O home de Camele - Asociación de Escritores en Lingua Galega

PAG: E02SR06 -- EDI: JAN02
A Galicia que encontrou Man cando chegou en 1961, ano desta fotografía de Dieuzaide
que aquel porto recóndito da Costa da Morte é o seu destino.
Nestes primeiros anos de estadía, as informacións son confusas.
Algúns indican que a súa primeira noite a pasou na casa
de Lola de Benadita e que na casa de Carmen de Chuco lle
arranxaron uns zapatos. A primeira comida que lle ofreceron
foi un banana con pan e a primeira casa na que viviu proporcionoulla
gratuitamente Euxenia Heim, unha muller que sabía
alemán.
Os seus biógrafos subliñan –hai un completo perfil na páxina
camelle.net– que durante estes primeiros anos, Manfred
era un home de porte ergueito que vestía con esmerada elegancia,
peiteado coidadosamente e lucindo uns modais exquisitos
para agrado daquela aldea no confín do mundo.
Asistía todos os domingos a misa e mantiña relacións de
grande afabilidade coa xente do pobo. Xa entón tiña inquedanzas
artísticas e anque non se lle coñecía oficio nin beneficio
–recollía, segundo contan, animais e plantas que estudiaba
despois na súa casa– si se sabe que esculpía e pintaba
con asiduidade, nun estilo pola contra que non cadra co que
logo o faría famoso.
A lenda tamén conta que, nestes anos, Manfred se namorou
dunha mestra, co que mantiña longas conversas en inglés.
El estaba loucamente namorado pero ela, ó final, desprezou
o seu amor e, deste xeito, empurrouno cara á unha
nova forma de enfrontarse á vida: Manfred transformouse en
Man. Hai quen apunta que ela, desde o primeiro e ó estilo desas
heroínas perversas dos melodramas, non estaba en absoluto
interesada en Manfred senón en aprender alemán e
que o abandonou en canto satisfaceu o seu interese.
É entón cando Man comeza a construírse: facía grandes
distancias correndo, descalzo e co seu característico taparrabos,
en busca de materiais para o seu museo ou nadaba
longas distancias entre Camelle e Traba, alancada que sempre
levantou grande expectación entre os veciños da vila. Os
veciños cedéronlle o espacio no que el instalou o seu labirinto
de esculturas, construccións de formas redondeadas que se
suporpoñen –alguén cualificounas de estalagmitas– e que
tracexan unha paisaxe de inspiración surrealista con peso innegable
de formas orgánicas.
Neste labirinto viviu Man como o faría un ermitaño: alimentación
vexetariana e escueta, infusións realizadas a partir de
plantas autóctonas e escasos contactos sociais. Vinte pesos
cobraba Man por adentrarse no seu labirinto e o visitante
quedaba, ademais, inmortalizado nel a través dunha folla de
papel que el lle entregaba para que escribise o seu nome e
debuxase as formas suxeridas pola súa visita.
Esta rutina rompeuse o ano pasado cando tivo a primeira
crise de saúde que se lle coñece. Daquela, impuxéronlle un
tratamento que implicaba visitas periódicas ó hospital para o
seguimento do Sintrón. O agravamento da enfermidade foi,
sen dúbida, o que acabou coa súa vida e o parte do médico
así o confirma: insuficiencia respiratoria e tromboflebite. Camelle,
sen embargo, sabe que ‘‘o do Prestixe’’ foi quen ‘‘acabou
de matalo’’, como dixo Purificación Suárez, a súa veciña
máis próxima, unha muller que medrou con Man e que de nena
caíu engaiolada do xiradiscos que el lle poñía. De maiores,
tamén tiveron o seu enfado porque ela vivía tan cerca do
labirinto del que ‘‘el tiña medo de que lle estragaramos o contorno’’.
No enterro de Man, Purificación chorou como chorou
boa parte do pobo de Camelle. Despois de tantos anos de encontros
e desencontros, o que todos tiñan claro era a necesidade
de preservar o legado do Alemán, ese labirinto da súa
biografía que é tamén a biografía de Camelle e a biografía do
mar.
dOMINGO aNTONIO cHAVAGa
A Galicia que despediua Man. Unha fotografía dos rapaces de camelle fronte ó seu museo Aspecto actual dos fondíos do museo
6 O Correo Galego 2/1/03 O Correo Galego 2/1/03 7