veien videre - Kongshaug Musikkgymnas

I to uker har miljøTeamet mast om “Den store
hemmelige tingen”. Kongshaug.no gir deg hele historien.
Eller, som det høver seg å seie, heile soga.
Dette er soga om tredve unge, staute menn. Og det må
vere klart; dei var skikkelege menn, høveleg oppsedne og
kunnige i mykje som er godt å kunne noko om. Somme
seier endåtil, at desse tredve unge mennene, på den tida
soga vart til, ikkje var nokon ringare enn sjølve kongshauggutane!
Dei hadde det godt, der på haugen. Dei
arbeidde dagleg saman til alles beste, og det vanta dei
ikkje på noko, korkje på fine rettar eller svalande drykk.
Ja ein skulle tru dei hadde alt dei kunne ynskje seg i
livet. Og likevel var det noko anna desse unge mennene
sette hugen sin til. Dette som var så skjønt og vakkert
at det trollbandt dei, og kunne taka opp i seg heile deira
merksemd. For på Kongshaug hadde dei verdas vakraste,
klokaste og aller elskverdigaste piker!
So hende det, då det tolvte året av Rektor Oddvar den
Vidsynte si regjeringstid tok til, at dei unge mennene sette
seg i hovudet å stella til eit gjestebod for pikene sine. Det
skulle vera ein fest så stor og vakker som ingen hadde
sett maken til. For slik måtte det vere, når ein skulle feire
nokon som var så eineståande. Men dei ville gjerne overraske
pikene, så alt måtte gå føre seg løynd, for at ingen
skulle ane kva som venta dei. I fleire veker heldt dei seg
stille og sa ikkje noko, mens dei tolsamt arbeidde fram
mot dagen dei hadde sett seg ut. Dei skreiv talar, baka
kaker, spelte og song. Nokon skreiv dikt, nokon førebudde
seg mentalt på å taka oppvasken etter gildet, og atter
andre laga bordpynt. Dette og endå mykje anna gjorde
dei, og alt med den største vørdnad, i det dei alltid passa
på og såg til at det ikkje var piker i nærleiken som kunne
sjå eller høyre dei.
Og endeleg opprann dagen for det store selskapet, i den
andre måneden, og på den treogtjuande dagen i det tolvte
året av Oddvar den Vidsynte si regjering. Og det vart
verkeleg ein fest som mangla sidestykke. Ein storslagen
middag med ein “pikenes tale”, som var audmjuk og full
av ros, var berre byrjinga på kvelden. Dessutan fekk kvar
einaste pike eit lite kort med oppløftande lovord om
henne. Etter dette vart alle pikene fotografert, slik det
høver seg når piker er pynta opp i
all si prakt.
Ikkje lenge etter fotograferinga
var dei unge mennene klare
med fleire overraskingar. I den
storslagne villaen som kalles
“fuglesang” vart pikene samla. Og
her vart det framført mangt og
mykje som kunne vere både fint
og morosamt. Dei unge mennene
spela og song, dei leika og
lo, og så song dei litt til. Ein av
dei hadde endåtil laga eit dikt, til
den av pikene som han hadde sett
hugen til.
Til slutt song mannskoret der på
staden ein song som var på eit framand
språk, som mennene kalla
engelsk. Og den songen kjem
difor ikkje soga ved, for engelsk
er, om ein skal tru det folk seier,
eit språk som vert tala i eit fjernt
land, vest for havet. Men det vert
óg sagt, at denne songen var det
som verkeleg kunne uttrykkje kva
mennene følte for pikene sine,
og at om ein forstod kva teksten
tydde, ville ein verta fylt av age
for pikene som var så fagre at dei
fortente desse orda. Og dette kan
det vera mykje sant i.
Og dette er den rette soga om
“Den store hemmelige tingen”,
slik den er overlevert oss frå Olav
Øysteinsson, sogediktar, skribent
for kongshaug.no, og skald om
ettermiddagane.