© Paola Papen - Stichting Intermobiel

ColumnHet wandelen werd heel langzaam opgebouwd. Zo ging ik van een rondje van 250 meter (in november2007) naar 1,3 kilometer nu. Nu kan ik dagelijks één keer per dag mijn kinderen wandelend naar schoolbrengen, terwijl ik hen in 2008 nog geen tien keer op een heel jaar naar school heb gebracht. Ik begon injanuari 2009 met blokjes van acht en vijf minuten ‘op zijn’. Deze blokjes zijn nu dertig envijfenveertig minuten. Daarbij zijn er dagelijks nog twee andere blokken van ruim twintig minuten. Inmiddelsfiets ik dagelijks vier minuten op de hometrainer en zijn de fysio oefeningen veel zwaarder geworden.Onlangs ben ik zelfs de grens van drie uur ‘op zijn’ voorbij gegaan, dus lig ik nu nog maar eenentwintig uurper dag op. Dit lijkt nog altijd veel, maar als je van zo diep bent gekomen als ik, dan ben je blij met iedereverbetering.Dankzij deze verbetering ben ik gestopt metMeloxicam en maak ik ook geen gebruik meervan eenTens apparaat. De verbetering van de belastbaarheidbetekent automatisch ook dat ik veelmeer kan doen. Zo trap ik met de kinderen weleens tegen de bal in de tuin, zijn we wezenuit eten, ben ik naar het voetballen van onzeJesper geweest, ben ik met mijn gezin in destad geweest en kan ik ergens op bezoek gaanzonder een hoge prijs te betalen. Ik maak hierbijgebruik van mijn bed in de auto en van eenstretchbed.Waar de uiteindelijke bovengrens van de belastbaarheid ligt, weten we niet. Wel weet ik dat er nog meerrek in zit, dus ga ik verder met het opbouwen volgens het schema. Structuur bij het opbouwen van debelastbaarheid is voor mij erg belangrijk, want de pijn is voor mij geen goede indicatie. Die neemt pas toeals het te laat is. In het verleden ben ik dus dikwijls over de schreef en dus in de fout gegaan. De pijn iser nog altijd, maar het is dankzij de structuur wel beheersbaar. De winst zit hem puur in de toegenomenbelastbaarheid van mijn lichaam.Groetjes Johan FiddelaersMam, waar is het potje van Dries?Ik wil ook liggend plassen.Een buurjongetje Karim (8) vroeg aan Emile of hij bijme kon komen, maar ik was net aan het plassen meteen adl'er. Hij vroeg dus hoe ik op bed kon plassen.Emile moest even nadenken hoe je dat een kind uitlegt.Hij legde dus uit, dat ik op bed plas met een soortpo eronder. Hij liep meteen weg naar zijn moeder. Hijvroeg haar: ‘Mam, waar is het potje van mijn broertjeDries? Ik wil ook liggend plassen uitproberen.’ Zo zijnkinderen inderdaad. Ze vertalen het naar hun eigenbekende ervaringen.Veroni SteentjesKaalShifra (5) heeft in groep 3 les van eenbadmeester met kaal haar!Elsa31 - Mobiel Magazine december 2009