i 9 - Portal educativo

í
í
í
í
Os días que seguiron á suposta desaparición de Roldán (esa fora
a escusa da nai, que non lle contara nin ao seu marido a
verdadeira razón pola que non se atopaba na casa) foron tan
negros para Brais coma o ceo, que continuaba sen dar unha
tregua.
Como a situación era insostible, Brais escapouse unha noite na
procura do seu inestimable compañeiro. O que el
non sabía era que non ía ser nada fácil dar con el,
pero ao rapaz non lle importaba o máis mínimo,
sabendo tamén que a súa vida podía correr perigo ao
seren as condicións climatolóxicas pouco apropiadas
para unha saída nocturna. Apresurouse a coller o seu
“kit de exploración”, que constaba dunha lanterna, unhas gafas de visión nocturna (que Roldán estropeara) e un
cinto con moitísimos accesorios, entre eles uns walkie-talkies aos que lles faltaban as pilas.
Equipado con todos eses trastos, marchou da casa sen que os seus pais se deran conta e comezou a camiñar
bastante á présa, para evitar o frío que durmía a noite. Non sabía ata onde tiña que camiñar, pero supuxo que o
seu compañeiro, irmán e amigo estaría fóra da contaminación da vila.
Cada pouco tempo, paraba para beber algo do seu zume favorito, amorodo e pexego. “Que frío está”, pensaba
o rapaz, ao que se lle comezaban a quedar as pernas durmidas. Para evitalo, continuou a súa travesía, aínda
que cada vez se sentía máis perdido.
Ao cabo de media hora de camiño, albiscou ao lonxe unha figura que se ía aproximando ata el, pero que non
podía discernir por culpa do intenso manto branco que cubría a estrada. A medida que se aproximaba, empezou
a apreciar de quen se trataba. Era Roldán! Levaba camiñado bastante tempo desde o lugar onde Olga o
deixara, sen ningún tipo de compaixón, a noite anterior. Estaba completamente cuberto de neve e os seus pasos
eran pesados, polo que se notaba a falta de alimentación e calor (tanto climatolóxica como familiar) que Roldán
tanto precisaba. Brais empezou a correr, pero non puido chegar ata o seu fiel amigo, xa que a poucos metros
del, as pernas falláronlle e obrigárono a precipitarse sobre o leito albo. Ante esta situación de desamparo,
Roldán, sen forzas nin sequera para respirar, botou a correr para protexer a Brais. Cando chegou ata el,
acaroouse e tapouno co seu propio corpo, para evitar a hipotermia do rapaz, que xacía esvaecido e tremendo.
Á mañá seguinte, Manuel espertou ás oito e media, xa que era sábado e quería montar o estante que días atrás
mercara nuns grandes almacéns. Pasada unha hora, de casualidade, entrou no cuarto do seu fillo para buscar a
chave inglesa e, a súa sorpresa foi maiúscula cando non o viu durmindo na súa cama. De contado, comezou a
buscalo por todas as dependencias do piso; cociña, salón, baño, pero non o atopou. Foi ao seu dormitorio a
espertar a Olga. “Cariño, esperta, Brais non está no seu cuarto. Busqueino incesantemente, pero non dou con
el. Non sei por que, pero creo que escapou para buscar a Roldán”. “Non pode ser”, dixo a súa muller con
tristura, “en realidade non escapou, deixeino a uns cinco ou seis quilómetros de aquí”. Manuel non o podía crer.
A súa muller era a responsable da desaparición de ambos, xa que ela fora a que abrira o círculo no que se
atopaban metidos e do que non sabían se ían poder saír.
Inmediatamente despois da súa conversa e das innumerables desculpas que emitira entre saloucos Olga,
avanzaron cára ao coche coa esperanza posta no tempo, que non se presentaba tan inestable como os días
anteriores. Era unha mañá fría, pero a tempestade que atacara a vila anteriormente convertérase en pequenas
folerpas que quedaban atrapadas nos cabelos e na roupa de ambos.
Abriron o garaxe e entraron no coche, no que aínda se atopaba a manta coa que Olga cubrira a Roldán
momentos antes de deixalo só e desamparado.
Despois dalgún tempo avanzando paseniño cára ao lugar no que Olga estivera días antes, viron dúas siluetas
algo afastadas da propia rúa, pero non podían deslindar unha da outra. Cando se atopaban a tres ou catro
metros, viron a Roldán e, debaixo del, a Brais. A alegría que inundaba ambos rostros era indescritible ao velos
aos dous con vida. Manuel colleu o seu fillo, que respiraba con dificultade e meteuno no coche. Olga, coa
culpabilidade perforándolle o peito tomou a Roldán nos seus brazos e susurroulle ao oído “perdoa fillo”, mentres
as bágoas decorrían con mesura a súa faciana. Levaron a Brais e a Roldán ao médico, onde se recuperaron en
seguida. “Se non fora por Roldán”, dixo o doutor, “probablemente o rapaz estaría morto. Grazas á calor corporal
do seu amigo, conseguiu manter en orde o seu propio organismo. Este si que é un amor incondicional”.
Felices e contentos, despois dunhas horas en observación, volveron á casa. Roldán fixera algo heroico e, por
encima de todo, conseguira darlle unha lección a Olga, que empezou a valorar a amizade e a familia. Decatouse
do mal que fixera, ao observar como ela abandonara a Roldán, pero el non o fixera con Brais, aínda que as
condicións eran adversas. Despois desta mala experiencia, que pronto se converteu nunha anécdota, a súa
familia xa non vivía nun pequeno piso de cincuenta e cinco metros, senón nun verdadeiro fogar.
Primeiro premio do Certame de relatos curtos “Amigos para Sempre”, organizado pola Consellería de Xunventude de Galicia
co gallo de concienciar á poboación do respeto e cariño que os animais precisan e do importante que é non abandonalos.
11