Krantje 45-3 Van de brug af gezien

het Vlaams”.
Bij Red Star Line kregen we niet één verhaal
voorgeschoteld, maar het was eerder een
sfeerschepping van hoe zo’n overzet verliep
en hoe iedere passagier zijn eigen kleine en
grote geschiedenissen met zich meedraagt.
In Van de brug af gezien krijgen we wel een
uitgesponnen verhaal van begin tot einde te
zien, als ik het goed begrijp?
Els: Ja. Het speelt zich
bijna volledig af in onze
huiskamer. De neven komen
bijna aan het begin
van het stuk al toe en je
krijgt - door de conversaties
die gehouden
worden in het huis van
Bea en Eddy - een beeld
van hoe moeilijk zij het
hebben om hun weg te
zoeken.
Filip: “Niemand hoeft te
weten dat die twee hier
zitten,” zeg ik een paar
keer. Het is een beetje
een ondergedoken
verhaal, vergelijkbaar met
Het achterhuis van Anne Frank. We leven in een
kleine ruimte nogal op elkaars lip.
Danny: Als zij ons niet binnen pakken, worden
ze verguisd door de Italiaanse gemeenschap
en doen ze het wel, dan lopen ze het risico om
opgepakt te worden. Het is kiezen tussen de
pest en de cholera.
Filip, het is jouw jubileumstuk. Wil dat zeggen
dat jij, als lid van het artistiek comité,
hebt mogen kiezen welk stuk het zou worden?
Filip: Ik ben 25 jaar lid en ik heb in die 25 jaar
eigenlijk weinig geacteerd. Mijn start hier was
ook niet als acteur, maar als technieker die met
belichting bezig was. Door de jaren heen ben
ik dan eens gaan deelnemen aan een éénakterfestivalletje
en zo ben ik in het Tejaterkaffee
terecht gekomen en dan speelde ik hier
en daar in regies van Frans nog wat komische
rollen. De laatste jaren overwon het gevoel dat
ik voor acteren eigenlijk te weinig tijd had en
dat er zoveel andere dingen zijn in het theater
waaruit ik superveel voldoening kan krijgen,
dat ik daaraan voorrang gaf. Voor mijn jubileum
wou ik het dan nog wel één (laatste) keer
acteren en dan wou ik ook de uitdaging aangaan
om geen komische, maar voor de eerste
keer een dramatische rol voor mijn rekening te
nemen. Ik liet in het artistiek comité vallen dat
ik dat het liefst zou doen en dat, als zij dachten
dat ik het aankon, ik mij
op dit stuk wou storten.
Herman regisseert het
stuk dan nog een keer,
dus is het een echt Uilenspiegelstuk
geworden.
Els, jij speelt nu al enkele
jaren op rij mee in
tragische stukken. Wat
maakt jouw rol dit keer
moeilijk of net makkelijk
om te spelen?
Els: Het moeilijke is het
constante balanceren
van Bea overbrengen. Ik
Danny Somers
ga tegen mijn echtgenoot
in, maar ik zal uiteindelijk
wel altijd mijn staart intrekken. Hij zegt
soms echt wel lelijke dingen tegen mij, maar ik
zie hem ook heel graag. Ik heb wel door wat er
gaande is in het gezin, maar het is soms moeilijk
om het evenwicht te vinden in gevoelens en
er al dan niet over praten. We maken geregeld
ruzie, maar die ruzie escaleert niet, die
verzwakt eigenlijk alleen maar en steekt dan
geregeld terug de kop op.
Filip: Volgens mij zegt elk personage in dit stuk
op een gegeven moment: “Ge moet zo kwaad
niet worden.”
Els: Of een zin die ik ga gebruiken als ik het
even niet meer weet: “Ik wil het er niet meer
over hebben.” Die komt ook dikwijls voor.
Danny: Jij bent wel het meest Italiaans van ons
allemaal he Els.
Els: Ja, “de mamma”… Op die leeftijd ben ik
dus al gekomen… (lacht)
Filip: We gaan nog niet te veel verklappen,
maar Els speelt een cruciale rol, ook met dat
(het vervolg lees je op p. 12)
9