De Natuurvriend Winter 2020

16 augustus 2019
Om half negen stonden we met ons materiaal op de gletsjer
voor enkele oefeningen. Eerst gingen we over ijs met grote
spleten, niet in cordee omdat je op ijs toch niet kan remmen
als er iemand valt. In het begin was het wel een beetje eng
om zo over een spleet te stappen. We gingen pas in cordee
lopen toen we bij de sneeuw aankwamen. Ik liep met Lars,
Remko en Joshua. We oefenden op het in cordee lopen en
daarna liet Remko zich in een spleet vallen. Ik had schrik dat ik
niet voldoende zou kunnen remmen, maar het ging makkelijk.
Daarna ramde ik een deathman in het ijs en ook nog een pikkel
zodat ik een krachtendriehoek kon maken. Dan bouwde ik
de takel op en haalde Joshua bij mij om te helpen met trekken.
Remko zat toch tamelijk diep en ook wat gekneld in de
V-vormige spleet en we hebben tamelijk hard moeten trekken
om hem eruit te krijgen.
Daarna liet ik me vallen. Het is eng om je te laten vallen maar
het deed deugd om in de stille wereld van ijs te zijn. We waren
het materiaal aan het opruimen toen we een doffe dreun
voelden doorheen de gletsjer. Waarschijnlijk was er ergens
een stuk afgebroken of was er een nieuwe spleet ontstaan.
We gingen terug naar de hut met een pikkel minder want Rein
had de hare verloren in de gletsjer. Morgen gaan we een top
doen en daarna naar de camping. Nand, Remko, Roman en ik
zouden graag de Sustenhorn doen. Dat is dan ook de verste
en hoogste top. Het gevaar is wel dat we de top niet bereiken
omdat er mogelijk een steile ijsplaat ligt waar we te onervaren
voor zijn. Maar dat kunnen we natuurlijk alleen weten als we
erheen gaan, dus wagen we het erop.
17 augustus 2019
Om kwart voor 5 ging de wekker. We kleedden ons zo stil
mogelijk aan en gingen even naar buiten. De Melkweg was
helaas niet te zien door de volle maan. De maneschijn werd
gereflecteerd door alle omringende bergen, wat een speciaal
licht gaf. Terwijl we vertrokken, kwam de zon op links van de
Sustenhorn. Dat veroorzaakte een onbeschrijfelijk roodpaars
licht op enkele wolken boven de berg. Het ijs en de sneeuw
waren hard en we vorderden goed. We geraakten een paar
keer het spoor kwijt maar we hielden de marsrichting aan en
vonden telkens het juiste spoor weer. De wind gierde langs
de bergkam en op een gegeven moment werden we verplicht
om dicht tegen de wand te gaan liggen terwijl de wind ijskorrels
tegen ons blies. Dan merkten we dat de anderen uit het
zicht waren verdwenen. Remko’s antieke gletsjerbril had het
begeven. De sneeuw werd dunner maar niet ondoenbaar. Na
een tijdje zagen we het Gipfelkreuz en ik besefte dat we het
zouden halen. We klommen verder tot Roman liet weten dat hij
de Matterhorn kon zien, en inderdaad achter ons zagen we de
mythische Lonely Mountain liggen. Voor de rotsige top ligt het
laatste sneeuwveld. Op rotsen lopen met stijgijzers is niet simpel
maar uiteindelijk kwamen we op de top aan rond 9u45, drie
en half uur onderweg. Eindelijk stond ik op mijn eerste 3000er!
Ik had niet gedacht dat het nog zou lukken voor mijn achttiende
verjaardag. We schreven onze namen in het Gipfelbuch en
we hadden geluk want dit is enige top in de buurt met een kruis
en een boek. We namen een foto en genieten van het uitzicht.
We hadden ook zicht op Das letzte Problem der Alpen: De
noordwand van de Eiger! We keerden snel terug want het was
er echt koud. Het was vermoeiend om vooruit te komen door
de pappige sneeuw. De sneeuwbruggen waren wak geworden
en ik zakte een voet diep in de sneeuw. Mijn rechterstijgijzer
viel tot 2 keer toe van mijn schoen. De laatste meters waren
echt de meest vermoeiende. We wilden sneller gaan omdat
Silke haar bril aan Eva had gegeven. Silke probeerde de bril
van Remko te gebruiken, maar die ging weer stuk. Ze liep dus
het risico om sneeuwblind te worden. We namen een pauze
in de hut en genoten van onze laatste minuten in de bergen.
We deden nog snel het toppeke vlak bij de hut. Naar beneden
bewegen op steile vaste rotsen en een blokkenveld ging niet
erg snel. Als we nog maar een honderd hoogtemeters te doen
hebben, mogen we op eigen tempo gaan en gaan mijn remmen
los. Het was echt genieten van mijn laatste meters op
een berghelling. De laatste nacht sliepen Ramon, Nand, Jos,
Lenne en ik onder de blote sterrenhemel. We zagen een groot
aantal sterren maar spijtig genoeg was de maan nog te vol om
de Melkweg duidelijk te zien. Maar het was gewoon geweldig
om te slapen met het geluid van een bosuil, krekels en koeienbellen
vlakbij, onder beschutting van de bergen. Het zal nu
weer een jaar duren voor ik terug in de bergen mag zijn. Ik heb
nu al heimwee, tot volgend jaar!
Mijn medecursisten waren enorm benieuwd naar wat ik nu eigenlijk
allemaal schreef in dat boekje van mij. Nu weten jullie
het en misschien vragen jullie zich al waarom ik dat nu geschreven
heb of waarom ik dat net niet geschreven heb. Wel,
dit is mijn verhaal, en iedereen heeft zijn eigen verhaal en ook
jullie kunnen jullie eigen verhaal schrijven!