Publicatie | Onder de mensen - Nicis Institute

2. Mensen met
een verstandelijke beperking
Portret: Man, 33 jaar (verstandelijk beperkt)
“Ik ben 33 jaar. Sinds mijn zesde jaar ben ik al bij mijn ouders weg, omdat ze gewoon niet zo goed voor mij konden
zorgen. Mijn vader was elke dag dronken en dan ging ‘ie elke keer vechten met mijn moeder. Op het laatst zei
mijn moeder toen dat ik maar uit huis moest, dan hoefde ik niet elke keer toe te kijken als zij aan het vechten
waren. Inmiddels is mijn vader overleden en met mijn moeder en mijn zus heb ik ook geen contact meer.
Ik heb een heleboel meegemaakt in mijn leven. Ik ben verkracht, er is wel eens een mes op mijn keel gezet en ik ben
door heel veel jongens mishandeld. Maar dat gebeurt nu niet meer hoor, nu kan ik van me afbijten. Soms doe ik
gewoon keihard. En als mensen gewoon te ver gaan, dan kan ik wel echt door het lint gaan. Maar dat is een
normale reactie, vind ik. Niemand moet gaan praten over mijn ouders of over mijn zus of mijn vriendin, die ik
misschien ooit krijg, want dan ben ik gewoon een gevoelsmens.
Sinds mijn zesde jaar heb ik in allerlei tehuizen gewoond. Nu woon ik sinds een jaar hier, redelijk zelfstandig. Ik
ben in deze stad geboren en getogen, maar dit deel kende ik nog niet zo. Ik heb het zelf voorgesteld dat ik alleen
zou gaan wonen met twee vaste begeleiders, want ik ben niet iemand die met heel veel mensen kan zijn. Dan
wordt het te druk aan mijn hoofd. Dan word ik misschien op een keer wel gek of kwaad. En dat is toen gelukt
want nu woon ik hier. Ik heb niet echt moeite met het op mezelf wonen. Boodschappen doe ik samen met de begeleiding
omdat ik een keer beroofd ben, maar het huis schoonmaken doe ik zelf. Zelf koken doe ik één keer in de
week. Dan komt een van mijn begeleiders naar mij toe en die legt mij precies uit hoe ik het moet doen. Ik kan nu
chili con carne, andijviestamppot en hutspot. Op de andere dagen koop ik kant-en-klaar-maaltijden die ik in de
magnetron doe.
De begeleiding heeft werk gezocht voor mij. Ik werk nu bij een koeienboerderij, een zorgboerderij is dat. Eerst zat
ik bij een kinderboerderij, maar daar kwam ik allemaal jongens tegen die ik nog van de ZMOK-school kende. Dat
zag ik echt niet zitten, want ik wil omgaan met normale mensen van een redelijk hoog niveau. Je kunt het aan mij
niet zien dat ik licht verstandelijk gehandicapt ben. Ik ben me daar ook van van bewust. Het is dat mensen het
tegen mij gezegd hebben. Sommen; dat is eigenlijk het enige waar ik heel veel last van heb.
Ik ben wel redelijk tevreden met mijn leven hier. Hopelijk krijg ik nog wel ooit een vriendin. En ik zou wel graag
willen dat mijn kennissen contact met mij opnemen. Want ik ken wel veel mensen maar die spreken mij gewoon
heel weinig. Steeds als ik iemand bel krijg ik een voicemail. Niemand belt mij op. Op het laatst denk ik dan: ‘Als
het zo moet, laat het dan maar gaan.’ Dan hoeft het voor mij niet meer, want dan ga ik me alleen maar verdrietig
voelen.
Alleen met de mensen van de keurslager heb ik in principe wel goed contact. Toen ik hier net woonde ging ik daar
een keer boodschappen doen met mijn begeleidster en die mensen daar waren gewoon vriendelijk tegen mij. Ik
dacht bij mezelf: die vinden mij leuk. En toen heb ik aan de baas gevraagd of ik de volgende dag weer effetjes
mocht komen, gewoon voor een babbeltje. Nou, dat vond ‘ie geen enkel probleem. Ik heb hem ook verteld dat ik
nu alleen woonde en dat ik niemand van mijn familie meer zag. Dat vond hij heel jammer voor mij dat dat zo
gelopen is. En nu is die keurslager onderhand een beetje mijn familie geworden. Als ik niet naar mijn werk hoef,
dan zit ik gewoon daar en af en toe doe ik kleine klusjes voor hem. Ik mag ook achter de winkel komen, waar
normale mensen niet mogen komen, zelfs vaste klanten niet.”
Nicis Institute - Onder de mensen? - 15