KOYU MUHABBET 1. DÖNEM MAYIS 2021

Nazlı Bayram
KENDI OLMA YOLUNDA
TAMA ULAŞMAK
Bir süre sonra yüzü yavaştan düştü. İçi kocaman bir hüzünle doldu. Çok derin bir ah çekti içinden. Kafasını iki
yana salladı, aklını toplamak istercesine. Otobüs durdu, indi. Bu sefer hiç etrafına bakınmadı.
Yataktan kalkar kalkmaz
derin derin nefesler almaya
başladı. Bir balon dolduracakmışcasına
alıp uzun
uzun dışarı veriyordu. Tıpkı
uykusunda yaptığı gibi. Bu
korkunun getirdiği bir reaksiyon
muydu? Hayır. Bu
kesinlikle hüzünle mutluluğun
karıştığı noktada
ortaya çıkan bir şeydi. Baştan
ayağı tere de batmıştı
üstelik. Vücuduna rağmen
hiç umursamadı tüm bunları.
Koskocaman gülümsedi.
Sanki rüyasına cevap
veriyordu.
Epey hızlı ayaklanıp özenlice
hazırlandı. Hiçbir şey
yemeden kendini doğruca
dışarı attı. Yetişmesi gereken
bir yer vardı belli ki.
Gözleri hep etrafındaydı,
birini arıyor gibi. Elleri,
dizleri titriyordu. Dudaklarını
kemiriyordu. Açlıktan,
yorgunluktan değildi. Tek
sebebi içindeki o hiç dinmeyen
heyecandı.
Otobüs durağına geldiğinde
yarım saat geçmişti
bile. Bunun farkındaydı
fazlasıyla. Zaman ona inat
iki kat daha hızlı akıyordu
sanki. Beklemeye başladı.
Epey beklediğini sanıyordu.
Halbuki otobüs her zamankinden
hızlı gelmişti.
Bindikten sonra oturmak
için en uygun yeri seçmeye
çalıştı bir süre. Öyle bir yer
olmalıydı ki yolu tam anlamıyla
takip edebileceği,
gözleri buğulanıp yaşarana
dek kırpmadan çevrenin ihtişamını
seyredip otobüse
binen insanların gözlerindeki
sevinci tespit edebilmeliydi.
İçine sinen yeri
bulduğunda hiç vakit kaybetmeden
oturdu. Çantasını
açıp biraz karıştırdıktan
38