SportacContact JG31 - Nr 1 - okt 2016

Het WK ACRO in Putian China…
Door het oog van onze gymasten en hun ouders….
22 maart 2016… De datum staat in het geheugen van velen
gegrift. Aanslagen in Zaventem en Brussel. Het was ook de
voorziene vertrekdatum van de Belgische ACRO-delegatie
naar de Chinese stad Putian om er deel te nemen aan het
wereldkampioenschap voor junioren. Op weg naar de
luchthaven werd het die bewuste ochtend al snel duidelijk
dat er geen vluchten vanuit Zaventem zouden vertrekken…
Betekende dit dan ook dat de gymnasten, die veel uren hard
hadden getraind gedurende maanden en maanden, niet op
het WK zouden geraken? Op dat moment overheerste vooral
de opluchting dat niemand van de gymnasten en trainers al
zo ver de hal (of de hel) was binnengegaan en iedereen nog
ongedeerd was kunnen ontkomen. Na veel gelobby van de
Gymfederatie konden de gymnasten twee dagen later dan
gepland, toch vertrekken via Schiphol. Geen tijd voor acclimatisatie,
rechtstreeks van het vliegtuig en de bus naar de
trainingshal en al wedstrijd twee dagen na zo’n lange vlucht.
Heel erg hoge verwachtingen kan je dan niet meer koesteren,…
maar toch blijf je hopen! Onze beide dochters, Hanne
en Lore namen met hun partners, Dagmar en Noémie, deel
bij de meisjesparen in de leeftijdscategorie 13- tot 19-jarigen.
Het is al niet zo fijn als er binnen de club, teams tegen
elkaar moeten uitkomen op wedstrijden. Bij zussen is dat nog
een tikkeltje lastiger. Vooral als je weet dat er maar één team
per land mag doorgaan naar de finale.
Op de eerste wedstrijddag stond de tempo oefening op het
programma. Lore en Noémie maakten hun ambities waar en
turnden een mooie oefening waarbij ze de eerste plaats in
het klassement innamen. Onmiddellijk erna kwamen Hanne
en Dagmar aan de beurt, maar bij hen liep het niet zo vlotjes.
In hun eerste deel maakten ze een fout en ze eindigden in de
tweede helft van het klassement. Voor ons als ouders geen
gemakkelijke taak, enerzijds heel blij met het resultaat van de
ene dochter, anderzijds diep meeleven met het verdriet en
de ontgoocheling van de andere dochter.
De tweede wedstrijddag verliep heel wat beter voor beide
zussen: Lore en Noémie turnden een schitterende balans
oefening en versterkten hun positie bovenaan het klassement,
maar Hanne en Dagmar toonden de jury en het publiek
wat ze waard waren en eindigden op deze wedstrijd
als derde! Een dochter op de eerste en een dochter op de
derde plaats op een wereldkampioenschap, dat is absoluut
iets om fier op te zijn! In het algemene klassement stonden
ze zo op één en acht. Er mogen net acht teams naar de finale,
maar zoals vermeld slechts één per land.
Op de derde wedstrijddag kon Hanne dus meesupporteren,
nagels bijten en de longen uit haar lijf schreeuwen voor haar
zus. Tijdens de finale vertrekken de geselecteerde teams
opnieuw van een nulscore, dus de hele ranking kon wijzigen!
Het Russische meisjesteam was hun grootste concurrent,
maar zij maakten een heel grote fout in de voorronde,
waardoor ze de finale niet haalden. We duimden dat dit onze
meisjes niet zou overkomen. Lore en Noémie waren duidelijk
nerveus, maar konden hun zenuwen toch voldoende de
baas. Ze turnden een expressieve en technisch goede oefening
die gesmaakt werd door de jury. Het was een gigantisch
emotionele ontlading toen de score en de ranking op het
bord verscheen… Eerste plaats! WERELDKAMPIOEN bij de
junioren! Ongelooflijk! Hun trainer Sergey Tretyakov en choreografe
Irina Shadrina waren ook heel gelukkig met dit resultaat.
We hadden hierop stiekem gehoopt na hun goud op
het Europees kampioenschap, maar een wedstrijd moet geturnd
worden en de gruwelijke dagen die voorafgingen aan
dit WK hadden onze hoop op een medaille ferm getemperd.
Het doet wat met een mens als de Brabançonne gespeeld
wordt voor je dochter op een wereldkampioenschap! Net als
de Red Devils in het hockey, zongen we de tekst van begin
tot einde mee uit volle borst! Eventjes wat chauvinisme is dan
wel op z’n plaats…
Beatrijs Vandewalle (mama van Hanne en Lore)
Wist je dat
… Lore en Noémie overstelpt werden door Chinezen die met
hen (en vooral hun medaille) op de foto wilden?
… Simon (broertje van Noémie) en Zita (zusje van Kilian) in
Putian ook aangeklampt en gefotografeerd werden door de
Chinezen… ? Een jongetje met groene ogen en een meisje
met ros-blond haar en blauwe ogen zien ze daar enkel op
tv-spotjes.
… de Chinezen echt niet weten wat “een feestje bouwen” betekent.
Het afscheidsfeest voor de gymnasten was een teleurstelling!
… de terugvlucht met een Chinese luchtvaartmaatschappij
een héél lange vlucht werd? Op elkaar gepakt en met enkel
wat Chinese films om te bekijken.
Het WK was een ervaring die ik nooit zal vergeten! Het begon
al toen er paniek ontstond wanneer we bijna in Zaventem arriveerden
en hoorden op de radio dat er een explosie was op
de luchthaven. Dan was de grote vraag: wat moeten we nu
doen? Er werd afgesproken dat alle gymnasten en trainers
terug naar huis moesten gaan en dat er zo snel mogelijk voor
een oplossing ging gezocht worden om alsnog naar China
te kunnen afreizen. De dag erna hadden we training in de
hoop dat deze nog zou kunnen dienen als voorbereiding op
het WK… en dat was het ook, want de dag daarop hoorden
we dat we dat er nog plaats was op een vliegtuig dat vertrok
vanuit Schiphol. Dat was denk ik één van de grootste opluchtingen
in mijn leven. Zo een kans om deel te mogen nemen
aan een WK zou ik zeker niet willen missen! Toen we op het
vliegtuig zaten begon de stress al wat te komen. We hadden
al heel wat geplande trainingen ter plaatse gemist en we
konden nog maar twee trainingen afwerken voor het grote
12 • Nr. 1 • oktober 2016