240301 - Editie Oost-Brabant Nr 2

‘outen’. Daarna volgde het onvermijdelijke
traject van afhaken, rouwen,
verwerken en aanvaarden. Gelukkig
bleef hij niet bij de pakken zitten. Hij
leerde braille en legde zich uiteindelijk
volledig toe op het schrijven.
Verscheidene uitgeverijen ontdekten
hem inmiddels, waaronder de vermaarde
uitgeverij Clavis. Daarnaast
organiseert hij veel lezingen, want Julius
kan ook prachtig vertellen.
Zijn levenspartner Anne Van Moere
(60) staat hem in nagenoeg alles bij.
Ze verzorgt contacten en is altijd de
eerste kritische lezer van zijn werken.
Anne kan je niet losmaken van Julius,
ze vormen al jaren een gouden team.
Anne: “Als hij na een lezing zijn witte
stok openvouwt en het podium
verlaat, zie ik veel mensen schrikken.
‘Oei, is die man blind?! Hoe is dat mogelijk?’
Niemand verwacht het.”
Hoe is je schrijverschap ontstaan Julius?
“Ik startte met autobiografisch werk.
Eerst waren dat gedichten. Op een
bepaald ogenblik heb ik ze samengebracht
en onderverdeeld in thema’s.
Daarna publiceerde ik mijn eerste
dichtbundels. Die gedichten droeg ik
ook voor.”
Nu schrijf je ook historische romans
over de Kempen. Dan moet je vooraf
toch veel historisch onderzoek doen.
Hoe gaat dat in zijn werk?
“Luisterpunt heeft al een groot aantal
boeken ingelezen. Ik ontleen ze online
en via een speciaal apparaat kan ik er
ook in navigeren als ik iets wil opzoeken.
Ik heb ook een brailleleesregel (zie
foto) en een spraakcomputer. Weet je
dat ik destijds Lernout & Hauspie ben
gaan interviewen over hun spraaktechnologie?
Hoe raar kan het lopen …”
Bij Clavis publiceerde je intussen ook
een kinderboek …
“Ja, dat gaat over een blindengeleidehond
die vertelt wat hij allemaal
meemaakt met zijn baasje. Het zijn
waargebeurde verhalen. Zoals die
keer dat mijn hond opsprong tegen
een balie en de vrouw erachter het op
een schreeuwen zette. (lacht) Maar
zo’n hond is nu eenmaal aangeleerd
om de balie even aan te tikken, zodat
het baasje weet waar hij is. Het boek
werd prachtig geïllustreerd en het
verscheen inmiddels ook al in andere
talen. Zelfs in Azië.”
Plan je nog een vervolg?
“Mogelijk, maar ik ben niet op zoek
naar succes en grote lezersaantallen.
Ik wil vooral doen waar ik me goed bij
voel. En schrijven geeft me een enorme
vrijheid. Ik diep ook graag psychologische
karakters uit. Soms zijn
ze geïnspireerd op echte personen.
Ik hou ook veel van de Kempen want
daar werd ik geboren. Ik heb echt een
passie voor geschiedenis maar anders
dan de meesten tracht ik die gebeurtenissen
te bekijken door de ogen van
het gewone volk. Het helpt mij dat ik
nog weet hoe mensen er uitzien want
ik was niet blind bij mijn geboorte.
Daardoor kan ik nog teruggrijpen naar
vroeger. Ik droom overigens ook nog
in beelden, al moet ik toegeven dat
die beelden stilaan beginnen te vervagen.
Dat is best wel spijtig.”
Dat je daarnaast ook zo goed kan
vertellen, is mooi meegenomen voor
een auteur.
“Vandaag spreek ik even vlot voor tien
mensen als voor een zaal met zeshonderd
mensen. Het is door mijn beperking
dat ik uit mijn schelp ben moeten komen.
Anders was het mogelijk nooit gebeurd.
Ik was ooit een hele timide jongen. Zelfs
lotjes of wafeltjes verkopen aan de buren
was voor mij al een hele opgave toen ik
nog een klein mannetje was.”
Maar er was nog een andere sterke
stimulans om je schrijfsels te laten
publiceren, niet?
“Ja, Anne! Zij had me aangeboden om
mijn boeken te illustreren met haar enkaustische
kunstwerken. Naar buiten komen
als schrijver of dichter was dus eerst
niet zo evident, maar omdat ze me dit
aanbood, heb ik er wel over nagedacht.
Ik wilde haar ook een plezier doen, zie je?
Dat duwtje in de rug had ik nodig.”
Anne: “Hij had altijd al veel talent, maar
was veel te zachtaardig en te bescheiden.
Het duurde ook een hele tijd eer
we samen kwamen als koppel.”
Ondertussen is deze tandem meer
dan waardevol gebleken …
“Anne is in feite mijn tweede vrouw. Ik
heb veel aan haar te danken. Fijn dat
zij op mijn pad kwam … Ook aan mijn
kinderen heb ik veel te danken. Eentje
heeft eens gezegd dat ze mijn beperking
nooit als ‘beperkend’ heeft ervaren,
omdat ik als vader nog zo veel
dingen met hen deed, ook al was dat
medisch gezien in feite onmogelijk. Ik
gaf mij namelijk niet zo snel gewonnen.
Ik heb tijdens de progressie van
mijn ziekte zelfs nog leren paardrijden,
skiën, waterskiën …” (lacht)
Tekst en foto’s: Anne Somers
Julius Schellens, blind én toch schrijver 51