Gå til originaloppgave - Masterbloggen

Såleis argumenterar ho for viktigheita av å sjå Hawarden som ein kunstnar og ikkje som ein
kvinneleg amatørfotograf frå det aktuelle tidsrommet. 57 For å gje ei seriøs vurdering av
Hawarden lyt ho løftast ut frå sistnemnde kategori. Mavor gjer difor som mange andre og
nedvurderar faktisk biletkulturen Hawarden var ein del av. For kvinnene i denne kulturen var
album ein heilt normal måte å samle både eigne og andre sine fotografi. Di Bello påpeikar at
ein tidlegare faktisk kunne presentere heile album utstilte for publikum. Dette var til dømes
ein viktig del av kameraklubbane sin praksis. Gjennom The Photographic Exchange Club
kunne ein bytte til seg bilete frå andre medlemmar til å setje i albuma sine. Dette hende blant
anna i regi av Royal Photographic Society, ein av dei første kameraklubbane i historia. Di
Bello skildrar praksisen der som følgjer: ”As amateurs, they were familiar with collecting
prints and drawings in albums, and understood them as an important mean to construct, record
and circulate the aesthetic values and visual standards of the Society”. 58 Ho peiker på at det
heller ikkje berre var fotografi som vart satt inn i albuma. Teikningar og andre dekorasjonar
var også vanleg å ta med, og albuma fekk såleis meir karakter av å vere ei slags skissebok.
Fotohistorikaren Helmut Gernsheim har i tråd med denne tanken samanlikna Lewis
Carrol sine album med skissebøkene kunstnarar ber med seg og teiknar i. Carrol var fotograf,
men er kanskje meir kjend for sitt arbeid som forfattar av bøker som Alice i Eventyrland. I sitt
arbeid ved Oxford College hadde han ansvar for albumet som låg i opphaldsrommet til
studentane ved studiestaden. Gernsheim ser altså Carrol sine album som noko kreativt og
skapande. Di Bello kommenterer dette kritisk ved å peike på at Gernsheim i same studium
behandlar kvinnelege album frå same tidsrom som symbol på forbrukarkultur, noko som vart
oppfatta som eintydig negativt. 59 Ho understrekar også at ansvaret Lewis Carrol hadde for
albumet i opphaldsrommet på sitt college, ikkje ligg langt unna den måten kvinner i same
tidsrom samla saman bilete og limte dei inn i album i sine eigne heimar på vegne av familien.
Av nyare forsking som er gjort på album nemnar Di Bello Geoffrey Batchen som ein
av dei som har skapt positiv merksemd omkring albumfenomenet. 60 Dette gjer han til dømes i
artikkelen Vernacular Photographies. I starten etterlyser Batchen ei seriøs historieskriving for
dette forsømde emnet. Album representerer ein folkeleg og populærkulturell del av
fotografiet. I følgje Batchen er det faktisk så populært at det har blitt ignorert i
57
Di Bello, 2007, op.cit., s. 11
58
Ibid, s. 12
59
Ibid
60
Ibid, s. 13
43