Analiza tendencji rozwoju technik RFID oraz ... - Instytut Łączności

2.3.2 Wymagania dotyczące czytników
– str. 46 z 187 –
Czytnik zgodny z normą ISO 11785 powinien uaktywniać transpondery wytwarzając pole
o częstotliwości (134,2 ±13,42 × 10 -3 ) kHz. System RFID powinien być skonfigurowany
w ten sposób, aby ten sam czytnik obsługiwał transpondery FDX i HDX.
Wymagania dotyczące czytników stacjonarnych (stationary) i ruchomych (mobile, portable)
różnią się. Czytnik stacjonarny powinien być połączony z innymi znajdującymi się w pobliżu
czytnikami stacjonarnymi w celu synchronizacji okresów aktywacji i przerw między nimi.
Czytnik ruchomy nie jest połączony z innymi czytnikami znajdującymi się w pobliżu.
W przypadku czytników stacjonarnych okres aktywacji (wytwarzania pola przez czytnik)
powinien wynosić 50 ms. Jeżeli w okresie aktywacji zostanie wykryty sygnał transpondera
FDX, lecz telegram nie zostanie pomyślnie odebrany, to okres aktywacji powinien być
wydłużony do czasu pomyślnej identyfikacji telegramu transpondera, ale nie dłużej niż do
100 ms. Następnie sygnał aktywacji powinien być przerwany. Jeżeli po przerwaniu sygnału
aktywacji zostanie wykryty sygnał transpondera HDX, to przerwa powinna trwać 20 ms.
Jeżeli sygnał transpondera HDX nie zostanie wykryty w czasie 3 ms od momentu obniżenia
natężenia pola o 3 dB, to wytwarzanie pola aktywującego powinno być wznowione. Dla
potrzeb synchronizacji czytników każdy co dziesiąty cykl powinien składać się ze stałej
sekwencji 50 ms okresu aktywacji i 20 ms przerwy.
Czytnik ruchomy powinien najpierw odbierać sygnał aktywacji w celu wykrywania innych
aktywnych czytników, które znajdują się w pobliżu. Jeżeli w przedziale 30 ms czytnik nie
wykrywa sygnału aktywacji, czyli jest poza zasięgiem innych aktywnych czytników, to może
stosować protokół aktywacji transponderów opisany wyżej dla czytników stacjonarnych.
Natomiast jeżeli czytnik ruchomy wykryje sygnał aktywacji nadawany przez inny czytnik, to
powinien odczekać do następnego narastającego zbocza tego sygnału aktywacji i w tym
momencie uaktywnić się przez okres 50 ms.
2.3.3 Wymagania dotyczące transpondera FDX
Transponder FDX, który znajduje się w polu aktywującym, powinien wysyłać swój kod
podczas okresu aktywacji. Do komunikacji transponder wykorzystuje podnośną
z różnicowym dwuwartościowym kodowaniem fazy (differential bi-phase encoding, DBP),
która moduluje amplitudowo natężenie pola o częstotliwości radiowej. Długość jednego bitu
jest równa 32 okresom częstotliwości pola aktywującego (134,2 kHz), tzn. szybkość
transmisji wynosi 4 193,75 bit/s. Aby poprawić właściwości systemu, każde przejście ze
stanu niskiego do wysokiego następuje z wyprzedzeniem maksimum 8 okresów fali nośnej.
Energia sygnału modulowanego przez transponder FDX koncentruje się w zakresie
częstotliwości od 129,0 kHz do 133,2 kHz poniżej częstotliwości pola aktywującego oraz od
135,2 kHz do 139,4 kHz powyżej tej częstotliwości.
Strukturę telegramu identyfikacyjnego transpondera FDX przedstawiono na rys. 2-16:
− nagłówek składa się z 11 bitów: 0000 0000 001, przeznaczonych do wskazania początku
telegramu;
− 64 bity kodu identyfikacji są nadawane w ośmiu blokach po 8 bitów;
− 2 bloki każdy po 8 bitów zawierają bity detekcji błędu (CRC) w bloku kodu identyfikacji;
Bity detekcji błędu są obliczane wyłącznie na podstawie bitów kodu identyfikacji.
− 3 bloki każdy po 8 bitów zawierają etykietę końca telegramu.