10 Vandaag is voor ons een bijzondere dag.Samen met mijn moeder ben ik ’s morgensnaar de golfclub gereden om de spullen vanPa op te halen. O, een cijferslot... Even vragenmaar. Naast het gebouw waar de leden hunspullen kunnen opslaan wordt een balletjegeslagen.Een enkele keer ben ik hier eerder geweest, alsmuzikant, bij de feestelijke opening van 9 nieuweholes. Hier werd toen voor de leden van demuziekvereniging, de andere hobby van Pa,koffie en thee geserveerd. Pa liep regelend heenen weer, want hij had gevonden dat bij een feestelijkmoment de muziekvereniging hoorde enzorgde als ‘terreinkenner’ dan ook dat wemarcherend de goede kant op zouden lopen.Gek dat zo’n gebouw, eigenlijk een soortschuur, zo’n beladen plaats kan worden. Ik –en ik denk mijn moeder ook – voel me opgelatenen heb het gevoel of we Pa hier nog eenkeer zullen treffen.Vijf weken geleden, 27 september 2007. Pa hadals bijna iedere donderdag zijn rondje weergelopen. Spullen opgeborgen en fiets gepakt.Effies eerder dan anders reed hij de parkeerplaatsaf om de – wat hij wel eens berekend had– 2800 keer zijn fietspedalen in te drukken. Delaatste 300 heeft hij niet op zijn naam kunnenzetten deze laatste keer. Was hij maar…De lamp flitst automatisch aan en we staanvoor een opeenstapeling van glimmendegroene lockers. “Rechtsaf,” zegt mijn moederdie meerdere malen mee is geweest in het verleden.“Dit is hem.” Voor nummer 5 staan westil. De sleutel komt uit de handtas en mageeft hem aan mij.Locker…Tekst: Richard KokHet golfen zat Pa in het bloed. Vroeger al, toener nog geen sprake van een golfbaan in Westwoudwas, golften wij op golfbaan Hoogkarspel.Met een oude stoelleuning waaraan een zijplankjegetimmerd was als club, een tennisbalen een hole vakkundig gegraven met de aardappelpriembracht hij met ons al menig uurtjedoor op ons eigen grasveld achter het huis.Het hangslotje gaat eraf, de deur gaat open enallebei schieten we vol als we de oude golfclub‘tas’ zien. Goed dat er verder niemand is.Dit is de laatste plek geweest waar Pa in contactis geweest met de materiële wereld. Ditwas zijn plek waar alleen hij de sleutel vanhad. Dit was de plek van zijn 2e leven waarhij zo van genoot! Twee paar met wat aardebevuilde golfschoenen… twee lege waterflessies…handschoenen… een brief van minstenseen jaar of twee terug met wat hij wildezeggen op de ledenvergadering betreffendede 9 nieuwe holes… een paar zakken met ballen…een kaartje met pasfoto… de hole-inonetrofee die Pa vol trots aan de kar had vastgemaaktzodat iedereen het goed kon zien.Altijd goed voor een praatje!De telefoon ging… “Richard, ik heb de anderenook al gebeld. Ik zou graag willen dat jullie allemaaleven komen. Er is koffie en gebak en ikheb een leuk nieuwtje!” Met trillende handenlegde ik de telefoon neer. Dat was Pa. Het zaltoch niet… de staatsloterij? Nee, vol trots lietPa zijn hole-in-one trofee zien toen we allemaalom tafel zaten. Hij was even de man van declub! Wat zouden we er toch met liefde de jackpotvan de staatsloterij voor over hebben om ditmoment nog eens te mogen beleven.Ik til de kar eruit. Het moet toch best zwaargeweest zijn om dat ding iedere keer in hetbovenste kastje te tillen! Waarom deze oudekar? Thuis staat toch een veel mooiere? “Vanwegehet aankomend seizoen,” zegt mijnmoeder. De winterkar, natuurlijk, dat maggeen nieuwe zijn, da’s toch zonde. Pa waszuinig op zijn spullen.De kar en wat losse spullen gaan mee en mettranen nemen we afscheid van zijn schoenenen wegwerp-waterflessies. De ballen leggenwe in een mandje buiten op het oefenveld. Ikvoel Pa’s aanwezigheid en zijn protest tegenhet leeghalen van ‘zijn’ locker. Wat maakt zo’nkassie toch wat los. Hier nemen we afscheidvan de club. De locker is leeg. Het is over. Ikdurf gewoon te zeggen: “Een ieder die metmijn vader zijn favoriete hobby heeft uitgeoefend,namens mijn vader, bedankt voor devele plezierige jaren.”(Op 9 november ontving de redactie bovenstaande‘brief’ met een aantekening vanRichard Kok erbij: “Afgelopen week hebben mijnmoeder en ik de locker van mijn vader leeggehaald.Dit maakte veel emoties en herinneringenlos. Ik heb dit van mij af geschreven ennadat mijn moeder het las, vroeg ze mij ditnaar de golfclub te sturen voor in het clubblad.Alvast heel veel dank namens mijn moeder,broer, zus en mijzelf.”De redactie van Dimples heeft graag ruimtegemaakt voor deze bijzondere ‘brief’.)
Herinnering aan Kees KokTekst: Inge Schouten (voorzitter damescommissie) / Foto: Greet HoffIn de vorige Dimples meldde deredactie al dat we op het overlijdenvan Kees Kok in dit nummer zoudenterugkomen. Wij kregen zo veelkopij binnen dat we er zelfs wat vanmoesten schrappen, uiteraard inoverleg met de auteur van de kopij.Dat iedereen Kees erg mist, is duidelijk.Wij als redactie zullen zowelKees als zijn originele kopij voorDimples zeer missen.Mevrouw Kok zei dat Kees dit fantastischgevonden zou hebben, hiervanzijn ook wij overtuigd.Wij zullen vaak op de dinsdagochtendaan hem denken en herinneringenophalen.Kees was een trouwe speler op deDames Inviteren Heren ochtend. Wanneerik naar de baan reed, passeerdeik dikwijls Kees op de fiets. Hij verteldeme laatst dat er vaak naar hemgetoeterd werd. Hij stak dan zijn handop, hoewel hij meestal niet kon zienwie er in de auto reed, maar hij vondhet prachtig door iedereen opgemerktte worden.Dat juist zo'n fietstocht hem fataal zouworden, is te vreselijk voor woorden...We zullen hem missen met zijn sinterklaasgedichtenen zijn trompetspelmet kerst.Hij dwong de wedstrijdleiding bij de prijsuitreikingtot nauwkeurig rekenwerk; Kees hieldzijn scores precies bij. Ook bij de uitreikingvan de overallprijs voor heren over het zomerseizoenvergeleek hij de computeruitslagenmet zijn eigen 'boekhouding' en riep ons terverantwoording wanneer er iets onduidelijkwas of niet klopte.Kees heeft zowel de overallprijs voor dezomer als voor de winter in zijn bezit gehad.Ook aan het eind van de zomer 2006 kwamKees als beste uit de bus. Zijn naam prijktweer op de beker.Het was dan ook niet meer dan logisch datdeze beker voor altijd in zijn bezit zou blijven.De damescommissie heeft voor 2007 eennieuwe wisselprijs voor de heren gekocht enmet toestemming van de familie daaraan denaam van Kees Kok gegeven. Op deze manieris Kees voor altijd aan de Dames InviterenHeren ochtend verbonden.Een trotse Kees in 2006 metde beker die hij ontvingals overallwinnaar van deDIH zomerwedstrijden.11