De Natuurvriend Winter 2020

Met een Cessna naar de Kahiltna-gletsjer.
de voet van Motorcycle Hill zaten. De top halen kon nog, mits
het weer zou meevallen. We hebben toen een rustdag gehouden
omdat ik me de dag voordien niet goed voelde.
Sanne: Het is voor iedereen zwaar geweest. De dag nadien
wilden we gaan cashen. Er was een groep met een gids vertrokken.
Toen wij wilden vertrekken, keerden die net terug met
de boodschap dat er geen doorkomen aan was. Bij mij druppelde
het besef binnen dat het erg krap begon te worden en
dat we zouden moeten oppassen wat we gingen doen. En dan
moest de moeilijkste horde, Windy Corner, nog komen… daar
hebben we beslist om niet te cashen.
Urbain: Omdat ze de rest van de week slecht weer hadden
gegeven. Bij een beter weersvoorspelling hadden we wel gecashed.
Dimitri: Op dat moment mag je die vraag niet meer stellen,
maar moet je gewoon cashen. Je staat daar op een moeilijk
moment: je handen zijn bevroren en de wind snijdt in je gezicht.
Als je dan vraagt of we Windy Corner nog eens een paar
keer zullen doen dan zegt iedereen “”neen bedankt”.
Sanne: Ik heb me daar misschien laten overweldigen. Ik heb
veel schrik gehad. Het was niet zonder
“Het is nog net geen
Mount Everest waar ze
achter elkaar staan aan te
schuiven, maar het komt
gevaarlijk dichtbij.”
Denali National Park is erg populair bij hikers.
gevaar. Ik zag die dreigende wolken
bewegen. Al wat ik kon denken was: we
moeten dit punt nog een aantal keren
passeren, waarvan een keer met al het
materiaal. Gaat dat wel lukken? Er werd
storm voorspeld. Die angst van het moment
heeft mijn keuze beïnvloed.
Dimitri: We hebben de beslissing om te
stoppen samen genomen. Dat is ervaring.
Ik moest meteen terugdenken aan
mijn eerste ervaring op grote hoogte: Aconcagua (berg van
6.961 meter hoogte in de Andes,nvdr). Toen vroeg ik me af
waar ik aan begonnen was. Het is wat het is met de bergen.
Het doel wordt bijgesteld en jullie mikken vervolgens om
in het volgende kamp te geraken.
Sanne: Daar zijn we niet aan toegekomen. Op de GPS was
te zien dat we voorbij Windy Corner waren gegaan. Om het
thuisfront niet nodeloos ongerust te maken, wilden we via de
satelliettelefoon laten weten dat we geen toppoging zouden
ondernemen. We hebben toen het slechte nieuws ontvangen
dat er een familielid was overleden.
Urbain: Mijn moeder. We zijn direct naar beneden vertrokken.
Dimitri: Het is geen seconde in me opgekomen om nog langer
te blijven. We zijn allemaal samen de berg afgedaald. In
slechte weersomstandigheden, zonder GPS hadden we het
kamp niet gevonden
Ronny: Een echte whiteout. Mijn oriëntatie was volledig ontregeld.
We gingen in de juiste richting, maar dan wel met slingerende
beweging.
Urbain: Omdat we wisten waar het kamp zich ongeveer bevond.
Als we die whiteout eerder over ons heen hadden gekregen,
waren we in de problemen gekomen.
Keren jullie ooit terug naar de Denali?
Ronny: Ik heb een heel mooie reis beleefd, maar ik heb
wel het gevoel dat de kers op de taart nog ontbreekt. Het
kriebelt om terug te gaan.
Dimitri: Ik twijfel. Toen we vertrokken zaten er 300 klimmers
op de berg en dat vind ik niet meer aangenaam, dan heb
ik het gevoel dat ik op Pukkelpop zit. Ze zaten in een van
die kampen zelfs weed te roken. Dat hoeft voor mij niet. De
volgende keer zou ik vroeger in het seizoen gaan.
Sanne: Klimmers gaan tegenwoordig later in het seizoen omdat
de topkansen volgens de statistieken dan hoger liggen.
Urbain: Ik zou in dezelfde periode gaan maar met een open
ticket voor de vlucht. En is het afgebiljart op 14 dagen dan kan
je na drie weken op je gemak terugkomen. Minder druk op de
ketel. Alles blokkeert door het slechte weer. Normaal keren
de eerste klimmers van de berg als de anderen aan hun klim
beginnen. Nu zaten er 40 groepen vast aan Motorcycle Hill
door slecht weer. Het is niet dat er meer klimmers dan vroeger
zijn want de aantallen zijn stabiel
gebleven, ongeveer 1000.
Dimitri: Er waren toch een paar
groepen aan het taffelen toen wij
Windy Corner wilden nemen. Die
lopen in de weg. Niet dat wij de beste
klimmers zijn, maar je hebt daar
maar weinig beweegruimte. Het is
nog net geen Mount Everest waar
ze achter elkaar staan aan te schuiven,
maar het komt gevaarlijk dichtbij.
En dan verliest die berg een stuk van zijn magie.
Sanne: Ik wil wel terug omdat het zo tof was. Toen we terug
naar beneden gingen en ik zag al die mensen staan, heb
ik toch ook gedacht: dit hoeft voor mij niet. Ik zou rond dezelfde
periode gaan, maar meer tijd uitrekken.
Sanne en Urbain, hoe verliep de vader-dochter-samenwerking?
Sanne: Goed, maar ik ben nog niet zeker genoeg van mezelf
als papa erbij is. Dat is een werkpunt. Ik wil graag dat hij
terug meegaat, maar hij moet die keuze zelf maken.
Urbain: Ik ga zeker mee terug naar daar, vooral voor de
sfeer. Ik zou jullie graag op de top zien. Als ik zelf niet meer
de berg op kan, dan wil ik een trekking doen. Binnen de club
zijn er verschillende mensen die daarin ook interesse hebben
en we hebben ginder de contacten gelegd om zoiets op
poten te zetten.
Een nieuwe belofte van Urbain. De cirkel van dit interview
is rond. Veel succes en doe ze er de groeten!
Opgetekend door Dries Everaerts.