03/09 het relatiemagazine van het CBS (PDF

meten met latten
Jan Latten in gesprek met Isa Baud
‘Van jongs af aan heb ik het
verschil in culturen beseft’
Isa Baud (1950) is één van
de zeldzame vrouwelijke
hoogleraren die Nederland
rijk is. Sinds 2003 is zij
hoogleraar Internationale
Ontwikkelingsstudies aan de
Universiteit van Amsterdam
(UvA). Tevens is zij tot 2008
vice-president geweest van
de Europese Associatie van
Ontwikkelingsinstituten
(EADI). Isa Baud combineert
een veelzijdige
wetenschappelijke carrière,
internationale kennis van de
positie van vrouwen in vele
culturen – waaronder India
– met een kosmopolitische
levensstijl, vrouwelijke
charme en moederschap.
Professor worden is voor een meisje uit 1950 geen
doorsnee levensloop. Wat had u dat anderen niet
hadden? Lag het aan uw ouders of aan u zelf?
Dat ik naar de middelbare school wilde vond mijn
familie normaal, maar dat ik gymnasium bèta
wilde volgen moest ik toch echt zelf bepleiten bij
de conrector. Daarna wilde ik naar de universiteit.
Mijn moeder vond dat een prima idee, maar mijn
vader vond het zonde van het geld omdat ik toch
zou trouwen. Mijn moeder
heeft toen gezegd: ‘Ik betaal
als jij niet betaalt.’ Het werd zo
hard gespeeld dat mijn vader
niet meer wilde dat ik nog thuis
kwam. Dat heeft ongeveer een
half jaar geduurd.
Heftig!
Ja, maar mijn moeder heeft
me toen een paar belangrijke
dingen geleerd. Dat je voor
jezelf moet opkomen, dat je
bereid moet zijn confl icten aan
te gaan en dat je voor je eigen
Nederlandse
vrouwen zouden
kunnen leren dat ze
zich niet door hun
hang naar romantiek
gevangen moeten
laten zetten
geld moet zorgen om te bereiken wat je wilt. Door
die ervaringen thuis was ik extra geïnteresseerd in
de plaats van vrouwen op de arbeidsmarkt en hoe
ze hun economische onafhankelijkheid konden
bewerkstelligen. Maar dat was ook de grote
discussie in die tijd. Men dacht dat je daarmee
ook de algemene emancipatie zou kunnen
onderbouwen.
Moet u uw vader achteraf gezien niet dankbaar zijn
omdat hij uw motivatie ongewild heeft gestimuleerd?
Ja, confl icten op zichzelf zijn nog niet zo slecht,
omdat je daarvan leert om door te zetten. Na een
half jaar heb ik mijn vader geschreven dat ik hem
wilde laten zien wat ik aan het doen was en dat
ik het serieus meende. Het is toen redelijk goed
gekomen.
En weet u hoeveel procent van de hoogleraren in
Nederland vrouw zijn?
Ik denk zo’n 10 procent (feit: 12 procent).
Hoe zou u uw opvoeding typeren?
Ik heb vanuit mijn familieachtergrond een héél
strenge klassieke opvoeding gehad. Als peuter
heb ik – door het werk van mijn
vader – twee jaar in Indonesië
gewoond. Medio jaren vijftig
zijn we voor tien jaar vertrokken
naar de Verenigde Staten. We
woonden in een klein oliestadje
in Texas, met wilderness areas om
te wandelen en kamperen en
bezochten Indiaanse pueblos. Door
die on-Nederlandse omgeving
heb ik nooit de vijftiger-jarensfeer
van Nederland gevoeld. Ik
heb door de verschillende landen
waar we woonden van jongs af
aan het verschil tussen culturen
10 11