Po Dibrës! Jo Skavicës! - Lexo librin (pdf) - Gazeta Kritika

230 Abdurahim Ashiku
Më tej do të ngjiteshin malit, do të pinin ujë në burimet e
Sopanikës që i varen shkëmbit për të shkumëzuar në ujërat e
Setës, do të ngjiteshim në Çidhën e do të kërkonim qytetin e
qëndresës së madhe të shqiptarëve kundër turqve dhe masakrën
e njohur passkënderbejane që e shoi fare qytetin, do të ngjiteshim
në Sinë e do të trokisnim në derën e mbyllur të muzeut të ngritur
në rrënjë të Kastriotëve, do të pushonim paksa në Sukë të Arrasit
në kërkim jo vetëm të gjurmëve të betejës së parë dhe fi tores së
madhe të Skënderbeut në atë që në histori ka hyrë me emrin
“Beteja e Torviollit” por edhe të plantacioneve të mëdha frutore
të Kastriotit, Ostushit, Zdojanit, Sinës etj. ku trungjet e prerë të
ndjellin ndjenjën e kunjave të drunjtë varrezash otomane. Kaluam
edhe Gjalicat e Lurës, anës kanalit të Setës e në atë tërkuzë që
hedh rruga kur uji futet tuneleve, në ato tunele ku është shkruar
një ndër faqet historike të punës heroike të ndërtuesit të talentuar
dibran, inxhinierit pa diplomë universitare Gani Tuçepi dhe
Laureatit të Çmimit të Republikës Beqir Kalia.
Malli për vendlindjen, kur je larg saj (dhe i ikën asaj), është
si një limë hekuri që të gërryen shpirtin. Kujtimet për të kaluarën
janë pronë shpirtërore e njeriut.
Unë do të thosha se sido që të jetë e kaluara është e jotja, nuk
mund ta ndërrosh, nuk mund ta ndryshosh dhe nuk mund të ta
marrë askush . Një njeri, një komb pa të kaluar nuk mund të ketë
as të tashme e as të ardhme. Ai që fshinë (i duket se e fshinë!)
me fshesë të hekurt të kaluarën është steril, impotent, nuk lind
qenie njerëzore por bastardë…
NJERËZ QË I DUA - 4
Tiranë-Athinë, 29 qershor 2006