ZWINKRANT-OKT-2018_LRweb

MARTIN VAN TORRE
10
Wie herinnert zich die man die vol bewondering aan
het honden-kapsalon stond, of die over-enthousiaste
Sijseelse die almaar contact zocht met die mensen,
mensen vol hoop voor een betere toekomst.
We kunnen het niet allemaal oplossen, maar we
kunnen wel betere mensen worden, dacht ik.
Opeens deed de gigant naast me zijn legervest uit.
Eigenaardig, want zo warm was het die dag niet. En
met een grote zwaai vloog zijn vest in de bak waar
hij net die zak had ingesmeten. In de vlucht van de
jas zag ik nog net dat de jas niet nieuw was, ik zag
duidelijk een scheur over de volledige rug, deskundig
weer aan elkaar genaaid door vaardige militairen
handen. De scheur was deskundig weggemoffeld,
maar ik heb hem duidelijk gezien.
Ik wilde de militair toch nog even vragen of dat wel
mocht: zo’n legervest weggooien. De militair keek
me aan en zei: “Ik geef wat ik heb”. Zonder emotie,
zonder meer, misschien met een licht Frans accent.
Hij draaide zich om, wandelde naar de parkeerstrook
langs de drukke baan, stapte in zijn auto en
reed weg, richting kerk.
Tot zover deze merkwaardige ontmoeting.
Ik vertrok, ook richting dorpskern. Die avond was
er die bijzondere stoet waar de verklede schoolkinderen
van Sijsele aan meedoen. Politiebegeleiding,
lichtjes… Groepjes kinderen beelden verschillende
scènes uit van het leven van Sint-Maarten.
Zo zag ik ganzen! De legende zegt dat de heilige
Martinus verraden werd door ganzen toen men
hem zocht om bisschop te worden. De brave man
zag dat niet zitten - bisschop worden - maar helaas,
die rotganzen hebben het hem gelapt! Een andere
groepje beeldt kinderen uit verre landen uit…
Langsheen het parcours van de stoet stonden ouders
en vooral opa’s en oma’s. Allen met een vochtig
oogje… gecharmeerd door de optocht. Jaren
geleden liepen ze ook mee in die stoet. Hier en daar
hoorde je ook een blaffende hond en dan uiteindelijk
zag je : een ruiter te paard!
Mijn echtgenote, die stiekem naast me kwam staan,
zei stilletjes: “dat is Sinte Moarten! Hij scheurde ooit
zijn mantel in twee en gaf een helft aan een bedelaar.”
Ja, dat herinnerde ik me ook nog.
We stapten achter de stoet tot aan het sportcentrum
waar de kinderen een drankje en een koek kregen.
Je weet wel zo’n bijna-vormeloze sandwich waar je
een ruiter te paard in kan zien.
Dergelijke Sint-Maartenkoek gelijkt verdacht veel
op een klaaskoek. Twee rivalen: Maarten en Klaas.
Sijsele kiest uiteraard voor Maarten, al eeuwen
lang hebben we een Sint-Maartenskerk. Dat heeft
iets met Utrecht in Nederland te maken en met de
Onze-Lieve Vrouwkerk in Brugge. Maar breek me
de bek niet open: hoe het juist zat, zou ik nog eens
moeten opzoeken. Feit is dat Sint-Maarten en Sinterklaas
verdacht veel op elkaar gelijken. Ook de
Kerstman (Santaclaus) past in dit rijtje. Misschien
familie van mekaar?
De Sint–Maartenstoet eindigt dan traditioneel met
een popverbranding. De pop staat symbool voor het
kwade, voor ellende die mensen treft.
En dan moest ik nog eens denken aan de mensen in
het kamp en aan die militair… die Martin Van Torre.
Hij gooide zijn gescheurde jas in de kledingbak. “Ik
geef wat ik heb”.
Ik ging terug naar huis, te voet en stil.
Eenmaal thuis zocht ik het op: Martinus van Tours,
Romeins legionair die zijn mantel in twee stukken
sneed en de helft aan een bedelaar schonk, schutspatroon
van de bedelaars, verpersoonlijking van de
naastenliefde. Martinus is de beschermheilige van
tientallen beroepen: soldaten (!), ruiters, smeden,
wevers, kleermakers, bedelaars, kuipers en werd
aangeroepen tegen bedwateren, alcoholisme, huiduitslag,
koorts, pokken, roos, slangen en wormen!
Hij heeft zijn feestdag op 11 november. Is het een
toeval dat wij op deze dag ook de Wapenstilstand
vieren van de Eerste Wereldoorlog? Dat is nu net
100 jaar geleden .
En wat moeten we denken van de actie 11.11.11,
ook een toeval?
PS
| de Zwinkrant |