14c209bbde31721aeb246899ac3310b9f4ad2bce

Nuri Efendinin konuşması çok tatlı idi. Tane tane, kelimelerine
dikkat ederek, onları âdeta seçerek konuşurdu. Bilhassa saatçilik üzerine
sohbetten çok hoşlanırdı. Tanıdıklarının bir kısmı onu büyük bir
âlim, bir kısmı ise yarı evliya addederlerdi. Hakikatte pek az tahsil
görmüş, ancak bir iki sene cami derslerine devam etmişti. Bunu kendisi
de gizlemezdi. Sık sık, “Beni adam eden saatlerdir!” derdi.
Galiba semtin en iyi saatçisi idi. Fakat bir meslek adamından ziyade,
işin zevkinde bir keyif ehli gibi çalışırdı. Kendisine saatlerini
tamir için getirenlerle pazarlık etm ez, ne verirlerse kabul ederdi.
Yalnız saati bırakıp giderken, “Sakın haber göndermeden gelip almağa
kalkm a!” derdi. Bazen de “A cele yok ha! A cele istem em !”
diye arkasından bağırırdı. Böylece kendisine em anet edilen saati
bir kere açtıktan sonra bir cam kavanoz altına koyar, bazen haftalarca
el sürmeden karşıdan seyreder, eğer işliyorsa zaman zaman
üstüne eğilir, sesini dinlerdi. Bu hâlleriyle üzerimde bir saatçiden
ziyade saat doktoru hissini bırakırdı.
Zaten saatle insanı birbirinden pek ayırm azdı. Sık sık, “Cenab-ı
Hak insanı kendi sureti üzere yarattı; insan da saati kendine benzer
icat etti...” derdi. Bu fikri çok defa şöyle tamamlardı: “İnsan saatin