180216 Thema febr-maart 2018 - editie Limburg

Research is één ding, maar hoe probeer
je dezelfde gevoelens van die
vrouw op te roepen?
“Het is niet dat ik aan haar dacht terwijl
ik speelde. Bij research maak je je
rijker als individu. Je vult je ziel met
informatie. Hoe meer je jezelf vult,
hoe rijker je wordt als acteur. Om me
droevig te voelen, sloot ik me in die
periode vaker af van iedereen, ik was
gefocust op isolement en heb veel
triestige boeken gelezen en naar sombere
muziek geluisterd. Method acting
was het net niet, maar ik ben er toch
bewust mee bezig geweest.”
“Ik wilde me net
als Veronique droevig
voelen, dus sloot ik me
van iedereen af”
Hoe gaat jouw gezin hiermee om? Ik
kan me voorstellen dat je er in het
dagdagelijkse leven ook wel wat van
zal merken.
“Ik ben natuurlijk volwassen genoeg
om het moederschap ten volle tot mij
te nemen. Maar uiteraard: je neemt
een tijd de energie van je personage
mee naar huis. En je omgeving voelt
dat. Tijdens de opnames van ‘Chaussée
d’Amour’ was ik bijvoorbeeld heel
open en vrolijk. Maar goed: ook tijdens
de opnames van ‘Gent-West’ kon ik in
het weekend gewoon leuke dingen
doen, hoor.” (lachje)
De relatie met je tv-dochter Luna, en
wat er uiteindelijk met haar gebeurt,
is schrijnend. Denk je aan je dochter
Mira bij zulke scènes?
“Uiteraard is dat door mijn hoofd gegaan.
En het is verschrikkelijk. Als je
Ruth Becquart als Veronique in ‘Gent-West’.
aan zo’n soort zaken denkt, dat is
zelfpijniging. Het is in mijn omgeving
trouwens al gebeurd, kennissen die
een kind zijn verloren ... Dat is het ergste
wat een mens kan overkomen.”
Veronique weet in het begin niet zo
goed hoe ze zich in de gevangenis
moet gedragen, maar al snel weet
ze op te boksen tegen leiders Kat en
Sam. Ben jij in het echte leven ook een
vechter?
“Ik denk het wel. Al kom ik op het eerste
gezicht heel beheerst over. (denkt
na) Eigenlijk ben ik een volhouder
en een heel harde werker. Ik ben ook
nogal ascetisch. Ik kan lang volhouden
en mijn tanden ergens inzetten. Veronique
ontdekt door omstandigheden
haar innerlijke krachten en beseft dat
ze een overlever is. Dat zit ook wel een
beetje in mij.”
Hoe heb jij bij jezelf ontdekt dat je een
overlever bent?
“Dat is iets dat in mijn leven altijd terugkomt.
Ik heb niet echt veel cadeautjes
gekregen. Ook mijn opvoeding:
ik heb Latijn-Griekse gedaan bij de
Jezuïeten en daar was de mentaliteit
‘hard werken’. En dat doe ik nu nog
steeds. Rustig mijn pad volgen, ik geloof
daar wel in. Natuurlijk krijg je, met
het ouder worden, steeds meer djoefen
te verwerken in het leven, maar op
de één of andere manier overleef ik
dat wel. Ik ben daar zeker niet uniek
in, hé. Ik denk dat veel mensen niet
beseffen hoe sterk ze wel zijn.”
Eén van die djoefen kreeg je een vijftal
jaar geleden: jullie huis werd onbewoonbaar
verklaard.
“Dat was heel heftig toen, een pittige
periode. Dat doet wel iets met een
mens: letterlijk de aarde onder je voeten
die wordt weggevaagd. We wonen
er ondertussen weer, alles is opnieuw
verbouwd. Maar de verzekeringskwestie
is bijlange nog niet afgelopen en
de rechtszaak is nog altijd niet voorgekomen.
Een heel gedoe. Gelukkig
hebben we drie jaar bij mijn schoonouders
kunnen wonen. Mocht dat niet
mogelijk geweest zijn, waren we failliet
geweest. Maar kijk: we wonen er
weer en dat is het belangrijkste.”
“We hebben drie jaar
bij mijn schoonouders
gewoond, omdat ons
huis onbewoonbaar was
verklaard. Een pittige
periode”
Tekst: Niels Janssens
© VIER
Gesproken met Ruth Becquart
83591
7