TÜRK AT IRKLARI - Anadolu Atçılığını Geliştirme Komitesi

terbiye etmeyi pek seviyorlar. Atlar öyle terbiye görüyorlar ki, bir
bastonu, yahut kilimi yerden başlarının üstüne alarak
üzerlerindeki süvariye veriyorlar. Böyle marifetleri öğrenmiş
atların burun deliklerine bir temayüz nişanesi olarak gümüş
halkalar takılıyor, gayet iyi terbiye gördüklerine bu bir şahadet
teşkil ediyor. Sahipleri yere düştükleri zaman hiç kımıldamadan
rahatça duran atlar gördüm. Bazı beygirler seyisin etrafında
biraz uzaktan dolaşıyorlardı. Bazı beygirler vardıki sahipleri
yukarı katta benimle beraber yemek yerken kulaklarını dikip
intizar vaziyetinde kalıyor. Onun sesini işitince kişniyorlardı.
Türk beygirlerinin mümeyyiz vasıflarından biri de şudur; daima
boyunlarını gererek alabildiğine koşarlar. Bu yüzden onları az
bir mesafede durdurmak kabil olmaz. Fikrimce bu onlara
takılan gemin kabahatidir. Türkiye'nin her tarafında aynı cins
gem kullanılıyor. Bizde olduğu gibi hayvanın ağzına uyacak
şekilde değiştirilmiyor.
Türk atlarına vurulan nalın ortası bizimkiler gibi delik
değildir. Sağlam ve deliksizdir. Bu nal, hayvanların ayaklarını
daha iyi muhafaza ediyor, burada beygirler daha çok muammer
oluyorlar. 20 yaşında Türk Atları gördüm ki bizim sekiz yaşındaki
hayvanlarımız kadar canlı ve kuvvetli idiler. ifa ettikleri
hizmetlere mükafatan bütün hayatlarınca sultan'ın ahırlarında
yaşamak hakkını kazanmış olan bazı atların 40 sene, hatta
daha ziyade muammer oldukları temin ediliyor.
Yaz gecesi sıcak pek şiddetli olduğu zaman, Türkler
beygirleri kapalı yerde tutmazlar; dediğim gibi, gecenin serin
havasına çıkarırlar. Üzerlerini kaba bir örtü ile örterler ve
altlarına biraz kuru gübre sererler. Bunun için beygirin gübresini
bütün sene toplarlar, güneşte kuruturlar, alt üst ederler ve toz
haline getirirler. Hayvana yatak olarak bu gübreyi
kullanıyorlar. Başka bir şey istimal etmedikleri muhakkaktır.
Saman kullanmıyorlar, hatta hayvanlara gıda diye bunu
vermiyorlar. Onlara yedirdikleri şey, biraz kuru otla mutedil
miktarda arpadan ibarettir. Bu onları semirmekten ziyade
beslemeye hizmet eden bir gıdadır. Türkler, atlarının daha
ziyade narin olmasını tercih ederler. Böyle hayvanların uzun
seyahatlere ve her türlü işlere mütehammil olacakları
kanaatindedirler. Üzerlerine konduğundan bahsettiğim örtüyü
yaz, kış kullanırlar. Fakat mevsime göre değiştirirler. Onları
15