RETRINCOS DE MEDO

Unha noite que
nunca esquecerei
Xurxo Sarmiento
Era un dia calquera pola noite. Nuno, Miguel e eu que me chamo Xurxo, estabamos volvendo
para casa , pero estabamos perdidos pois nos equivocamos de camiño e a única forma de volver
era polo bosque prohibido. Din que o que pasa por ali non volve a ser visto, pero como era a
única forma de volver para as nosas casas metémonos na espesura do bosque. Cando entramos
no tebroso bosque todo estaba moi escuro. Para poder pasar o camiño había un cemiterio.
Cando entramos, a porta pechouse de repente e empezaron a saír zombis. Nós bulimos cara a
saída pero a Nuno colleuno un zombi da perna. Miguel e eu axudamos a Nuno dándolle ao
zombi cun pau. Pechamos a porta da saída e saímos correndo. Entón ao lonxe vimos un barco
fantasma e un fantasma saltou do barco sacou a súa espada fantasma e atacounos. Nós saímos
correndo crendo que o despistaramos e vimos unha casa ao lonxe que parecía abandonada e
decidimos repousar un pouco. Cando entramos na casa todo estaba cheo de trastos, entón
escoitouse un ruído e uns pasos. A porta do soto da casa empezou a abrirse de par en par e
veuse unha especie de monstro. Subimos rapidamente as escaleiras mentres o monstro nos
perseguía. Non quedaba máis remedio que saír pola fiestra. Ao fondo víase unha especie de
cabaza viva e o seu corpo estaba feito de madeira coa súa cabeza ardendo e montada nun cabalo.
Viña a por nós e nós bulimos a fume de carozo. Nuno berrou: - A saída!
Saltamos a fóra do bosque e ao mirar ao noso redor estabamos moi lonxe das nosas casas.
Tardamos unha hora en volver e ao chegar, miña casa a miña nai preguntoume onde estivera.
Mellor que non o saibas, contesteille.