Lederforum nr. 4 2005 - KFUK-KFUM-speiderne

8
volleyball. Alle bidrog til å gjera turen så
kjekk som mulig. Nokon av oss lærte å spela
tromme av palestinarane. Me fekk læra
nokre arabiske ord av dei, og dei prøvde å
læra norsk. Me lærte til og med ein av dei å
synga “Lille Petter Edderkopp”.
Då me vakna dagen etter, var det heilt vindstille,
så me kunne lett ha padla frå campingplassen.
Me hadde likevel bestemt oss for
å kjøra med buss til enden av vatnet, der
onsdagsetappen opprinneleg skulle starta
frå. Me pakka ned telta og resten av bagasjen
før bussen henta oss.
Stengde sluser
Etter å ha padla 5,5 km, var me komne til
den andre slusa. Då var nokre av oss så slitne
at dei heller ville køyra. Omlag halvparten
av oss fortsette, men nå var slusene stengde,
så me måtte bera kanoane forbi slusene. Me
kom fram til soveplassen, som var ein
kjempe fi n plass med grasdekka strand heilt
ned til vatnet etter å ha padla 12 km og då
var alle ganske utgåtte. Me måtte likavel
setja opp telta og lage mat.
Kanovelt og slusepadling
Nest siste dagen fekk alle velja om dei ville
padla igjennom nokre sluser eller om dei
ville vera på Nomestranda og padla litt der.
Før dagen var skikkeleg starta, var det nokre
palestinarar ute og padla pluss Ingjerd og
Lillian. Nokre av dei norske speidarane merka
ikkje at dei var for langt ute, før det var
for seint. Då ville me ha eit lite kappløp mellom
dei norske jentene og Abed og Dave, to
av dei palestinske gutane. Me veit ikkje heilt
korleis det skjedde, men kanoen til Abed og
Dave kantra. Ingjerd og Lillian måtte redda
dei fordi dei var nærmast.
Alle kom seg trygt i land. Etter litt kjeft frå
Atle, leiaren, for å ha vore for langt ute, fór
ein gjeng og padla slusene. Det er veldig artig:
Inne i slusene blir nokre store tredørar
stengde igjen, så blir luker i botnen av dørene
opna, og vatnet fossar ut av det kammeret
me er i. Når vatnet har sunke til same nivå
som kammeret nedom eller elva utanfor, vert
tredørene opna og me padlar vidare.
Siste kvelden
Me som ikkje ville padla torsdagsetappen til
Ulefoss, tok ut liggjeunderlaga og solte oss.
Me låg lenge og bare koste oss. Vi norske
jentene lærte noko verdifullt av Issa, som
me aldri kjem til å gløyma. Han sa: ”God
made every human beautiful.” (Gud skapte
alle menneske vakre).
Dette var den siste kvelden, så ungdommane
tok seg ein liten tur og det går ikkje så
greit når det er to ”galne” palestinarar der
som spring midt i vegen når det kjem bilar.
På kvelden hadde me leirbål, der våre palestinske
vener fekk fortelja om korleis det er i
Palestina. - ”Me lever ganske normalt, går på
skule og dei vaksne går på jobb. Kjem heim
igjen og går og legg oss. Før hadde me det
bra, men etter den siste Intifadaen kom det
strenge restriksjonar, portforbod, og det er
blitt bygd ein 8 meter høg mur som har
stengd palestinarane ute frå 90 prosent av
vassressursane sine, jordeigedommane sine,
arbeidet sitt og slektningar. Me elskar fred
og me elskar frihet. Det har me ikkje nå.”
Livslad gjeng
Fredag morgon måtte me pakka saman telt
og utstyr. I starten av bussturen heim var
alle så trøytte at me låg og sov på kvarandre,
men etter litt mat i magen og litt brus
kvikna me til. Dei palestinske stod i midtgangen
og dansa, song og spelte trommer.
Då me kom heim til Etne, blei palestinarane
henta av vertsfamiliar som dei skulle bu hos
i nokre dagar.
Eg er glad for at eg fekk lov til å vera med på
denne turen og bli kjent med ein så livsglad,
utadvent og kjekk gjeng. For å sei det litt
lettare: Eg ville ikkje for alt i verda vore utan
denne turen og dei fantastiske vennene eg
har fått.
Tekst: Lillian Frette Litlehamar
Foto: Kari Aas Onstein og Atle Aas
I solveggen med nye vener. Frå venstre: Lina,
Lillian (artikkelforfatteren), Dave og Munna.
lederforum_4_05_KR.indd 8 06-12-05 14:08:15