nummer 76 - Max Euwe Centrum

de binnen dringende witte koning niet vinden.
(dagboekaantekeningen van 13.2. en 14.2.1968)
CB was overigens niet alleen enthousiast voor
simultaans maar bezocht ook met grote gretigheid
de OHRA- en Interpolistoernooien
uit die decennia. Daar trof hij dan niet alleen
Orbaan, daar vaak scheidsrechter, maar ook de
Nederlandse (sub)top, met spelers als Böhm,
Timman, Langeweg, Spanjaard, Withuis,
Krabbé. Voor zover mogelijk knoopte hij met
buitenlandse spelers een gesprekje aan: Karpov
moet eens naar Dordt zijn gereisd om daar op
aanraden van CB postzegels te kopen, en Larsen
vond hij na een kort gesprek maar een onsympathieke
man.
Jan Timman is zijn held, noemt hem een beter
schaker dan Euwe in zijn beste dagen, en gaat
door een diep dal wanneer die in het befaamde
toernooi in Rio de Janeiro, na zes ronden,
maar niet op gang blijkt te komen. En dat
ondanks die supergeheime trainingsmatch met
Polugajevski in de krochten van een Interpolisbijgebouw
in Tilburg! ( 2.10.1979)
Laat ik dit ‘schaaktechnische’ gedeelte eindigen
met zijn schaakprobleem begin
1946 in het Tijdschrift van den Koninklijken
Nederlandschen Schaakbond gepubliceerd, maar
pas weer in 1970 teruggevonden. Zie diagram.
Merkwaardigerwijs dacht CB lange tijd dat hij
dit probleem in Zonnegloren had gecomponeerd,
maar volgens Orbaan, de andere hoofdrolspeler
in mijn verhaal, was het jaren later.
(26.11.1970)
MmMKMmMm
mMmMmMmM
MmMmMmMm
mMmMmMGM
MmMmfmMm
mMmMmMmM
MmMmBmBm
mMmMmFmM
wit geeft mat in 3
schaakgedichten
Waar het gaat om zijn schaakgedichten, kies ik
eerst een sonnet, dat eertijds – dankzij Orbaan,
schaakmedewerker van die krant – ook de NRC
haalde. Een gedicht over een partij die hij in
het sanatorium Zonnegloren, waar hij vanwege
zijn TBC kuurde, halverwege de Tweede
Wereldoorlog gespeeld zou hebben, volgt
daarna:
Bij een vroege partij van Jan Timman
’k Zag je voor het ’t eerst, Jan, bij een wedstrijd tussen
Dordrecht en Delft. Jij speelde aan ’t tweede bord
tegen Leo Jansen. Je was nog maar veertien,
maar al na ’n uur had Leo zo’n rood hoofd.
Zelf zat ik aan bord acht. En telkens als ik
gezet had ging ik even kijken of hij
nog altijd leefde; twee pionnen achter,
maar ongelijke lopers en iets meer tijd.
Je zat erbij als ’n dromerig leerling-beultje,
haast verontschuldigend, alsof jij ’t ook
graag anders had gezien, maar ja: het moest.
Het was je vak, daarvoor was je gekomen.
Toen Leo er toch nog remise uit goochelde
keek je eerder beteuterd dan bedroefd.
21