Guzel_Yazi_Defteri_Sayi_4_

Çorlu Mimar Sinan Anadolu Lisesi Resimli Edebiyat Dergisi Haziran 2022 N o 4 

ROMAN KAHRAMANINA 

MEKTUP YARIŞMASI 

Ödül alan mektuplar 

İÇ DÖKMELER 

KÜÇÜREK ÖYKÜLER 

EN SOSYAL 

OKUL OLMAK 

Her yerde sanat 

YÜRÜ! HÜR MAVİLİĞİN BİTTİĞİ SON HADDE KADAR!.. 

İNSAN, ÂLEMDE HAYÂL ETTİĞİ MÜDDETÇE YAŞAR.

Kızı, annesi Nezihe Meriç’i anlatıyor: 

Çocukluğumda hiç unutmadığım bir mavi defteri vardı, defterlere plastik kap 

geçirirlerdi ya hani, hâlâ var mı bilmem. Gri mavi kabı olan bir defteri vardı, 

herhalde onu bir defterden diğerine geçiriyordu ama benim için hep aynı mavi 

defterdi. O defterine notlar alırdı hep ama onun dışında bütün müsveddelerini 

daktiloda yazardı, sonra bu müsveddeleri tekrar temize geçirirdi, elle yazmak 

diye bir şey yoktu. Annemi ben hep ya daktilonun başında yazarken ya kitap 

okurken ya da yemek yaparken hatırlıyorum. Bir de hep çok dik otururdu 

yazarken. Ha bir de dikiş dikerken; çok severdi dikiş dikmeyi, yaratmayı. 

Kıyafetleri meşhurdu zaten, özellikle yazlık kıyafetler ve ev kıyafetleri, 

onları dikmek kolay olduğu için öyle şeyler dikerdi, tayyör kostüm dikemezdi 

ama basit basit şeyler dikerdi, mesela annemin kimonoları meşhurdu. O 

zamanlar Sümerbank’ta içi pazen dışı saten kumaşlar vardı, hep onlardan alıp 

böyle uzun kimonolar dikerdi. Çok şıktı evde, özellikle gençken, yaşlılığında 

da giydi ama yaşlılığında daha çok pantolon kazağa dönmüştü. Çok fazla 

yazlık elbise dikerdi, değişik değişik, şile bezlerinden. Mesela muhtemelen 

kimse bilmez, “deli basma” kumaşlar vardı, onları üç kuruşa satarlardı, 

annem de hep böyle o deli basmalardan kendine bir şeyler diker, yakasına bir 

şeyler yapar, tığı işi yapar, bilmem ne yapar yeniden tasarlardı, her gören 

bayılıyordu. Yaratıcılık yönü çok fazla gelişmişti. 

Aslı Şengil Buico annesi Nezihe Meriç’i anlatıyor, Sibel Oral-Seçil Epik 

Sibel Oral-Seçil Epik, t24.com.tr

Çorlu Mimar Sinan Anadolu Lisesi Resimli Edebiyat Dergisi Haziran 2022 N o 4 

“Kalemi yonttum. Yonttuktan 

sonra tuttum öptüm. Yazma-

ÇORLU MİMAR SİNAN ANADOLU LİSESİ EDEBİYAT DERGİSİ / HAZİRAN 2022/ SAYI 4 

Genel Koordinatör 

AHMET ÇİFTÇİ / Okul Müdürü 

ISSN:130B-996X 

Editör / Genel Yayın Yönetmeni 

DENİZ GÖNÜLLÜ / Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni 

Koordinatör 

MİNE ÇİÇEK GÖNÜLLÜ / Görsel Sanatlar Öğretmeni 

Yayın Kurulu 

HİLAL KÖYBAŞI / 10. sınıf BEYZANUR ÇAKIR / 10. sınıf HALİME TOPAL / 10. sınıf 

AYŞEGÜL SARIHANOĞLU / 9. sınıf 

ÖZGE ÇELİKTÜRK / 9. sınıf 

Resim Atölyesi Öğretmeni 

MİNE ÇİÇEK GÖNÜLLÜ / Görsel Sanatlar Öğretmeni 

Kapak Resimleri: Ön Kapak: ATILAY SAYGIN / Mezun 

Arka Kapak: GÜLDEN BAŞARAN / 11. sınıf 

Danışman: 

SİBEL SOYKAN / FUNDA ÇANAKÇI 

Dizgi: HARUN TEKEŞ / EREN TABAN / İREM ERKEN 

Düzelti: FUNDA ÇANAKÇI 

Grafik Tasarım: 

DENİZ GÖNÜLLÜ / denizgonullu@gmail.com 

Yönetim ve Yazışma 

defterdeki@gmail.com 

Çorlu Mimar Sinan Anadolu Lisesi Zafer Mahallesi, 59850 Çorlu/Tekirdağ 

Telefon ve Belgegeçer: 0282 692 29 02 / 0282 692 29 04 

web: www.corlumimarsinan.meb.k12.tr 

>Gönderilen yazılar yayımlansın yayımlanmasın iade edilmez. >Yayımlanan yazıların sorumluluğu eser sahiplerine aittir. 

>Dergimiz, Şubat 2005 tarih ve 2569 sayılı Tebliğler Dergisinde yayımlanan “İlköğretim ve Ortaöğretim Sosyal Etkinlikler 

Yönetmeliğine (Madde 24)” uygun hazırlanmıştır. 13.01.2005 tarih ve 25699 sayılı R.G.) 

GÜZEL YAZI DEFTERİ / SAYI 04

Bekleyiş sona erdi. 

Doğru zaman şimdi; eskisi gibi dinleyelim, konuşalım, çizelim, yazalım 

ve paylaşalım. 

Sanat Bahçemizde pek çok etkinlik gerçekleşti bu yıl. Sanki hiçbir şey 

olmamışçasına devam etti yeniden hayat. 

Yüz yüze olamadığımız, kendi küçük dünyalarımızda geçirdiğimiz 

zamanların, paylaşamadığımız anların acısını çıkarırcasına bir araya 

geldik yeniden. 

Birlikteyken daha çok geliştik ve parladık. Küçük anlarımızda 

gülümsedik hayata. 

Hep birlikte olacağımız yılların umuduyla, hiç durmadan devam 

edeceğimiz bir gençlik hayaliyle… 

İçimizi döktük şiire, öyküye, mektuba, resimlere… Bahçemizde 

büyüttüklerimiz şimdi Güzel Yazı Defteri’nde. 

Resimli edebiyat dergimizin 4. sayısı sizlerle. 

Heyecan doluyuz. Kitapla geçecek bir yaza da merhaba diyelim. 

Bir daha hatırlayalım: 

En iyi an, içinde bulunduğumuz andır. 

Hep sevgiyle, hep sanatla...

GÜZEL YAZI DEFTERİ / SAYI 04 

Sude Bölükbaşıoğlu / 11. sınıf

04 

ATILAY SAYGIN 1 

SUDE BÖLÜKBAŞI 6 

CEREN KARASALİHOĞLU 8 

MURAT KINAY 11 

ELİF SUDENAZ AKÇAMAN 12 

NAZLI ŞEN 13 

SEDA BAKİŞ 14 

ÖZLEM HOCA 15 

BÜŞRA EROĞLU 16 

İLKE YILDIZ 17 

KÜBRA ÇAKICI 18 

AYŞEGÜL COŞKUNER 19 

EYLEM İREN 20 

HİLAL KÖYBAŞI 21 

DİLAY DAŞTAN 22 

ŞEVVAL YUSTEMUR 23 

ZEYNEP KINIK 24 

AZRA DİNÇER 25 

BEYZA ÇAKIR 26 

MELEK AYDIN 28 

HİLAL KÖYBAŞI 29 

HALİME TOPAL 32 

BEREN AYDIN 33 

İCLAL SAYAR 34 

RÜYA KARATAŞ 34 

BARIŞ AYGENÇ 34 

HARUN TEKEŞ 34 

EREN TABAN 34 

İREM ERKEN 35 

TÜLİN SÜSLÜ 35 

ŞEVVAL YUSTEMUR 35 

SELENAY AKGÜN 35 

CEREN KUYU 35 

ÜMMÜ HİLAL ÇAKMAK 35 

ESRA ANIK 36 

SADİ ŞAHİN 36 

SEDA BAKİŞ 36 

SUDENAZ COŞKUN 36 

ASLI SENA ATILGAN 36 

SEDANUR DEMİR 36 

İSMAİL TOKCAN 37 

SUDENAZ CANDAN 37 

BEYZA GÜL YILDIZ 37 

HATİCE KELEŞ 37 

SEVGÜL SOYSAL 37 

EMRE KAHYA 38 

SADİFE NAZ YUMUK 41 

BEGÜM YILMAZ 42 

ECE KAÇAN 42 

ZİLAN DAŞTAN 43 

KAREN BOZKURT 44 

TUĞBA GÜLEÇ 47 

EMİNE BİNNUR KARACA 48 

AZİME SAHRA KARADENİZ 49 

ESRAGÜL TUNAY 49 

İREM KÖMÜRCÜ 49 

RABİA YILDIZ 50 

BEYZA NUR KOCABAŞ 52 

ELANUR TUTAR 55 

ÖZGE ÇELİKTÜRK 56 

ELANUR DENİZ 57 

BEGÜM YILMAZ 58 

İREMNUR İŞLER 59 

EMİNE BİNNUR KARACA 60 

ASUDE KURBETOĞLU 61 

GÜLDEN BAŞARAN 64

8 GÜZEL YAZI DEFTERİ / SAYI 04 

Ceren Karasalihoğlu / 11. sınıf

ÇORLU MİMAR SİNAN ANADOLU LİSESİ / HAZİRAN 2022 

9

DENEME 

10 GÜZEL YAZI DEFTERİ / SAYI 04

BİR KADIN VE AŞK VAVEYLASI 

Murat Kınay 

BİRİNCİLİK ÖDÜLÜ / ÇORLU LİSESİ 

Sevgili Maria Puder, nâm-ı diğer Kürk Mantolu Madonna’m; 

Sözlerime başlarken güzelliğinizi ve zarafetinizi yalnızca romanda tasvir edildiği kadarı ile kavrayabilmeme rağmen sizden 

oldukça etkilendiğimi söylemeden edemeyeceğim. Neticede böyle hisler besleyebileceğim birisi bulmakta fazlasıyla zorlanmaktayım. 

Fark ettim ki Raif Efendi ile olan ilişkiniz, bana daha önce hiçbir yerde rastlamadığım bir aşk hikâyesi sundu. Kimin 

aklına gelirdi ki? Bir tarafta sessiz, melankolik bir adam olan Raif Efendi, diğer bir tarafta ise coşkulu, güler yüzlü, sahnelerde boy 

gösterip şarkı söyleyen bir kadın olan siz... Sonucunda ise dillere destan bir aşk... Sonu pek iç açıcı olmasa da bu aşk hikâyesinin 

bana çok şey kattığını anlayabiliyorum. Keşke sizin hikâyenize benzer hikâyeler çoğalsa da aşka olan inanç tekrar eski ve gerçek 

şöhretine kavuşsa. 

Bu dönemde aşkın anlamını yitirip bir kelimeden öteye gidemediğini üzülerek dile getiriyorum. Aşk sizce bir heves midir 

yoksa bundan fazlası mı? Ne yazık ki çoğu insan bu soruyu yanıtlayamıyor bile. Sanırım aşık olmanın ne derece büyük bir meziyet 

olduğunu kavrayamıyorlar. Bazıları da en ufak bir duyguyu aşk ile aynı kefeye koyup büyük bir yanılsama içine düşüyor. Hayır, 

eğer bir duygu sizi bir anda dünyanın en mesut veya en mutsuz insanı haline getiriyorsa, bunu diğer duygulardan ayıramamak 

nasıl mümkün olabilir? Ancak bazen üzülmüyor değilim. Gerçekten de büyük bir çoğunluk, böyle bir his beslediği kişiye kalbinin 

en derin yerlerinde hissederek şiir yazmanın, geceler boyu hayaller kurup sanki gerçekleşmişçesine gülümseyebilmenin, onu 

her gördüğünde kalbinin yerinden adeta fırlayacak kadar hızlı atmasının tadına varamadan ya da böyle davranışlarda bulunduğu 

halde bütün bunların karşılığını alamadan bu dünyadan göçüyor. Fakat asıl beni hüzünlendiren şey ise yavaş yavaş benim de bu 

duygudan şüphe duymaya başlamış olmam. 

Bayan Maria Puder, sizce aşk denen duyguyu kendi içimizde yok edebilmenin bir yolu var mıdır? Bu sorudan sonra bana 

biraz sinirlenmiş olabilirsiniz, sizi anlıyorum. Fakat aşk, bana artık daha çok vefasız bir duygu olarak gelmeye başladı. Belki de 

hiçbir zaman karşılığı tam olarak sağlanamayacak olan bir duygu... 

Bunun nedenini tam olarak saptayamıyorum. Sanki beynim beni, aşkın bir serap olduğunu düşünmeye teşvik ediyor, 

kalbim ise tam tersini savunarak beynimi tehdit ediyor. Aslında şöyle bir bakınca çölde mahsur kalmış birisinin bunaltıcı sıcak ve 

susuzluktan ötürü serap görmesi ne kadar da açıklayıcı bir betimleme oluyor aşk için. Ancak bütün bunlara rağmen aşk, çoğu 

zaman içinden çıkılması imkansız gibi gözüken bir bataklığa ve çoğu zamanda yumuşak, pamuksu, pembemsi renkte hoş bir 

buluta benziyor. İşte işleri ilginç ve karmaşık yapan şey de bu oluyor. Her neye benzerse benzesin ve bazı zamanlarda şüpheye 

düşürmeye ne kadar açık olursa olsun yine de farketmiyor, gerçekten aşk anlaması çok güç ve güzel bir duygu. 

Ah her neyse, size olan mektubumda sizden çok kendi hislerim üzerimde durduğum için beni bağışlayın. Son sözlerimde 

sizin de canınızı daha fazla sıkmaktan kendimi alıkoyacağım. Maria Puder, bana aşk denen duygunun ne kadarda ayrıcalıklı, derin 

ve anlaşılamaz bir konu olduğunu kendi benliğinizle gösterdiğiniz için size minnettarım. Şu tahayyül bile edemediğimiz muazzam 

genişlikteki evrende bir nokta kadar bile yer kaplamadığımızı, kaplayamayacağımızı düşününce ne kadar da aciz ve aşağılık olduğumuzu 

anlıyorum. Letafetinizden ötürü size hayranlık beslediğimi bir kez daha dile getirerek hislerimin ciddiyetine varmanızı 

diliyorum. Sağlıcakla kalmanız temennisiyle Bayan Maria Puder, Raif Efendi’nin tabiriyle Kürk Mantolu Madonna... 

Sevgilerle, Murat. 

Kürk Mantolu Madonna, Sabahattin Ali 


11

Sevgili Raskolnikov, 

RASKOLNIKOV’A MEKTUP 

Elif Sudenaz Akçaman 

İKİNCİLİK ÖDÜLÜ / TİCARET BORSASI ANADOLU LİSESİ 

Suç ve Ceza, Fyodor Dostoyevski 

08.04.1866/St.Petersburg 

Mektubumun bu kadar geç kalmasını mazur görürsün umarım. Annemin birtakım sağlık sorunlarıyla ilgil eniyordum. Yazacak 

zamanı ancak şimdi bulabildim ve hemen oturup bu satırları yazmaya başladım. 

Son mektubunu aldım. Demek tasarladığın planı hayata geçirdin. Bundan sonraki adımlarında daha dikkatli olmalısın dostum. Karakol 

her an ensende olabilir. 

Önceden anlattıklarına göre, kocakarıyı baltayla öldürecektin fakat kız kardeşi de nereden çıktı yahu? Zavallı Lizaveta’nın ne suçu 

vardı? Neyse, olan olmuş bir kere. Bundan sonra yapılması gereken daha dikkatli adımlar atmak. Baksana, neredeyse yakalanıyormuşsun. 

Şöyle bir baktığımda, daha o an yakalanmamanın bir mucize olduğuna kanaat getiriyorum. Planında bu kadar önemli hatalar 

yapabileceğini hiç düşünmezdim doğrusu. Bu hatalarını günlerdir midene doğru dürüst bir şey girmemesine ve yaşadığın o sefi l dolabın 

hastalıklı havasına veriyorum. Keşke cinayetten birkaç gün önce yazsaydın bana, birlikte tekrar gözden geçirseydik bütün planı. 

Ama biliyorum ki gururlu doğan gereği sen sana her türlü yardımı hiç düşünmeden edecek sevgili annenden bile yardım istemekten 

kaçınırsın. Tam da bu sebeple mektubunu okuyup da benden yardım istediğini gördüğümde ne kadar şaşırdığımı hayal edebilirsin. 

Sana aklımdaki planı anlatayım: 

Öncelikle kocakarının evinden aldığın her şeyi gördüğün en akla gelmeyecek yere sakla. Sonra onları oraya koyduğunu sen 

bile unut ve arkanı dönüp uzaklaş. Sonrasında eve git, kıyafetlerini günışığında dikkatlice gözden geçir. Bunu yaparken kapını kilitlemeyi 

ihmal etme. Kıyafetlerini gözden geçirdikten sonra kanlı parçaları kes ve kesildiğini belli etmeyecek kadar dik. Kestiğin parçaları 

sobaya at ve tamamen yandığından emin olana kadar sobanın başından ayrılma. Parçaların tamamen yanıp kül olduğundan emin 

olduktan sonra odana geri git ve yaptığın şeyleri tekrar gözden geçir. Bir kere baltayı bütün kandan arındırdığına emin ol. Eğer eksik 

yaptığın hiçbir şeyin olmadığı kanaatindeysen içini rahatlatıp biraz uzanabilirsin. Benim planım bu açıkçası. 

Değinmek istediğim bir konu daha var: mektubunda hasta olduğunu dile getirmişsin. Önemli bir şeyin yok ya Rodya? Beslenmene 

dikkat etmiyorsun ki dostum. Zaten yoksulluk içindesin, eline geçen parayla da ya başkasına yardım etmeye çalışıyorsun ya da kafanı 

rahatlatması amacıyla orada burada harcıyorsun. 

Bir de bir kızla tanıştığını söylemişsin. Sonya mıydı adı? Kızdan hoşlandığını sezinledim. Duygular konusunda hiç iyi olmadın 

Rodya, birinin sana yol göstermesine ihtiyacın var. Benim sana tavsiyem, kızı daha yakından tanımaya bak. Gözlemlediklerini de bana 

yaz ki sana bir yol gösterebileyim. 

Biraz da bizim buraları anlatayım sana. Her şey bildiğin gibi gerçi. Annem biraz hasta yalnızca. Doktorlar verem diyor. Elimden 

geldiğince iyi bakmaya çalışıyorum tabii. Kız kardeşime iki talip çıktı. Biri avukat diğeri komiser. Henüz ikisi arasında karar veremediler, 

son zamanlarda evde konuşulan tek konu bu oldu bile diyebilirim. Beni hala bir isteyen çıkmadı, her zamanki gibi bütün vaktimi okuyarak 

geçiriyorum. Üniversiteye devam etmeye karar verdim! Okumak, eğitimime devam etmek istiyorum Rodya, gerçekten istiyorum. 

Keşke sen de devam etsen, seni bir devlet memuru olarak görmeyi gerçekten isterim. Umarım bir gün sen de benim gibi düşünürsün. 

Mektubumun son satırlarına geliyorum artık, yavaş yavaş, istemeden vedalaşıyorum seninle. İçimden bir ses uzun süre senden 

haber alamayacağımı söylüyor bana. Umarım yanılıyorumdur. Annem ve kardeşim seni öptüklerini söylememi istediler. Kendine 

iyi bak. Rodya, annene ve çok sevgili kız kardeşine sevgilerimi ilet. 

Sevgiler, 

Nevsky Prospekt/St. Petersburg/Rusya 



Nazlı Şen / 9. sınıf 

13

ACI DOLU BİR RESİM TABLOSU 

Seda Bakiş 

ÜÇÜNCÜLÜK ÖDÜLÜ / MİMAR SİNAN ANADOLU LİSESİ 

28.11.2021 

Sevgili Werther, 

Öncelikle kalbini tekrar ilkbahar esintisi gibi estirecek duyguyu bulduğun için mutlu olduğumu söylemek istiyorum. Yeryüzündeki 

her canlı gibi sen de mutlu olmayı hak ediyorsun sevgili arkadaşım. Hiç ummadığımız anlarda davetsiz duygular 

kalbimizin kapısını çalabilir. Ama bana yazdığın mektupta görüyorum ki kalbini estiren kadın nişanlıymış. Söyleyebilirim ki hayat 

acılardan ibarettir, anlık mutluluklar getiren. Bu durumun çok yanlış olduğunu biliyorum, bence bunu sen de çok iyi biliyorsun. 

Ama kalp dediğimiz şey maalesef doğruyu yanlışı bilmiyor. Bu yüzden böyle durumlarda, bizi kapana kısılmış gibi hissettiren durumlarda, 

devreye girebilecek kontrol merkezimiz, beynimiz, var. Her ne kadar şu an karışık duygular içerisinde olsan da lütfen 

kendin ve onun için doğru olanı yap. En çok da kendin için. 

Beni yeni yaşanılanlardan haberdar etmeye devam et. Ben de sana bu yolunda yardımcı olmaya çalışacağım. Bu yolda 

ben de seninle birlikte yürüyorum. Bilirsin ki arkadaşlar bu günler için vardır. 

Lütfen bu saf acıyı gerinde bırakmaya çalış. Çünkü bu duyguya ne kadar çok kapılırsan, o kadar zehirleneceksin. Ne kadar zehirlenirsen 

o kadar vazgeçeceksin kendinden. Mektuplarından ne kadar büyük bir çıkmazda olduğunu görebiliyorum. Ama bil ki 

hayat geriye akmaz. Dünya binbir tane fırsatlarla doludur, seni nereye taşıyacağını bilemezsin. Taşıyacağı gibi hayatına kimlerin 

gireceğini de bilemezsin. Ben mutluluğu tekrardan, daha mutlu olabileceğin koşullarda bulacağına inanıyorum. Ne kadar zor olsa 

da buna sen de inanmalısın. Çünkü hayat dediğin böyledir. Bazı şeyler kalbimizin istediği gibi olmaz. Zaman istediğimiz bir anda, 

dilediğimiz bir zaman diliminde durmaz. O yüzden bu acımasız tempoya ayak uydurmak gerekir. 

Hayatından sakın ümidini kesme. Bu duyguların sarhoşluğuna kapılma. Âşık olduğun doğayla iç içe olmaya devam et. 

Âşık olduğun sanatını icra etmeye devam et. Bu çıkmaz sokaktan kendine bir yol yarat. 

Seni tekrar görmeyi iple çekiyorum, Werther. Birlikte yaratmamız gereken bir sürü resim tablosu var. O zamana kadar esen 

kal, sevgili dostum. Güzellikler daima naif ruhunla birlikte olsun... 

En içten duygularımla. 

Seda 

Genç Werther’in Acıları, Johann Wolfgang von Goethe 



Özlem Hoca / 11. sınıf 

15

YER ALTINDAKİ ADAMA MEKTUP 

Büşra EROĞLU 

MİMAR SİNAN ÖZEL ÖDÜLÜ / ÇORLU ANADOLU İMAM HATİP LİSESİ 

Sevgili Yer Altındaki Adam, 

En içten duygularımla yazıyorum size bu satırları. Düzeltilmemiş, bozulmamış ve biçimlendirilmemiş en saf duygularımla. 

Söze nasıl başlayacağımı ve nereden gireceğimi tam olarak bilememekle beraber, aslında size nasıl olduğunuzu da sormak 

istemiyorum. Bunun nedeni belki de kendi yer altınızda oluşturduğunuz kin ve nefret duygusuna teslim olduğunuz sürece, hiçbir 

zaman iyi olamayacağınızı biliyor oluşumdan kaynaklanıyordur. Aslında size bu mektubu asıl yazma amacım, nasıl olduğunuzu 

veya neler yaptığınızı öğrenebilmek değildi; şüphesiz bunları tahmin etmek oldukça kolaydır. Fakat benim istediğim şey, ilk olarak 

kendinizi mahkûm ettiğiniz yer altınızda oluşan düşüncelerinizin gerçek sebebini anlamak ve sonrasında bu sebepleri açığa çıkarmak 

olacaktır. 

Sevgili yer altındaki adam, isteklerin çıkarlar üzerine kurulmuş bir sebep olduğunu düşünüyorsunuz. Ama bazı istekler 

zorunluluklar üzerine kurulmuştur, bu maddeyi atlıyorsunuz. İnsan her zaman isteklerini gerçekten kendi özgür iradesiyle mi seçer? 

Yoksa bazı istekler, yaşamak için yapılması gereken zorunluluklardan mı geçer? Oluşan ihtimalleri unutmamanız gerekiyor. 

Çünkü zorunluluklar yapılması gerekeni değil, bazen yanlışları kendine hedef gösteriyor. 

İsteklerimizin her zaman bizim yararımıza olduğunu düşünmesem de çıkarlarımıza çoğu zamanlar denk geldiğine inandığım olmuştur. 

Sizin de dediğiniz gibi bazı isteklerimizin çıkarlarımıza ters düşebileceği gibi çoğu insanın bunu bilerek ve isteyerek hiçbir 

zorunluluk altında yapmadığı da inkâr edilemez bir gerçek. İşte bu insanlar kendilerine değer vermeyen besledikleri kin ve nefret 

duygusuyla yer altına çekilmiş sizin gibi kimselerden oluşur. Hayır, size hakaret etmiyor veya kötü bir düşüncede bulunmuyorum. 

Sadece bazı karamsarlık içindeki davranışlarınızın, canlı yaşama karşı duyduğunuzun nefretin asıl nedenini öğrenmek istiyorum. 

Kinle temizlenen bir ruhun insanı yücelteceğini düşünme sebebiniz nedir? Çektiği acıların insanı güçlendirdiği iddiası doğru olabilmekle 

birlikte, oluşan kin bana göre bütünüyle bununla zıtlık içindedir. Çünkü kin insanı yüceltmez. Kin, insanı fazla miktarda 

alınmış bir ilaç gibi yavaş yavaş öldürür. Bahsettiğim şey bedenen ölmekten ziyade, bu duygunun insanın ruhunu köreltip yangına 

sürükleyebilecek kadar büyük bir güce sahip olmasıdır. Yani en sonunda zarara uğrayan kişi yine kendimiz oluruz. Bu sizin 

içinde geçerlidir, sebepsiz ve anlamlandıramadığınız kin duygunuzun sizi ileriye götüremeyeceğini kabul etmeseniz de bunu 

gelecek zamanlarda büyük bir farkındalıkla anlayacağınızı umuyorum. Belki de bu benim bir çeşit kendimi kandırış şeklimdir. Ne 

de olsa düşüncelerinizin ve fi kirlerinizin şekline yol veremeyeceğim büyük bir gerçek olmakla birlikte, dediklerimin de üzerinizde 

farklı bir etki kuracağını sanmıyorum. Yine de şu an yazmakta bulunduğum bu mektupta, düşüncelerimi bütünüyle söylemekten 

çekinmeyeceğimi de belirtmek isterim. 

İçinizdeki kin aslında insanlara değil sevgili yer altındaki adam, tam olarak içinde bulunduğunuz duruma ve bulunduğunuz 

durumdan zevk alıyor oluşunuzadır. Bu size saçma gelebilir veya beni haklı da bulabilirsiniz. Her iki ihtimal de sonucu değiş- 

Yeraltından Notlar, Fyodor Dostoyevski 


tiremeyeceği gibi dile getirdiğim düşüncelerimi de değiştiremeyecektir. Oluşan kin ve nefret duygunuzun, aslında insanlara olmadığını 

düşünmek için bir çok sebebim vardı. Bunların arasından en belirgin olanı şüphesiz öç alma duygunuzun sizi hiçbir zaman 

tam olarak ele geçirememiş olmasıdır. Fakat öne sunduğum sebep yine de bahsettiğim öç alma durumunu gerçekleştirmek için 

büyük bir istek duyduğunuz gerçeğini değiştirmiyor. Nitekim yaptığınız girişim ile birlikte bunu gerçekleştirmiş bile sayılabilirsiniz. 

O gün, orada bir insanı küçük düşürmenin nelere yol açtığını görmüş olmanıza rağmen belki de hâlâ bunun gerekliliği hakkında 

düşünüyorsunuz kendi kendinize. Fakat kimse küçük düşürülmenin yararı hakkında konuşmaz, getirisi ne olursa olsun bu 

böyledir. Şimdi bana ‘Benim düşüncemde durum farklıysa bunu kim değiştirebilir?’ diye sorabilirsiniz. Size verecek bir cevabım 

olmasa bile, sizden beklediğim birkaç cevap var aslında. Küçük düşürülmenin kendi üstünüzde gördüğünüz ne gibi yararları 

oldu? Nefretiniz ve beslediğiniz kin sizi farklı bir çıkmaza sürüklemekten başka ne işe yaradı? İşte bunlar sadece önü kesilemez 

saçmalıklardır. 

Doğruluğunu bile henüz kavrayamadığınız bu duyguların, aslında sizi engelleyemediğiniz bir çaresizlik fırtınasına sürüklemekten 

başka işe yaramadığını bildiğiniz gibi yine de oluşan bu duyguları tekrarlamaktan da vazgeçemiyorsunuz. Küçük 

düşürülmüşsünüz ve bundan utanıyorsunuz fakat başkasını küçük düşürmekten de asla çekinmiyor hatta -belki de- zevk bile 

alıyorsunuz. Ancak peşinden yeni bir pişmanlık duygusu vicdanınızı sardığında gerçek yaşamın farkındalığıyla titriyor kalbiniz. 

Yeraltınızda beslediğiniz nefret ve kin duygusuna öylesine alışmışsınız ki bundan ölesiye büyük bir korku duyuyorsunuz. 

Ne dersiniz? Belki de artık esir olduğunuz yeraltından çıkmanızın vakti çoktan gelmiştir. 

Büşra 

İlke Yıldız / 9. sınıf 

Yeraltından Notlar, Fyodor Dostoyevski 


17

MUTLULUK OYUNU 

Kübra Çakıcı 

MİMAR SİNAN ÖZEL ÖDÜLÜ / ÇORLU BORSA İSTANBUL FEN LİSESİ 

Sevgili Polyanna, 

Bir kitap kahramanına mektup yazmamız istendi. Bir çok kitap okudum. Fakat hiçbiri senin kadar değiştirmedi hayata 

bakışımı. Ben de bana çocukluğumdan beri ilham olan ve ha yata pozitif yaklaşmamı sağlayan kahramanım olarak sana yazmak 

istedim. 

Seninle ilk tanışmam 10 yaşlarımda oldu. Bir gün annem bana elinde bir hediye paketi ile geldi. İçerisinde sevimli kapağı 

olan bir kitap vardı. Nereden bilebilirdim ki bir kitap kahramanının tüm hayatıma bu kadar etki edeceğini? Kaç kez okudum bilmiyorum. 

Fakat bildiğim tek şey benim hayata bakışımın çok değişmiş olmasıydı o küçücük yaşımda. Senden öğrendim pozitifl iği ve 

tüm zorluklara rağmen hayata iyilik dolu bakmayı. Başımıza ne gelirse gelsin her şeyden bir ders çıkarmayı ve daima mutlu olmayı 

öğrettin bana. 

Sen, anne ve babanı kaybedip, sana kötü davranan teyzene rağmen hayata sımsıkı tutundun. Sana verilen o küçücük 

izbe tavan arası bile seni mutlu etmeye yetti. Ne büyük bir yüreğin var senin çocuk! Acımasız hayata karşı küçücük bedenin olsa 

da kocaman bir gülümseme ile karşılık verip yumuşattın, sevgiye aç kalmış tüm taş kalpleri. 

Hatırlıyor musun Polyanna, evinizin yakınında oturan huysuz bir amca vardı, adı John PENDLETON’du. Çok varlıklı olmasına 

rağmen, koskoca evinde tek başına yaşıyor ve kimseyle de muhtap olmuyordu. Fakat senin iyilik dolu yüreğin o huysuz ihtiyarı 

bile yumuşatmaya yetmişti. Hatta evsiz ve kimsesiz bir çocuk olan Jimy’i senin sayende evlat edinerek yalnızlığından kurtulmuş 

ve sevgi dolu, merhametli bir insan olup çıkmıştı. Bir gün evin hizmetçisi Nancy sana tüm kötü olaylara rağmen nasıl bu kadar 

olumlu olabildiğini sormuştu. Sen de ona şu cevabı vermiştin; Mutluluk Oyunu. 

Hani şu babanla oynadığınız mutluluk oyunu... İşte ben çocukluğumdan beri oynuyorum onu her mutsuzluğa kapıldığımda. Her 

mutsuzluk aslında başka mutlulukları doğurabilirdi sana göre. Her olayın içinde iyilik ve güzellik görmen ne hoş! 

Başına gelen o korkunç kaza bile senin hayata güzel bakmana engel olamadı. Doktorlar artık yürüyemeyeceğini söylese 

de sen asla pes etmedin ve her zaman mutluluk saçmaya devam ettin. Artık senin sayende tüm kasaba oynuyordu mutluluk 

oyununu. Teyzen bile... 

Beni en çok mutlu eden de sonunda senin iyileşip yürüyebilmen oldu Sevgili Polyanna. 

Senden öğrendiğim pozitifl ik benim tüm hayatıma yansıdı. İyi şeyler düşünürsem, iyi şeyler yaşarım dedim hep kendime. 

Herkese ve tüm canlılara sevgi ile yaklaştım. Her zorluğun içinde kolaylık, her kötülüğün içinde iyilik ve her mutsuzlulğun içinde 

mutluluk gördüm. Bana bunları kattığın için teşekkür ederim sevgili kahramanım. Sana son olarak söylemek istediğim, hayatta 

olan ve olabilecek her türlü kötü duruma karşı pozitif kalmaya devam et ve başka çocukların yüreğine de umut ol. Unutma; her 

ne olursa olsun, iyilik ve erdem, insanı güzel bir sonuca götürür. 

Hoşça kal, mutlulukla kal sevgili kahramanım. 

Sevgilerimle. 

Pollyanna, Eleanor H. Porter 



Ayşegül Coşkuner / 9. sınıf 

19

GÜZEL SEVEN ADAMA SEVGİLERLE 

Eylem İren 

MANSİYON / MİMAR SİNAN ANADOLU LİSESİ 

02/12/2021 

Sevgili Raif Efendi, 

Sizinle tanışmamız yıllar öncesinde bir doğum günümde gerçekleşti zamanlar dokuz yaşında saçlarında kurdelesi, elinde 

pamuk şekeriyle babasının ona aldığı doğum günü hediyesini heyecanla okumaya çalışan bir kızdım. Küçücük bir kızın hayal 

dünyasını bilmem tahmin edebilir misiniz o zamana kadar böyle bir kitapla hiç tanışmamıştım. Tam bir kitap kurdu olduğum için 

babam artık daha kalın ve farklı kitaplar okuyabileceğimi düşünmüş ki elinde sizin hikâyenizin olduğu “Kürk Mantolu Madonna” 

kitabıyla çıkagelmişti. Dedim ya böyle bir kitapla ilk kez karşılaşıyordum. Kitaptan kastım içerisinde aşkın, sevginin yoğun olduğu, 

seven bir adamın nasıl duygular içerisinde olabileceğinin, aşkı için neler yapabileceğinin anlatıldığı bir kitaptı. Her bir satırında 

Maria Puder’e olan aşkınızın canlılığını bizzat duyumsarken aynı zamanda aranızdaki özel bağın şahitlerinden biriydim artık. 

Sizinle beraber, âşık bir halde o soğuk sokaklarda dolandım. Pansiyondaki odanızda sizinle aşkınız için hayaller kurdum. 

Maria’nın değişken ve tutarsız tavırlarına sizinle şahit oldum. Oysa gittiğiniz o sergide, o portrenin karşısında günlerce ve saatlerce 

o bakışı seyrederken nereden bilebilirdiniz bu aşkın sizin hem yaşam ışığınız hem de yaşamınızın kararmasına sebep olan zindanınız 

olacağını. Bir ömür, böylesine güzel duygularla yeşeren aşk; masum, sevmekten başka suçu olmayan bir adamın hayatını 

nasıl böyle sefi l ve talihsiz bir sona götürebilirdi? Oysa Maria da çok seviyordu sizi, her ne kadar tutarlı bir tavrı olmasa da siz 

onunlayken mutluydunuz. Memleketinizden kilometrelerce ötede başka bir ülkede hem de çok farklı bir sebepten burada olmanıza 

rağmen gerçek aşkı bulmuştunuz. Bambaşka bir adam olmuştunuz. Hür iradenizle Maria’nın peşinden sürükleniyordunuz. 

Almanya’da bulunma sebebinizi, ailenizin arzularını bir kenara itmiştiniz ve orada bulunmanızın yegâne sebebi aşkınız olmuştu. 

Çünkü siz sevmek ve sevilmek için yaratılmış bir insandınız. Onca fedakârlığınız, Maria’ya olan sadakatiniz sevdiğiniz kadınla 

olan bağınızı güçlendirirken ailenizle olan bağınızı ve asıl sorumluluklarınızı unutturmuştu. Babanızın ölümü birçok şeyi değiştirdi 

Maria’ya olan aşkınızın dışında. Yurda sevdiğiniz kadına en kısa sürede kavuşma arzusuyla dönmüş hatta birlikte yaşayacağınız 

evin hazırlıklarına dahi başlamıştınız. Fakat kader yapmıştı yapacağını. Sizi Maria’dan ayırmıştı. Allah’ım ne hazin ne sefi l bir son! 

Masa başında çeviriler yapmaktan başka yaşam belirtisi göstermeyen, ailesinin ve arkadaşlarının acınası bakışlarla izlediği bir 

adama dönüştünüz. Hâlbuki siz ne kadar hayat dolu, aşk dolu bir adamdınız. Siz böyle ufak tefek soğuk algınlıklarıyla günlerce 

yatağa mahkûm olan bir adam olamazdınız. Siz değil miydiniz Maria’nın peşinde Almanya’nın o soğuk sokaklarında saatlerce 

yürümesine rağmen soğuktan etkilenmeyip ertesi gün sevdiği kadını yine görmek uğruna aynı maceraya tekrardan girişen. 

Allah’ım Maria’nın sizi çocuğunuzdan haberdar edememesi ve sizin kocaman bir hayal kırıklığıyla kaderinizin ellerine 

teslim edilişiniz. Ne çok üzülmüş, günlerce etkisinden kurtulamamıştım hayallerimde de olsa şahidi olduğum aşkın mutlu bir sona 

Kürk Mantolu Modanna, Sabahattin Ali 



Hilal Köybaşı / 10. sınıf 

21

kavuşamamasından. Gerçek sevgi nedir, nasıl olur o yaşta hiçbir fi kri olmayan ben, duygularınız ve yaşadıklarınız karşısında saygıyla 

eğilmiş gözyaşlarına boğulmuştum. Maria’yı sevme şekliniz beni çok etkilemişti. Aşkın gerçekten güzel bir duygu olduğunu, 

ancak bu duygunun doğru insanı bulduğunuzda hakikaten yaşanılası bir şey olduğunu düşünmüştüm. 

Maria sizin ilk aşkınız mı bilmiyorum ama son ve gerçek aşkınız olduğu aşikâr. Siz özel bir insansınız Raif Bey. Satırlarıma 

burada son verirken aşkınızın kutsallığını ve bir insanın hayatında neleri değiştirebileceğini daha doğrusu bir insanın başka bir 

insanı ne kadar güzel sevebileceğini, onun hatırasına hayalinde bile olsa ne kadar güzel sahip çıkabileceğini bizlere gösterdiğiniz 

için teşekkür etmek istiyorum. Dilerim varlığınız aşkınız kadar ebedi olur. Huzur içinde uyuyun. 

Seni çok seven Eylem 

Dilay Daştan / 10. sınıf 

Kürk Mantolu Modanna, Sabahattin Ali 


BİR HAYATTAN ÇOK FAZLASI 

Şevval Yustemur 


Kasım 2021, Çorlu 

Sevgili Alice, 

Her şeyden önce, bütün sözlerden önce sana bir özür borçluyum. Hayat adına bir özür. Şu an aramızda değilsen bu 

senin hatan değil. Biliyorum hayatın boyunca sana aksini söylediler. “arkadaş olunmayacak” profi line soktular. Biliyorum seni 

sadece yargıladılar. «Tanıdığımız biriydi “ diyenler “ kullanan “ diyenler seni sadece tek bir sıfata sokanlar seni daha çok bu batağa 

yaklaştırdı. Yanlış arkadaş seçiminin de farkındayım ama seni yargılamayacağım, yeterince yargıladılar biliyorum. İnsanlar 

senin kafandan geçenleri göremediler, kalbinin çektiği acıyı göremediler. Sen hayatta değilsen bu en çok da onların suçu. Bütün 

insanlık adına özür dilemek isterdim ama biliyorum ki bu seni geri getirmeyecek. 

Fakat Alice sandığından çok daha fazlasın. Sen insanları kurtardın, annelere farkındalık yaratın, bir sürü gencin hayatını değiştirdin 

hayatın bir kitap oldu ve bu kitabın arkasında bir söz yazıyor: “Alice tanıdığımız biri olabilir” “Alice uyuşturucu kullanıyor” 

bu iki cümle kitabını okuyan insanların seni ve senin gibileri görmesini sağladı. Sana çok şey borçluyuz. İnsanlık adına çok şey 

borçluyuz. Belki de kızdın günlüğünün okunmasına fakat kendinle gurur duymalısın. Çünkü ben seninle gurur duyuyorum. Çok 

savaştın, belki yaşam savaşını kazanamadın fakat insanlığın büyük mücadelesine katkıda bulundun. Sana ne kadar teşekkür 

etsek az. 

Biraz da annenden bahsetmek istiyorum. Annen ölümünden sonra bir süre çok yıkıldı, fakat daha sonra o da senin gibi 

savaşmaya başladı. Hiçbir genç Alice olmasın diye, hiçbir anne onun yaptığı hataları yapmasın diye o da çok büyük işler başardı. 

Umarım gökyüzünden anneni izliyorsundur ve onunla gurur duyuyorsundur. O tanıyabileceğiniz en güçlü insanlardan biri o. Bir 

anne evladını bir zehre kurban etmiş, bir daha hiç kimsenin kalbi onunki kadar acımasın, hiçbir gencin hayatı seninki gibi sönmesin 

diye uğraşan ve seni çok seven bir anne. Ona sahip olduğun için şanslısın. 

Kalbimi çok kırdığını düşündüğün bir olaydan bahsetmek istiyorum. Alice isminin günümüzde kötü anlamlı kullanılması. Aslında 

kötü değil sadece örnek olarak kullanılması. Uyuşturucunun zararlarına örnek. Fakat sen benim gözümde dışlanmanın, yanlış 

arkadaşların, sorumsuzluğun, kanunsuzluğun sonuçlarındansın. 

Asla kendini suçlu hissetme. Fakat unutma ki ikinci şansın hep vardı. 

Sana sonsuz sevgilerimi yolluyorum sevgili Alice. 

Arkadaşın Şevval 

Bir Genç Kızın Uyuşturucu Günlüğü 


23

BENİ HİÇ TANIMAMIŞ OLAN SANA 

Zeynep KINIK 


28/11/2021 

Sevgili Bilinmeyen Kadın, 

Öncelikle sana teşekkür ederim. Bu hayatta birini tek tarafl ı olarak çok seversem neler yaşayacağımı bir nebze hissettirdin. 

Aslında sen tamamen haklısın ve ben sana özenmek ile özenmemek arasında gidip geliyorum. Sen her yönünle âşık bir 

insandın, kendini değil de hayatı suçlamalısın. O sana hiçbir zaman âşık olmadı, olamadı adı her neyse. Keşke bunu en başında 

fark edip vazgeçseydin. Ama sen o kadar âşıktın ki hiçbir zaman fark edemedin. 

Artık seni iyi tanıyorum. Hani mektuba başlarken “beni hiç tanımamış olan sana” demiştin ya işte o zaman bir insan sevilmediği 

halde nasıl bu kadar çok sever onu öğrendim. Lakin inan bana hiç kimse birini senin Bay R’yi sevdiğin kadar, bir köle gibi, sahibine 

sadık bir köpek gibi bütün benliğiyle sevmemiştir. 

Sevememiştir. 

Sana hep şunu sormak istemişimdir: İki kişinin bile yaşayamadığı aşkı tek başına ve hiçbir çıkar gözetmeden nasıl yaşadın? 

Düşünüyorum da halâ bu denli seven insanlar var mı acaba? Yok ya, kalmamıştır böylesi. Yeni nesil küfür ederek birbirine gönderme 

yapıyor. Karşılıksız sevgi anlayışı yok. Şimdi ki aşklar Bay R. gibi bedenleri seviyor, kalpleri değil. Koca bir beyin yerini nefi s 

ve arzularla dolu pis bir zihne bırakıyor. 

Senden çok şey öğrendim. Bu yüzden sana minnettarım. 

Sana, beni asla tanımamış olan sana. 

Arkadaşın Zeynep 

Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu, Stefan Zweig 



Azra Dinçer / 11. sınıf 

25

HAYATIN KIYISINDA 

Yosunla gelir balık kokuları ıraktan ırağa 

Kucaklarım hepsini o yanık burnumla 

Kovalar birbirini aydınlık ve karanlık 

Ne anlamı var şu üç günlük dünyada 

Şafak dalgalar ile yanıp söner 

Beni ne yazgı dinler ne cafer 

10. sınıf 

Götürse de kuşların gürültüsü, sahilin sessizliğini 

Kesilmez bu içimdeki umut ritmi 

YARALI KARGA 

Uç karga uç 

Saldır düşmanlarına 

Evine korkuyu getirenin kâbusu 

Neşeyi getirenin hayali ol 

Uç karga uç 

Git evlere 

Bula ellerini intikama 

Asla kaçamayacaklar uzağa 

Uç karga uç 

Dehşete getir haneleri 

Ödesinler görünmez veballeri 

Alsınlar akıllarını başa 

Uç karga uç 

Bitkin düşüp göçene kadar 

Yetişemeyeceksin sonuçta 

Kazanır her zaman kurnaz günahkârlar 



Beyza Çakır / 10. sınıf 

27

Bulamıyorum 

Sokaktayım, ıssız bir yolda. 

Kimsesiz bir çocuk gibi, 

Dolanırım ortalarda. 

Yürüyorum karanlığa doğru. 

Bir de ne görüyorum, 

İki sarhoş yoldaş yolda. 

Gölgeden taş kemerler, 

Her sokak girişini kesmiş kötülükler. 

Ama her şeyde sebep arıyorum. 

Gece gündüz düşünüyorum, 

Bir çözüm yolu arıyorum. 

İlla ki bir yol vardır diyorum, 

Ama bulamıyorum. 

MELEK AYDIN 

10. sınıf 


Bir Yılbaşı 

Anısı 

Akşam vakti, saat sekizi beş geçiyor. Fırındaki soluk renkli tavuğumun yavaşça 

kızarması ve evin içine yayılan bu nefis kokuyla, kapımın eşiğinden dışarıda 

yürüyen insanları seyrediyorum. Esen kar soğuğu rüzgârının donduruculuğuna kıyasla 

insanların kalbini sıcacık hisle kaplayan bu yılbaşı mutluluğunun enerjisi, en saf haliyle 

çocukların neşesinden bulaşıyor bu renkli sokağa. Bu neşeden etkilenmemiş tek bir kişi 

var bu sokakta. Çaprazımdaki terzi dükkânını kapatan Yasin Amca... 

Her yılbaşı akşamındaki aynı senaryo gerçekleşiyor o anda. Ufak umutlarıma tezat düşen 

düzenli seri adımlarımla, zihnimde oynatılan o an tekrar ediliyor. Geçen yılların akşam 

yemeği teklifimi aşina reddedişi ve o kırık tebessümüm gerçekleşiyor. 

-Yasin Amca, mutlu yıllar! 

-Sana da mutlu yıllar Emre oğlum. 

Sesindeki yorgunluğun getirdiği o tanıdık hırıltı ve yılların lanetli teklifi bir kez daha 

dudaklarımın arasından dökülüverdi. 

-Fırına gidiyorum Yasin Amca. İstersen sana da bir şekerli ekmek alayım yılbaşı gecesi 

için. Sobanın yanında sıcak sıcak yersin şöyle ha? 

-Yok, oğlum sağ ol. 

Gözleri çehremde turladı. Yüzüne tebessüm denemeyecek kadar küçük bir ifade 

yerleştirip konuştu yeniden. 

-Benim torun geldi bu sabah şehirden. Bir şeyler yapmıştır o şimdi. Mutlu yıllar oğlum. 

Yüzünde nadir gördüğüm bir tebessümle ceketini düzeltip ayrılmıştı yanımdan. 

Arkasından yüzümde oluşan mutluluğun belirtisi tebessümle fısıldadım. Beş yıl önceki 

gibi… 

-Mutlu yıllar! 

Her bir yanı rengârenk ışıklarla süslenmiş dükkânlar, vitrinlerinin arkasında koca beyaz 

sakallarıyla duran noel baba ve uçan geyiklerinin hediylerle dolu kazığının dekorları tüm 


29

çocukların ilgi odağı olmuş, anne ve babalarına heyecanla ufak işaret parmaklarını bu 

renkli süslemelere yöneltiyor, mağazaya girmek için ailelerinin kolundan çekiştiriyorlardı. 

Böylesine özel bir günde ailelerin hayır demesini bekleyemezsiniz tabii… Hem satıcılar 

hem hediyesine kavuşmuş çocuklar hem de çocuklarının yılbaşı neşelerine tanık olan 

aileler de mutluydu. Kimse mutsuz olmamalı zaten yılbaşında değil mi? 

Sokak satıcılarını ve sokakta yaşayanlara baktım bir süre onlar da mutluydu, sokak 

satıcıları müşterilerine gülümseyerek ürünlerini uzatıyor, müşteriler aynı tavırla karşılık 

verip birbirlerine iyi yıllar diliyorlardı. Evi bu sokak olanlar ise yavaştan düşmeye başlayan 

kar tanelerinden korunmak için oturdukları kartonları diziyor, daha kalabalık olan bu 

sokağa şaşkın şaşkın bakıyorlardı. 

Herkes mutluydu… 

Adımlarımı şekerli kokuların geldiği önünde kısa bir sıra bulunan o fırına çevirdim.Yavaş 

adımlarım ıslak zeminin üstünü kaplamaya başlayan beyaz yumuşak taneleri ezdi. O sırada 

gözlerim camda vitrine dizilmiş süslü renkli kurabiyelere gitti. Yıldız, ağaç, noel baba, 

hediye kutusu ve adam şeklinde süslenmiş kurabiyeler gördüm. Ardından zihnimdeki 

anılardan biri olan bir sahne belirdi. Bu sahne dört yaşımdaki oğlan çocuğu olan beni, 

büyük özenle kahverengi kurabiyelerin üzerine renkli süslemeleri yaparken gösteriyordu. 

Babaannem her yılbaşında bu şekilli kurabiyeleri benim için pişirir, üzerindeki süsleri de 

istediğim şekilde süslememe izin verirdi. Özenle yaptığım şekilli kurabiyeleri yılın son 

akşam yemeğinin ardından mideye indirmek için sabırsızlanırdım. 

O zencefilli kurabiyeler şimdi reyonun arkasında bana gülümsüyorlardı. Çocukluğumun 

yılbaşı heyecanını hissedebiliyordum. Yetişkin oldukça üzerimize binen sorumluluklarla 

çocukken bir şeyi ilk defa deneyimlemenin o heyecanını silikleştiriyordu. Bu çocukluğumun 

saf yılbaşı heyecanı şimdi tekrardan benimleydi. Bir an önce içeriye girip o kurabiyeleri 

almak istiyordum. Gittikçe azalan sırayla heyecanım artıyor sabırsızca zıplamak bile 


istiyordum. Nihayet sıra bana gelince reyondaki kurabiyeleri, sokağın renkli süslemelerini 

ailelerine göstermek isteyen çocuklar gibi işaret parmağımı göstererek isteğimi dile 

getirdim. 

-Reyondaki zencefilli adam kurabiyelerden ve ağaç şeklinde olanlardan almak istiyorum. 

Satıcı başıyla onaylamış, kurabiyeleri birer birer kese kağıdın içine doldurmaya başlamıştı. 

-Başka bir isteğiniz var mı efendim? 

-Aa şey bir de şekerli ekmek alacaktım. 

Satıcı daha büyük bir kese kağıdının içine orta boydaki sıcacık şekerli ekmeği koyup ikisini 

de yanyana tezgâha bıraktığında, parayı tezgâha bırakıp iyi yıllar dilekleri ve kucağımdaki 

sıcak ekmeğin kokusuyla fırından ayrıldım. 

Fırında geçirdiğim sürede daha da artan karın yağışıyla sokakta birbirine kar topları 

fırlatan çocukları gördüğüm bu manzarada bir yılbaşı anımı daha oynattı zihnimde. Bu 

kez çocukların arasında kendimi gördüm. Yetişkin beni. Çocukların birbirlerine attıkları 

kar toplarından sıyrılıp bir an önce eve gitmeye çalışırken sırtıma yediğim kartopu 

duraksamama sebep oldu. O sırada işittiğim çocuk sesiyle bedenim ve zihnimdeki 

anıda yaşayan geçmişteki yetişkin ben aynı zaman dilinde bu cızlak tondaki sesin kaynağı 

çocuklara döndük. Yüzümdeki ani acı hissi gerçekleşmeden birkaç saniye önce geçmişteki 

yetişkin benin acısını hissettim. Çok geçmeden gerçek bir soğuk acı hissi, yüzüme atılan 

bir kartopu ile yerleşti. 

-Olamaz! Efendim çok özür dileriz! 

-Sizi görmemiştim efendim, üzgünüm! 

Yüzlerinde oluşan korku endişe ve benimde aynı şekilde bulunduğum şaşkınlık 

durumunda oluşan sessizlikten istifade zihnimde tekrardan beliren yetişkin beni gördüm 

tekrardan. Bulunduğum şaşkın ifademin aksine zihnimdeki ben oldukça sinirliydi. Bir 

anda sesi yükseldi ve karşımdaki çocuklara doğru yapacağı hamleyi ve sonrasında olacakları 

hissettim içimde. Gözlerimi sımsıkı kapadım, tüm vücudumu bir titreme aldı. Gözlerimi 

araladığımda ise aynı şaşkınlıkta yüzümdeki kartopunun halini izleyen çocukları gördüm. 

Zihnimdekiler, yaşanmamıştı. 

-Siz çocuklar, gelin bakayım buraya! 

Onlar korktuklarından yavaş adımlarla bana yaklaşırlarken arkamda onlardan sakladığım 

kartopunu fırlattım. Şaşkın ve endişeli halleri esen sert rüzgara karışıp yerini neşeli 

gülüşlerine bırakmıştı. Benden kaçarlarken yeni bir kartopu atmak için yere çömeldiğimde 

onlardan gelen kartopları ile aramızda oluşan bu kartopu savaşında, çocuksu kıkırdayışlarım 

birer kahkahaya dönüşüyor, dakikalar geçiyor ve güzel anılar biriktiriyorum bu giden yılın 

son dakikalarına. Kar yağıyor, yıllar geçiyor, kar taneleri düşüyor, havai fişekler patlıyor… 

Hayat devam ediyor. 


31

İÇİMDEKİ SES 

Bir şey yapmak istiyorum 

Başarmak çabalamak 

Sonucunu düşünmeden 

Ama o izin vermiyor susmuyor 

Bir karar vermek istiyorum 

Doğru ya da yanlış 

İyi ya da kötü 


Duyguları hissetmek istiyorum 

Mutlu olmak üzülmek 

Bağırmak çığlık atmak 


HAPSOLUYORUM 

Herkes gülüyor eğleniyor 

Yüzlerinde geçmeyen bir gülücük 

Dalıp gidiyorum uzaklara 

Düşüncelere hapsoluyorum 

Hiçbir şey zevk vermiyor 

Uyumak istiyorum yıllarca 

Yorgunluğum bitmiyor geçmiyor 


Çığlık atıyorum bağırıyorum 

Kimse duymuyor dinlemiyor 

Bana kafalarını çeviriyorlar 


AŞK 

BAŞLADIĞINDA 

Her şeyin başladığı o zamana gidelim 

Çiçeklerin ortasında ağaçların dibinde 

Birbirimize sımsıkı sarıldığımız 

Hiç düşünmeden 


Sevgimizin kalbimizden taştığı 

Güldüğümüz eğlendiğimiz 

Birlikte güzel vakit geçirdiğimiz 


Kalbimizin fırlayacak gibi attığı 

Birbirimizi düşünmeden yapamadığımız 

Biz olduğumuz zamana 



Beren Aydın / 9. sınıf 

33

Alzheimer 

İclal Sayar, 12. sınıf 

İşten çıktım ağır adımlarla evime 

doğru ilerlerken annemin eve gelirken 

yoğurt ve domates almamı istediğini 

hatırladım.Eve geldiğimde annemin 

beni gördüğünde korkunç bir yüz 

ifadesiyle sorduğu soruyla dünya 

başıma yıkıldı. 

-Siz kimsiniz? 

*** 

Yabancı 

Rüya Karataş, 12. sınıf 

Herkese karşı bu kadar kalabalıkken 

neden kendime bu kadar yabancılaştım 

bilmiyorum.Herkese bunu sorasım 

geliyor ama bilmiyorlar ki bunun 

cevabını yalnızca ben bileceğim. 

İnsan 

Barış Aygenç, 12. sınıf 

Adem elmayı ısırdı, dünya o zaman 

başladı. 

Sevgi 

Harun Tekeş, 12. sınıf 

Ona hep güller alırdı ama en sevdiği 

çiçeği hiç sormadı. 

Bir Hayat 

Eren Taban, 12. sınıf 

Sahabe,su içmeye yönelmiş ve akrep 

sahabeyi sokmuş. 

Sahabe sormuş neden beni soktun? 

Akrep:Ben Akrebim 


Sokak 

İrem Erken, 12. sınıf 

Adam daracık bir sokakta yürüyordu 

ve bir anda onu gördü, gidecek bir yeri 

kalmamıştı. 

İnsanlık 

Tülin Süslü, 12. sınıf 

İnsanlığın nereye gittiğini sordu,adam. 

İnsanlık çok ilerledi hatta o kadar 

çok ilerledi ki artık gözükmüyor dedi 

kadın.İnsanlık artık öldü, dedi adam. 

İnsanlıktan ümidini kesenler,ya da 

hiç insanlık görmemiş kişiler bu 

habere inanmak istemezler dedi kadın. 

Elimizde kalan son insanlık parçasını 

sevdikleri için fedakarlık yapan adam 

nankörlük görmekle beraber son kalan 

parçayı boşa harcamıştır.Fakat insanlık 

aleminin bu büyük kaybı birçok 

yürekte derin yaralar açmıştır,dedi 

adam. İnsanlık çok kötü satıldı,dedi 

kadın.Gösteriş meraklısı zenginler 

birçok sokakları kirletmiştir,dedi adam. 

Paran oldukça savur zenginlere her gün 

özeldir.Bir de sokak çocuklarına sor 

bir bak kirlenmek güzel mi,dedi kadın. 

Doğru dürüst bir değer göremeyen 

insanlığın bu dünyada yeri yok dedi 

adam.Yerini bilseymiş,dedi kadın. 

Ayrılırken 

Şevval Yustemur, 12. sınıf 

Elinde kağıtları masanın üzerine bıraktı 

odadan ayrılırken gözlerini sildi. 

Hiçlik 

Selenay Akgün, 12. sınıf 

Hayatı çok önceden bitirmişti aslında. 

Bütün benliğiyle ait olduğu değerlere 

aykırıydı yaptıkları.Bir kerede o kuralsız 

olmak istemişti ve başarmıştıda. 

Şimdiyse yolun sonunda bomboş bir 

duvar ile karşı karşıyaydı.Duvarın 

arkasını görmek için tırmandı.Bir 

uçurumun kıyısında son kez kendisiyle 

yüzleşti. 

Manzara 

Pencereden baktığında eski manzarası 

yoktu. 

Ceren Kuyu, 12. sınıf 

Gittiğinde 

Her şey o gittiği anda başladı. 

Ceren Kuyu, 12. sınıf 

Veda 

Adam arkasına bakmadan gitti,kadın 

adama yetişemedi. 

Ümmü Hilal Çakmak, 12. sınıf 


35

Ömür Dediğin 

Esra Anık, 12. sınıf 

Arkadaşlarımı uğurladıktan sonra 

sandalyemi alıp balkona çıktım.Hafif 

hafif rüzgar esiyordu.Elimi yanağıma 

dayayarak evimin karşısındaki mezarlığı 

seyretmeye başladım. Ömür denilen 

şeyin ne kadar kısa ve hızlı geçtiğini 

düşürdüm.Daha birkaç dakika önce 

güzel bir akşam geçirdiğim arkadaşımla 

çocukluğumdan beri beraberdik.Ne 

ara büyüdük, iş sahibi olup evlendik. 

Zaman su gibi akıp geçmişti.Hafif bir 

tebessüm çöktü dudaklarıma.Geçmişi 

hatırlayıp ne kadar önemsiz şeyler 

için üzülüp kıymetli olan ömrünü 

harcadığımı fark ettim.Tebessüm 

dedim ya geçmişte üzüldüklerime 

şimdi ya küçük bir tebessümle 

ya da kocaman bir kahkaha ile 

anımsıyordum. 

Menekşem 

Seda Bakiş, 12. sınıf 

Bir çiçek ekti,onu büyüttü.Küçük bir 

menekşeydi tek sevdiği.”Menekşem” 

diye başladı,”insanlar kötü diye bitirdi. 

Bir evi,bir menekşesi vardı… 

Tanışma 

Sudenaz Coşkun, 12. sınıf 

Yeni insanla tanışmak…ne güzel… 

güneşde tam sana gülümserken… 

Küçük Kız 

Aslı Sena Atılgan, 12. sınıf 

Bir öğlen vakti,parkta oyun 

oynamamak isterdim,dedi küçük kız. 

Değişim 

Sadi Şahin, 12. sınıf 

“Değişmişsin.” Dedi adam yıllardır 

görmediği kadına. 

İtiraz etti kadın.O,hep aynınydı. 

“Değişmişsin.” Dedi adam 

ısrarla,”Gülüşün Değişmiş.Çok acı 

çekmişsin.” 

Zaman 

Sedanur Demir, 12. sınıf 

Şahidimiz zamandı,akıp gitti,nereye 

gidiyorsun zaman,bir dur 

düşün,varcağımız yer çok mu uzakta… 


Yaklaşan 

Vahşetin Sessiz 

Çığlığı 

İsmail Tokcan, 12. sınıf 

Her yerde deli gibi onu arıyordu.Sokak 

sokak,cadde cadde,hatta şehir şehir 

dolaşmış,arşınlanadık yer bırakmıştı. 

Yüzünde daima insanlara korku salan 

dehşet 

verici bir ifasde vardı.İntikam soğuk 

yenen bir yemekti, ona yaşatılanı 

yaşatmadan ölmeyecekti. 

Yadsımak 

Sudenaz Candan, 12. sınıf 

Onlarca kez ona anlatmasına rağmen 

durumu bir türlü kabullenemiyor , 

inkar ediyordu. 

Bekleniyor... 

Hatice Keleş, 12. sınıf 

Garip bir yerde buldu kendini daha ne 

olduğunu anlamadan uzaktan bir ses 

yankılanarak; 

-bekleniyor 

Edebi 

Soğukluğun 

Esiri 

Sevgül Soysal, 12. sınıf 

Gecenin zifiri karanlığında 

mezarlıktaydı gözü yaşlı kız . Buz 

tutmuştu elleri çünkü ellerini 

ısıtabiecek tek kişi de onu bırakıp 

gitmişti .Soğuk elleriyle toprağı 

avuçlayıp sıktı. 

Belki bir nebze olsun onun varlığını 

hisseden elleri ısınır diye. 

Kaçan Tren 

Beyza Gül Yıldız, 12. sınıf 

Giden trenin arkasından öylece baktı. 

yetişememişti artık yapacak pek de 

yapacak bir şeyi 

kalmamıştı. Sadece son kez kulağını 

raya dayayıp koca trenin sesini dinledi. 


37

Koridor Işığı 

Bu koridorlarda hep başkalarının ışıkları ile dolaştım ama bu bana yetmiyor. 

Şimdi kendi ışığımı yakma peşindeyim. Şuan çelimsiz, soluk olabilir ama koridoru 

aydınlatmak istiyorsam kendi ışığıma ihtiyacım var. Bu ışığı harlamalıyım. 

Dıştan Yanmalı 

Kendi isteği dışında savrulan alevleriz sadece, 

Büyüğü-küçüğü, parlağı-soluğu, görkemli ya da basiti. 

Kendi isteği dışında tutuşan alevleriz sadece, 

Yol boyunca başka alevleri tutuşturan. 

Kendi isteği dışında körüklenen alevleriz sadece, 

Tanıdığımız diğer alevleri körükleyerek büyüyen. 

Kendi isteği dışında yanan alevleriz sadece, 

Geriye külden başka hiçbir şey kalmayıncaya denk. 

Bu kadar abartmaya gerek var mı? 

Kayıtsız 

Sadece doğdun ve battın 

Başka bir şey yapmadan 

Sana verilen adaklar karşılığında. 

Sana verilen anlamlar karşılığında ama 

Sen doğup ve batmaktan başka bir şey yapmadan 

Aynı kayıtsızlık ile devam ettin. 

Şimdi yine ışığını alıp gittin. 

Işığını da, ısını da, umutlarını da 

Al git ve sabah tekrar gelme. 

Zaten artık ihtiyacımız yok. 


Sadece Duvar 

Uzun duvarlarım var artık. 

Duvarlarını ölü kuşlardan yaptığım, 

Sıvasını yine onlarla attığım 

Baya kalınlaştılar. 

Işık uzun zamandır içeri girmiyor, 

Rutubet kaplamaya başladı. 

İçerde de çok bir şey kalmadı zaten: 

Birçok ölü içerde kalan bir martı sadece 

Uçamayan, çırpınan son bir martı. 

O da ölmesin diye saklıyorum onu bu rutubetli duvarlarda. 

Çırpınıyor ama dışarıda ölmesine izin veremem artık 

Yoksa sadece duvarlar kalacak burada. 

Akıntıya Doğru 

Hayat coşkulu nehir gibi. Sonuna savrulana kadar irili ufaklı bir sürü kayaya çarpıyoruz. 

Kayalar bize nefeslenme imkânı sunsa da onlara bağlanıp sıkı sıkı tutununca nehrin 

deli gücü ellerimizi kanatıyor. Yine o kayalar galiba ihtiyacımız var çünkü nehrin 

sularına katlanmamızı sağlıyor. Bu kayalar hem yardımcı hem de acımızı katlayan 

şeyler. 

Sancı 

Burada amacım büyük sorulara cevap vermek değil. İnsanlıktan daha üstün olduğumu 

da iddia etmiyorum(alenen). Bunu yazma amacım sadece kendi sorunlarıma cevap 

bulamasam bile anlatmak. Başka bir amacım yok bunları yazarken(belki biraz içten 

içe bunları biri okuyup anlar alt motivasyonu da vardır). Hayatımda belli bir süre 

(ki bu yaşımı düşününce fazla bir zaman değil) hayattaki yerimi hiç düşünmedim. 


39

Sadece zaman öldürmeye çalışıp lisenin ortalarına kadar boş boş yaşadım. Sonra 

yaptığım bütün her şey, bütün hobilerim beni tatmin etmemeye başladı. Sürekli bir 

sancı halinde olmaya başlamıştım. Bu hislerimi anlatmak çoğunlukla işime yaramadı. 

Biliyorum, bunları yaşayan ilk ve son kişi değilim ve yine biliyorum ki yaşadığım sancı 

dediğim şeyler bu birçok insanın gerçek derdi yanında ufak kıymıklar sadece. Yine bu 

yaşadıklarım üstüne düşünmekten beni alı koymadı. Buna rağmen düşünmem bana 

bir cevap vermedi. Bulduğum cevap hiçbir şeydi. Banal bir söz olabilir ama hayatın 

bir anlamı yok ve zaten anlamı da bu. Kesin ve emin değilim, her şey değişime 

uğrayabilir ama şuan tek tatmin edici ve beni sakinleştiren cevap bu. Bunu daha iyi 

aforizma ile açıklamak isterdim ama zaten Camus bunu en iyi sözleri ile açıklamış: 

“Tepelere doğru tek başına didinmek bile insanın yüreğini doldurmaya yeter!” 

Dostoyevski’yi Okumamak 

“Hiç kimsenin varlık bilimsel bir kanıt uğruna öldüğünü görmedim. Önemli bir 

bilimsel gerçeğe varan Galilie, bu gerçek yaşamını tehlikeye sokar sokmaz, büyük bir 

rahatlıkla dönüverdi ondan. Bir bakıma iyi de etti. Uğrunda yakılıp ölmeye değmezdi 

bu gerçek. Dünya mı güneş etrafında döner güneş mi dünyanın. Hiç mi hiç önemi yok 

bunun” gerçekten mi? Hiç değeri ya da önemi yok mu? Bu yazı yine aynı sebepten 

yakılan Bruno’yu, okulunda öğrencileri ile yakılan Pisagor’u ya da Madımak’da yanan 

şairleri dışlamıyor mu? 

Öncelikle Alber Camus gibi bir yazarı ne benim haddime ne de burada yapmaya 

çalıştığım şey. Şuan yaptığım – ya da yapmaya çalıştığım- şey bu sözü şu soruyla 

değerlendirmek aslında: ”Yaptıklarını anlamayacaklar, değer vermeyecekler hatta 

seni yargılayacaklarsa bile yaptıklarını yapmaya değer mi?” Dünya tarihinde çok fazla 

yargılanan kahramanın hikâyesi var. İnsanlar kendileri için yapılanları umursamayıp 

çoğunlukla kahramanları yakmaya meyilliler. Bu nankör davranışları ile kalmayıp 

onları külleri savrulduktan sonra heykellerini dikip “biz zaten onu hep kahraman 

olarak gördük” demekten çekinmiyorlar. Yollarına bütün zorlukları çıkardıktan ve 

bütün olaylar geçince onların heykelini dikmek kadar mide bulandırıcı çok az hareket 

biliyorum. Bu iğrençliklerine rağmen neden bu insanlık uğrana katma değerde 

bulunalım ki? Yaptığımız, onların katkısına olan fiillerinden sonra bile seni yakacaklarsa 

bu değer yaratma motivasyonu neden ki? Bu gaye ile empati kuramıyorum ama 

tek tahminim şu: Kendi isteği gibi bir dünya şekillendirme. Yani yine bencilce bir 

davranış. Bu “bencilce” kelimesini açıklamak istiyorum çünkü insanlar ile tartıştığımda 

ve bunu, “bencilce” kelimesini her kullandığımda aşırı rahatsız olup karşı çıkıyorlar. 

“Hayatta yaptığın her şeyi bir çıkar için yaparsın” demem iki farklı insan tipinden 

iki farklı tepkiye maruz kalmam sebep oluyordu. Birinci tip “eee yani” “zaten öyle” 

gibi tepkilere maruz kalıyorum. Ki bunlar zaten bana da böyle bir şey dense benim 

söyleyeceğim laflar. Yani zaten bildiğimim ve bu karakter tipi ile kanıksadığımız şeyler. 

Diğer grup ise bunu söylediğim an bu kesip şok olan bir grup. Cinayet işlemişim 

gibi bana bakarlar. Bu tavırlarını anlamasam bile empati kuramamak bana aşırı garip 

gelen bir şey. Sanırım bazı insanlar cidden Dostoyevski’yi hayatı boyunca okumamış. 



Sadife Naz Yumuk / 9. sınıf 

41

Sığınış 

Güneşli günlere perdelerini kapatırlar 

Işıktan korkan dev canavarlar 

Rutubetli duvarın dibinde 

İnatla umut arar zavallılar. 

Zaman geçecek, 

üstlerine usulca yağacaklar 

Gözlerinden akan inci yaşlar 

Belki de bir el uzanacak yalnızlığa 

Yeniden açabilsinler diye perdelerini 

Begüm Yılmaz 9. Sınıf 

Zaman 

Başladı yine akmaya 

Boşa ve sonsuzluğa 

Kıymetini bilmez kimse 

Kayıp gidene dek 

Savaşlar,barışlar ve ölümler 

Kazanmayı amaçladığımız şeyler 

Geri alınmaz hatalar 

Belki de onlar suçlular 

Herkes gitti 

Arkadaşlık, dostluk bitti 

Yalanlar ve doğrular gitti 

Keşkeler kaldı 

Dediler kıymetini bil 

Kimse bilmedi 

Zaman akıp gitti 

Kimse dur demedi 

Ece Kaçan 9. Sınıf 



Zilan Daştan / 9. sınıf 

43

İhtiyar, montuna sıkı sıkıya sarılmış, biricik oğlu Jordy’i okuldan almaya gidiyordu. Elleri 

ceplerinde, askılı küçük siyah çantası her adımında beline çarpıyordu. Hava öylesine 

soğuktu ki burnu sızlıyor, nefes verdiğinde ağzından havaya buharlar yükseliyordu. 

Amerika’nın Alaska eyaletinde yaşamak kolay değildi. Kışları -45’e kadar düşebilen bu 

eyalet, soğuk havasıyla insanın yüreğini donduruyordu. 

“Az kaldı, az!’’ diye mırıldandı kendi kendine sabretmesini ister gibi. Neyse ki Jordy’nin 

okuluna sağ salim ulaşabilmişti. Tekin ve ürkütücü bir sokaktı burası, okuldakiler ve 

okulun yanında bulunan parkta sigara tüttüren serseriler dışında kimse uğramazdı 

buralara. Okul kırmızıydı ama besbelli boyasının yenilenmesi gerekiyordu. Boyası çıkmış, 

eski püskü duruyordu. 

Oğlu öyle zeki değildi zaten. Eyaletteki en kötü lisedeydi, henüz 15 yaşında olsa da 

kendisine dair umutlar kesilmişti. 

İhtiyar beyaz sakalını kaşıdı ve başını kaldırıp okula baktı. Hâlâ tek tük öğrenci okuldan 

çıkıyordu. Jordy’i beklemeye alıştığı için oturmaya karar verdiği anda yanına birinin 

koştuğunu fark etti. Ne olduğunu anlayamadan kendisini çantasını adamdan kurtarmaya 

çalışırken buldu. 

“Bıraksana çantamı!’’ diye bağırdı ihtiyar. İçinde aslında parası bile yoktu ama her 

zaman yanında taşıdığı saatini kaybedemezdi. Onu kaybederse zamanın arasında sıkışıp 

kaybolacağını sanıyordu. 

Bunaklaşmaya başlamış olması yadsınamaz bir gerçekti. 

“Ver diyorum sana!’’ diye bağırmalarına devam ederken çevredekiler çoktan gözden 

kaybolmuştu. 

Hırsız hâlâ çantayı alıp kaçmak için debeleniyordu. İhtiyarın bağırmaları kendisini daha 

da strese sokuyor, çevrede kimsenin olmamasına dua edecek ilahi bir güç arıyordu. 

Hiçbir değer taşımadığı için bu mümkün değildi. Kendisine dua etmeyi düşündü ama başı 

belada olan kendisiyken kendisine sığınması olanaksızdı. O da bunun yettiğini düşünüp 

çantayı birden çekip aldı. 

“Her şey benim, güç de benim!’’ diye tısladı çantayı alınca. İhtiyar geri almaya çalışacakken 

Jordy koşarak gelerek hırsızın üstüne çullandı ve onu yere devirdi. Uzaktan olanları 

görmüş, babasının zor durumda olduğunu fark etmişti. 

Hırsız yerde sızlanırken Jordy hırsızın elinden çantayı geri aldı ve babasının eline 

tutuşturdu. “İyi misin baba?’’ 

Olayları sindiremeyen ihtiyar bir an duraksadı ama sonra tereddütle başını salladı. “Evet, 

evet...’’ dedi ve sonra kaşlarını çatıp yerde yatan adama baktı. En ciddi hali buydu. 

“Hah ne oldu tanrı, zemin güzel mi?’’ 


«Polisi arasana baba..” 

Hırsız birden ayaklandı ve ağlayacak gibi 

olan sesiyle konuştu. “Hayır, hayır! polisi 

karıştırmayın. Ben masum bir insanım. 

Lütfen efendim, merhamet edin!’’ 

“kendini tanrı ilan ettikten sonra birden 

merhamet dileyen bir insana dönüştü, değil 

mi Jordy? Böyle biri olmayacağına söz ver. 

Böyle acınası durumlara düşme evladım.’’ 

Bu durumda bile babasının Jordy’e öğütler 

veriyor olması Jordy’nin kaşlarını çatmasına 

sebep olmuştu. İhtiyar her zaman öğüt 

veren biri olmuştu. Belki Jordy’nin can 

kulağıyla dinlemesi gerekiyordu ama bunu 

yaptığı pek söylenemezdi. 

Hırsız koşmayı düşünse de yere düştüğünde 

incittiği ayağı Jordy’den hızlı koşmaya 

yaramazdı. Kara kara ne yapacağını 

düşündüğünde bir şey oldu. Yaşlı adam 

birden saçmalamaya başladı. 

“Siz kimsiniz serseriler! ben ne yapıyorum burada? ah oğlum, beni çok merak 

ediyordur!’’ ihtiyar telaşla etrafına bakınıyordu. Jordy ne olduğunu anlamamıştı, oğlu 

tam karşısındayken neyden bahsediyordu? 

Baba, buradayım işte!’’ 

İhtiyar duyduğuyla Jordy’e yaklaştı. “Sen kimsin? manyak mıdır nedir, bir de oğlum 

olduğunu sanıyor. Pes doğrusu! ihtiyarım diye de böyle dalga geçilmez ki!’’ 

“Baba ne diyorsun sen? Jordy, hani 15 yaşındaki oğlun! beni okuldan almaya geldin. 

Hatırladın mı?’’ 

ihtiyarın kafası iyice karışmış gibi görünüyordu. Doktorun verdiği ilaçları kullanmaması 

Jordy’nin aleyhine olmuştu 

“Kanıtla o zaman. Benim oğlum evde, oturuyor.’’ ihtiyar kararlı şekilde konuşuyordu 

ama oğlanın bunu iddia etmesinin nedenini de merak ediyordu. Jordy bir süre düşündü, 

babası hakkında mutlaka bir şeyi biliyor olmalıydı. Fazla bir şey bilmediğini fark edince 

kendi kendine utandı. Okul çantasında babasıyla çektiği fotoğrafı hatırladığında hemen 

çantasını yere koydu ve fermuarını açtı. Fotoğraf iki yıl önceden kalmaydı. 

“Bak, işte! yalan söylesem bu fotoğraf nasıl olacaktı? oğlunum ben senin, hafızan falan 

silinmiş herhalde.’’ 

İhtiyar bir süre düşündü. Fotoğraflarının olması için bir yakınlıkları olması gerekiyordu. 

Oğlanın dediğine göre onun babası olmalıydı. Jordy babasının bir şey demediğini 

görünce farklı bir kanıt bulmayı düşündü .O anda hırsızı tamamen unuttuğunu fark etti 


45

ve gözleri fal taşı gibi açıldı. 

Jordy babasına oğlu olduğunu anlatmaya çalışırken hırsız yavaşça çantayı ihtiyarın elinden 

almış, oradan uzaklaşmıştı. Hırsız zaferle gülümsedi. Bu karmaşa arasında unutulup 

gitmişti. 

“Enayiler.’’ 

hırsız gülmeye başladı. Ömrü boyunca hatırlayacağı bir anıydı. Aynı şekilde Jordy’de 

bunu acı ve kederle hatırlayacaktı ama ihtiyar için bu durum geçerli değildi. Oğluna ona 

inandığını söylediği anda sendeledi. 

Hırsız ihtiyarın çantasının içerisine baktığında içinde eski püskü bir saat olduğunu gördü. 

Saat ilerlerken birden durdu. Hırsız, işe yaramaz olduğunu düşünerek yere attı ve üstüne 

basarak geçmeyi ihmal etmedi. İhtiyarın kalbi gibi paramparça olmuştu eski saat. 

Jordy babasının kendisine gelmesi için bağırdı, yalvardı, yakardı ama ihtiyarın ağzından 

sadece bu sözcükler dökülüyordu; 

“Saatim nerede, saatim! o olmadan olmaz, yaşayamam. Bu ihtiyar ölür gider. Bul saatimi! 

bul, bul, bul...’’ 

“Ne işe yaramaz saatti bu.’’ dedi hırsız. 

İhtiyar, sesi gittikçe azalırken dizlerinin üstüne düştü. “Bul, bul, bul...O olmadan olmaz..’’ 

“İhtiyar bu saat için mi bu kadar debelendi?’’ dedi hırsız alayla gülerek. 

İhtiyar son nefesini verdiğinde o da buhar olup bilinmezlik dolu gökyüzüne doğru 

süzüldü. Bu son süzülen nefesi idi. Yere yığıldı, kaldı. Bu, zamanın aldığı son buhardı. 

Onu kaybederse zamanın arasına sıkışıp kaybolacağını sanıyordu. 



Tuğba Güleç / 9. sınıf 

47

Kalbimi dinliyorum şimdi, sevmeli miyim? 

Her şeye rağmen gururumu ezmeli miyim? 

İhanetten geri kalan benim kara sevgim 

Sevgimi vermeli miyim, vermemeli miyim? 

Belki de bir korkak gibidir düşüncelerim 

Yalnızca yine ihanetten korkan biriyim 

Ben sen olmadan nasıl ilerleyebilirim? 

Sensiz kendimi nereye götürebilirim? 

Düşüncelerim boş, sanki kaybolmuş gibiyim. 

Herkes bana bakıyor, nasıl görünüyorum 

Ben iyi mi yoksa kötü mü görünüyorum? 

Ben gitgide kendi içimde kayboluyorum. 

Denizlere seni ve beni anlatıyorum, 

Şiddetleniyor dalgalar, kızıyor sanırım. 

Sana olan aşkımı bitirmek istiyorum. 

Fakat söylemeliyim ki, seni seviyorum. 


Belki de Zor 

Bilmez misin içimdeki yorgunluğu 

Anlatmak ne zor 

Anlatmamak ondan zor 

Gömülmüşüm 

Şehrin kuş konmaz sokaklarına 

Doğarken ağlamadık mı? 

Belki bu dünyaya geldik diye 

İçimdeki anlamsızlığı 

Belki buradan… 

İçimdeki kavgayla barışmadım belki 

Hep çınar olmak omuza ağır geldi 

Belki de tek sızım bu 

Ah bu acınası hayat 

AZİME SAHRA KARADENİZ 

9. Sınıf 

GENÇLİK 

Ben de bilirim eğlenmeyi, 

Delice coşup gülmeyi, 

Hiç oturup dinlenmeden 

Köşe bucak gezmeyi. 

Gençken deli akar kanımız, 

Çoğu zaman yanar canımız, 

Ama hayatı yaşamak için 

Sadece var bir hakkımız. 

İlklerin yaşandığı yaşlar, 

Yolumuz burada başlar. 

Yıllar geçse bile 

Unutulmaz hiç anılar. 

Ne Kalır 

Anne karnında başladı bu yolculuğum 

Aldığım bu nefesleri,hayat sana 

borçluyum. 

Genç, yaşlısı ne kalır ki geriye bizden 

başka. 

Ben olduğum sürece hayatta. 

Duracağım dimdik ayakta. 

İREM KÖMÜRCÜ 

9. Sınıf 

SEVGİNİN 

TANIMI 

Özler insan sevdiğini; 

Bir çocuğun oyuncağını, 

Bir mahkûmun evini, 

Özlediği kadar. 

Bekler insan sevdiğini; 

Bir yolcunun otobüsü, 

Bir çölün yağmuru, 

Beklediği kadar. 

Korur insan sevdiğini; 

Bir annenin evladını, 

Bir askerin vatanını, 

Koruduğu kadar. 

Düşünür insan sevdiğini; 

Bir gamzedenin derdini, 

Bir körün renkleri, 

Düşündüğü kadar. 

ESRAGÜL TUNAY 

9. Sınıf 

ESRAGÜL TUNAY 

9. Sınıf 


49

Halil ve karısı küçük bir kasabada yaşar, balıkçılık yaparak geçinirlerdi. Elbette 

durumları iyi değildi ama birbirlerine olan karşılıklı sevgileri onlara yetiyor, 

artıyordu bile. Yalnız tek bir sıkıntıları vardı. Ne kadar isteseler de hiçbir zaman 

çocuk sahibi olamadılar. Bu, ilişkilerinde bir soruna neden olmadı elbet ama içlerinde hep 

ukde kaldı tabi. Kasabalılar çeşitli tavsiyeler veriyordu. Kimisi falcıya gitmelerini söylüyor, 

kimisi ise hayırlı davranışlarda bulunup dua etmelerini söylüyordu. Bu tavsiyeler üzerine 

Halil ve karısının daha çok kafası karışıyor, çıkmaza düşüyorlardı. 

Günlerden bir gün henüz doğmamış güneşin ufak ışınları pencereye vurmuş, balık 

tutma vaktinin geldiğini haber veriyordu. Halil ve karısı çoktan kalkmış, hazırlanmış, 

içinde iki tane haşlanmış yumurta ve biraz peynir bulunan sefer taslarını yanlarına almış, 

yola koyulmuşlardı. Evleri ırmağa o kadar da uzak olmadığı için yolculuk sırasında çok 

yorulmuyorlar, tüm enerjilerini balık tutmak için harcayabiliyorlardı. Nihayet ırmak kenarına 

vardılar ve olta, balık yemi gibi tüm gerekli malzemeleri çıkardılar. Halil balık tutuyor, karısı 

ise oltadaki balıkları kovaya koyuyordu. O gün hava her zamankinden farklıydı. Karamsarlık 

seziyorlardı. Derken yakındaki çalılıklardan bir ses geldi. Önce tavşan gibi bir hayvan 

olabileceğini düşündüler ve umursamadılar. Ama gittikçe şiddetlenen ses bir tavşandan 

çıkamayacak kadar gürültülü olmaya başlamıştı. İkisi de şüphelendiler ve dikkatlerini sesin 

geldiği çalılığa yönelttiler. İçlerini tam bir korku sarmışken kirlenmiş, yırtık pırtık bir beyaz 

çarşaf giyen bir genç kız uykulu gözlerle çalılıkların arasından çıktı. Halil ve karısı senelerdir 

gelip balık tuttukları bu yerde hiç böyle bir şey ile karşılaşmadıklarından şaşırıp kalmışlardı. 

Hiç de şaşkın görünmeyen genç kız sakin ve kısık bir sesle “Merhaba” dedi. Halil ve karısı 

hâlâ şaşkın gözlerle bakıyor, genç kızdan bir açıklama bekliyorlardı. Sabahın köründe, bir 

ırmak kenarında, çalılıkların içinde uyuyan bir genç kız, karşılarında duruyordu. “Üzgünüm 

sizi kokuttum sanırım, aslında her gece gidip uyuduğum başka bir yer vardı ama her yer 

birbirine benzeyince yolu unuttum ve burada dinlenmeye karar verdim.” şeklinde bir 

açıklama yaptı genç kız. Hâlâ merak ettikleri çok şey vardı ama bu açıklama şaşkınlıklarını 

gidermişti. Halil ve karısının soruları üzerine genç kız anne ve babasının o doğduktan 

hemen sonra vefat ettiğini, kimsesinin olmadığını anlattı. Bunu duyan Halil ve karısının 

içinde ukde kalan o anne ve baba olma duygusu açığa çıktı. İkisi de aynı şeyi düşünüyordu. 

O genç kıza bir anne baba olamazlardı belki ama en azından abla ve abi olarak göreceği iki 

kişi olabilirlerdi. Genç kıza beraber yaşamayı teklif ettiler. Gözlerindeki şüphe ve suçluluk 

duygusunun ardından biraz zorlanarak da olsa kabul etti bu teklifi. O gün balık tutma 

açısından verimli geçmese de Halil’in de karısının da mutlulukları gözlerinden okunuyordu. 

Sönmüş soba ateşini harladı Halil. Karısı genç kız için yiyecek bir şeyler hazırladı. Anlaşılan 

kız epey acıkmıştı. Daha ilk günden birbirlerine ısındılar ve birlikte eğleniyorlardı. Fakat 

gece herkes uyurken çok şiddetli bir yağmur yağmaya başladı. Garip olan şey ise yaz 

mevsiminde olmalarıydı. Yaz yağmurları illaki yağardı ama bu çok daha farklı, çok daha 

şiddetliydi. Gök deliniyordu sanki. Nihayetinde sabah olmuştu ama güneşin yerini kara 

bulutlar almış, yağmur hâlen devam ediyor, kasabalılar evden dışarıya adımını atamıyordu. 


Dikkatlerini çeken bir şey vardı. Genç kız bu olaylardan hiç etkilenmiyor, sanki başına 

gelecekleri biliyor gibiydi. Kasabada süren korkunç yağmur nedeniyle kimse geçimini 

sağlayamıyordu. Halil geceleri bir rüya görüyordu. Yankılanan bir ses Halil’e tüm bunların 

sebebinin o kız olduğunu, ondan hemen kurtulmaları gerektiğini, aksi takdirde felaketlerin 

son bulmayacağını söylüyordu. 

Halil bunu gizlice karısına anlattı. Ama buna inanmak istemediler. Sabrederlerse her 

şeyin düzeleceğini düşündüler. Fakat yanıldılar. Yağmur haftalardır sürüyordu. Artık o 

rüyaya inanmaktan başka çareleri kalmamıştı. Kızı bayıltıp ırmağın kenarındaki çalılıklara 

geri bırakacaklardı. Kız pencereden yağmuru izlerken Halil baltasının sapıyla ensesine 

vurup onu bayıltmıştı. Karısı gözyaşlarına boğuldu. Halil kat kat giyindi, çizmelerini ayağına 

geçirdi ve genç kızı kucağına aldı. Yağmur yağdığı için olabildiğince hızlı adımlarla ırmak 

kenarına yürüyordu 

Her şeyin başladığı yer olan o çalılıkların yanına gitti ve gözyaşları içerisinde kızı oraya 

bıraktı. O anda yağmur dinmeye başladı. Kara bulutlar gidip yerine hasret kaldıkları o 

güneş kasabayı selamlamak üzere yeniden doğdu. Kalbindeki o yaraya tuz basarak eve 

geri döndü Halil. Aradan yıllar geçti, çok uzun yıllar... O genç kız hep bir soru işareti 

olarak kaldı kafalarında. En sonunda falcıya gitmeye karar verdiler. Bu gizemli olayın 

arkasında ne yattığını bilmek istiyorlardı. Hem fiziksel, hem de psikolojik olarak buna 

hazır olmaları gerekiyordu. Ertesi gün erkenden yola koyuldular. İkisinin de ağzını bıçak 

açmıyordu. Sonunda falcının kulübesine ulaştılar. Derin bir nefes alıp içeriye girdiler. Her 

şeyi en ince ayrıntısına kadar anlattılar. Bir süre önündeki küre ile uğraşan falcı sonunda 

konuşmaya başladı. Çok şaşkın görünüyordu. Anlattıkları karşısında Halil ve karısı da 

şaşkına dönmüştü. Meğerse genç kızın annesi ve babası da çocuk sahibi olamıyormuş. 

Çaresizlikten bir falcıya danışmışlar. Falcı onlara yardım edeceğini fakat bu yardımın 

karşılığını ya doğacak çocuklarının canıyla ya da kendi canlarıyla ödeyeceklerini söylemiş. 

Genç çift bu karşılığı kendi canlarıyla ödemeyi kabul etmiş fakat bu kadar çabuk olacağını 

tahmin etmemişler. Falcı o günden bu güne o genç kızın bir anne babaya sahip olmasını 

felaketler yağdırarak engelliyormuş. Şimdi anlamışlardı haftalar süren şiddetli yağmurun 

sebebini, kaldırmışlardı tüm soru işaretlerini. 


51

Oyuncular: doktor , birinci hasta, ikinci hasta, hemşire, iki görevli 

Bir masa… Masanın üzerinde çeşitli ilaçlar,dinleme aleti. 

Doktor: ( Odasında ilaçları karıştırmaktadır. İlacı şişelere aktarır.) Harika, harika yeni 

buluşum harika!... Ağrısız, sızısız tedavi edecek bu ilaç. 

Kapı çalar. 

Doktor: Geel. 

(İçeri yaşlı bir kadın girer.) 

Doktor: Buyur nine, geç otur şöyle. 

Hasta: Sağ ol evladım. 

(Hasta doktora dik dik bakar.) 

Hasta: Yanlış gelmedim değil mi evladım? 

Doktor: Siz kimi aramıştınız? 

Hasta: Ah evladım. Üzerimde bir halsizlik bir halsizlik yürüyemiyorum, gözlerim iyi 

görmüyor, kulaklarım iyi işitmiyor. Beni doktora götürün dedim. Buraya getirdiler. 

Doktor: Hah. Tam üzerine bastınız nineciğim. 

Hasta: Bir şey mi kırdım yoksa? 

Doktor: Hayır canım. Aradığınızı buldunuz. Ben bir numaralı doktor, Abdullah Sinir. 

Hasta: Memnun oldum evladım. Doktor bey, verin ilaçlarımı da gideyim. 

Doktor: Önce sizi muayene etmem lazım. Neyiniz var nine? 

Hasta: Benim mi evladım. İki katım, iki yatım, 150 dönüm tarlam… 

Doktor: Nineciğim şikayetiniz nedir? 

Hasta: Ah evladım. Bizim oğlanlar var ya hayırsız evlatlar… 

Doktor: Onu demedim nineciğim. Rahatsızlığınız nedir? Hastalığınız, hastalığınız. 

Hasta: Ha öyle desene evladım. Sen doktor değil misin? Söylesene hastalığımı. Ben 

anlamam evladım. 

Doktor: Tabii canım tabi tabi. Öksürüğünüz var mı mesela. 

Hasta: Hem de nasıl. 

Doktor: Öksürün bakayım. 

Hasta: Öhö, öhö, öh, öh, öhö. 

Doktor: Çok düzenli öksürüyorsunuz. 

Hasta: Eeee evladım! Bütün gece talim yaptım. 

Doktor: Talime devam edin. Kesinlikle düzene girecektir. Başka nene. 

Hasta: Ne bileyim ben evladım. Sağımı solumu bilmem ki ben. 


Doktor: Bak nene. Başın döndüğünde başını sağa sola böyle sallayacaksın. Yap bakayım. 

( hasta başını sallar.) Hah işte böyle. Böyle yaparsan geçer tamam mı? 

Hasta: Olur yaparım. 

Doktor: Gözlerin de iyi görmüyor değil mi ? 

Hasta: Maşallah oğlum iyi bildin cin gibi doktorsun sen. 

Doktor: Nene, sizin hastalığınız… ıımm şey, impedigo lumpus. Ameliyat olmanız gerek. 

Hasta: İyi olacak mıyım? 

Doktor: Yüzde yüz. 

Hasta: Nasıl emin olabiliyorsunuz? 

Doktor: Bu hastalığa yakalanan yüz kişiden biri kurtuluyor. 

Hasta: Yaa… 

Doktor: Sen yüzüncü hastasın neneciğim. 

Hasta: Ha, anladım, anladım. 

Doktor: Alın bakalım şu ilaçları iyi gelir. 

( Hastaya ilaçları verir. Masanın üzerindeki bardağı uzatır. Hasta ilaçları yutar.) 

Hasta: Sağ olun evladım. Hoşça kalın. ( giderken yıkılır.) 

Doktor: ( Hemşireyi çağırır.) Hemşire hanım, hemşire hanım. Şu hastayı kaldırın lütfen. 

Hemşire: Yine mi doktor bey, bu kaçıncı oldu? Ne yapacağız bunu ? 

Doktor: Onu da bana mı soruyorsun? Ne biçim hemşiresin sen! 

Hemşire: Özür dilerim efendim. 

Doktor: Diğerlerinin yanına götür. Haydi çabuk. Ben meşgul bir adamım. Beni 

uğraştırma. 

( Doktor masasına oturur, kapı çalar.) 

Doktor: Geel. 

( Bir hasta gelmiştir, hasta içeri girer.) 

Doktor: ( Başını kaldırmadan) isminiz? 

2.Hasta: Şehriye Pilav. 

Doktor: Evet teyze, şikâyetin? 

2.Hasta: Doktor, ne siz sorun, ne ben anlatayım. 


53

Doktor: Madem şikâyetinizi söylemeyecektiniz niye geldiniz? 

2.Hasta: Bilmiyorum ki oğlum. 

Doktor: Teyze seni şöyle bir kontrol edelim bakalım. 

( Doktor hastanın sırtını dinler.) 

Doktor: Öksür teyze. 

2.Hasta: Öhö, öhö. 

(Doktor masasına geri gelir.) 

2.Hasta: Neyim var doktor bey? 

Doktor: Teyzeciğim sizin hastalığınız çok ciddi. Şimdi sana birkaç soru soracağım ama 

doğru cevap vereceksin. 

2.Hasta: Tamam evladım. 

Doktor: Gece yatarken gözleriniz kapanıyor mu? 

2.Hasta: He kapanıyor. 

Doktor: Teyze senin kalbin de sol tarafta. Bir şey yerken çiğniyorsun dimi? 

2.Hasta: Evet. 

Doktor: Pekala teyze. Sende bazı anormalikler görüyorum. Hımm, şey buna tıp dilinde 

sarapido lipus denir. Teyze, sana birkaç ilaç yazıyorum. 

( İlaç şişelerinden birkaç hap çıkarır.) Al bakalım teyze, iç bunları. 

( Hasta ilaçları içer.) 

2.Hasta: Evladım, iyi olabilecek miyim? 

Doktor: İyi olmak ne demek, turp gibi olacaksın. 

2.Hasta: Allah razı olsun. İyi günler. ( hasta yıkılır.) 

Doktor: Bu hasta da şifayı buldu. Bundan sonra hastane, ilaç, doktor derdi olmayacak. 

(Hemşireyi çağırır.) 

Doktor: Hemşire hanım, hemşire hanım! (Dışarıdan hemşirenin sesi gelir.) 

Hemşire: Bu hastayı da aynı yere değil mi? (Hemşire gelir.) 

Doktor: Hah şöyle! Öğreniyorsun bak ne yapacağını. 

Hemşire: Sayenizde efendim. (Hemşire yerde yatan hastayı götürür.) 

(Kapı çalar.) 

Doktor: Geel! 

( İçeriye iki görevli girer. Görevlilerin ellerinde ip vardır.) 

Doktor: Sizin şikâyetiniz? 

Görevliler: SEN! 

Doktor: Ben mi hah! Ben sapasağlam adamım. Kafayı üşüttünüz galiba. 

Görevliler: Asıl kafayı üşüten sensin. (Görevliler doktorun üzerine yürür. Doktor, 

saklanacak yer arar.) 

1 Görevli: Bu deli doktoru biz yakalamaktan usandık, o kaçmaktan usanmadı. 

2 Görevli: Seni gidi deli doktor seni. Kaçabileceğini sandın ha! 

Doktor: Deli değilim ben dahi doktorum, ben dahi doktor! 

Görevliler: Yakalayalım! 

(Görevliler yakalamaya çalışırken doktor bağırır.) Gelmeyin üstüme gelmeyin. 

İmdaaaattt! (Yakalarlar, iple bağlarlar.) 

Doktor: Yakalayın bakalım gene kaçarım. İnsanlık benden hizmet bekliyor. Beni 

insanlığa hizmetten alıkoyamazsınız siz, duydunuz mu? 



Elanur Tutar / 10. sınıf 

55

Başlamadan 

Biten Masal 

Özge Çeliktürk 

9. Sınıf 

Bir tatlı su balığı varmış ve okyanusta yaşıyormuş. Balık okyanusa karsı boş 

değilmiş, balık okyanusunu çok seviyormuş fakat okyanus?.. 

Balık onu o kadar seviyormuş ki okyanustaki yosunlar onu boğsa bile sevmiş 

fakat okyanusun sularında çok fazla tuzlu su balığı varmış. Hatta okyanusun suları bu 

yüzden bu kadar tuzluymuş. Balık şöyle düşünüyormuş: “O kadar tuzlu su balığı var, bir 

tanecik minik tatlı su balığı mı fazla geldi? 

Okyanus o kadar dalgalıymış ki diğer balıklar okyanusu terk ediyormuş ama 

Balık... İşte bu yüzden aptalmış.”Ben okyanusumu yalnız bırakmam, onun yosunlarını 

temizlemem lâzım”diye tutturmuş. Okyanus bunun farkında bile değilmiş, belki de bilip 

de umursamıyormuş hatta dalgalanmaya devam ediyormuş. 

Balık biraz yorulmuş. Okyanusun da o kadar fazla yosunu varmış ki onlara karşı 

gelmek çok zormuş. Oysa Balık zaten küçükmüş, çok yoruluyormuş. Zaten okyanus da 

onu kabul etse Balık zaten onu temizleyecekmiş. Okyanustaki tuzlu balıklar rahat rahat 

gezerken Balık, Okyanusu’nun yosunlarında kayboluyormuş. 

Bizim balık günün birinde tamamen kaybolmuş. Haftalar geçmiş, aylar geçmiş hâlâ 

yok. Okyanus ise bu süreçte çok fazla huzursuz olmuş fakat hala fark edememiş. Ta ki 

o ana kadar aptal balığın yosunlarına yazdığı o yazıyı görene kadar: 

“Sevgili okyanusum, ben ölümsüz olamadım çok çabaladım cebelleştim ama olmadı, 

yapamadım. Sen hep ölümsüzsün, o da kalbimde, hep de öyle kalacaksın. Elveda sevdiğim, 

o çok sevdiğin yosunlarınla öldürdün beni, dalgalandırmayı çok sevdiğin dalgalarınla savurdun 

beni ama olsun. En azından denedim, tuzlu suya girip zehirleneceğimi bile bile sevdim seni. 

Elveda sevdiğim...” 

Aptal Balığın 

Bu yazıdan sonra okyanusun dalgaları durmuş, yosunları erimiş ama her şey için çok 

geçmiş. Böylece bir aşk pardon bir masal daha başlamadan bitmiş. 


Karanlığın boğucu büyüsü beni çepeçevre sarmış. Ağlıyorum için için bir 

çocuk gibi. Kafam kaç saattir öne eğik haberim yok. Utanıyorum galiba. Çok 

utanıyorum. Beynimde ise aynı cümleler dönüp duruyor. 

Samsun. Mavisin sen! O masumların kırmızı kanı yakıştı mı sana? Denizini anaların 

gözyaşları mı dolduracaktı? Yapılan tüm bu zulümleri ve eziyetleri bünyende barındırmak 

zorunda mıydın? 

Benim yuvama düşman ayağı basmış. İşgal altında her yer... Vücudumu kaç kurşun 

sıyırdı, burnuma ne kadar barut kokusu doldu, kaç ananın yakarışını duydum, kaç 

masumun öldüğünü gördüm sayamıyorum bile? Hoş, biraz daha görmeye ömrüm yeter 

mi bilmiyorum? Çömeldim olduğum yere. Ah be Samsun, Karadeniz’sin sen! Yağmur 

hızlandı diye teslim olmazsın ki! O zaman niye bu feryatlar? 

Düştüğüm çukurdan omuzlarımdan kaldırılarak çıkarıldım. Deniz gözlü, güneş saçlı 

bir asker. Buralarda uzun zamandır güneş açmaz. Kasvetlidir, cansızdır hep. Bu adam 

mıydı güneşi geri getiren? 

“Asker ağlamaz arkadaş! Sen neden ağlıyorsun?“ dedi. 

İçim titredi. Bütün cephanemiz elimizden alınmıştı. Dua etmekten başka çare yoktu. 

Ama dermanımın karşımda durduğunu ve kurtuluşun Bandırma Vapuru’yla ayağımıza 

geldiğini bilseydim ağlamazdım. Ben cephede savaşırken Ulu Önder‘in zafer için zemin 

hazırladığını, krallara dahi başkaldırdığını, korkusuzca canı pahasına Samsun’a geleceğini 

bilseydim gerçekten ağlamazdım. Tuttu aldı beni çaresizliğin içinden. Cephane verdi, 

kıyafet verdi, ümit verdi. Mevsim değişti yaz oldu, duygular değişti sevinç oldu. Şartlar 

ve koşullar değişti, Samsun’un rengi yeniden bir çift gözdeki mavilik oldu. Tarih tekerrür 

etti. Türk her zaman olduğu gibi kazandı. Kader ağlarını kurtuluş için ördü. Düşmana ise 

Türk’ün gücünü izlemek kaldı. 

Çaresizliğe, zulme ve acıya son vermek için atılan ilk adımdan bu yana 103 yıl geçti. 

Varlığından itibaren güneşimiz olmaya devam ettiğin, bizi ısıttığın ve en önemlisi de bu 

kutsal günü bize armağan ettiğin için teşekkür ederiz Atam. 

“Açtığın yolda, gösterdiğin hedefe durmadan yürüyeceğimize and içeriz!” 


57

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde bir delikanlı varmış. Bu delikanlı oldukça 

yakışıklı, yüce gönüllü aynı zamanda aşıkmış da. Gönlünü soylu ailelerden 

birisinin genç ve güzel kızına kaptırmış. Genç kızın öyle bir güzelliği varmış ki, 

gören mest olur, bir daha peşinden ayrılamazmış. Delikanlı eskiden çok varlıklıymış fakat 

parayı hep har vurup harman savurduğundan yoksulluğa düşmüş ama o bunun Tanrı’nın 

cezası olduğunu düşünüp bir şey diyememiş kaderine. Bir gün ayakkabıcıda işe girmiş. 

Delikanlı, maaşını her aldığında paranın bir kısmını at arabalarına verir, aşık olduğu 

güzel kızı görmeye gidermiş. Bu güzel kız ailesinin kaba ve küçümseyici yapısına zıt olarak 

alçakgönüllü, nazik bir kızmış. Güzel kız delikanlıyı gördüğü an gönlünü kaptırmış, bir 

daha da alamamış. Delikanlının her maaş gününde gizlice buluşur, birlikte giderebildiğince 

özlem giderirlermiş. 

Güzel kızın babası bu durumu yavaş yavaş fark etmeye başlayınca kızının peşine 

uşaklarından birini takmış. Uşak güzel kız ve delikanlıyı yan yana görünce hızla haber 

vermiş. Babası genç adamın çulsuz biri olduğunu öğrenince deliye dönmüş. Genç 

delikanlının cebine değil, yüreğine baksa, biricik kızına olan aşkını görse yumuşarmış fakat 

öyle olmamış. Baba hemen uşaklarına o kızının yanındaki çulsuzu tutup getirmelerinin 

emrini vermiş. Uşaklar babanın sözünden çıkmayıp genci alıp getirmişler. 

Neye uğradığını şaşıran genç karşısında sevdiği güzel kızın babasını görünce büyük 

bir şaşkınlık yaşamış. Bulunduğu hâlden dolayı öldürüleceğini düşünmüş. Baba genci 

azarlayadursun, gencin babası da olayı öğrenir öğrenmez yola çıkmış. Genç, kellesinin 

alınacağı alete yaklaşmış, ölümü bekliyormuş. Güzel kız odasında penceresinden şafaklara 

bakıp ağlamakla kalıyormuş. 

Elinden bir şey gelmiyormuş çünkü babasının sözünün dışına çıksa her şey daha kötü 

hale gelirmiş. Delikanlının tam kellesi alınacakken kapıdan içeri uşaklar tarafından zor 

zaptedilen üstü başı yırtık ihtiyar bir adam girmiş. Bu adam delikanlının babası imiş. 

İhtiyar adam bağırarak odaya girerken genç kızın babasını görür görmez sesi kesilmiş. 

Şaşkınlık içinde bakakalmış. Güzel kızın babasının azarlayıp kızmasını bekleyen uşaklar da 

şaşırmış çünkü babası ihtiyar ile aynı durumdaymış. 

Güzel kızın babası aniden “genci bırakın!” emri vermiş genç anında serbest bırakılmış. 

İhtiyar adam ile baba ise dolu gözlerle birbirlerinin kollarına atılmışlar. İşin aslı ihtiyar ile 

babanın eskiden iki yakın dost olmalarıymış. Yıllardır birbirini görmeyen iki dost uzun 

zamanın özlemini giderirken, güzel kızın babası aniden coşkuyla “Hazırlayın haneyi, 

düğünümüz var!” diye haykırmış. Genç kız ve delikanlı sonsuza dek mutlu, güzel kızın 

babası ve ihtiyar ise bir daha ayrılmamaya yeminli iki dost olmuşlar. Onlar ermiş muradına, 

biz çıkalım keravetine. 



İremnur İşler / 10. sınıf 

59

MİNİK TAVŞAN 

VE 

ÇİFTÇİ KÖSTEBEK 

EMİNE BİNNUR KARACA 

9. sınıf 

Herkes çalışmalı elinden geldiği kadar. 

Başkasının eline bakmaktan hayır gelmez kimseye. 

Ama bir hata yapmıştı minik tavşancık. 

Bağlanmıştı çiftçi köstebeğe. 

Bahçesinde çalışır dururdu çiftçi köstebek. 

Onun eline bakardı minik tavşancık. 

En sonunda bitap düştü çalışkan köstebek. 

Minik tavşancık ise aç 

"Ne yapacağım?" diye düşündü. 

"Ben çalışmalıyım! "dedi birden. 

Gururla yürüdü komşusu köstebeğin yanına, 

Kararından bahsetti. 

Köstebek ise ona "geç bile kaldın" dedi. 

Minik tavşancık öğrenmiş oldu ki 

Ekmek elden, su gölden 

Bu değirmen dönmez böyle. 

Ayakları üstünde durmalı, 

Muhtaç olunmamalı. 


ÇORLU MİMAR SİNAN ANADOLU 

Asude Kurbetoğlu LİSESİ / 

/ 12. HAZİRAN 

sınıf 

2022 

61



63

Birleşmiş Milletlere bağlı Gıda ve Tarım Örgütü (FAO) tarafından düzenlenen 

“Dünya Gıda Günü Poster Yarışması“ DÜNYA İKİNCİLİĞİ

Guzel_Yazi_Defteri_Sayi_4_

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?