a lirica entre 1900-1936

A LÍRICA GALEGA ENTRE 1900-1936
ANTONIO NORIEGA VARELA (Mondoñedo, 1869 – Viveiro, 1947). Estudou no seminario
de Mondoñedo, onde cultivou o gusto pola poesía. Mestre en Foz, publica poemas cívicos a
prol do agrarismo e é trasladado a Calvos de Randín e logo a Trasalba. Por medio de Otero
Pedrayo coñece a poesía portuguesa. Autor dun único libro de poemas, Do ermo (1920-1929-
1946), que foi modificando ao longo da súa vida. É coñecido como “o poeta da montaña”.
Reafirmouse nun lirismo de carácter costumista que ten como eixe fundamental o canto da
paisaxe e dos costumes populares.
1. Na súa obra atopamos poemas costumistas que expresan a dureza da vida campesiña
ou as alegrías festeiras. Versos arte menor (octosílabo) e rima asonante. Lingua popular.
2. Outros inscríbense nun lirismo da natureza cada vez máis depurado e intimista.
Aparece o poeta só na natureza mostrando tenrura polos elementos humildes da paisaxe da
montaña (un verme, o brión, pingas de orballo, a chorima...) e o gusto pola soidade do ermo.
Inclúense aquí os sonetos paisaxísticos con influencia de poetas portugueses: a
saudade de Teixeira de Pascoaẽs, a simplicidade da vida aldeá de Guerra Junqueiro, os
sonetos de Antero de Quental, o simbolismo de Eugénio de Castro...
Tamén atopamos a influencia dos poetas latinos Virxilio e Horacio dos que herda o amor
polas cousas sinxelas da aldea, a arela da vida anónima e sen complicacións, a vida bucólica,
a serenidade e a melancolía dos momentos felices.
O seu estilo vaise facendo cada vez máis refinado co emprego de versos cultos
(hendecasílabo encabalgado), unha ortografía e léxico cultos (nimpha, phantasía...) e co uso
da metáfora e do hipérbato.