G.Hoor Magazine GGMD - voorjaar 2021

Eindelijk kreeg Monique de hulp die ze nodig had
Hartenkreet
aan de zorg
Monique van Haaren is vanaf haar geboorte slechthorend. Ze is nu 54, getrouwd en
heeft twee volwassen kinderen. Sinds haar achttiende heeft ze last van diepe depressies.
Na jaren in de reguliere ‘horende’ zorg kwam ze vorig jaar bij GGMD terecht.
Het gaat nu goed met haar, “maar als ik GGMD niet had gevonden, weet ik niet hoe
lang ik er nog was geweest”. Ze deelt haar ervaringen graag. Omdat ze hoopt dat alle
zorgverleners in Nederland begrijpen waarom gespecialiseerde hulp belangrijk is.
Als klein meisje gaat ze van maandag tot en met
vrijdag naar Sint Marie, een internaat voor
slechthorende kinderen in Eindhoven. Op haar tiende
stapt ze over naar een gewone basisschool. Daarna
volgen de MAVO en de MTS Elektronica. “Ik vond dat
ik dat moest kunnen, zo tussen de horende kinderen.
Ik had tenslotte gehoorapparaten. Om op school niets
te missen, bereidde ik de lessen goed voor. Dat hielp bij
het verstaan. En als ik het huiswerk niet had gehoord,
maakte ik gewoon extra veel. Dat was hard werken.”
In het tweede jaar van de MTS wordt ze voor het eerst
depressief. Ze stopt met school en gaat fulltime werken
als administratief medewerkster. Naast haar werk volgt
ze drie avonden per week de avond MEAO. De depressies
komen en gaan. Soms voelt ze zich zo slecht dat ze een
eind aan haar leven wil maken.
Alles viel op zijn plaats
Jarenlang krijgt Monique therapie binnen de
reguliere zorg. “Geen enkele psycholoog, therapeut,
huisartsondersteuner of wie dan ook heeft ooit de link
gelegd tussen mijn depressies en mijn slechthorendheid.
Tot ik vorig jaar bij GGMD terechtkwam. Vanaf het eerste
gesprek had ik een gevoel van opluchting, herkenning en
begrip. Het kletterde kwartjes in mijn hoofd. Alles viel
op zijn plaats. Ik heb mijzelf jaren overvraagd. Mensen
denken dat je met gehoorapparaten alles hoort. En dat
dacht ik zelf ook. Maar dat is niet zo.” Samen met een
maatschappelijk werker van GGMD, ontdekt ze nu wat
een horende hoort. “Ik weet nu pas wat ik allemaal mis.
En dat slechthorend zijn veel energie kost. Dat is lastig,
want ik vond dat ik alles moet kunnen. De gesprekken
helpen om beter voor mijzelf te zorgen. Hoe ik dingen
anders kan doen. Ik ben nog niet zover dat dingen mij
energie geven. Maar voor het eerst van mijn leven ga
ik naar bed met het idee: ha, ik heb zin in de dag van
morgen.”
Het heeft een plek gekregen
Monique krijgt bij GGMD ook rouwverwerking. “Door
mijn depressies is mijn leven anders gelopen dan ik
hoopte. Ik droomde er vroeger van om wiskunde te
gaan studeren. En ik dacht een verantwoordelijke
baan te krijgen. Dat is anders gelopen. Dat heb ik nu
een plek gegeven. Mijn laatste opdracht is alles op te
schrijven. Dat ben ik nu aan het doen. Voor mij is dat
een belangrijk onderdeel van mijn rouwverwerking.
Als het af is, wil ik het voorlezen aan mijn man
en kinderen, want voor hen is het ook niet altijd
makkelijk geweest.”
34