Relatos de Virginia Woolf

Luns ou martesPreguiceira e indiferente, batendo con facilidade o espazo coas ás,coñecedora do seu camiño, a garza sobrevoa a igrexa baixo o ceo. Branco edistante, absorto en si mesmo, o ceo infinitamente cóbrese e descóbrese,móvese e permanece. Un lago? Bórralle as marxes! Unha montaña? Oh,perfecto… O sol dóuralle as abas. Penuxe que cae. Fieitos despois, ou plumasbrancas, eternamente.Arelando a verdade, agardando por ela, destilando laboriosamente unhaspoucas palabras, arelando eternamente (un lamento comeza pola esquerda,outro pola dereita. As rodas xiran en todas as direccións. Os ómnibusconverxen nunha lea), arelando eternamente (o reloxo asevera con doce golpesclaros que é mediodía, a luz escama as escalas do dourado; enxames denenos), arelando a verdade eternamente. Vermella é a bóveda; das árborespenduran moedas; o fume serpea desde as chemineas; ladran, berran, gritan:«Véndese ferro»… E a verdade?Irradian cara a un punto os pés dos homes e os pés das mulleres, negrosou con incrustacións douradas (Este tempo nebuloso... Azucre? Non, grazas... Acomunidade do futuro), a luz do lume proxéctase e vira o cuarto encarnado,agás as siluetas negras e o brillo dos seus ollos, mentres fóra unha furgonetadescarga, a señorita Nonseiqué bebe té no escritorio e o vidro preserva osabrigos de pel.Ostentosa, lixeira coma unha folla, vagando polas esquinas, voandoentre as rodas, salpicada de prata, dentro ou fóra da casa, xunta, espallada,desbaldida en distintas escalas, varrida para arriba, para abaixo, desgarrada,afundida, encaixada… E a verdade?Lembrar agora ao carón do lume da lareira sobre o cadrado de mármorebranco. Desde as profundidades de almafí as palabras emerxen e perden a súaescuridade, rebentan e penetran. Caído o libro, nas chamas, no fume, nas