golfclub - Golf Brunssummerheide

Ton Leujene staart naar de vingers van zijn handen.
Verweerde handen. De sporen van 85 jaar
leven zijn onmiskenbaar vastgelegd in de dunne
huid van de handrug. ,,Zo lang je vingers niet
dezelfde lengte hebben, leer je nog altijd bij.”
Dat zei mijn vader altijd.
Ton Lejeune, een van de weinige keren dat hij zit. Niet in
een buggy maar op de praatstoel.
De glimlach verraad een gedachteflard. ,,Mijn vader was
vroeger wethouder in Brunssum en van hem was bekend
dat hij nogal graag uitgaf. Ik was in die tijd ambtenaar op de
afdeling financiën en moest de vinger op de knip houden.”
En weer die glimlach.
Ton Lejeune is een van de oudste nog spelende leden en
zeer betrokken bij het golf op de Brunssummerheide. Hij
voelt zich meer lid van de senioren dan clublid, ,,maar,” laat
hij er meteen op volgen, ,,voor het groter verband, het organiseren
van zaken en de onderhandelingen met de exploitant,
is het belangrijk dat de club er is. De club is de
organisatorische eenheid. De club moet er zijn anders loopt
het mis. Maar ik ben van nature een beetje ‘Einzelgänger’
met me zijn, denk ik, veel golfers individueel ingesteld. Dan
is het altijd wat moeilijker met dat clubgevoel, dan bijvoorbeeld
in een voetbalvereniging.”
Plezier
Vijfenzestig jaar was Ton Lejeune toen hij de stokken opnam
en zich het spelletje eigen maakte. ,,Ik had met mijn
Ton Lejeune 85 jaar en...
Verslaafd
aan golf
zoon afgesproken dat we binnen een maand alle examens
zouden doen en dat lukte warempel ook nog.” Niet alleen de
leeftijd waarop mensen als Ton Lejeune zich bezig gaan houden
met het spelletje, maar ook de progressie die dan kennelijk
nog behaald kan worden, ,,en niet te vergeten het plezier
dat je aan golf kunt beleven,” zegt hij, is onvoorstelbaar.
,,Van huis uit ben ik voetballer en wat ik heb begrepen hebben
voetballers op het vlak van golf meestal een voorsprong.
Het zal met timing, balgevoel en souplesse te maken hebben.
Ik had het spelletje vlug te pakken. Of beter gezegd het spelletje
had mij te pakken, want ik ben er verslaafd aan. Nu nog.
Vroeger speelde ik vaak vijf of zes keer per week, tegenwoordig
beperk ik het tot twee à drie rondjes. En ik probeer elke
slag het beste uit me zelf te halen. Ik ben nog steeds in competitie
met mezelf.”
Zuinig
Hij speelt tegenwoordig wat minder omdat de fysiotherapeut
het hem heeft aangeraden. ,,Ze zijn kennelijk wat bang
voor overbelasting van mijn spieren, vandaar dat ik tussen
de rondes door een dagje rust zou moeten nemen. Dat althans
is het advies dat ik meekreeg. Nou ja, die heren zullen
het wel weten, want die hebben er voor gestudeerd. Dus
richt ik me daar maar een beetje naar. Ik ben Onze Liever Heer
ontzettend dankbaar dat ik nog kan spelen, dus moet ik er
maar zuinig op zijn.”
Golf en ouder worden is gen thema voor Ton Lejeune. Van
het een houd je en het ander gebeurt automatisch. ,,Je moet
niet zo gauw een pijntje voelen en altijd in beweging blijven.
Niet met de buggy maar te voet het veld in. Ik heb gewerkt
tot ik tachtig was. Na mijn pensioen heb ik me veel mete
maatschappelijk werk bezig gehouden. Vanuit mijn financiële
achtergrond heb ik een bijdrage kunnen leveren aan de diverse
organisatie in de zin van ondersteuning, secretariaatswerkzaamheden
of als penningmeester. Nu nog help ik mijn
dochters met financiële administratie van haar winkels.
En rond dat actieve bestaan van Ton Lejeune zit die verslaving
aan golf. Want zo noemt hij het zelf: ,,Ik ben verslaafd
aan golf. Een heerlijke sport, goed voor geest en lichaam.
Mijn vrienden van de kegelclub hadden zo hun bedenkingen
toen ik ze vertelde dat ik ging golfen. Ze vonden het
maar een vrouwensport.”
Hijzelf heeft zoals hij het noemt ,,de prehistorie van het golf
in Brunssum” meegemaakt. ,,Louw Hoogland was de burgemeester
en grote pleitbezorger voor de baan en ik was gemeentesecretaris.
Hij zei in het gemeentehuis altijd:
Lees verder Pagina 10
9