Boek1

Nieuwsgierig kwamen enkele agenten uit het kantoor naar de hal waar De Goey en de morena stonden
te wachten.
Een duidelijke ‘Jeffe’ liep op de twee af en begon in het Spaans te brullen. Als je voor het eerst
Venezolaanse bevelen hoorde, dan leek het alsof er zwaar gevochten werd, het ging gepaard met luide
stemverheffing.
‘Wat zegt ie?’ vroeg De Goey aan de morena.
‘Hij wil je paspoort zien.’
‘Ja, dat heb ik niet bij me, maar waar gaat dit over?’
‘Hij denkt dat we samen met Julio het gepland hebben om in de kamers in te breken.’
‘Hé, vertel hem even dat ik zelf 22 jaar bij de politie ben geweest en me niet verlaag tot zoiets.’
De morena vertaalde dat wat hij juist had gezegd en de Jeffe keek hem aan met zijn donkere ogen, zijn
wenkbrauwen gingen even omhoog.
De Goey vond dat het op zwarte, harige rupsen leken.
De Jeffe vertelde wat er volgens hem vanochtend was gebeurd en de morena vertaalde.
Volgens de Jeffe had Julio omstreeks 10.30 uur tijdens het ontbijt van het hotel ingebroken in kamer 207
en daar geld en sieraden meegenomen.
‘10.30 uur, dat kan niet, toen was hij bezig met jou,’ zei De Goey tegen haar.
‘Ja, dat is waar,’ zei ze en richtte zich tot de Jeffe, ze vertelde hem dat Julio tot zeker 11.00 uur bij haar
was geweest en het dus niet had kunnen zijn.
De Jeffe zuchtte diep, keek De Goey even aan draaide zich om en liep het kantoor weer binnen.
‘Wat gebeurt er nou?’ vroeg De Goey.
‘Ik weet het niet,’ zei ze, ‘we moeten maar even wachten.’
Hij keek haar aan. ‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg hij.
‘Sabrina, en jij?’
‘Jan Willem de Goey, maar vrienden noemen me De Goey.’
‘Mag ik je ook De Goey noemen?’ vroeg ze hem een beetje guitig.
Hij keek haar in haar ogen aan, deze waren Japans/Chineesachtig, rokerig bruin, haar gezicht was slank
en ze had een neus waar Michael Jackson een fortuin voor zou hebben betaald.
Ze had volle maar zeker niet dikke lippen en lang amandelbruin haar, gekruld maar niet kroes. Het is een
beauty, dacht hij.
‘Jij wel, na dit alles kunnen we zeker vrienden zijn.’
Ze lachten beiden, toen kwam de Jeffe weer uit zijn kantoor.
Hij sprak Sabrina aan, deze draaide zich naar De Goey en zei: ‘Hij wil dat we zijn onkosten vergoeden,
zo’n 20.000 bolivars, dan kunnen we Julio weer meenemen.’
De Goey keek hem even aan, murmelde wat, pakte geld uit zijn zak, telde 20.000 bolivars af en gaf dat
aan haar.
Op dat moment zag De Goey een gezicht op de televisie die in het kantoor stond.
‘Wat is daarmee?’ vroeg hij Sabrina. Zij keek ook naar de tv en zei: ‘Dat is het nieuws, een van de
bodyguards van Chávez is doodgeschoten toen de president een speech wilde geven.’
‘Is hij een bodyguard? Wat is zijn naam?’ vroeg De Goey. Sabrina draaide zich naar de Jeffe en vroeg de
naam van de bodyguard.
‘Sebastian Salvador,’ hoorde hij zeggen.