Binding 1 feb '21

Binding 1 februari 2021
Nieuwe kleren
Dat mijn grootvader een beetje
dement begon te worden merkte
eigenlijk bijna niemand. Hij liet zich
totaal leiden door mijn forse, kordate
grootmoeder en was altijd vriendelijk
en opgewekt. Er was eigenlijk maar
een ding waar hij nors en korzelig van
werd: nieuwe kleren kopen.
Zijn plunje zat hem altijd ruim en
vertrouwd op zijn lijf en omdat hij een
klein mager mannetje met een dikke
buik was, was er nooit iets wat hem
meteen paste. Altijd moest er aan zijn
nieuwe pakken wel iets worden
veranderd en dat trekkerige gevoel
van nieuwe kleren, verkopers die
overal spelden staken en mijn
grootmoeder die al mopperend
vergeefs probeerde om schouders en
mouwen op de juiste plaats te
drukken, dat alles deed hem zijn altijd
goede humeur verliezen.
Toch moest het er op een keer weer
van komen. M'n tante en ik zouden
mee ter opluistering en
ondersteuning. Ik had bijna
medelijden toen ik opa's wanhopige
gezicht zag terwijl hij met zijn nieuwe
broek in het pashokje verdween.
Geduldig zaten m'n oma, tante en ik
te wachten tot hij weer zou
verschijnen. Het duurde echter zo
lang dat m'n oma haar geduld verloor
en ook in het pashokje verdween om
hem te helpen. We hoorden
gemopper en gestommel en het
gordijn voor het nauwe pashokje
bolde en bobbelde alsof daarbinnen
een eindeloze judowedstrijd werd
gehouden. Eindelijk verscheen mijn
grootmoeder met een rood hoofd en
verwarde haren en daarachter mijn
25
grootvader in zijn nieuwe broek.
Stralend!!!! “Hij past precies en zit
lekker” meldde hij tevreden. De
verkoper draaide aan alle kanten om
hem heen en moest ook vaststellen
dat er niets op aan te merken viel.
Wij, vanaf onze stoelen,
constateerden blij dat het meeviel
deze keer. Alleen mijn grootmoeder
bekeek de zaak wat twijfelend. “Ik
vind dat hij niet zo nieuw lijkt”, zei ze
aarzelend en
toen, “och man, je
hebt je oude
broek weer
aangetrokken”.
En inderdaad, de
nieuwe hing aan
de haak in de
paskamer en was
dus al een keer
aan- maar ook
weer
uitgetrokken.
Mijn mopperende oma, opa's
teleurgestelde gezicht en de
kuchende verkoper die probeerde dit
alles heel gewoon en niet de moeite
waard te vinden, was teveel voor ons.
Mijn tante en ik hingen huilend van
het lachen in onze stoelen, we
gierden, we huilden en kwamen niet
meer bij toen de tweede ronde van de
judowedstrijd in het pashokje een
aanvang nam. Een zurig kijkende
verkoper liet ons later de winkel uit
terwijl we nog hoestten en zelfs m'n
grootvader presteerde het niet z'n
traditionele humeurige gezicht te
zetten met zijn hikkende dochter en
snikkende kleindochter naast hem.
Margriet Ph. Visser