a lirica entre 1900-1936

A PROCURA DUNHA ESTÉTICA PROPIA
A LITERATURA GALEGA ENTRE 1900-1936
A comezos do século XX diferéncianse dúas etapas e tendencias:
➢ Continuación da tradición decimonónica rexionalista. O xénero máis cultivado segue
sendo a poesía -intimismo, ruralismo, costumismo, paisaxismo, galego oral na expresión-.
Destaca a figura de Noriega Varela.
➢ Partidarios de incorporar as novidades do momento para situar a literatura dentro do
concerto europeo. Salienta a obra de Ramón Cabanillas.
Logo da fundación das Irmandades da Fala (1916), créanse as infraestruturas para a
renovación da literatura. Aumenta o cultivo da narrativa, teatro e ensaio. Podemos diferenciar
varios grupos:
“Os maiores” (“Xeración das Irmandades” ou “Xeración do 16”): Antón Villar Ponte,
Ramón Cabanillas... O seu labor está orientado cara a procura dunha estética nacional.
Grupo ou Xeración Nós: Risco, Otero Pedrayo, Castelao... A síntese entre tradición e a
renovación conforma un proxecto que quere ser á vez galego e universal.
“Os novos” (“Xeración do Seminario”, “Xeración do 22” ou “Xeración da vangarda”):
Manuel Antonio, Álvaro Cunqueiro, Amado Carballo. Renovaron a poesía galega influídos
polas vangardas.