Gay&Night Mei 2016

218
Interview / Hans & Max
‘We laten
elkaar heel
vrij, zo houden
we het al 28
jaar vol’
‘Er was zelfs
een homokoor
aanwezig op
onze bruiloft’
liever een monogame relatie, maar wij weten uit
ervaring echter dat dat niet altijd werkt. Ik wil onze
relatie zo open en transparant mogelijk houden.’
‘Ik ben ook wel blij dat ik zo nu en dan eens op pad
kan zonder Max’, zegt Hans lachend. ‘We zien elkaar
genoeg.’
Driemaal
scheepsrecht?
20 juni 2008, 7 jaar na de openstelling van het
huwelijk voor koppels van gelijk geslacht, stapten
Hans en Max in het huwelijksbootje. ‘We hoefden
niet zo per se met die hype mee te doen toen het net
mogelijk was gemaakt’, vertelt Hans. ‘Ik was er ook
lange tijd niet zo mee bezig, maar Max wel.’
Maar liefst twee keer vroeg Max Hans ten
huwelijk, maar beide keren kreeg hij nul op
het rekest. ‘Ik vond het onzin’, vertelt Hans.
‘We hadden alles goed geregeld, testamenten
opgesteld, een samenlevingscontract. Nadat ik
een huwelijksceremonie bijwoonde van twee
volleybalmaatjes snapte ik echter ineens de
emotionele waarde die Max eraan hechtte, maar ja,
het balletje lag na twee keer nee natuurlijk bij mij.’
En dus ging Hans aan de slag met een uitgebreid
aanzoek. Hij deed een poging tijdens een vakantie
met een paar vrienden ‘maar toen we eenmaal op
de perfecte locatie stonden – een havenplaatsje met
een piertje en een mooi wit kapelletje – riep Max:
“Nou, dit is ook wel een leuke locatie om iemand ten
huwelijk te vragen”. Toen was het romantische er
voor mij af, zoals je begrijpt.’
Max: ‘Hij was al de hele week aan het draaien, hij was
duidelijk iets van plan. Ik had ‘m al in de smiezen,
dus het leek me leuk om hem een beetje te zieken. Dat
bleek achteraf niet zo’n verstandig plan.’
Eeuwige
trouw
In augustus van hetzelfde jaar, tijdens een feestje ter
ere van de 50ste trouwdag van Hans’ ouders, kwam
het er alsnog van. ‘Tijdens de speeches gaf m’n broer
ineens het woord aan Max’, vertelt Hans. ‘Hij had
echter al een neutje op en ging maar door, dus ik
probeerde ‘m af te kappen, maar hij ging stug door.
Toen begon het kwartje bij mij te vallen en ja hoor,
ineens vroeg hij mijn ouders om mijn hand. Voordat
ik ja had gezegd begon iedereen Max al te feliciteren,
haha. Ik voelde me overigens niet echt voor het blok
gezet hoor, we waren het immers al van plan.’
Vervolgens prikten de mannen een datum. ‘Max’
ouders waren al overleden en mijn moeder was
ernstig ziek’, vertelt Hans. ‘De 20ste is ook een
bijzondere datum. Het zijn de dagen waarop Max’
ouders jarig zijn bij elkaar opgeteld. Een goede vriend
van ons was net buitengewoon ambtenaar van de
burgerlijke stand geworden en heeft ons in de echt
kunnen verbinden.’
Hans trekt een prachtig samengesteld trouwboek
tevoorschijn met een verslag van de bruiloft. Het
barst van de stralende foto’s van het koppel in hun
witte pakken. ‘We zijn toch homo’s hè’, lacht Max.
‘Er was zelfs een homokoor aanwezig, Cantatori del
Duomo, om ‘Oh, Happy Gay’ te zingen.’
Tot de dood
ons scheidt
Wat Hans het leukst vindt aan Max? ‘Zijn
enthousiasme en impulsiviteit. Dat rem ik dan wel
weer af, overigens, maar hij weet wat hij wil en
gaat er keihard voor.’ En vice versa? ‘Hans is een
pietje precies. Hij is altijd heel punctueel en een
ontzettende mierenneuker. Als ik bij het ramen
lappen nog een streep laat staan krijg ik het gelijk
te horen...’ Hans fronst even: ‘Hij vraag je wat je het
leukst aan me vindt, Max, niet het vervelendst!’.
Max blijft even stil. ‘God, je moet er wel lang over
nadenken zeg’, zegt Hans licht gepikeerd. ‘Dit’,
reageert Max ineens. ‘De manier waarop je nu
reageert. Ik kan je zo heerlijk in de maling nemen. Je
hapt altijd op alles, heerlijk vind ik dat!’ Er verschijnt
een voorzichtige glimlach op Hans’ gezicht: ‘Ik ben
inderdaad een dankbaar slachtoffer…’.
‘We hebben gewoon heel veel met elkaar gemeen’,
gaat Max verder. ‘We komen beiden uit een
middenklasse gezin en hebben hard gevochten om
te komen waar we nu zijn. Allebei op onze eigen
manier. We zijn in die 28 jaar samen ook geen steek
veranderd. We zijn vrijer geworden in onze relatie,
maar we zijn verder volledig onszelf gebleven. Het
moet wel heel raar lopen, wil er nu nog iets tussen
ons komen.’
010