[t]Huis 01_2024_Amsterdam

Hoe één telefoontje het leven
voor altijd verandert
Ruim vier jaar geleden gaan Alfred en Petra met hun drie kinderen Rick (13), Youri (9) en Esmé (6) op
vakantie naar Tsjechië. Hun oudste zoon Lars (16) blijft thuis. Tijdens de tweede nacht krijgen ze een
telefoontje dat hun leven voor altijd verandert. Petra: “De politie vertelde dat Lars een ongeluk had
gehad en dat we naar huis moesten komen.”
Tekst: Annemarie Nienhuis, foto’s: Mariska de Groot
Alfred en Petra proberen zo snel mogelijk te vertrekken. Maar
de slagboom van de camping is dicht en er is niemand te
vinden die ’m kan openen. Petra: “We voelden ons compleet
ontredderd.” Pas tegen de ochtend lukt het om de camping te
verlaten. Rick, Youri en Esmé blijven op de camping met opa
en oma, die er ook zijn.
Helemaal mis
Lars is ’s nachts op de fiets aangereden en is er erg slecht aan
toe. Petra: “We waren geschokt toen we Lars voor het eerst
zagen op de intensive care in het UMC Groningen, hij lag aan
allerlei apparatuur.” Alfred: “Aan de buitenkant zag je
nauwelijks iets, alleen vanbinnen was het helemaal mis.”
Om dicht bij hun zoon te kunnen zijn, checken Alfred en Petra
in bij Ronald McDonald Huis Groningen. Petra: “Zo fijn, we
konden met al onze vragen terecht bij de medewerkers. En
met de leenfiets konden we snel naar Lars toe, ook ’s nachts.”
De rest van de familie is inmiddels weer terug in Nederland.
Samen brengen ze de dagen erna tussen hoop en vrees
door. Na vijf dagen wordt Alfreds en Petra’s grootste angst
werkelijkheid: Lars overlijdt aan zijn verwondingen.
Immens verdriet
Een ontzettend moeilijke tijd volgt. Alfred: “We wonen in een
kleine, hechte gemeenschap en ervoeren veel steun en
medeleven.” Petra: “Dat was soms ook moeilijk. Kort na Lars’
overlijden begon de coronaperiode en dat was voor ons
ergens ook een zegen. Het verdriet was zo groot dat we
genoeg hadden aan onszelf, de kinderen en andere naasten.”
Alfred: “Zijn broers en zus, vrienden en familieleden hebben
het heel moeilijk gehad met Lars’ overlijden.”
Vier jaar later geeft het gezin voor het eerst sinds Lars’
overlijden weer een feest. Petra: “Alfred was 50 geworden en
we waren 25 jaar samen. Hoewel het moeilijk was, hadden we
ook de behoefte om iedereen die om ons heen heeft
gestaan, bij elkaar te hebben. Ook Lars’ vrienden waren van
de partij. We zijn nooit vergeten hoe ongelofelijk waardevol
ons plekje in Huis Groningen was, waar we dicht bij Lars
konden zijn toen hij op zijn kwetsbaarst was. Daarom hebben
we onze gasten gevraagd om een bijdrage voor het Huis.” De
genodigden
brachten maar
liefst € 3.500
bijeen. Petra:
“We vinden het
heel fijn dat we
op deze manier
iets kunnen
terugdoen
voor deze
bijzondere
plek.”
[t]Huis 17