'Helder en scherp': journalist Mark Grammens - VVVG.be

14
In Paradisum
Vroeger moest men hier hard bellen en geduldig wachten tot er reactie
kwam. Toen hij aan de hemelpoort kwam, was hij erg verwonderd dat
deze openstond.
Nu was blijkbaar iedereen welkom,
ondanks de ‘kerkelijke crisisjaren’
daar beneden.
Verblind door al die pracht en
praal en nog onwennig, trad hij het
Paradijs binnen.
Hij dacht daar zo vlug mogelijk
Petrus te vinden.
Maar een blonde ascetische
jongeling, in wit gewaad en met
een klein zilveren kroontje op z’n
hoofd, begeleidde hem naar een
kamertje. De reflexkamer genoemd.
Waar iedere nieuwkomer tot rust
kon komen. En best een klein
gewetensonderzoek kon doen.
Alvorens de confrontatie met de
Heilige Portier te ondergaan.
Dat kamertje was maar een sober
gedoe. Er hing een prent aan de
muur, met de overbekende tekst:
God ziet mij, hier vloekt men niet.
Het meubilair bestond uit een stoel
en een tafel. Hierop stond een
karaf water en een glas. Ondanks
zijn hevige dorst, door die lange
reis naar hier, durfde hij niet te
drinken. Die karaf was zeker gevuld
met wijwater. In zijn ‘ape-jaren’
had hij ooit aan de doopvont in
de parochiekerk zijn dorst gelest.
Hij was er drie dagen van ziek
geweest…
Uiteindelijk werd hij bij Petrus
voorgeleid. Deze zetelde in een
feestelijk hemels gewaad op een
kleine zilveren troon. En ook Hij
droeg een zilveren kroon. De heilige
Man gaf hem de indruk een strenge
rechtvaardige, maar toch ook joviale
rondborstige wijze figuur te zijn.
Zeker iemand waarmee te praten
viel. Maar Sinte Pieter had een lijvig
boek ter beschikking…
Als ‘voorgeleide’ dacht hij dadelijk
aan dat fameuze wetboek uit
1945: Betreffende de Dienst voor
Wederopvoeding, Reclassering en
Voogdij.
Maar dat wettelijk gedoe was ‘toen’
voor ‘incivieken’ bedoeld. Hij
meende zich te herinneren dat zijn
vader tot die ‘soort’ had behoord.
Met zo’n ketterse vader als de zijne,
had dat zeker gekund.
Dat dikke boek van Pieter was een
uitgebreide verzameling van minof-meer
‘zondige mispeuteringen’
door Belgen gerealiseerd. Het viel
dadelijk op dat het rode ‘francofoon’
getinte deel van dit boek aanzienlijk
dikker was, dan het gele Vlaamse
deel. Eens te meer was deze
vaststelling de zoveelste getuigenis
van de vaderlandse janboel. Petrus,
net als zijn Grote Baas, leek wel
een berg van barmartigheid te zijn
en was erg mild in de beoordeling
van eventuele ‘mispeuteringskens’
van de nieuwe ‘hemelkandidaat’. Zo
CURsIEFJE
werd het niet bezwarend gevonden,
dat stiekem proeven van de miswijn.
Petrus wist goed genoeg dat dit
gebezigd vocht niet te drinken was.
Het was hier algemeen geweten dat
pastoors nogal krenterig waren wat
deze drank betrof. En het was ook
bekend dat de meeste geestelijke
herders een goed gevulde en
gerenommeerde ‘keldervoorraad’
bezaten. Een zondige contradictie
waarvoor ze vroeg of laat zeker op
’t matje zouden worden geroepen.
Het ‘laven’ van dorstigen aan een
doopvont, was voor Petrus een daad
van heiligschennis.
Gebrek aan ontzag en eerbied
voor de H. Sacramenten, was
volgens Hem niet te dulden. En die
‘euveldaad’ verdiende zeker een
zwaardere straf dan alleen maar drie
dagen ziekte. Minstens het dubbele
van deze penitentie zou beter zijn
geweest. Die stellingname van de
Toegangbehoeder, werd de ‘pasgearriveerde’
duidelijk gemaakt.
Een boodschap, die hij deemoedig
en berouwvol aanvaarde.
Dat de hier ‘voorgeleide’ vroegrijp
werd beschreven in het Belgenboek,
vond Petrus – ja en neen – normaal.
Immers de Heer in Zijn Schepping
had niet geaarzeld ook vrouwelijke
wezens te creëren.
Een specimen voorzien van de
nodige ‘aantrekkelijkheden’.
Waaraan geen man kon weerstaan.
De erg-vroege belangstelling van
de man hier voor Hem, gepaard
met zijn poging om ‘meer’ te weten
te komen over de andere sexe, was
voor Petrus een reden om toch even
de wenkbrauwen te fronsen.