Zülfü livaneli kardeşimin hikayesi

31/661
“Hayır, değilim” dedim soğuk bir tavırla.
“Tek harflerin nelere yol açabileceğini bir
bilseniz... Neyse, niye arıyorsunuz beni?”
“Arzu Kahraman’ı tanıyormuşsunuz.”
“Evet!”
“Hatta dün akşamki davette oradaymışsınız.”
“Evet ama bütün bunlardan size ne?”
Sıkmam için elini uzattı ama eli boşlukta
kaldı. Yüzünde bir şaşkınlık oluştuysa da
kendini çabuk toparladı ve elini çekti. İstanbul’dan
geldiğini, gazeteci olduğunu söyledi.
Benim hiç okumadığım büyük 18/308
gazetelerden birinin adını verdi. Hatta kimliğini
göstermeye yeltendi.
Bir el hareketiyle onu durdurdum, ne istediğini
sordum. Mümkünse benimle biraz
konuşmak istermiş.