SUP-VAK-2014low

Column Floris Plak
Rosemarijn
Met enige regelmaat kun je mij, ons, tegenkomen in een leuk dorpje aan de
Zeeuwse Riviéra. Niet zomaar een dorpje aan de Zeeuwe Riviéra, maar de beste
badplaats van Nederland 2013. Aan de rand van dit dorpje woont Rosemarijn. Rosemarijn
is de eigenaresse van een in eerste instantie vriendelijk ogend winkeltje.
Door mijn ouders werd ik op pad gestuurd om een nieuwe kurkentrekker te kopen.
De opdracht was niet zo eenvoudig. Ze wilden geen gewone kurkentrekker,
maar een met een hefboom. Daarnaast mocht het ding niet teveel kosten.
Mijn zoektocht naar de kurkentrekker begon bij de plaatselijke slijterij. De man
legde 3 kurkentrekkers op de toonbank. Helaas allemaal zonder hefboom. Hij
wees mij op een speciale kurkentrekker voor mensen met een beperking, met een
soort pompbediening, prachtig uitgevoerd in geborsteld aluminium. Ik was meteen
overtuigd. De prijs bedroeg 44 euro. Om mijn ouders te vriend te houden en
de sfeer tijdens de vakantie niet meteen te bederven, vroeg ik nog even door naar
een hefboomkurkentrekker, waarop hij me aankeek en verzuchtte: “Die kunnen
maar één ding en dat is kapot gaan.”
De ene keer verschijnt een column van
Marian Plak, de andere editie van haar zoon
Floris. Floris Plak stelt zich voor: “Ik ben
zestien jaar en zit op mytylschool De Brug
in Rotterdam. Ik heb de spierziekte FSHD.
Ook wel bekend onder de naam: Landouzy
Dejerine. Dat wil zeggen dat de spieren van
mijn gezicht, bovenarmen en schouders niet
naar behoren functioneren. Daarnaast heb
ik moeite met lopen. Naast mijn school ben
ik actief in de politiek en schrijf ik graag
columns.”
Er volgde nog een aantal winkeltjes, waar ik als potentiële koopgrage klant mijn
slag probeerde te slaan. Ondanks mijn spraakgebrek begreep iedereen meteen
waar ik voor kwam. Een enkeling vroeg me de vraag te herhalen.
Maar bij Rosemarijns cadeauwinkeltje ging het anders. Duidelijk niet geïnteresseerd
in klanten, dat bleek ook uit het feit dat ze na vijf minuten haar eigen huisje
uitkwam om te kijken wat het gerinkel van de bel in haar winkeltje te betekenen
had. Ik stelde de vraag of ze misschien ook kurkentrekkers verkocht. Ze verstond
me niet, dus herhaalde ik mijn vraag. Nee, was het resolute antwoord. Omdat ik
inmiddels al kan ruiken wanneer iemand me niet verstaat of gaat verstaan besluit
ik het deze keer anders aan te pakken. Ik vraag om bevestiging: “Dus u verkoopt
geen kurkentrekkers?” Weer antwoordt ze met nee en geeft als reden dat ze me
niet kan verstaan. Ik ontplof! Een klant wegsturen omdat je hem niet kan verstaan
is zonde. Daarnaast is het buitengewoon respectloos.
Enigszins geïrriteerd maak ik haar duidelijk dat als ze me niet kan verstaan dat ze
dat gewoon moet zeggen en niet moet zeggen dat ze het gevraagde artikel niet
heeft. Gevoelige snaar. Rosemarijn schiet in de verdediging en stelt dat ze dat wel
had gedaan, één keer.
Ik stel voor om het op een andere manier te doen, waarop ik mijn telefoon pak en
het woord kurkentrekker intyp. Helaas stelt ze me weer teleur, zou ze soms ook
niet kunnen lezen, vraag ik me af. Vriendelijk groetend stap ik het cadeauwinkeltje
uit.
Ten einde raad probeer ik het bij de kleine dorpssupermarkt, waar ik vriendschappelijk
begroet wordt. Even later loop ik tevreden de winkel uit met een kurkentrekker
met hefboom onder m’n arm. Proost, de vakantie kon beginnen!
20 SUPPORT VAKANTIEGIDS - 2014