insan hakları avrupa mahkemesi kararları

insan hakları İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI 

İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ 

KARARLARI 

TAVLI / TÜRKİYE DAVASI 

(Başvuru No.11449/02) 

KARAR 

STRASBOURG 

9 Kasım 2006 

KESİNLEŞME 

09.02.2007 

Çev.: İsmail KAVAK * 

Elif SOYKAN * 

Bu nüsha Mahkeme Kurallarının 81. maddesi uyarınca 25 Ocak 

2007 tarihinde düzenlenmiştir 

Bu karar Sözleşme’nin 44/2. maddesinde düzenlenen koşullarda 

kesinleşecektir. Yazınsal düzeltmelere tabi tutulabilir. 

* Av., İzmir Barosu, İzmir Barosu Mesleki İngilizce Çalışma Grubu üyeleri. (“İzmir 

Barosu Mesleki İngilizce Çalışma Grubu (İBMİÇG)”, 2 Şubat 2009 tarihinden itibaren 

İzmir Barosu tarafından düzenlenen “Mesleki İngilizce” kursuna eğitmen ve öğrenci 

olarak katılan Av. Serkan Cengiz, Av. Ata Sabri Atılgan, Av. İsmail Kavak, 

Av. Nuray Rüzgar, Av. Sevgi Sakarya, Av. Elçin Kurt, Av. Emine Çileli, Av. Erkul 

Erdem, Av. Zeynal Değirmenci ve Av. Elif Soykan tarafından kurulmuş olup, İzmir 

Barosu tüzel kişiliğinden bağımsız, gönüllülük temelinde faaliyet gösteren bir 

çalışma grubudur. Çalışma Grubu tarafından ele alınmış olan Tavlı / Türkiye kararı, 

yukarıda isimleri belirtilen arkadaşlarca yeniden gözden geçirilerek, yayına 

hazır hale getirilmiştir.) 

TBB Dergisi, Sayı 86, 2009 469

İNSAN HAKLARI AVRUPA MAHKEMESİ KARARLARI insan hakları 

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi(Üçüncü Daire), Tavlı’nın Türkiye’ye 

karşı olan davasında, 

Bay B. M. Zupancic (Başkan), 

hakimler, 

Bay J. Hedigan, 

Bay R. Türmen, 

Bay C. Birsan, 

Bayan A. Gyulumyan, 

Bay David Thor Björgvinsson, 

Bayan I. Ziemele, 

Daire Yazı İşleri Müdürü Mr. V. Berger’den oluşan heyet olarak, 

19 Ekim 2006 tarihinde kapalı oturumda müzakerede bulunmuş olup, 

aynı tarihte kabul edilen aşağıdaki kararı vermiştir. 

470 

YARGILAMA(USUL) 

1. Bu dava, Türk Vatandaşı olan Bay Kazım Tavlı (başvuran) tarafından 

1 Şubat 2002’de, İnsan Hakları ve Temel Özgürlüklerin Korunmasına 

Dair Sözleşmenin (“Sözleşme”) 34. maddesi uyarınca, Türkiye 

aleyhine yapmış olduğu başvurudan (no.11449/02) kaynaklanmaktadır. 

2. Başvuran Aksaray’da avukatlık yapan Bay I.Baykan tarafından 

temsil edilmiştir. Türk Hükümeti (Hükümet) bu davada, Mahkeme 

önündeki yargılamanın takibi için bir ajan görevlendirmemiştir. 

3. Mahkeme (3. Daire), 2 Mayıs 2005 tarihinde başvurunun Hükümete 

bildirilmesine karar vermiştir. Mahkeme ayrıca Sözleşme’nin 

29/3 maddesi uyarınca, başvurunun esası ile kabul edilebilirliğinin 

birlikte incelenmesine karar vermiştir. 

OLAYLAR 

I. DAVANIN KOŞULLARI 

4. Başvuran 1962 yılında doğmuş ve Dortmund/Almanya’da yaşamaktadır. 

5. Başvuran, 25 Aralık 1980 tarihinde, Aksaray’da resmi nikahla 

TBB Dergisi, Sayı 86, 2009


evlenmiştir. Başvuran, birkaç ay sonra çalışmak üzere Almanya’ya gitmiştir. 

6. Bayan A., 30 Temmuz 1981 tarihinde S. Adında bir çocuk doğurmuştur. 

Başvuran S.’nin doğumundan haberdar edildikten hemen 

sonra, 28 Eylül 1981 tarihinde, Aksaray Asliye Hukuk Mahkemesi’nde, 

babalığın reddi için bir dava açmıştır. 5 Ocak 1982 tarihinde, Ankara 

Üniversitesi Adli Tıp Enstitüsü kan testi sonuçlarına dayanarak, başvuranın 

S.’nin biyolojik babası olmasının muhtemel olduğu sonucuna 

varmıştır. 

7. Mahkeme 1 Haziran 1982 tarihinde, Adli Tıp Enstitüsü’nün raporu 

ışığında ve başvuran ile bayan A.’nın evlenmeden önce birlikte 

yaşadıkları ve çocuğun evlilik birliği içerisinde doğmuş bulunduğu olgularını 

göz önünde tutarak, başvuranın davasını reddetmiştir. 

8. Söz konusu evlilik 6 Haziran 1989 tarihinde boşanma ile sona 

ermiştir. Mahkeme, sırasıyla, S.’nin bakımı ve bayan A. İçin başvuranın 

1.500.000. Türk lirası (TL) ve 2.500.000.TL nafaka ödemesine karar 

vermiştir. 

9. 4 Mart 1997 tarihinde Almanya’da başvuranın S.’nin biyolojik 

babası olmadığını ortaya koyan bir DNA testi yapılmıştır. 

10. Başvuran 10 Nisan 1997 tarihinde, DNA testinin bulgularına 

dayanarak, babalığın reddi davası için Aksaray Asliye Hukuk 

Mahkemesi’ne, yargılamanın yenilenmesi talebiyle başvurmuştur. 

Mahkeme yeni bir DNA testi yapılmasına karar vermiştir. 

11. Bu arada Bayan A., 30 Mayıs 1997 tarihinde, aynı mahkemede, 

başvuranın, S.’nin bakımı için ödemekle yükümlüğü olduğu nafakanın 

arttırılması istemli ayrı bir dava açmıştır. Aksaray Asliye Hukuk 

Mahkemesi, 26 Kasım 1997 tarihinde, söz konusu miktarın 10.000.000. 

TL’ye çıkarılmasına karar vermiştir. Yargıtay bu kararı, 11 Mayıs 1998 

tarihinde onamıştır. 

12. Adalet Bakanlığı, (Adli Tıp Kurumu) Biyoloji Bölümü’nde yapılan 

Adli DNA testi de, evvelki testin bulgularını doğrulamıştır.19 

Ağustos 1998 tarihli rapor, başvuranın S.’nin biyolojik babası olmadığı 

sonucuna varmıştır. 

13. Aksaray Asliye Hukuk Mahkemesi, 20 Mayıs 1989 tarihinde, 

başvurucunun 1 Haziran 1982 tarihli kararın iptali ve yargılamanın 



yenilenmesi talebinin reddine karar vermiştir. Mahkeme HUMK m. 

445/1’i, yeni elde edilen delilin ilk yargılama sırasında mevcut olması 

ve mücbir sebep nedeniyle elde edilememiş olması gerektiği anlamına 

gelecek şekilde yorumlamıştır. Ancak, DNA testi mahkemenin nihai 

hükmünü vermesinden yıllar sonra yapılmıştır. Mahkeme, Yargıtay’ın 

1969 yılında benzer bir davada nihai karardan yıllar sonra yapılan kan 

testine dayanılarak, davacının babalığın reddi davasının yargılamasının 

iadesi isteminin kabul edilemeyeceğine ilişkin kararına atıfta bulunmuştur. 

14. Başvuran, 6 Temmuz 1999 tarihinde, mahkemenin bir davanın 

esasını, ilgili davanın esasına girdikten sonra, usule ilişkin sebeplerle 

davayı reddedemeyeceğini ileri sürerek, Aksaray Asliye Hukuk 

Mahkemesi’nin kararına karşı temyize başvurmuştur. Başvuran ayrıca, 

5 Ocak 1982 tarihli raporun sırf varsayımlara dayalı olduğunu, 

oysa 1997 ve 1998 yıllarında yapılan DNA testlerinin kendisinin S.’nin 

babası olmadığı biyolojik gerçeğini ortaya koyduğunu ileri sürmüştür. 

15. Yargıtay, 1 Kasım 1999 tarihinde, ilk derece mahkemesinin kararını 

S.’nin reşit olması ve menfaatlerinin annesiyle çatışması dolayısıyla, 

davanın tarafı olması gerekçesi ile bozmuştur. 

16. Aksaray Asliye Hukuk Mahkemesi’ndeki yargılama yeniden 

başlamıştır. S. davaya ikinci davalı olarak dahil edilmiş ve duruşmadan 

da haberdar edilmiştir. Buna rağmen ne Mahkemede hazır bulunmuş 

ne de yazılı bir beyan sunmuştur. Mahkeme, 28 Kasım 2000 tarihinde 

daha önceki gerekçelerle, başvuranın yargılamanın yenilenmesi 

talebini reddetmiştir. Başvuran kararı temyiz etmiştir. 

17. Yargıtay, 19 Nisan 2001 tarihinde ilk derece mahkemesinin kararını 

onamıştır. Yargıtay kendi içtihatlarının ışığında, fennin gelişmesinin, 

HUMK.445/1 de düzenlenen mücbir sebep olarak değerlendirilemeyeceğine 

karar vermiştir. 

18.12 Ekim 2001 tarihinde başvuranın karar düzeltme talebi reddedilmiştir. 

472 

II. İLGİLİ İÇ HUKUK 

19. Yargılama zamanına ilişkin HUMK m. 445/1 aşağıdaki gibidir: 

“Katiyen verilen veya katiyet iktisap etmiş olan kararlar hakkında aşağı- 



daki sebeplere binaen iadei muhakeme talep olunabilir: 

Muhakeme esnasında esbabı mücbireye veya lehine hükmolunan tarafın 

fiiline binaen elde edilemeyen bir senet veya vesikanın hükmün itasından sonra 

ele geçirilmiş olması” 

20. Medeni Kanun’un (22 Kasım 2001 tarih, 4721 no.lu) ilgili hükümleri 

aşağıdaki gibidir: 

Madde 285 

“Evlilik devam ederken veya evliliğin sona ermesinden başlayarak üçyüz 

gün içinde doğan çocuğun babası kocadır.” 

Madde 286 

“Koca, soybağının reddi davasını açarak babalık karinesini çürütebilir. 

Bu dava ana ve çocuğa karşı açılır.” 

Madde 287 

“Çocuk evlilik içinde ana rahmine düşmüşse davacı, kocanın baba olmadığını 

ispat etmek zorundadır.” 

“Evlenmeden başlayarak en az yüzseksen gün geçtikten sonra ve evliliğin 

sona ermesinden başlayarak en fazla üçyüz gün içinde doğan çocuk evlilik 

içinde ana rahmine düşmüş sayılır.” 

Madde 289 

“Koca, davayı, doğumu ve baba olmadığını veya ananın gebe kaldığı sırada 

başka bir erkek ile cinsel ilişkide bulunduğunu öğrendiği tarihten başlayarak 

bir yıl, her halde doğumdan başlayarak beş yıl içinde açmak zorundadır.” 

HUKUK 

I. SÖZLEŞMENİN 8. MADDESİNİN İHLALİNE İLİŞKİN 

İDDİA 

21. Başvuran temelde Sözleşme’nin 8. maddesine dayanarak, eski 



eşinden doğan çocuğun babası olmadığına dair bilimsel delile sahip 

olmasına rağmen, bu durumu mahkemeye tespit ettiremediğinden yakınmaktadır. 

Sözleşme’nin 8. maddesi aşağıdaki gibidir: 

474 

Madde 8 

“1.Herkes özel ve aile hayatına, konutuna ve haberleşmesine saygı gösterilmesi 

hakkına sahiptir. 

2. Bu hakkın kullanılmasına bir kamu otoritesinin müdahalesi, ancak 

ulusal güvenlik, 

kamu emniyeti, ülkenin ekonomik refahı, dirlik ve düzenin korunması, 

suç işlenmesinin önlenmesi, sağlığın veya ahlakın veya başkalarının hak ve 

özgürlüklerinin korunması için, demokratik bir toplumda, zorunlu olan ölçüde 

ve yasayla öngörülmüş olmak koşuluyla söz konusu olabilir.” 

A. Kabul Edilebilirlik 

22. Mahkeme, başvurunun Sözleşme’nin 35/3. maddesi çerçevesinde 

açık bir şekilde dayanaksız olmadığını belirtmektedir. Mahkeme 

ayrıca, başvurunun başkaca nedenlerle de kabul edilemez olmadığını 

belirtmektedir. Dolayısıyla başvurunun kabul edilebilir olduğuna karar 

verilmesi gerekmektedir. 

B. Esas 

23. Hükümet yasal babalık karinesinin amacının genel olarak, evliliği, 

aileyi ve toplumsal istikrarı korumak olduğunu ileri sürmüştür. 

Hükümet aile ilişkilerinde yasal kesinliği sağlamak ve çocuğun menfaatlerini 

korumakta zorunluluk bulunduğunu savunmuştur. Hükümet 

bundan dolayı, Yerel Mahkemenin işbu davada, şikayetini biyolojik 

gerçeğe dayandıran başvurucudan ziyade çocuğun ve ailenin menfaatini 

koruduğunu savunmuştur. 

24. Başvuran, 5 Ocak 1982 tarihli raporun sonucunun, zamanın teknolojisiyle 

gerçekleştirilen yalnızca bir kan testi sonuçlarına dayanması 

nedeniyle, sadece bir varsayım olarak değerlendirilebileceğini ileri 



sürmüştür. Bununla beraber, hem Türkiye’de ve hem de Almanya’da 

gerçekleştirilen DNA testleri sonuçları, tartışılmaz bir biyolojik durumu 

yansıtmaktadır. 

1.8. Maddenin Uygulanabilirliği 

25. Mahkeme, evlilik birliği içerisinde doğan bir çocuğun babalığının 

reddine ilişkin koca tarafından açılmış davaları daha önce de ele 

almıştır. Bahsi geçen davalarda, amacı hukuken mevcut olan aile bağlarını 

sona erdirmek olan babalık davalarının her halükarda babanın 

varsayılan (tartışmalı) çocukla ilişkilerinin tespitinin onun “özel yaşamını” 

ilgilendireceği bulgusu nedeniyle başvurucunun “aile yaşamını” 

ilgilendirip ilgilendirmediği sorusu cevapsız bırakılmıştır (Yıldırım 

/ Avusturya,no.34308/96,19 Ekim 1999, ve Rasmussen / Danimarka, 

28 Kasım 1984 tarihli karar, seri A no.87, p.13, &33). 

26. İşbu davada başvurucu, biyolojik delile dayanarak, yargı yoluyla 

babalık karinesini çürütmeyi amaçlamaktadır. Tüm bu yargılamaların 

amacı, aynı zamanda kendisi adına kaydedilen, bayan A.’nın 

kızı ile yasal ilişkisinin tespit edilmesidir. 

27. Dolayısıyla, davanın olguları, Sözleşmenin 8.maddesi sınırları 

içerisine girmektedir. 

2. Genel İlkeler 

28. Mahkeme, 8.maddenin temel amacının, bireyi kamu görevlilerinin 

keyfi uygulamalarına karşı korumak olduğunu yineler. Ek olarak, 

özel ya da aile yaşamına etkin saygının sağlanmasının içinde barındırdığı 

pozitif yükümlülükler de mevcut olabilir. Bu yükümlülükler, 

bireylerin kendi aralarındaki ilişkiler alanında dahi özel hayata 

saygının güvence altına alınmasını düzenleyen önlemlerin alınmasını 

da ihtiva edebilir (bkz. Mikulic / Hırvatistan, no. 53176/99, &57, 

ECHR 2002I). 

29. Hal böyle olmakla birlikte, bu madde kapsamında düzenlenen 

Devletin pozitif ve negatif yükümlülükleri arasındaki sınırlar, kesin 

bir tanımlama yapmaya izin vermemektedir. Her şeye rağmen uy- 



gulanabilir ilkeler benzerdir. Her iki bağlamda da dikkat bireyle toplumun 

çatışan menfaatleri arasında bir bütün olarak kurulması zorunlu 

olan adil bir dengeye verilmelidir. Her iki bağlamda da Devlet belli 

bir miktarda takdir hakkına sahiptir (bkz. Keegan / İrlanda,26 Mayıs 

1994 tarihli karar, Seri A no.290,p.19, &49, ve Kron ve Diğerleri / Hollanda,27 

Ekim 1994 tarihli karar, Seri A no.297C, p.56, &31). 

30. Mahkeme görevinin, ulusal düzeyde babalık ihtilaflarını düzenlemekle 

görevli yerel makamların yerine geçmekten ziyade, bu yetkililerin 

takdir yetkilerini kullanırken verdikleri kararları, Sözleşme 

uyarınca gözden geçirmek olduğunu yineler (bkz. Mikulic, yukarıda 

bahsedilen ve Hokkanen / Finlandiya, 23 Eylül 1994 tarihli karar, Seri 

A no. 299A, p.20, &55). Mahkeme, bu nedenle, davalı devletin, başvuranın 

babalık davasının ele alınmasında, Sözleşme’nin 8. maddesinden 

kaynaklanan pozitif yükümlülüklerine uygun davranıp davranmadığını 

inceleyecektir. 

476 

3.8. Maddeye Uygunluk 

31. Mahkeme, başvuranın 1 Haziran 1982 tarihli kararın iptali ve 

yargılamanın yenilenmesi talebinin reddine dair Yerel Mahkeme kararının 

hukuka uygun olduğu konusunda taraflar arasında bir anlaşmazlık 

bulunmadığını gözlemlemektedir. Gerçekten de başvuranın talebi, 

Mahkemenin nihai kararını verdikten sonra elde edilen, yargılama 

sırasında mücbir sebepten dolayı elde edilemeyen bir belge nedeniyle 

Mahkemenin yargılamanın yenilenmesine karar verebileceğini 

düzenleyen HUMK’nın 445. maddesine dayanmaktadır. Bununla beraber, 

Yargıtay içtihatları, fennin (bilimin) gelişmesinin, yukarıda bahsedilen 

madde kapsamında mücbir sebep olarak değerlendirilemeyeceğini 

şart koşmaktadır. Buna karşın yerel mahkemenin 445. madde 

yorumu, DNA testinin yaygınlaşmasına kadar, babalığa ilişkin biyolojik 

gerçeği tespit ettiremeyen kişilere herhangi bir olanak vermemekteydi. 

32. Mahkeme daha önceden de, doğum kaydı yapıldığının öğrenilmesinden 

itibaren bir yıldan fazla süre geçtikten sonra baba olamayacağının 

farkına varan bir başvuranın, babalığı reddetmesinin engellenmesi 

olgusunun, ulaşılmak istenen yasal amaçlarla orantılı olmadı- 



ğını olmadığına karar vermişti (Shofman / Rusya, no. 74826/01, &45, 

24 Kasım 2005) Mahkeme, Mizzi / Malta kararında, başvuranın babalığı 

reddine asla izin verilmemesi olgusunun, hedeflenen yasal amaçlara 

uygun olmadığını tespit etmiştir (no. 26111/02, &114, AİHM 2006 

..). Ancak bu tespitler, başvuranın çocuğun kendisinden olmadığından 

şüphelenmediği ve ancak yalnızca bir dava açması için belirlenen yasal 

zamanaşımı süresi çoktan geçtikten sonra şüphelenmeye başladığı 

davalarda yapılmıştır. 

33. Bununla beraber, işbu davada durum farklıdır. Başvuranın, 

daha baştan itibaren babalığı konusunda şüpheleri bulunduğu ve bundan 

dolayı Medeni Kanunun 289.maddesinde düzenlenen zaman süresi 

içerisinde ki, S.’nin doğumunu takiben iki aydan kısa bir sürede, 

babalığın reddi davasını açtığı görülmektedir. Buna karşın, başvuran 

Medeni Kanunun 287. maddesinde düzenlendiği şekilde S.’nin babası 

olmadığını ispatlama olanağından yoksun kalmıştır. Bu nedenle Mahkeme, 

çocuğun evlilik birliği içerisinde doğmuş bulunduğu olgusuna 

dayanarak, başvurucunun baba olarak kabul edilmesine hükmetmiştir. 

DNA testinin yaygınlaşmasıyla, başvurucu ve S. test yaptırmış ve 

başvurucunun S.’nin babası olmadığı sonucu ortaya çıkmıştır. Bununla 

beraber, testin doğruluğuna ilişkin hiçbir şüphe bulunmamasına 

rağmen, Mahkeme, başvurucunun yargılamanın yenilenmesi talebini 

reddetmiştir. Mahkeme, yeniden yargılama yapılabilmesi için, yeni 

elde edilen delilin yargılama sırasında mevcut olması ve mücbir sebep 

dolayısıyla elde edilememiş olmasının zorunlu olduğu kanaatindedir. 

Mahkeme, hal böyle olmakla, bilimsel gelişmenin madde hükmü 

kapsamında mücbir sebep olarak değerlendirilemeyeceği sonucuna 

varmıştır. 

34. Mahkeme (AİHM), Hükümetin, başvuranın ilk babalığın reddi 

davasını açtığı tarih olan 1982 yılında DNA testi yaptırmanın teknolojik 

zorluğunu hesaba katmaksızın başvuranın yargılamanın yenilenmesi 

talebinin reddedilmesinin, demokratik toplum gereklerine neden 

uygun olduğu hususunda herhangi bir gerekçe sunmadığını gözlemlemiştir. 

Mahkeme (AİHM) bunun yanı sıra, Hükümetin, yerel mahkemelerin, 

başvurucudan ziyade çocuğun ve ailenin menfaatlerini koruduğu 

savunmasını inandırıcı bulmamıştır. Özellikle de çocuğun 



menfaatlerinin ne şekilde korunduğu ortaya konulamamıştır. Mahkeme 

(AİHM) başvurucunun bilimsel delillere göre kendisinden olmayan 

bir çocuğun babalığını en azından reddetme hususunda meşru bir 

hakka sahip olduğu kadar çocuk S’nin de biyolojik babasının kimliğini 

bilmekte bir menfaati bulunduğunu belirmektedir. 

35. Mahkeme(AİHM) içtihatlarına göre, hem kanıtlanmış gerçekler 

hem de tüm ilgililerin istemleri göz önüne alınmaksızın, yasal bir 

karinenin biyolojik ve sosyal gerçekliğe üstün tutulduğu bu durum, 

Devlete bırakılan takdir marjı (hakkı) göz önüne alındığında dahi, özel 

ve aile yaşamına etkin bir saygının sağlanması yükümlülüğü ile bağdaşmamaktadır 

(bkz. Kron, yukarıda bahsi geçen, &40). 

36. Mahkeme (AİHM) bilimsel gelişmenin, HUMK m. 445/1. maddesi 

kapsamında düzenlenen bir yargılamanın yenilenmesi sebebi olarak 

değerlendirilmemesinden dolayı, başvuranın babalığı reddetmesinin 

engellenmesi olgusunun, hedeflenen meşru amaçlarla orantılı olmadığı 

kanaatindedir. AİHM ilaveten, aile ilişkilerinin hukuki kesinliğinin 

korunmasına ilişkin genel yarar ve başvuranın biyolojik delil ışığında 

yasal babalık karinesini yeniden inceletme hakkı arasında adil 

bir denge kurulamadığını ifade etmektedir. (bkz. Mizzi, yukarıda bahsi 

geçen, &114, ve Shofman, yukarıda bahsedilen &45). AİHM, yerel 

mahkemelerin mevcut yasayı bilimsel gelişmelerin ve takip eden sosyal 

yansımaların ışığı altında yorumlaması gerektiği görüşündedir. 

37. Mahkeme, davalı kendine tanınan takdir marjına rağmen, devletin 

başvurucunun sözleşme gereği sahip olduğu özel yaşamına saygının 

sağlanmasında başarısız olduğu sonucuna varmıştır. 

478 

38. Bundan dolayı bir Sözleşme madde 8 ihlali tespit edilmiştir. 

II. SÖZLEŞMENİN 41. MADDESİNCE YAPILAN BAŞVURU 

39. Sözleşmenin 41. maddesi aşağıdaki gibidir: 

Madde 41 

“Mahkeme işbu Sözleşme ve protokollerinin ihlal edildiğine 

karar verirse ve ilgili Yüksek Sözleşmeci Tarafın iç hukuku bu ihla- 



li ancak kısmen telafi edebiliyorsa, Mahkeme, gerektiği takdirde, hakkaniyete 

uygun bir surette, zarar gören tarafın tatminine hükmeder. “ 

40. Başvuran maruz kaldığı zararın giderilmesini istemekte, ancak 

miktarı Mahkemenin takdirine bırakmaktadır. 

41. Mahkeme, öncelikle, herhangi bir maddi zarar anlamında bir 

delil bulunmadığını belirtir. Diğer yandan, Mahkeme, başvurucunun 

devletin özel yaşama saygı gösterilmesi hakkına ilişkin pozitif yükümlülüğüne 

uymakta başarısız olmasının sonucu olarak özünde bir manevi 

zarara maruz kaldığını kabul etmektedir. Mahkeme başvuranın 

maruz kaldığı manevi zararın yalnızca Sözleşme’nin ihlalinin tespitiyle 

tazmin edilemeyeceğini dikkate almaktadır. Adil bir temelde değerlendirme 

yapılarak, başvurana 5.000.EURO –bu miktara işletilmesi 

muhtemel her türlü vergi eklenmek suretiyle ödenmesine karar verilmiştir. 

B. Masraf ve giderler 

42. Başvuran bu başlık altında bir talepte bulunmamıştır. 

C.Gecikme faizi 

43. Mahkeme, Avrupa Merkez Bankası’nın en yüksek kredi faiz 

oranına üç puan eklenmek suretiyle gecikme faizi işletilmesini uygun 

bulmuştur. 

Bu nedenlerle, mahkeme oybirliği ile, 

1. Başvurunun kabul edilebilir olduğuna, 

2. Sözleşmenin 8.maddesinin ihlal edildiğinin tespitine, 

3. (a) Davalı devletin, başvurana manevi tazminat olarak, kararın, 

Sözleşmenin 44/2 . maddesine uygun olarak kesinleşmesi tarihinden 

itibaren üç ay içerisinde 5.000.Euro (beşbin Euro)nun –işletilmesi muhtemel 

olan her türlü vergi ile birlikte ödeme tarihindeki kurdan Yeni 

Türk Lirasına çevrilerek ödemesine, 



(b) Yukarıda belirtilen üç aylık sürenin geçmesinden itibaren ödeme 

tarihine kadar, yukarıdaki miktara Avrupa Merkez Bankasının en 

yüksek kredi faiz oranının üzerine üç puan ilave edilmek suretiyle basit 

faiz işletilmesine, 

karar vermiştir. 

ngilizce hazırlanmış ve Mahkeme Kurallarının 77/2. maddesine 

uygun olarak yazılı bir şekilde 9 Kasım 2006 tarihinde tebliğ edilmiştir. 

480 

Vincent Berger Bostjan M. ZUPANCIC 

Yazı İşleri Md. Başkan 

Sözleşmenin 45/2. maddesi ve Mahkeme Kurallarının 74/2. maddesi 

uyarınca, Bay Zupancic’in ayrık görüşü karara eklidir. 

B. M. Z. V. B.

insan hakları avrupa mahkemesi kararları

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?