Elise De Cuyper(1Ai)21.11.2007 mevrouw Paula Rossaer (°1911),grootmoeder van Jan (leraar) en Liesbeth(lerares) Ongena – Gijsels21.11.2007 mevrouw Maria De Bock (°1913),overgrootmoeder van Yourik Van Overloop (6LWI)22.11.2007 de heer Gilbert Derboven (°1928),grootvader van Jeroen Derboven (5MTWI),schoonvader van Gertjan De Smet (LG’82) engrootvader van Arne (5WEWIa), Lise (3Wb) enJana De Smet (3Wb)22.11.2007 de heer Jan Valkiers (°1952), oomvan King Broos (6LWIb)23.11.2007 mevrouw Marie-Claire Joos (°1945),echtgenote van Lieven Lenaerts (oud-leraar enoud-leerling LG’61)24.11.2007 de heer Jozef Audenaert (°1937),grootvader van Sarah (WEWI ’07) en Katleen(4Wc) Audenaert27.11.2007 de heer Gaby Van Lemmens (°1941),vader van Isabelle Van Lemmens (lerares),grootvader van Eline Van de Weghe (1Ab)30.11.2007 de heer Albert Callewaert (°1915),grootvader van Inge (lerares) en Bert Callewaert(GWI’97)02.12.2007 de heer Aloïs Claeys (°1928),grootvader van Jeroen Derboven (5MWIa)07.12.2007 de heer Frans De Pauw (°1925),vader van Dany De Pauw (oud-onderwijzer,LG’68)08.12.2007 de heer Edgard Vancouillie (°1934),grootvader van Stephanie Caveye (5MTWE)10.12.2007 mevrouw Joanna Peeters (°1916),overgrootmoeder van Pieter (3Lb) en Jasper(1Ah) De Pauw14.12.2007 de heer Kristiaan Mechiels(°1966) (MT’85), vader van Zoë Mechiels (1Ab),schoonbroer van Ilse Van Caekenberghe(lerares), broer van Diederik Mechiels (WEBa ’79)16.12.2007 de heer Sim Van Raemdonck(°1926), grootvader van Lien (3Sa) en Laura (3Sc)Van Raemdonck17.12.2008 de heer Emiel Claus (°1934) (RET’53)28.12.2007 de heer Leon Nuytten (°1924),grootvader van Ann-Sophie Nuytten (1Ac)29.12.2008 mevrouw Germaine Van de Putte(°1923), grootmoeder van An De Wilde (lerares)30.12.2007 de heer Frans Inghels (°1922),overgrootvader van Nigel Lindemann (4ECa)02.01.2008 de heer Frans Moernaut (°1921),grootvader van Kristof Moernaut (6HW)03.01.2008 de heer Piet Bogaert (°1926),vader van architect Koen Bogaert, grootvadervan Raph Bogaert (WEWIa’06) en van Bert(WEWIb’06), Ellen (5LWIa), Vic (2Lb) en StefBogaert (2MWe)05.01.2008 mevrouw Esther Deckers (°1917),grootmoeder van Gino (LWE’97) en NicolasBombeke (6ECMT)06.01.2008 de heer Eduard Maes (°1919),overgrootvader van Lien (3Sa) en Laura (3Sc)Van Raemdonck

LIEF EN LEED07.01.2008 de heer Lucien Van Brussel (°1932),grootvader van Patrick Van Brussel (6WEWIb)08.01.2008 de heer Aloïs Van Damme (°1939),oud-leraar SJKS08.01.2008 mevrouw Josephine Van Broeck(°1936), grootmoeder van David De Donder (1Aj)10.01.2008 mevrouw Maria Van Oerle (°1920),overgrootmoeder van Nigel Lindemann (4ECa)13.01.2008 mevrouw Elisabeth Goeman(°1939), grootmoeder van Simon (4Lb) enAndries (2Lb) De Saegher21.01.2008 mevrouw Jeanne Nuelant (°1909),grootmoeder van Ann Delarbre (lerares) enovergrootmoeder van Cedric (5GWIb) en Noor(2GL) De Boom24.01.2008 mevrouw Yvonne Rooms (°1914),grootmoeder van Yves Faems (leraar) en vanFilip Faems (4SPWEb ’93)30.01.2008 de heer Frans Van Bogaert (°1917),grootvader van Robby De Rudder (leraar)01.02.2008 de heer Luc Van Daele (°1957),vader van Steven Van Daele (ECMT ’01) engrootvader van Philippe van de Vreede (4ECb)04.02.2008 de heer Albert Vanhecke (°1933),grootvader van Ines Vanhecke (5WSP)IN MEMORIAMAloïs Van Damme (1939-2008)Tijdens de nieuwjaarsreceptie op7 januari ’08 vernamen we vanenkele oud-collega’s dat het helemaalniet goed ging met Aloïs.De voorbije maanden was zijngezondheid er fel op achteruitgegaan ... Enkele dagen later dedroeve mare: Aloïs Van Dammeis overleden. Een minzame man,een toegewijde leraar wiskunde,een sportman, een levensgenieter,...De aanwezigheid van erg veel collega’s en oud-collega’sop de uitvaart in de Onze-Lieve-Vrouwekerkbetekende ongetwijfeld een steun voor de echtgenoteen familie van Aloïs, tegelijk was het een bewijsdat ‘Wies erg graag gezien was’.Wiskundeleraar Riggy Van de Wiele, één van de velehonderden oud-leerlingen van Aloïs, kreeg gedurendedrie jaar wiskunde van Aloïs en was daarnajarenlang zijn vakcollega. Hij schreef onderstaandin memoriam.In september 1963 deed ik de overstap van delagere school van het College naar het secundair.Ik belandde in de 6de moderne A, met alsklastitularis E.H. G. Van Laere (ondertussen helaasreeds overleden). Zoals het de eerste dagvan het schooljaar past, deelde de heer VanLaere ons mee, van wie we allemaal les zoudenkrijgen. Voor wiskunde (in de zesde moderneeen van de allerbelangrijkste vakken) bleek datde heer A. Van Damme te zijn. Nog nooit vangehoord. Ook voor de medeleerlingen een volslagenonbekende. (Achteraf bleek dat Aloïs nogniet zo lang les gaf in het College.)Vol verwachting werd dus uitgekeken naar dewiskundeleraar. En daar verscheen dan Aloïs.Een keurig geklede heer, strenge blik, licht accentbij het spreken (Lebbeke, zo bleek later).Het was van meetaf aan duidelijk: met die manvalt niet te lachen! En er zal hard moeten gewerktworden dit jaar.Maar het was ook vrij snel duidelijk dat de overgebrachteboodschap helder, gestructureerd,scherp omlijnd was. Zo waren de lessen: duidelijk,sterke structuur, onberispelijk bordschema,glasheldere uitleg. Je wist precies waar je aantoe was, wat je wel en niet moest studeren, watverwacht werd op toetsen en proefwerken. Wiewerken wou, kon punten halen, maar zonderwerken kwam het niet goed.Ik heb nog altijd een handboek van rekenkundevan in die tijd. Als ik daar nu in blader, stel ik alswiskundeleraar vast dat Aloïs het boek niet zomaarslaafs volgde, maar zeer sterk eigen accentenlegde. Hij liet ons bepaalde dingen onderlijnen,andere schrappen en hier en daar kleineopmerkingen bij schrijven. Uit die opmerkingenmaak ik nu op dat hij een zeer klare kijk had opde leerstof die hij moest geven, en het essentieleer wist uit te halen. Hij kon het kaf van hetkoren scheiden.Van de meetkundelessen is mij ook iets zeerduidelijk bijgebleven: Alois verwittigde ons datde meetkunde in het eerste jaar ‘slechts’ aanschouwelijkemeetkunde was, waar wij ons nietop mochten blind staren. De ‘echte’ meetkunde(met bewijzen van stellingen) zou pas in hettweede jaar komen. Zo keken wij (wellicht nietiedereen!) reeds met grote belangstelling uitnaar het tweede jaar.Eens in de vijfdes (nu zijn dat de tweedes) aangekomen,hadden wij opnieuw wiskunde vanAloïs. En nu niet alleen wiskunde, maar ook biologieen fysica.In de vierdes verwachtten wij de heer Ravijts,want een relatief jonge leraar als Aloïs gaf alleenles in de eerste twee jaren. In de vierdesaangekomen bleek de heer Ravijts benoemd totschooldirecteur en schoof Aloïs met ons meenaar het derde jaar (de vierdes), nu zelfs als klastitularis.Ik ben dus één van de weinigen die in gans delagere cyclus (zo noemde men toen de eerstedrie jaren van de humaniora) slechts één wiskundeleraargekend hebben. Ik kan dus zonderoverdrijven zeggen dat ik mijn belangstellingvoor wiskunde voor een groot deel aan Aloïs tedanken heb. Onder zijn impuls heb ik dan ookgekozen voor de wetenschappelijke A, waar ikzou kennis maken met de onevenaarbare WillyGoossens, die de doorslag gaf om in mijn verdereloopbaan definitief voor de wiskunde tekiezen.De minzame stijl van Aloïs is me altijd bijgebleven.Later heb ik dan het geluk gehad om ongeveer24 jaar collega van hem te zijn. Het beelddat ik als leerling van hem had is in al die jarenmeer dan bevestigd. Ook als collega heb ik hemervaren als die rustige, aangename lesgever dieop een gedegen manier de leerstof wist over tebrengen.Als een collega met pensioen gaat is het de gewoontedat de andere wiskundigen een feestelijkeavond in mekaar steken. Bij Aloïs was ditwel een uitzonderlijke avond. Onder impuls vanzijn petekind (J. Van Hese) hadden de vrouwelijkecollega’s, ‘de math-girls’, een onvergetelijknummertje in mekaar gestoken. Aloïs heeft daargeweldig van genoten en later zelfs dikwijls naarverwezen. Dat hij een geliefde collega was, kondenwe op geen beter manier bewijzen!In het hoger vermelde boekje van rekenkundestaan enkele studietips.Ik citeer één daarvan: “Om iets te kennen of tekunnen, moet je de leerstof eerst verstaan. Draaigeen bladzijde om waar nog iets op staat dat jeniet volledig begrepen hebt”.Deze woorden lijken wel recht uit de mond vanAloïs te komen. Want voor al die duidelijke, fijnelessen: dank je wel, Aloïs.46 IC HOU FEBRUARI 2008

LIEF EN LEEDIN MEMORIAMRemi Pas (1937-2007)Ons College was jarenlang éénvan de scholen waar Remi metbrio tekenen (wetenschappelijktekenen), esthetica en plastischeopvoeding onderwees.Leraar Eddie Van der Vleren was jarenlang collegavan Remi. Remi was ook zijn leraar geweest en ...zijn garagehouder. Eddie schreef onderstaand inmemoriam.Afkomstig van het landelijke Moerzeke was zijnliefde voor de natuur bijna vanzelfsprekend.Remi behaalde het diploma van onderwijzeren GLSO plastische kunsten. Hij trad in dienst inseptember ’59 en ging met pensioen op 1 oktober’99. Hij was eveneens benoemd aan hetSint-Lutgardiscollege in Oudergem. Vanaf 1994tot aan z’n pensioen was hij een aantal urengereaffecteerd/wedertewerkgesteld in T.I. Berkenboom.Hij was verschillende jaren lid van decentrale examencommissie.Remi was een ‘aimabel’ man, die zijn alternatiefideeëngoed uitstekend kon verdedigen en aanprijzen.Hij verstond de kunst van het vertellen.Het was gewoon een kunstenaar. Hij schilderdeen maakte beeldhouwwerken.Voor toneelgroepen ontwierp hij ook schitterendedecors. Ic Hou fleurde hij jarenlang opmet zijn illustraties.Ook metselen rekende hij tot zijn hobby’s. Zijnpassie voor het opknappen van (zeer) oude auto’s(Mercedes en Volvo) was bewonderenswaardig.Verscheidene collega’s kochten bij hem zo’n gerenoveerdetweedehandswagen. Voor hen trad hijook op als gewaardeerde garagehouder. Met eenwarm hart zal ik mij Remi altijd blijven herinneren.Via deze weg drukken we ook ons medelevenuit met zijn weduwe Anne, zijn drie dochters ennaar de hele familie Pas.IC HOU FEBRUARI 2008 47

DUBBEL EEUWFEESTSEPTEMBER 2007 – JANUARI 2008Een dubbel eeuwfeest [deel 1]Het College dankt de hoofdsponsors die de viering van200 jaar College steunen:48 IC HOU FEBRUARI 2008

DUBBEL EEUWFEEST3 SEPTEMBER 2007’t Is feest: vlaggen en wimpelsOp de gevel van Collegestraat 31en recht tegenover de ingang vande stadsschouwburg zie je en leesje het op grote banners: 200 jaarCollege – Kwaliteit voor de toekomst.In de Van Britsomstraaten in de Stationsstraat brengenbanieren dezelfde boodschap.Op maandag 3 september zorgenalle leerlingen en personeelsledenvoor dé start.De eerste schooldag van het 200ste schooljaarvan het Sint-Jozef-Klein-Seminarie (College)steekt in een jubileumjas; alle leerlingen – vande eerste kleuterklas tot het zesde middelbaar –zijn er actief bij betrokken.Op de speelplaats zijn tussen 7.45 en 9.00 uurheel wat kleurrijke activiteiten te zien zijn: hetopblazen van een warmeluchtballon, het oplatenvan honderden kleine en grotere (1 meter!)gasballons, steltlopers, ontvangst door prinsen,prinsessen, priesters en zustertjes, muziek, enz.De leerlingen die met de fiets naar school komen,kunnen vrijwillig aansluiten bij groepjesfietsers die onder begeleiding van leerkrachtenen leerlingen uit het laatste jaar humaniora vanop zes locaties aan de rand van Sint-Niklaas deschool zullen bereiken.De gezamenlijke SJKS-fietstocht is tegelijk eenkennismaking met veilige fietsroutes.De startlocaties zijn: Dendermondsesteenweg(kruispunt Dommeldreef of Botermelkstraat);Koningin Fabiolapark (H.Familiekerk); Zonneken(buurt Ster, Slagmolenstraat); Turkyen inNieuwkerken (kruispunt Peperstraat-Pastorijstraat);omgeving Lepelhoekstraat in Sint-Gillis (kruispuntCamiel Huysmanslaan-Lepelhoekstraat ofKuildamstraat-Mechelen-Terneuzenwegel); Valkin Belsele (kruispunt Hoge Bokstraat-fietspadnaar Belsele).De eerste schooldag is voor alle leerlingen ookten volle de eerste schooldag. Daarom sluitenwe de feestelijkheden af omstreeks 9 uur. Tot12 uur maken leerlingen kennis met hun nieuweklassenleraar en met hun klasgenoten.IC HOU FEBRUARI 2008 49

DUBBEL EEUWFEEST17 SEPTEMBER 2007SJKS RockrallyDe voorbereidingen voor het familiaal sport-en eetweekend zijn volopaan de gang. We hopen op veel interesse voor de talrijke (gratis)activiteiten en voor de superbarbecue.Er is echter ook de SJKSROCKRALLY!Humo’s rockrally bestaat iets langer dan eenkwarteeuw en dat moet op een gepaste maniergevierd worden! Daarom zal Humo ongetwijfeldallerlei hippe activiteiten organiseren, die ons– in al onze kinderlijke eerlijkheid – volledig gestolenkunnen worden. (Yeah! Rock ’n Roll!)Het SJKS bestaat ondertussen al 200 jaar en ookdat zal op een gepaste manier gevierd worden.Maar wij zullen het podium niet lenen aan zelfverklaardemuzikale genieën (alhoewel...), evenminaan mistroostige bandleden die amper hungitaar kunnen vasthouden, nog minder aan PeteDoherty-lookalikes en al helemaal niet aan groupiesvan Pete Doherty-lookalikes. Wij geven hetpodium aan het echte muzikale talent van onzeschool. (Yeah! Rock ’n Roll!)The rulesBen je dus tussen 12 en 18 jaar oud, ben jeleerling(e) van het SJKS, hou je van rock ’n roll,punk, hiphop, elektronica, new beat of pakwegvan de zeemzoeterigheid van ‘Miek en Roel’ enbulk je van het talent? Weet je wat de bovenkantvan een drumstel is, hoeveel snaren eenbasgitaar telt en waarom je een microfoon bestniet in een emmer water gooit? (En zelfs dat iseigenlijk niet echt nodig...) Heb je een bandjeof wil je er dringend één samenstellen met watvrienden? Heb je een repetitieruimte of wil jede woonkamer van je ouders echt wel eens opeen andere manier gebruiken? Dan is dit je kans:schrijf je in voor de enige echte SJKS-rockrally.(Yeah! Rock ’n Roll!)Er zijn slechts enkele voorwaarden om eeuwigeroem op school en ver daarbuiten te verwerven:< minstens twee leden van je groep zitten ophet SJKS< het lukt je om drie nummers te berde tebrengen op een podium tijdens de middagpauze< je kan de stress van de selecties aan< je slaagt erin de jury (ongemerkt) om tekopen< je weet om te gaan met horden gillendefans< je schrijft je in met een e-mail naarrockrally@sjks.be< vóór 15 februari 2008 (maar liefst zo snelmogelijk)De prijs!De prijs van onze rockrally is trouwens niet vande minste – om niet te zeggen dat het echteen mooie prijs is. De winnaar van onze wedstrijd(publieksprijs, in combinatie met de juryprijs)mag het festival ‘Rock ’n roll Highschool’openen, dat zal plaatsvinden op 9 mei 2008.In wiens voorprogramma je precies zal spelen,houden we nog even geheim. Maar het zal rock’n roll zijn, geloof ons.(Yeah! Rock ’n Roll! *wijdbeens met de vuist inde lucht*)PS. Op dit moment (30 januari 2007) schrevenacht (8!) bands in.50 IC HOU FEBRUARI 2008

DUBBEL EEUWFEEST28 SEPTEMBER 2007Feestzitting:eerste luik van driedaagseVrijdag 28 september zat de feestzaal afgeladen vol voor de feestzitting naar aanleiding van 200 jaar College.Zaterdag 29 en zondag 30 september schoven meer dan 2000 bezoekers aan voor de barbecue.Op de feestzitting waren naast prominenten, verantwoordelijken uit hetonderwijs, oud-leerlingen, leden van het beschermcomité, bestuur vanoudercomités, sponsors en personeelsleden eveneens leerlingen aanwezigen.Een 100-tal leerlingen die lid zijn van de participatieorganen (Klassenberaad,Leerlingenparlement en Leerlingenraad) vertegenwoordigden huncollega’s.RapDe feestzitting startte met een flitsende clip over het drukke schoolleven.Oud-leerlinge Nathalie Cools (GL ‘03) filmde en monteerde met verve.Daarna trommelde de drummer van het leerlingenorkest (onder leidingvan Jeffrey De Block) ‘L’ombelico del mundo’ van Jovanotti op gang. LeraarBert De Gendt en Saed Alami (4HW) rapten ‘Op ‘t College is veel te beleven,een jaar om niet te vergeten!’Het koor In Dulci Jubilo sloot de intro van de feestviering af met ‘The rhythmof life’.Burgemeester Freddy Willockx schetste in zijn toespraak de rol die hetCollege in het Sint-Niklase en Wase leven speelde en speelt. Hij prees deschool om haar vele sterke resultaten in tal van wedstrijden, olympiadesen onderzoeken.Hij zette ook een aantal personen in de schijnwerper: ereburgers van destad oud-superior Daniël De Smet en boegbeeld van sociale inzet DaniëlEvrard. De oud-superiors Vinck en De Lange en oud-leerlingen Filip DePillecijn, Paul Snoek, Tom Lanoye, Dirk Van Bastelaere en Eric Spinoy kwameneveneens aan bod. Uiteraard bleef oud-leraar, dichter Anton van Wilderode,ook niet onvermeld.Een open huisDe burgemeester dankte het College voor het ‘openstellen van de deuren’voor vele socio-culturele activiteiten: ‘Hier is elke week wel iets doen; hetCollege is een onmisbare schakel in het Sint-Niklase sociale leven.’Na de eerste spreker brachten leerlingen van de 1ste graad fragmentenvan de voorstellingen die de woord- en poëziegroep Indigo de voorbije

DUBBEL EEUWFEESTjaren realiseerde. Een knipoog en een glimlachen vooral ... uit het (school)leven gegrepen.Geert Schelstraete, adjunct-kabinetchef van deminister van onderwijs, hield daarna een inhoudelijksterke toespraak.De rol van het aso-onderwijs, de bereidheid ommet nieuwe didactische werkvormen te werkenén een pleidooi voor onderwijs in een respectvollemulticulturele, multireligieuze context metaandacht voor alle leerlingen en alle talentenwaren enkele van de topics.Skairo, de dansgroep van de school, danstedaarna Allegria. In een regie van leerlingen! Dezaal keek ademloos toe.De volgende spreker zou Yves Leterme geweestzijn. Hij liet zich echter enkele uren voor defeestzitting verontschuldigen. Zijn voormaligekabinetschef Geert Dhondt bracht de toespraak.In Dulci Jubilo illustreerde daarna met ‘Lied vanmijn Land’ dat het koor (nog steeds) op een erghoogstaand peil presteert. ‘Lied van mijn land’ iseen compositie van oud-leraar Ignace De Sutter;de tekst is van Anton van Wilderode.Bezieling en gedrevenheidDe volgende spreekster was de directeur-generaalvan het VSKO, Mieke Van Hecke.Haar gedrevenheid in inhoud en vorm zorgdevoor een beklijvende toespraak. De zin en toe-komst van de katholieke school vandaag zit– aldus de spreekster – vooral in een open geestén in de enorme gedrevenheid van het personeel,de hechte band met hun school en de inspiratiedie het evangelie biedt. (zie kaderstuk)Een spectaculaire aerobic-act en daarna eenspeeltijdscène met kleuters en kinderen van delagere school zorgden voor een sfeervol moment.Aansluitend leidden een reeks sprekende foto’snaar een bezinningsmoment. ‘Een mens leeftvan meer dan brood alleen’ werd één van detopmomenten van de zitting!De toekomst van het katholiek onderwijsTOESPRAAK UITGESPROKEN DOOR MIEKE VAN HECKE, DIRECTEUR-GENERAAL VAN HET VVKODe vragen, die moeten gesteld worden zijn devolgende: mag er nog katholiek onderwijs zijn,kan er nog katholiek onderwijs zijn en zal er nogkatholiek onderwijs zijn?Mag er nog katholiek onderwijszijn?Uiteraard zijn de teksten van de Grondwet duidelijk.Vanuit de vrijheid van onderwijs kan eeniedervanuit een eigen pedagogisch projectonderwijs aanbieden. Voor de erkenning ensubsidiëring van dat onderwijs wordt aanvaarddat de overheid voorwaarden mag stellen, dieverband houden met de kwaliteit van het vrijonderwijsaanbod. Twee bedreigingen dienenzich aan.Wanneer wij als belangrijkste kwaliteitsvoorwaarde– door de Vlaamse overheid gesteld –het behalen van de eindtermen nemen, is hetniet ondenkbaar dat vanuit maatschappelijkedruk de inhoud van die eindtermen enerzijdsmeer gedetailleerd en anderzijds meer allesomvattendwordt zodat de mogelijkheid omvia de leerplannen bijkomende inhouden eninkleuring op grond van het eigen pedagogischproject te realiseren niet meer mogelijkzouden zijn.Ook wanneer een bepaalde visie – die vandaagal in bepaalde middens opgang maakt – wordtdoorgedreven m.b.t. het slagen in het examinerenen die stelt dat slagen enkel mag geënt wordenop de kennis van de eindtermen en niet opde kennis van de inhoud van de leerplannen, zaldat belang de eigen inhoud uithollen (teachingto the test) . Een risico dat niet denkbeeldig is,wanneer de stap zou gezet worden naar centraleeindtoetsen (bijv. aan het einde van het lageronderwijs).Een tweede bedreiging voor het respecterenvan de grenzen van de vrijheid is nogal contradictorischgelegen bij de invulling van onzeeigen jarenlang geformuleerde eis voor gelijkesubsidiëring. Iemand omschreef het zeer eenvoudigals volgt: meer middelen in ruil voor mindervrijheid. Alhoewel het helemaal niet moeilijkis deze stelling op juridische gronden aan tevechten, leeft dit her en der reeds in de geestenvan sommige beleidsmensen. Wees niet kritischin het beoordelen van aangeboden (opgelegde),meestal zogenaamde netoverschrijdendeinstrumenten, wij betalen toch de factuur. Hetmaatschappelijk debat in deze moet en zal nogverder gevoerd worden.Kan er nog katholiek onderwijszijn?In deze gaat het over de noodzakelijke financiëlemiddelen, waarover een school moetbeschikken om kwaliteitsvol onderwijs aan tebieden. Voor het katholiek onderwijs in Vlaanderenin het bijzonder zijn de omstandighedenzeer grondig gewijzigd. De structurele sponsorsverdwijnen. Congregaties, die vnl. beroepsinkomstenvan hun leden bijna volledig investeerdenin de door hen opgerichte in casu onderwijsinstellingensterven uit en hun middelenverschrompelen. Scholen moeten het op eigen52 IC HOU FEBRUARI 2008

DUBBEL EEUWFEESTKwaliteit voor de toekomstAlgemeen directeur Walter Roggeman sloot derij sprekers (zie kaderstuk).Na een beknopt historisch overzicht benadruktehij de troeven en doelstellingen van de schoolvoor de toekomst.‘Kwaliteit voor de toekomst’ heeft te makenmet een hoog studiepeil, een school met eengrote zorg voor alle leerlingen en de bereidheidom ‘neen’ te zeggen tegen oppervlakkigheiden stelling te kiezen. Hij beaamde vorigesprekers die pleitten voor een open school ineen multiculturele en multireligieuze maatschappij.

DUBBEL EEUWFEESTklooster van de Minderbroeders, dat in 1797 alsgevolg van de Franse revolutie verlaten was. DieMaurice de Broglie mocht dan al een gunstelingvan Napoleon zijn, spoedig stond hij aan hethoofd van de weerstand van de Vlaamse clerusen daardoor belandde hij van 1811 tot 1814 in degevangenis. De keizer wou immers de vrijheidvan onderwijs aan banden leggen. Het Collegevan Sint-Niklaas moest zijn poorten sluiten van1812 tot 1814.Het Nederlandse bewind van koning Willem Ivan Oranje bracht niet veel beterschap. Ook hijwas tegen elk vrij initiatief en op zijn bevel werdhet College gesloten in september 1825. Hetzou tot 14 januari 1830 duren eer het zijn deurenweer kon openen! Dankzij de opname van devrijheid van onderwijs in de Belgische grondwetvan 1831, waren dergelijke conflicten definitiefvan de baan.Merkwaardig is ook dat vanuit de school meteen klassieke humaniora in 1839 een lagere jongensschoolmet moderne humaniora gestichtwerd: het Sint-Jozefinstituut in de Ankerstraat.Hetzelfde jaar werd daar ook een Normaalschoolopgericht. Die zou in 1870 naar de Kasteelstraatverhuizen. En pas in 1846 werd hier gestart meteen jaar wijsbegeerte voor de toekomstigepriesters.Als die afdeling filosofie honderd jaar later naarDrongen verhuist, wordt het Sint-Jozefinstituutin 1950 naar hier overgebracht in de nieuwe gebouwenvan het Sint-Jozef-Klein-Seminarie. Entoch ook niet onbelangrijk: de directeur van datSint-Jozefinstituut wordt de nieuwe superior vande gefuseerde school.In 1992 start de geleidelijke fusie met de BisschoppelijkeNormaalschool. Door de brandenvan 1994 verhuist onze lagere school gedeeltelijknaar de Kasteelstraat, maar als in 2000 denieuwbouw volledig klaar is, komen alle leerlingennaar hier. Ondertussen is onze schoolin 1997 – eindelijk! – gemengd geworden. Alsin september 2002 de kleuterschool van Sint-Rochus overgebracht wordt, is het plaatje volledig.En zo vormen we hier nu met 1700 meisjesen jongens en een kleine tweehonderd personeelsledenhet College.U merkt het, geachte genodigden, dat ik metenige trots terugblik op die tweehonderd jaarvan groei en soms van strijd. Maar als we eerlijkwillen zijn, dan moeten we ook toegeven dat erkleine kantjes zitten aan dat verleden. We moetenwel oppassen dat we het verleden niet beoordelenmet de kennis en de maatstaven vanvandaag, maar toch vind ik het gepast dat weons bij deze gelegenheid collectief verontschuldigenvoor de fouten die we in het verledengemaakt hebben, tegenover de oud-leerlingendie we te streng, vooral te weinig begripvol bejegendhebben. Die fouten kunnen niet meerhersteld worden, maar het komt er vooral opaan ons oprecht voor te nemen in de toekomstdergelijke vergissingen te vermijden.Het is niet verkeerd bij een gelegenheid als dezeeens terug te blikken naar ons verleden, maardaar mag het zeker niet bij blijven. Met opzethebben wij als motto van ons jubileumjaar gekozenvoor ‘Kwaliteit voor de toekomst”.Wij hebben helemaal geen probleem met deoproep van de vertegenwoordiger van de minister,in tegendeel zelfs. Het is ook onze fundamenteleovertuiging dat het fout zou zijnzelfvoldaan te teren op het verleden. Het is eenessentiële taak van een school jonge mensenvoor te bereiden op de toekomst. Die voorbereidingmag zich voortaan niet beperken toteen sterke intellectuele vorming. Het begrip‘kwaliteit’ moet een bredere invulling krijgen.We moeten onze meisjes en jongens voorbereidenop hun taak in een open, multicultureelen multireligieus Vlaanderen, dat deel uitmaaktvan een sociaal Europa, binnen een wereld diealtijd maar ‘kleiner’ wordt, in die zin dat iedereenmeer en meer met iedereen verbonden wordt.We willen dat doen vanuit onze christelijke overtuiging,maar in een geest van openheid en metrespect voor andere levensvisies. Daarbij willenwe op de eerste plaats op zoek gaan naar watons bindt, naar gemeenschappelijke idealen.Het zal er vooral op aan komen jonge mensente hoeden voor onverschilligheid en egoïsme,en voor onwaarden!Terecht wordt er door de minister op gewezendat een goede start in de kleuterschool van hetallergrootste belang is om iedereen gelijke kansente bieden. Daarom heeft ons schoolbestuurook al veel geïnvesteerd in onze kleuterschool.Onze lagere school en ons middelbaar onderwijsbouwen daarop in dezelfde lijn verder.Ook vind ik het een goede zaak dat de maatschappijmeer en meer van de school verwacht.Ik vind het normaal dat een school zich nietmag beperken tot kennisoverdracht, tot hetbijbrengen van vaardigheden. Het is goed datvan de school verwacht wordt dat zij zich bekommertom de hele persoonlijkheid van deleerling. Die kennisoverdracht, dat leerproceskan trouwens maar lukken als een leerling zichgoed in zijn vel voelt. Waar kan een jonge mensbeter opgevangen en begeleid worden dan opschool, waar hij tussen 2,5 en 18 jaar de meestetijd doorbrengt? We zijn het idee van de bredeschool dan ook erg genegen. De schoolgebouwenmoeten openstaan voor allerlei maatschappelijkegroepen. De school als organisatiemoet toegankelijk en bereikbaar zijn voor allerleisociale instellingen. Alle ouders moeten nogmeer betrokken worden bij het schoolleven. Wijwillen onze school nog verder uitbouwen toteen echte leefgemeenschap, waar iedereen vaniedereen kan leren, waar we vooral leren samenleven,waar we respectvol leren leven met verschillen,verschillen in cultuur, in levensvisie... Wekunnen onze jonge mensen maar goed voorbereidenop een multiculturele samenleving alswe diezelfde diversiteit ook binnen onze schoolkunnen realiseren. Dat is dan ook een van onzebetrachtingen voor de toekomst.Dit is niet enkel mijn persoonlijke visie, of enkeldie van de directie en het schoolbestuur. Het iseen zienswijze die mede gedragen wordt doorhet overgrote deel van het personeelskorps envan de ouders. Dat merken we elke dag. Hetwordt trouwens niet aangevoeld als een zwaretaak met veel last. Het is en blijft op de eersteplaats een positieve visie die met enthousiasmeuitgedragen wordt en dagelijks in de praktijkwordt gebracht, niet altijd even succesrijk, maaraltijd opnieuw, naar best vermogen. We trachtendag na dag onze jonge mensen op te voedentot blije, enthousiaste mannen en vrouwen.Zelf ben ik op deze heuglijke dag dan ook zeergelukkig dat ik deze blijde boodschap mochtbrengen en de tolk mocht zijn van deze blijeCollege-gemeenschap.54 IC HOU FEBRUARI 2008

DUBBEL EEUWFEESTOpmerkelijk was dat hij zich verontschuldigdevoor de fouten die de school in het verledenmaakte. In naam van het directieteam bedanktehij de aanwezigen en benadrukte dat het vandaagvoor het College een ... héél gelukkige dagwas. Dat laatste was tegelijk een bruggetje voorwat volgde.De zitting werd immers besloten met de gospel... Happy day. De soliste was niemand minderdan Sandrine! Een verrassing en een orgelpunt!Het cateringsbedrijf van de school, Prorest, zorgdena afloop voor een verzorgde en smakelijkereceptie in de sporthal.Ondanks de weergodenZaterdag en zondag was het een drukte van jewelste.Het familiaal sport- en eetweekend konrekenen op erg veel bezoekers.De fietstochten (meer dan 200 deelnemers) ende wandelingen (meer dan 300 deelnemers)waren ondanks het slechte weer (op zaterdag)een succes.SuperbarbecueOp zaterdagavond en zondagmiddag schovenmeer dan 2000 (!) gasten aan voor een barbecue.Vooral op zaterdag was het erg druk.De enthousiaste en muzikaal sterke bende vanhet Orchestre Internationale du Vetex zorgdevoor een muzikale topact. De rondgang langsde eetzalen was origineel en feestelijk, het optredenin de feestzaal super.Zondag zorgde een gezellige, swingende jazzbandvoor vele muzikale noten.IC HOU FEBRUARI 2008 55

DUBBEL EEUWFEEST3, 10 EN 24 OKTOBERLeren van oud-leerlingenGedurende drie woensdagenin oktober werden (per graad)ontmoetingen georganiseerdtussen leerlingen die vandaagde SJKS-banken bevolken enhun voorgangers.In de missietekst van 200 jaar staat:“Het ‘jubileumaspect’ zal aanwezig zijn in een geheelvan initiatieven die passen in het dagdagelijkseschoolleven én door ‘accenten’ die het schooljaarextra kleur geven.”En iets verder: “(oud-) leerlingen, (oud-) personeelsledenvan de school de kans geven elkaar beter teleren kennen door samen te werken en door samente genieten van de feestmomenten.”Het project ‘Leren van oud-leerlingen’ voldeedten volle aan deze doelstellingen.De extra muros-leeractiviteiten die ieder schooljaarzorgen voor boeiende leermomenten buitende klas, kregen dit schooljaar door ‘Lerenvan oud-leerlingen’ extra kleur.Brede waaierIn het uitgebreide bestand van oud-leerlingenwerd gezocht naar oud-leerlingen die – op demeest uiteenlopende terreinen – bereid warenhun professionele vaardigheden en kennis enhun College-ervaringen te delen met leerlingenvan vandaag.Het werd een boeiende zoektocht. De werkgroepdie ‘Leren van oud-leerlingen’ nauwgezet voorbereidde,was meermaals verrast door de enthousiastereacties en door de grote bereidheid om mee tewerken. In het aanbod kwamen een brede waaiervan vakgebieden en interesses aan bod.De Vlaamse Gemeenschap is dit project eveneensgenegen. Door haar steun konden we vervoer-en organisatiekosten betalen en dit projectgratis aanbieden aan al onze leerlingen.DankHet project bood vele leerlingen leerrijke kansen.We wensen ook langs deze weg de oudleerlingente bedanken voor hun gastvrijheid enengagement ten opzichte van hun ‘oude’ schoolen hun ‘opvolgers’.Op bezoek bij Fina Antwerp OlefinsOp bezoek in Kleine Brogel56 IC HOU FEBRUARI 2008

DUBBEL EEUWFEEST20 OKTOBEROud-leerlingendag speciaalEen plechtige eucharistieviering,een rondgang doorheende school en een smakelijkemaaltijd. Dé hoofdingrediëntenvoor een geslaagde reünie vanoud-leerlingen.De oud-leerlingenbond had op geen moeite(en geen centen) gekeken. Massa’s uitnodigingenwerden er verstuurd; in avondsessies (metbijhorende wijnen) werden de enveloppen gevuld.De respons was erg goed.Omwille van de erg grote groep, maar vooral omhet geheel een beetje dynamischer te maken,werd geopteerd om in de feestzaal een landenbuffette organiseren. In de vier hoeken van defeestzaal konden de honderden oud-leerlingenaanschuiven bij verschillende keukens. Deze formuleverliep erg vlot en werd door de aanwezigensterk gewaardeerd. Tijdens de ‘zelfbedieningsmomenten’kwam je die tegen, deed je een babbelmet zijt-ge-hier-ook! En met hoe-is’t-nog?Beeld en klankTuur Frencken zorgde voor sfeervolle achtergrondmuziek.De clip die oud-leerlinge NathalieCools maakte naar aanleiding van 200 jaar Collegeen de clip die oud-leraar Roger Baert maakteover het startmoment van 3 september warende ideale intro voor de gelegenheidsprekers vande jubileumjaren.Als laatste in de rij zorgden zilvervossen oudleerlingenen college-leraars Bert De Gendt enSteven Van Peteghem voor een originele, muzikalespeech.En daarna?De jubileumtaart werd aangesneden, geproefden goed bevonden.Na de maaltijd kwam nog een grote groep jongeoud-leerlingen de troepen versterken. Sympathiek!In goede Collegetraditie werd een en ander stevigdoorgespoeld met een passend wijntje ofeen frisse pint. Tot het, lang na middernacht, tijdwas om huiswaarts te keren.IC HOU FEBRUARI 2008 57

DUBBEL EEUWFEEST17 NOVEMBER 2007ColleGedichten: sfeervol en vol variatieOp zaterdagavond 17 november verzamelden meer dan 200 (!) liefhebbers van poëzie in de Calfac. In een schooldie zoveel beroemde literatoren (Snoek, Lanoye, Van Wilderode, Spinoy, ...) onder haar oud-leerlingen telt,mocht bij de viering van 200 jaar College een poëziehappening niet ontbreken.ColleGedichten werd door de aanwezigen erggesmaakt. Bruno Vanden Broecke (acteur en BV)zorgde voor een gewaardeerde afsluiter.Zes locatiesOm 19 en om 20.30 uur vertrokken telkens zesgroepjes met ‘vrienden van de poëzie’ naarevenveel locaties in het SJKS. Gedurende minivoorstellingenvan telkens 10 minuten serveerdenleerlingen en leerkrachten een waaier vanpoëtische teksten. Een erg gevarieerd aanbodgaande van speelse gedichten vol humor totdiepzinnige teksten.De combinatie van een rondgang in de school,de creativiteit van de aankleding en aanpak op dezes locaties en de sfeervolle slotact in de Calfacverrasten de toeschouwers in positieve zin.De onverwacht grote opkomst was een opstekervoor de meer dan 40 leerlingen en de 30 leerkrachtendie ColleGedichten voor het voetlichtbrachten.Dichtbij de leefwereld vanjongerenDe leerlingen van de basisschool charmeerdendoor de keuze van de teksten (humor!), de zorgvoor de dictie en de sfeervolle inrichting van hetklaslokaal.De leerlingen van het eerste jaar brachten bijhet licht van bureaulampen en middenin kastenvol boeken teksten uit hun leven gegrepen: deeerste schroomvolle verliefdheid, de haat-liefdeverhoudingmet ‘school’, de tegenstrijdige gevoelensbij ‘de huwelijkperikelen van ma en pa’.De tweede- en derdejaars inspireerden zichop de 4 seizoenen. Ze schreven zelf gedichten,maakten kleurrijke tekeningen en beschilderdenpanelen. In tien minuten kwamen de vier seizoenenaan bod.Snoek, Lanoye en Van WilderodeOp het einde van de archiefgang zorgden beeldenvan een zwemmer en een eerste gedichtvoor een onderdompeling in de waterwereldvan Paul Snoek. In de kerk brachten vierdejaars– tussen de geprojecteerde vissen uit een aquariumén met een prima dictie – andere hoogtepuntenuit Snoeks werk.Het vijfde jaar ‘bekleedde’ een klaslokaal metmeer dan honderd kartonnen dozen. Tussen dedozen een fragment uit ‘Kartonnen dozen’; entegen de achtergrond van beelden uit WO I (geprojecteerdop de kartonnen dozen), ‘oorlogsgedichten‘ van Lanoye. Een sfeer en teksten diebeklijven.De statige priesterrefter – de plaats waar CyrielCoupé (pseudoniem Anton van Wilderode) velejaren met confraters aan tafel zat – was het decorvoor (reis)teksten van Van Wilderode overPaulus en Karel V. Het zesde jaar bood de aanwezigenbovendien een glaasje wijn aan!58 IC HOU FEBRUARI 2008

DUBBEL EEUWFEESTMijn ‘oude school’Omstreeks 22.30 uur verzamelden toeschouwersen medewerkers in de Calfac. Die was omgetoverdin een poëziecafé. Een andere indelingvan de ruimte, vele spots, makkelijke stoelen enlage tafeltjes, receptietafeltjes, foto’s uit de oudedoos en véél kaarsjes ... zorgden voor een gezelligesfeer.Oud-leerling (GL’92) Bruno Vanden Broucke wasbereid de slotact te verzorgen. Bruno schreefeen tekst vol nostalgie over zijn Collegetijd (ziekaderstuk). Hij las expressief voor en beweesmet drie liedjes dat zijn talent erg breed is: eenvlotte schrijver, een goede zanger, een performervan het zuiverste ras. Bovenal een sterkepersoonlijkheid die zijn ‘oude school’ een ergwarm hart toedraagt. Bij een glaasje wijn of eenDuvel werd nagekaart. Tevreden gezichten enmeermaals ‘dit moet een vervolg krijgen’ onderstreeptendat ColleGedichten een schot in deroos was!BRUNO VANDEN BROUCKE”Hier kreeg ik meewat me gemaaktheeft tot wie ik ben!”Bruno Vanden Broucke zorgde voor een poëtisch en muzikaal eindevan de poëziehappening. In de Calfac zong hij enkele liedjes enbracht hij onderstaande tekst op zijn eigen, erg expressieve wijze.Slechts een provinciaal, dorps basisschooltje gewend, een 230-tal leerlingentellende, bevond ik mij op een voorjaarsdag die veel onuitgesproken,maar tintelingopwekkende beloftes in de lucht had hangen, in de grootste,imposantste, langste, meest impressionante akoestiek bezittende gang dieik ooit aanschouwd had.Schuchter geworden door zoveel grootsheid lanceerde ik een voorzichtig‘hallo’, dat ik in veelvoud verzwakkend terughoorde. Ik schuifelde verderover de door duizenden voeten uitgesleten tegels. Ik was, zoals men zegt,van mijn melk, zoals toen ik voor het eerst Urbanus een liedje hoorde zingenop een versleten cassettekijn, de geluidsdrager van weleer.Het P.M.S. had mijn ouders op vertrouwelijke toon aangeraden: ‘Houtbewerking.Houtbewerking, in die richting zal uw zoon zich thuis gaan voelen.’Ik had niets tegen hout als dusdanig, ook niet tegen de bewerking ervan,maar er spookte al maandenlang een ander woord door mijn hoofd:‘Latijn’. Een mysterieus woord was het, een woord dat mijn hart snellerdeed slaan. Het hoorde thuis in het rijtje ‘Nutella’, ‘sneeuwman maken’, en‘Isabelle Vervecke’.‘Latijn.’ Het ene woord bracht het andere voort: ‘Latijn’, ‘College’, ‘Sint-Niklaas’,‘Infodag’, ‘Gaan Praten’.Met mijn beste sandalen aan, die mooi contrasteerden met mijn blauwbebiesdewitte sokken, bevond ik mij dus, nog voor ik goed en wel mijn wenshad geuit, in de indrukwekkende gang hier naast de Calfac, mijn ouders opeen slordige vijftig meter achter mij, glunderend om mijn omzichtigheid.Mijn vader glom van trots, mijn moeder was vertederd. We zeggen enschrijven 1986. Wist ik toen veel dat zij er veertien jaar later niet meer zouzijn en dat twintig jaar later mijn eerste zoon 1 jaar worden zou.De geur van poetsmiddel in mijn neusvleugels, was het Vim, Cif of Ajax, ikwil er vanaf zijn, raakte ik omzichtig een muur aan. Zo een muur had ik nognooit aangeraakt. Zoek het woord ‘muur’ op in een geïllustreerd woordenboek,en er staat gegarandeerd een foto naast van de muren van dehoofdgang van het Sint-Jozef-Klein-Seminarie te Sint-Niklaas. Meer muurkan een muur niet zijn.Ik keerde op mijn stappen terug, wreef mijn koperen froefroe uit mijnogen, keek op naar moeke en vake, en zei: ‘Hier wil ik zijn.’In de zes jaren die zouden volgen, heb ik ongeveer alles meegekregen watmij gemaakt heeft tot wie ik ben. Voor u mij van mouwvegerij, slijmerij enaanverwanten beschuldigt, wil ik daar fluks aan toevoegen dat dat heus nietalleen door de leerkrachten kwam, die natuurlijk allen, stuk voor stuk, meticuleus,plichtsgetrouw, toegewijd, enthousiast, gedreven, gemotiveerd, humoristisch,empathisch, belezen, sierlijk, mooi, lekker ruikend en hun bijnaamwaardig waren; neen, neen, neen, vier... neen, vijfwerf neen!Er waren ook... pukkels, Beatles, nul op fysica, de Ilias en de Odyssee, het ozo schone schooltoneel, de speelplaats en de bel. Nota’s overschrijven, snel.Fietsen als de wind, veranderen van een kind in een slungelachtig jong. Hetontwikkelen van de tong, de taal: het bladeren in het verhaal dat deze zesjaren omvat, maakt mij wat melancholisch en een beetje melodisch.Waarna Bruno – zichzelf begeleidend op de akoestische gitaar – meteen eenvoudig maar mooi liedje de poëziehappening afrondde.IC HOU FEBRUARI 2008 59

DUBBEL EEUWFEEST30 NOVEMBER 2007Jazz at the College speciaal: een energiestootEen volle feestzaal, een sterk programmaen een aparte sfeer: déingrediënten voor een geslaagdeJazz at the College speciaal. Dezekeer geen New Orleans maareen gelegenheidsband van SJKSén jeugdige Mingus-adepten.Muziek met kwaliteitslabel!De jazzavond was de 27ste uitgave van Jazz atthe College. Op 27 november 1981 bliezen TheRudy Balliu Society Serenades de eerste jazzavondop gang. De jazzavond programmeerdebijna steeds New Orleans jazz. Toppers waren deoptredens van The mardi gras Jazzband en TheNew Orleans Roof Jazzmen en Norbert Detaeye.Dit jaar waren de locatie en de programmatieanders. Jeugdig jazztalent werd aangeboord ende Calfac werd ingeruild voor de feestzaal.Oud-leerling Bram Weijters bracht met zijnFables of Fungus twee stevige sets. De legendarischecontrabasist Charles Mingus is dé inspiratiebronvan Fables of Fungus. Zeven getalenteerde(en geschoolde) muzikanten zorgdenvoor een geweldige energiestoot: Bram Weijters,Fre Madou, Toon Van Dionant, Vincent Brijs,Andrew Claes, Sara Meyer en Bart Borremans.SJKS All Stars BandDe liefhebbers van zuivere New Orleans fronstenwel even de wenkbrauwen. De meeste jazzliefhebberswaren echter erg enthousiast overde wervelende, muzikale prestatie.De avond startte met een gelegenheidsoptredenvan de SJKS All Stars Band. Leerkrachten,leerlingen en oud-leerlingen brachten een gewaardeerdprogramma.Onder leiding van Frankie De Kuyffer zettenvolgende muzikanten hun beste beentje voor:Eddie Van der Vieren, Tim De Smet, Jasha Baltussen,Geert Vandenhende, Tiny Torsy, MaartenEggermont, Marc Serwir en Marc Van Garsse.Deze laatste twee zorgden samen met tweeleerlingen bovendien voor een afzonderlijk optredenmet Marc Serwir in de hoofdrol aan devibrafoon.Twee podiumsJazz at the College speciaal kon rekenen op ergveel belangstelling. De Calfac was ongetwijfeldveel te klein geweest om de vele liefhebberseen plaatsje te geven. De twee podiums, desfeervolle verlichting en de talrijke jazzaccenten(foto’s van jazzlegenden en foto’s uit het Collegarchief,partituren op de tafels, ...) zorgdenvoor een sfeervolle feestzaal en een geslaagdejazzavond mét kwaliteit én toekomstgericht, hetmotto van 200 jaar College getrouw!60 IC HOU FEBRUARI 2008

DUBBEL EEUWFEEST16 DECEMBER 2007Biljartliefhebbers bewonderenCeulemans en ... WillockxZondag 16 december was ridder Raymond Ceulemans op bezoek in het College. Voor bijna 200 biljartliefhebbersdemonstreerde de grootmeester zijn kunnen. Burgemeester Freddy Willockx was een erg verdienstelijke tegenstanderin een partijtje driebanden.De biljartliefhebbers werden verwend door déambassadeur van de biljartsport.Oud-SJKS-leerling dr. J. Vandermeersch, biljartliefhebberen biljartkenner, kent RaymondCeulemans erg goed. De persoonlijke bandenzorgden ervoor dat Ceulemans bereid was eendemonstratie te geven in het College. BurgemeesterFreddy Willockx was de gedroomdetegenstander voor een korte wedstrijd.Feestzaal wordt biljartzaalDe feestzaal van de school werd vrijdag omgetoverdin een biljartzaal. De firma Verhoevenbouwde de biljarttafel, het stadspersoneel installeerdeeen tribune en hulpvaardige SJKShandenzorgden voor spots en installeerdeneen stelling van waarop een camera beeldennam van de biljarttafel. Deze werden geprojecteerdop een groot scherm.Het vroege beginuur (10.30 uur) weerhield deliefhebbers er niet van om op de afspraak te zijn.Kenners én leken genoten van de aangenamewijze waarop de grote kampioen uitleg gaf bijde verschillende wedstrijdonderdelen. Het gemakwaarmee de kampioen in het vrij spel depunten aan elkaar reeg deed menig liefhebberwatertanden. De demonstratie kunststoten wasindrukwekkend.Mister 100Ridder Raymond Ceulemans blies in juli 2007zeventig kaarsjes uit. In 1961 behaalde hij zijneerste titel. De eerste van een erg lange rij. Raymondkreeg de bijnaam – de eretitel – Mister100 nadat hij 100 titels behaalde. Ondertussenzijn het er veel meer dan honderd: 35 wereldtitels,45 Europese en 61 nationale. Ceulemanswerd sportman van het jaar in 1978, is sportmanvan de eeuw van de stad Mechelen, enz. Deaanwezigen waren gecharmeerd door de rustigeen vlotte manier waarop Ceulemans zijn kunnendemonstreerde en becommentarieerde.Sterke WillockxBurgemeester Freddy Willockx repte zich na deuitreiking van de prijs voor sportverdienste vande stad Sint-Niklaas naar de feestzaal van hetCollege. In de twee sets die gespeeld werdenbewees de burgemeester dat hij meer dan eendoordeweekse biljartliefhebber is. Hij speeldesterk en dwong Ceulemans om geconcentreerdte spelen.Omstreeks 12.15 uur werden de keus opgeborgen.Een glaasje wijn of fruitsap zorgden vooreen aangename en smakelijke afsluiter voor eengeslaagde zondagmorgen.IC HOU FEBRUARI 2008 61

DUBBEL EEUWFEEST21 DECEMBER 2007Kerstmangevoelin basisschoolKoud en zonnig, zelfs een dun laagje sneeuw: ideale omstandighedenom in kerstsfeer te komen. Om dit verder door te trekken naar hart enleden organiseert onze school jaarlijks een kerstevocatie en kerstmarkt.Omwille van het feestjaar kreeg deze activiteit een extra feestelijke tint.KerstevocatieDe kerstevocatie werd van de Collegekerk overgebrachtnaar de feestzaal. De kleuters dedennu ook mee en brachten een kerstspel. De zaalzat eivol! Ouders en grootouders van onze kleutersen lagere schoolkinderen waren massaal oponze uitnodiging ingegaan.Na de verwelkoming en duiding zong het koorIn Dulci Jubilo de kerstevocatie ‘op gang’. Dekleuters hadden op het grote podium postgevat.Onder de schijnwerpers en geprojecteerdop het grote scherm speelden zij het kerstverhaal.Schattig, leuk, mooi, prettig, ontroerend,...Het kerstverhaal werd afgewisseld met zangdoor de tweede graad met het lied ‘Schrik nietMaria’, de eerste graad met ‘Luidt klokjes klingeling’en de derde graad, met band, die ‘Sneeuwvlokje’bracht. Het koor zong nog een driekoningenlied.Alle acteurs namen met zichtbaar genoegen hetdaverend applaus in ontvangst. Het koor gaf deaanzet tot het slotlied ‘Stille nacht’ en met eenbezinningstekst van de directeur werd dit meerdan geslaagd deel afgesloten.KerstmarktNa de kersevocatie werd iedereen uitgenodigdop de kerstmarkt. Kerstlichtjes maakten eenkleurrijke kring, tentjes en kraampjes sierdeneen rondgang, vuurtjes schiepen een oase vanwarmte in de koude avondzon en de geur vanwafels, hotdogs,... prikkelden de smaakpapillen.De mensen bezochten eerst de kraampjes vande klassen waar eigen creaties te koop werdenaangeboden. Gretig werd er gekocht, met deextra motivatie dat het geld besteed werd aaneen goed doel. De laatste artikelen werden aangeprezendoor jonge verkopers die de marktafschuimden naar ultieme kopers. Het resultaat:€ 1000,00 voor Welzijnszorg. Met deze opbrengstwillen ze een kinderwens in vervullinglaten gaan. Kinderen van kansarmen dienooit op uitstap gaan, krijgen nu een reisjeaangeboden naar een pretpark.Ondertussen werd ook een warmeluchtballongevuld in het kader van ons jubileum. Deafspraak is dat deze ballon aanwezig is bij elkegrote manifestatie van ons feestprogramma.Tot eenieders verbazing ging de ballon plotsde lucht in; een onverwachte start voor eenkorte vlucht. De ballonvaarders hadden hetvoelen kriebelen en werden massaal nagestaardtot ze uit het zicht verdwenen waren.De warme wafels en de hotdogs, koffie en gebak...het oudercomité zorgde voor de culinairegeneugten. Vanzelfsprekend waren warmechocomelk en glühwein evenzeer toppers. Opéén stond echter ‘het jeneverkot’.Omstreeks halfzeven begonnen enkele moedigenaan de lastige taak alles terug af tebreken. Maar het goed gevoel dat wij sameneen succesvolle activiteit organiseerden overheerste.Met een blij kerstmangevoel keerdenwe huiswaarts.Jos Cruyplandt24, 25, 26 EN 27 JANUARI 2008The musical:Eind januari speelden leerkrachtenen leerlingen van onzeschool in de stadsschouwburgvijf voorstellingen van de musical‘Jesus Christ Superstar’ vooruitverkochte zalen. Ongetwijfeldeen van de hoogtepunten in deviering van het dubbeleeuwfeest.Keihard repeteren, visie en kunde, en vele, velehelpende handen achter de schermen zorgdenervoor dat de uitgebreide cast er klaar voor was:de rock-musical van Lloyd Webber en Tim Rice,‘Jesus Christ Superstar’.Met leerlingen van SJKSHet SJKS heeft al geruime tijd de jaarlijkse traditieeen toneelvoorstelling op de planken tebrengen. Hierbij werd de laatste jaren samengewerktmet Onze-Lieve-Vrouw Presentatie.Dit leidde in het verleden tot succesvolle productiesals ‘Titus’ (2007), ‘Antigone’ (2006), ‘Amadeus’(2005), ... Voor het 200-jarig bestaan vanonze school wou men echter een nieuwe wegbewandelen. Het teksttheater werd geruild vooreen ... musical.Het project werd volledig gedragen door leerlingenvan de eigen school en was toegankelijkvoor alle leerlingen. Daar waar schooltoneel traditioneelvoor de derde graad was, werden nualle leerlingen van het eerste tot het zesde jaarerbij betrokken.De zoektocht naar een geschikte musical leiddenaar ‘Jesus Christ Superstar’, de rockopera. Indeze musical wordt op kritische wijze (door deogen van Judas) de laatste week uit het levenvan Jezus Christus getoond.SJKS bracht JCS in het Nederlands, in een vertalingvan Daniël Cohen. De voorstelling werdgespeeld in overeenkomst met de Really UsefulGroup (Londen), Joop van den Ende Theaterproducties(Amsterdam) en muziekhandel Albersen(’s Gravenhage).62 IC HOU FEBRUARI 2008

DUBBEL EEUWFEESTJesus Christ Superstar!Een droom van een regisseurAls regisseur werd gekozen voor Stefan VanGuysse. Geen onbekende voor de school, aangezienhij in 2005 ‘Amadeus’ kwam regisseren.Stefan bleek de juiste man te zijn voor dit project.Hij is getalenteerd en heeft dankzij zijn opleidingaan de Toneelacademie in Maastricht enjarenlange ervaring bij ‘Jeugdtheater Ondersteboven’(uit Sint-Niklaas) voldoende ervaring ommet het genre musical om te gaan én met jongerente werken. Stefan werd door de cast ophanden gedragen. We zijn hem als school veeldank verschuldigd. Iedereen die meedeed, tildehij boven haar of zijn kunnen uit.Stefan werd hierbij geholpen door tal van enthousiasteleerkrachten, die op hun beurt elk inhun eigen specialiteit de leerlingen begeleidden.Zo werd bijna elk aspect (zang, dans, decor,kledij, orkest, ...) verzorgd door een team datsamengesteld was uit leerlingen en leerkrachten.Deze samenwerking was niet alleen het uitgangspuntvan dit project, maar ze vormde ookhaar grootste meerwaarde.Merel Cappaert, een professionele zanglerares,werkte mee om de zangers nog beter te coachen.Ook zij deed veel meer dan zomaar eenjob.De muzikale leiding (én de productieleiding)was in handen van Jeffrey De Block, leraar aanonze school. Deze muzikale duizendpoot heeftruime ervaring in de muziek (o.a. met zijn eigenjazzband ‘Jabe’) en in het muzikaal-toneelmatigwerken met jongeren. In het SJKS zet hij al verschillendejaren de muziek- en poëzievoorstelling‘Indigo’ op de planken. Ook in productiesvan de Broedersschool demonstreerde hij zijnenthousiaste kunnen. Jeffrey was de motor ende ziel van dit project. Voor al diegenen diezich ten volle ingezet hebben voor JCS: hoedaf en in naam van de bijna 3000 toeschouwers:dankjewel!Dubbel eeuwfeest: deel 2 in Ic Hou nummer 86IC HOU FEBRUARI 2008 63

64 IC HOU FEBRUARI 2008D'EERALGEMENE ONDERNEMINGENPrivate en Openbare werkenIndustriebouw, woningbouwScholen, Vernieuwbouw, ...Baenslandstraat 169100 Sint-NiklaasTel.: 03/776 32 89Fax: 03/766 19 72deer@deernv.bewww.deernv.be

ProrestSolar Cleaning Services nvActief lid van ABSU (Algemene Belgische Schoonmaak- en OntsmettingsUnie)MEER DAN25 JAARSchoonmaakRuiten wassenReinigen & conserveren van aluminiumSlijpen & herpolijsten van natuursteenvloerenwww.prorest.beNIEUWTELESCOPISCH RUITEN WASSENMET OSMOSEWATER:- VEILIG TOT 17 M HOOG- MILIEUVRIENDELIJK- PRIJSGUNSTIGVoor meer informatie en/of een vrijblijvende offerte:Solar Cleaning Services nvPasstraat 71 - 9100 Sint-NiklaasT 03-780 95 20 - F 03-780 95 25info@scs-nv.be - www.scs-nv.beVakbekwame schoonmakers voor schitterend werkIC HOU FEBRUARI 2008 65

Ingelijst Deze zomer ben ik samen met mijn man en dochtertje naar Engeland gereisd. Ikhad een citytrip gewonnen naar Londen; alles erop en eraan.Dat was voor ons ook een ideale gelegenheid om mijn nonkel te gaan bezoeken,die op een uurtje met de trein van Londen woont.Bij een korte wandeling kwam ik dit straatnaambord tegen en ... vond het een fotowaard. Een knipoog naar ‘ons College’.Joke De Lille (leerkracht)