Boek1

Het was een mooie dag, een vrolijke dag, duizenden mensen stonden van Los Simbolos tot Los Proceres
langs de route die de stoet zou rijden.
De meesten waren gekleed in een rood T-shirt en zwaaiden met een vlaggetje, de vlag van Venezuela:
het blauw, geel en rood met de acht sterren.
Hugo Chávez Frías, de pas gekozen president, zal zo een toespraak houden in Los Proceres, op het nieuw
gebouwde podium, ten overstaan van duizenden.
De boulevard in Los Simbolos was weken daarvoor versierd met pas aangelegde planten en bloemen.
Waterwagens reden af en aan om de flora in leven te houden. Dit was ten koste gegaan van de
watervoorziening, de bevolking was gevraagd om minder water te gebruiken.
De donkerzwarte Chevrolets Explorer van de regering werden in de verte waargenomen en de eersten
die ze zagen begonnen al te juichen, vrouwen en mannen werden geëmotioneerd, de tranen stonden in
hun ogen.
Venezuela is het vijfde olieproducerende land ter wereld. De bevolking had er in het begin van het
olietijdperk van geprofiteerd, was welvarend geworden.
De jeugd had toen de kans gekregen om in Amerika te gaan studeren, maar een opeenvolgend aantal
presidenten had de macht meer en meer in handen gegeven van multinationals als Shell en BP. Het
meeste van het geld verdween naar het buitenland waar het ook werd bijgeschreven op de
bankrekening van al die corrupte presidenten.
Ach, soms werd er weleens een snelweg aangelegd om de bevolking te bekoren, maar die waren
meestal ten behoeve van regeringsambtenaren geweest om de afstand tussen wonen en werken te
verkorten, maar de armoede deed meer en meer zijn intrede.
Dat zou nu allemaal veranderen, Chávez ‘El Liborador’ had dat beloofd, de man die het voor mekaar zal
krijgen, zal zorgen dat de oliemultinationals het land zouden verlaten, goedschiks of kwaadschiks, zij
hadden de keuze.
Hij sprak de taal van het overgrote deel van het volk, had een Mussolini-achtige uitstraling en een
ongelofelijk charisma. Het gezin stond centraal, sprak altijd over zijn moeder, zijn kinderen en beloofde
dat het voedsel goedkoper zou worden, er huizen zouden worden gebouwd en de opleidingen zouden
worden verbeterd, dat had hij beloofd.
De zwarte suv’s passeerde de sympathisanten die joelden en juichten. Door de donkere ramen was niet
te zien in welke van de vijf auto’s de president zat, maar dat maakte niets uit. Alle vijf kregen de gelijke
enthousiaste aandacht.
De imposante zwarte monsters stopten vlak bij de trap die naar het podium leidde, zeker vijf à zes
bodyguards sprongen eruit en vormden een haag om de president. In een groep liepen ze omhoog en
daar stond hij dan, Chávez, hij keek neer op zijn volgelingen, arrogant en zelfverzekerd.
Hij rommelde wat aan de microfoons voor hem, diegene die ze had opgesteld had hem wat langer
ingeschat dan dat hij werkelijk was.
Hij tikte even op een van hen en zei ‘Pueblo de Venezuela’ een luid gejuich klonk op en dit overstemde
het schot dat werd afgevuurd.