december 2009 - LCKV Jeugdvakanties

Het is zaterdag 27 juni 1970 en ik kom met kamp 7 met de bus van Langhoutaan op de Renderklippen. Ik ben 11 jaar en het is mijn derde LCKV kamp. Nade opening van het kamp volgt de tentindeling; onze tentchef is Koos Jansen.Willem van Zwieten40 jaar, de cirkel is rondHij is voor het eerst staflid en maaktdirect een bijzondere indruk. Welkeindruk weet ik dan nog niet maar ik voelWanneer nu ik op mijn fiets naar dezolder rij ben ik benieuwd wat deavond mij gaat brengen. Ik vraag mewel eens af of dit in de toekomstonveranderd blijft na het vertrek vanKoos. Zal de kwaliteit en de gezelligheidhetzelfde blijven zonder Koos?Daarom deel ik met jullie wat voor mijen vele medewerkers de zolderavondmet Koos inhoudt: zomaar een donderdagavond.Peter Mourits(opvolger van Koos)Koos is er altijd. Er gaat geen donderdag-of maandagavond voorbij dat hij erniet is. Je begint die avond met bakjekoffie waarbij Koos zijn ernst over hetmateriaal uitspreekt. Dit gaat dan omspullen die zijn blijven liggen of takendie niet zijn afgemaakt. Niemand blijfthierin gespaard, ook ik niet. Dan is hetwel direct verbinding. Later realiseer ikme dat Koos de eerste volwassene is inmijn prille leventje die me niet als eenzover. De zoemer gaat en een rustigegroep jongens verandert in een goedgeorganiseerde groep van gewilligewerklui, waar Koos de leiding overheeft. Er is geen plek in het pand waarhij niet te vinden is. Hij danst dan drukop en neer met een streng gezicht vanperfectionisme. Wat na twee uur hardwerken plaats maakt voor een voldaangezicht van tevredenheid, waarna hijzich kalm op de rest van de avond voorbereidt.Hij ploft dan neer op zijn stoelaan het hoofd van de tafel. Met het welverdiendewijntje in zijn hand wat doorkind behandelde. Hij geeft zijn tent eeneigen verantwoordelijkheid en lost nietalles automatisch voor ons op.Die verbinding leidt tot contact buitenhet seizoen, nog veel meer kampen enwerken bij de 10-koppige zolderploeg opde Kagerstraat. Met Koos kan je heerlijkouwehoeren over het reilen en zeilenvan de vereniging en zo verleidt hij metijdens een afbraak in Emst om op hetLCKV-secretariaat te komen werken.Uiteindelijk kom ik in het bestuur van deLCKV terecht waar Koos dan al wat langerzit. Koos is voor mij onmisbaar omde temperatuur van de vereniging temeten en om tijdens beschouwendegesprekken de ontwikkelingen binnenen de toekomst van de vereniging analyseren.Koos kijkt niet alleen naar vandaagmaar ook naar morgen en weetmet het oog op morgen mensen te binden.Daarom wil Thijs, onze oudste zoon, ookzo graag met Koos (en Herno) voor heteerst als tentchef mee. In 2010 gaat datgebeuren, 40 jaar later. Er is verbinding,de cirkel is rond.‘Zomaar’ een donderdagavondeen van zijn jongenswordt ingeschonkengeniet hij van de gekheiden gezelligheid.Niets ontgaat hem enelk gesprek bereiktzijn oor. Tot er opeensaan de andere kantvan de tafel geroepenwordt ‘zullen weanders zo naar deOdessa gaan?’Waarop Koos zegt metdreigende ondertoon: ‘de Odessa, neehoor jongens, vanavond blijven wegezellig hier. Toch Peter?’Zo’n avond eindigt dan met drie of viermensen die praten over het leven en hetlot van de LCKV. Dit is ook het momentdat Koos de mooie verhalen van vroegervertelt en wij als jonge mannen aan zijnlippen hangen. Ondertussen is het alhalf vijf en geeft Koos toe aan zijn vermoeidheid,drinkt zijn laatste glaasjewijn leeg en zegt ‘ik weet niet wat julliedoen maar ik ga naar huis.’“Gelijk uw borsten zijn twee parels,met op ieder een robijn! Oh wat zou ikgraag uw schelpenvisser zijn.”Robert Strijk(medebestuurslid van Koos gedurende 12 jaar)Het grote vriendelijke kindHet is misschien wel het meest bekendedichtrijm bij de LCKV. ’s Nachts, onverwacht,uit het niets kan Koos het ineensbrullen. Zoals er zoveel onverwachtsgebeurt. Lepels plat slaan, meloenenkapot meppen, bestek gooien , iedereenzwart verven, sneeuw strooien, toetjesslaan. Koos is het grote vriendelijkekind. Altijd gebleven. Oké, je kunt ookheel serieuze gesprekken met hem voeren,hij kan goed luisteren, velt geenoordeel, laat je intuïtief praten overbelangrijke zaken, maar hij is ook nogsteeds dat grote vriendelijke kind. Diewil spelen. Genieten. Een direct lijntjeheeft met het gevoel.Hij kan zo heerlijk impulsief zijn. En in aldie vrolijkheid, met het zichtbare plezierkan hij dan mensen binden. Wil hij mensenbinden. Daarom werken elk jaarweer tientallen gasten zich een slag inde ronde op zolder. Daarom willen zij detenten vegen, pannen schuren enbomen planten. Desnoods controlerenze de stiften en vullen ze de peper enzout vaatjes. Als ze er maar bij mogenzijn. Koos heeft met zijn manier vandoen een onvoorstelbare uitwerkinggehad op de cultuur van de LCKV. Zogroot is die invloed en zo belangrijk datNietsvermoedend kwamen wij op de Hoge Morsweg wonen.Dat er 2 gezellige kerels naast ons woonden wisten we al, maar dat we naastde Godfather van de LCKV kwamen wonen niet. Het duurde dan ook nietlang voordat drie van de vier gezinsleden ingelijfd werden bij de LCKV.Marjolein van der PlasDe Godfather van de LCKVAchterop de fiets bij Koos in Emst, evenbij het boertje langs. Ik dacht wat kijkenal die mensen toch, we hebben tochniets van hen aan? Onszelf opnemendwerd mij duidelijk waarom… Wij warennog gekleed volgens de laatste LCKVkampmode!Mijn oudste dochter, Robin, kwam thuisvan haar 1e kamp. Een kamp met Koosnatuurlijk. Het was 35 graden,maar ze had een heerlijke skitruiaan, haren alsof ze getoupeerdwaren en voeten zo vies,dat ze pas in de tweede weekvan onze Griekenland vakantieenigszins schoon werden. Maarbovenal rondom gelukkig!De jongste dochter, Chrissie,heeft nog steeds angstdromenvan toen Koos op haar 1e kamp,ik echt denk dat de LCKV een heel anderevereniging zou zijn als Koos 38 jaargeleden geen Materiaalcommissariswas geworden. Dus helemaal terecht ishij nu erelid van de LCKV. En hopelijkhouden wij als Jeugdorganisatie dieKoos momenten vast.verkleed als clown tijdens een spooktochtmet pannendeksels gewapendvoor het heftigste schrikmoment everzorgde. Inmiddels 8 kampen verder is zenog steeds groot fan van Koos.Inmiddels gaan we al heel wat jarenmee en bij thuiskomst van de kampenbieden wij met onze verhalen tegenelkaar op. De nestor van het gezin,Andre, hoort ’t allemaal aan en trekt dande conclusie dat het goed klinkt, maareen week kamp voor hem iets teveel vangoede is.Wij hebben door Koos en de LCKV veelmooie lieve leuke mensen leren kennenen prachtige ervaringen beleefd.