eva in beeld

Rita's dochter Simone is nog maarvier jaar als haar man Arjan overlijdt.Samen moeten ze verder,totdat God een nieuwe partner ophun pad brengt.e v a i n b e e l d'Door Simone blijven we verbonden'"Het was net alsof de vloer onder mijnvoeten wegzakte. We waren een jaargetrouwd en de dokter vertelde dat Arjanleukemie had. Ik was 24 en ik had nietvoor ogen om samen met mijn dochteralleen te blijven. In de zware jaren dievolgden, probeerde ik daar wel met hemover te praten. Ik wilde graag weten hoehij daar tegenaan keek. Maar voor Arjankwam dat veel te dichtbij.Na drie jaar overleed Arjan en moest iksamen met Simone verder. Tandjes dieze verloor, zonder zijwieltjes fietsen... Jekan het met iedereen om je heen delen,maar toch hield ik het lege gevoel. Ookzie je overal stelletjes om je heen. Simonevoelde haarfijn aan als ik verdrietig was,dan zei ze: 'Zullen we langs de huizengaan en kijken of er ergens een papa alleenwoont?'Maar wanneer was het een goede periodeom met iemand verder te gaan? Daarvoelde ik me verward over. Uiteindelijkontmoette ik twee jaar later Ido via eendatingsite. De eerste keer dat Ido bij onsthuis was, kreeg ik zo'n warm gevoel overme, het was net alsof Arjan mij goedkeuringgaf.Inmiddels is het elf jaar geleden. Hetverlies wordt minder, maar zal altijd metmijn leven verweven blijven. Nog steedsals ik de kastanjebomen zie, weet ik hoeze bloeiden toen Arjan stief. Door Simoneblijven we verbonden. Dankzij haar, maarook zeker door God heb ik me nooit alleengevoeld. Bij God mag ik schuilen. Hijdraagt me als het moeilijk is."Arjan, de eerste man van Rita Veldhoen(38), werd 31 jaar. Hij overleed in mei 2000.Ze bleef samen met haar dochter Simone(nu 15) achter. In 2003 trouwde ze met Ido(39). Samen met hem kreeg ze Mart (5) enJelte (4).eva 425

e v a i n b e e l dLucy verliest als jonge moeder haarman aan een auto-ongeluk. Alsweduwe vindt ze opnieuw geluk bijJan. Als hij ernstig ziek wordt, moetze opnieuw een vreselijk verliesdragen.'Voor de tweede keer alleen...'"Weer een dag alleen met de kinderen...Ik weet nog goed dat ik dat dacht als ik opzaterdagochtend wakker werd. Eerst opnoemenwat ik wel heb, dacht ik dan snel.Gezondheid, kinderen, een huis... Pas dankon ik mijn dag beginnen. Psalm 39 is indie tijd mijn houvast geweest: 'Mijn hoopis op U'.Na twee jaar ontmoette ik Jan. Een weduwnaardie met vijf kleine kinderen wasachtergebleven. Zijn verdriet raakte mij.We vonden veel herkenning bij elkaar.Dat we weer van een ander konden houden,hebben we beiden ervaren als eengroot cadeau van de Heer. Samen hebbenwe ook heel bewust onze eerste man envrouw een plek in ons leven gegeven. Zijhoorden ook bij ons gezin, zonder henwaren de kinderen er niet geweest.God weet echt niet wat Hij met ons doet,dacht ik toen Jan kanker kreeg. Ik begreephet niet en vond het zo verschrikkelijkmoeilijk. Maar mijn man zei: 'Steek jehand maar uit, dan voel je dat de Heer eris.' Hij is elf jaar geleden overleden. Voorde tweede keer alleen, ik vind het nogsteeds heel moeilijk. In eerste instantieheb ik me gestort op allerlei activiteiten.Totdat God mij in 2006 stilzette. Ik kreegeen hartinfarct... Door alles was God voormijn gevoel heel ver weg, maar in de mensenom me heen kwam Hij steeds weernaar me toe en zei: 'Ik ben er toch!' Eén gedachtehoudt me altijd op de been: strakskomt God met een heel grote zakdoek enveegt al mijn tranen weg. Tot die tijd tel ikmijn zegeningen."De eerste man van Lucy Smit (65), Sietse,overleed in 1975 en werd 35 jaar. Elf jaargeleden overleed op 62-jarige leeftijd Jan,haar tweede man. Ze heeft zeven kinderenen dertien kleinkinderen.26eva 4