brochure R'Jam_def

Rob Franken
Rotterdam, 16 augustus 1941 - Rotterdam, 7 december 1983
Met de volkomen onverwachte dood op
42-jarige leeftijd kwam er een einde aan
de imposante muziekcarrière van Rob
Franken. Franken was professional sinds
1958 en speelde mee op meer dan vierhonderd
langspeelplaten. Hij gold als één
van de meest uitmuntende pianisten van
Europa. Hij begeleidde Clark Terry, Klaus
Weiss, Joe Pass, Art Farmer en Booker
Ervin. Hij liep voorop in de technische
ontwikkelingen van de jaren zestig en zeventig
en was een pionier op de - in die
tijd door jazzpuristen verguisde - Fender
Rhodes piano en de ARP synthesizer.
Eind jaren zestig maakte hij furore als
organist in zijn eigen formatie The Rob
Franken Organization en de jazzrockgroep
Scope. Hij bracht het Hammondorgelspel
op een hoger niveau. Hij was te horen op
de imponerende soundtrack van de film
Turks Fruit, maar ook in de vermaarde
bigband van Kurt Edelhagen. Hij maakte
platen met Harry Verbeke, Rogier van
Otterloo, Herb Geller, Joop Scholten, Wim
Overgaauw, Marjorie Barns en vele anderen.
Rob Franken was jarenlang de vaste
toetsenist van Jean ‘Toots’ Thielemans.
Franken vormde voor Toots een grote
inspiratiebron: ‘Van iedereen met wie ik
speel leer ik, maar van wie ik het meest
heb opgestoken is Rob Franken. Begin
jaren zeventig had ik een kwartetje met
hem. En ik vond zelf dat ik in die tijd een
beetje ouderwets speelde, ik was een
beetje versleten vond ik. En hij soleerde
zo prachtig. Hij is zo onderschat geweest.
Zelf deed hij ook altijd geringschattend
over zijn spel. ‘Het zijn maar loopjes,’ zei
hij altijd. Maar ja, meneer, welke loopjes?
In 1973 speelde ik heel veel met Rob. Op
een keer belde hij me op voor een jobke
waarmee we tweehonderdvijftig gulden
zouden verdienen. We moesten twee uur
de studio in voor opnamen. Fumu, zei hij,
functionele muziek. Muziek die ze zouden
gebruiken in supermarkten en in de lift.
Stella by Starlight, One Note Samba, dat
soort liedjes. We namen alles in een keer
op. Eerst het thema en dan allebei een
chorusje. We hadden niets voorbereid.
Toen ik de band terug hoorde vond ik het
zo fris wat Rob speelde. Ik heb een kopie
van die band meegenomen en ik ben er in
gaan knippen. Net zolang tot ik een tape
had met alleen de solo’s van Rob Franken.
Die heb ik op een cassettebandje gezet en
die heb ik gestudeerd. De woordenschat
die hij in zijn improvisatie gebruikte, heb
ik geanalyseerd en geleerd. En dat heeft
me veel geholpen. Hij was veel jonger dan
ik. Hij had pianisten als Chick Corea en
Herbie Hancock bestudeerd, dat vond je
in zijn manier van spelen terug. Die tape
van Rob heeft me veel geholpen. Ik heb
die band gebruikt zoals iemand doet die
Russisch studeert of Chinees. Ik heb mezelf
opgesloten en naar niets anders meer
geluisterd dan de solo’s van Rob Franken.
Geen andere taal meer. En ik heb er nog
steeds profijt van.’ De musici waar Rob
Franken mee speelde spreken tot op de
dag van vandaag met het diepste respect
over hem. Toch werd Franken nooit een
‘grote naam’. Hij was een teruggetrokken
en een bescheiden musicus, een autodidact
zonder conservatoriumopleiding
Jan Kruis
(Rotterdam, 8 juni 1933 -
Mantinge, 19 januari 2017)
Begon als professioneel tekenaar bij de
Toonder studio’s. Hij is bekend geworden
door de semi-autobiografische strip Jan,
Jans en de Kinderen.