Muziekbeoefening van indo's - Kunstfactor

Indorock anno nu
Veel van de bands die in de jaren ’60 furore maakten, zijn nog altijd actief. De leden
ervan zijn inmiddels flink op leeftijd, maar dat belet ze niet om meerdere malen per
maand – soms zelfs wekelijks – op te treden. Mogelijkheden daarvoor zijn er genoeg. Elk
weekend vinden er door het hele land verschillende kumpulans, Indische dansavonden,
plaats. Dit is tegenwoordig hét podium voor indorock, maar bands worden ook
regelmatig gevraagd voor bruiloften, braderieën, pasars en andere gelegenheden waar
behoefte is aan live muziek. Verdienen doen de bands er niet meer aan, ze spelen voor
een onkostenvergoeding. The Eastern Aces waren in de jaren ’60 erg populair in met
name Frankrijk en Tunesië en spelen nu nog wekelijks ergens in het land de sterren van
de hemel. Zanger en gitarist Frans van den Brand: ‘Eigenlijk is het tegenwoordig een
betaalde hobby. Je kunt ook achter de geraniums gaan zitten, maar waarom zou je?’
Oefenen doet de band niet meer; de bandleden zijn allemaal routiniers en kennen hun
repertoire van buiten.
Kumpulans vinden bijna altijd in dorpen of buiten het centrum van grote steden
plaats, omdat het daar betaalbaar is om een grote zaal te huren. Het publiek is meestal
gemengd. Volgens Huib Severijn en Arthur Carli van de band Straight is over het
algemeen 60% indo en 40% Nederlands. De meeste bezoekers zijn wat ouder, maar je
ziet soms ook jongeren die met hun ouders of grootouders mee komen.
Jongeren
Waar jongeren als publiek al in de minderheid zijn, zijn ze als muzikant helemaal een
uitstervend ras. Arthur Carli: ‘Er zijn maar weinig jonge bands die indorock maken.
Indo-Rock