Akademicki Kodeks Honorowy
Akademicki Kodeks Honorowy
Akademicki Kodeks Honorowy
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Akademicki</strong> <strong>Kodeks</strong> <strong>Honorowy</strong><br />
ROZDZIAŁ I<br />
Postanowienia ogólne.<br />
Art. l.§ 1. Cześć każdej osoby, jak również cześć każdego zrzeszenia jest wyrazem jej wartości<br />
duchowej a tym samem wyrazem pełni indywidualnych obowiązków i praw honorowych<br />
danej osoby względnie zrzeszenia, a zarazem stanowi cząstkę wartości duchowej<br />
społeczeństwa, w skład którego dana osoba lub zrzeszenie wchodzi.<br />
§ 2. Cześć tak pojęta znajduje się pod szczególną opieką społeczeństwa oraz pod<br />
gwarancją przepisów niniejszego kodeksu.<br />
Uwaga 1. Sformułowanie powyższe wzoruje się na uchwale IX Zjazdu Polskich Korporacyj <strong>Akademicki</strong>ch<br />
powziętej w listopadzie 1931 r. w Krakowie, na wniosek Korporacji PALESTRA. Sformułowanie to uwzględnia<br />
zarówno pierwiastek indywidualny jak i pierwiastek społeczny pojęcia czci i uzasadnia udział społeczeństwa w<br />
obronie czci jednostki. Udział ten wyraża się w roli osób trzecich (zastępców, arbitrów) w postępowaniu<br />
honorowem oraz w uznawaniu przez opinię publiczną orzeczeń Sądów <strong>Honorowy</strong>ch, a nawet tzw. protokołów<br />
jednostronnych.<br />
Art. 2. <strong>Kodeks</strong> niniejszy jest zbiorem zasad dotyczących zdolności honorowej i zdolności do<br />
działań honorowych, obrazy czci, postępowania honorowego oraz zadośćuczynienia<br />
honorowego uznawanych:<br />
a) przez polską młodzież akademicką,<br />
b) przez osoby z akademickiem wykształceniem, oraz<br />
c) przez wszystkie inne osoby, które powyższe zasady za wiążące i słuszne uznają,<br />
Uwaga 2. Ze sformułowania powyższego wynika, że kodeks niniejszy zawiera przepisy dwojakiego rodzaju:<br />
materialne i formalne. Przepisy te nie zostały wyodrębnione w dwie odrębne części, jak nakazywałaby teoria<br />
kodyfikacyjna, lecz zostały one wspólnie porozmieszczane w poszczególnych rozdziałach kodeksu.<br />
Podobnie czynią wszystkie inne kodeksy honorowe. Wymagały tego zresztą względy natury praktycznej. W<br />
rezultacie przepisy materialne znajdują się przede wszystkim w trzech pierwszych rozdziałach: o czci, o<br />
osobach honorowych i o obrazie czci, oraz w rozdziale ostatnim, podczas gdy przepisy formalne znajdują<br />
się głównie w rozdziałach IV. i V. o postępowaniu honorowem: polubownem i rozjemczem. Rozdziały VI. A. i<br />
VI. B. posiadają charakter mieszany bez przewagi którychkolwiek przepisów.<br />
Uwaga 3. Sformułowanie art.2-go ustala również zakres podmiotowej właściwości kodeksu. Właściwość ta została<br />
pojęta bardzo szeroko, zgodnie z charakterem kodeksu jako wyrazu światopoglądu nacjonalistycznego, nie<br />
uznającego tych różnych tzw. cenzusów, którym hołdowały niektóre dawniejsze kodeksy honorowe.<br />
ROZDZIAŁ II.<br />
Osoby honorowe<br />
Ustęp 1. Zdolność honorowa.<br />
Art. 3. Wszystkie osoby i zrzeszenia dzielą się w rozumieniu niniejszego kodeksu na:<br />
a) osoby honorowe, czyli posiadające zdolność honorową i<br />
b) osoby niehonorowe, czyli nie posiadające zdolności honorowej.<br />
Art. 4. Zdolność honorowa jest to zdolność wyrządzenia i doznania obrazy.<br />
Uwaga 4. W toku prac przygotowawczych nad niniejszym kodeksem spotkaliśmy się ze zdaniem, że zdolność<br />
honorową należy pojmować jedynie jako zdolność doznania obrazy, że natomiast osoba honorowa z reguły<br />
nie zachowuje się wobec drugich osób obraźliwie Pojmujemy jednak zdolność honorową również jako<br />
zdolność wyrządzenia obrazy. Osoba honorowa nie poczuje się bowiem obrażona usłyszawszy godzące w jej<br />
miłość własną słowa ze strony drugiej osoby, której nie uważa za honorową i co do której jest oczywistem, że<br />
nie uznaje ona sposobu załatwiania zatargów o obrazę czci w drodze postępowania honorowego: np. pijany<br />
robotnik portowy. A zatem wyrządzić obrazę nadającą się do wdrożenia z jej powodu postępowania<br />
honorowego, może tylko osoba honorowa.<br />
Uwaga 5. Proponowano, ażeby wyrażenie „wyrządzić obrazę" zastąpić innym np. „popełnić obrazę". Wyrządza się<br />
krzywdę, popełnia zaś przestępstwo. Obraza jest raczej krzywdą moralną niż przestępstwem, a zatem<br />
poprawniejszym jest naszem zdaniem wyrażenie: wyrządzić obrazę.
Art. 5. Osobą honorową w rozumieniu niniejszego kodeksu jest każda osoba fizyczna, bez<br />
różnicy płci, wieku, narodowości, wyznania, przynależności klasowej, wykształcenia i<br />
zawodu, która:<br />
a) uznaje sposób załatwiania zatargów o obrazę czci w drodze postępowania<br />
honorowego, i<br />
b) nie została wyraźnie pozbawiona zdolności honorowej na podstawie przepisów<br />
niniejszego kodeksu.<br />
Art. 6. Nie posiadają zdolności honorowej w rozumieniu niniejszego kodeksu:<br />
a) osoby karane przez sądy państwowe lub napiętnowane przez opinię publiczną,<br />
za zdradę Narodu Polskiego,<br />
za dezercję z armii polskiej,<br />
za przestępstwa popełnione z chęci zysku,<br />
za uprawianie nierządu,<br />
za skrytobójstwo,<br />
za krzywoprzysięstwo lub fałszywe zeznania,<br />
za złamanie słowa honoru,<br />
za oszczerstwo,<br />
za popełnienie lub usiłowanie popełnienia szantażu,<br />
za fałszywą grę,<br />
za denuncjowanie,<br />
za notorycznie niemoralne prowadzenie się i<br />
za obcowanie z osobami niehonorowymi, nieuzasadnione koniecznością lub<br />
obowiązkiem, wynikającym z pracy zawodowej lub zarobkowej.<br />
b) osoby wykluczone z jakiegokolwiek stowarzyszenia cum infamia,<br />
c) osoby pozbawione czci przez Sąd <strong>Honorowy</strong>.<br />
Uwaga 9. Zamiast dotychczasowego nie polskiego określenia: „dyskwalifikacja honorowa", używamy<br />
omówienia: „pozbawienie czci", gdyż nie znajdujemy żadnego lepszego czasownika na określenie tego<br />
rodzaju czynności.<br />
Art. 7. Przedawnienie ścigania, wyrokowania lub ukarania danej osoby przez sądy państwowe<br />
za przestępstwo hańbiące nie pociąga za sobą przedawnienia zarzutu niesławy w<br />
postępowaniu honorowem.<br />
Art. 8. Zatarcie skazania przez sąd państwowy zamyka drogę dla zarzutu niesławy w<br />
postępowaniu honorowem.<br />
Art. 9. § l. Osobą honorową w rozumieniu niniejszego kodeksu jest również każde zrzeszenie<br />
skupiające osoby honorowe w rozumieniu art. 5 niniejszego kodeksu.<br />
§ 2. Przez zrzeszenie należy rozumieć nie tylko osoby prawne prawa publicznego i<br />
prywatnego, lecz również wszelkie stowarzyszenia i związki stowarzyszeń, choćby nie<br />
posiadające statutów zalegalizowanych przez władze akademickie lub administracyjne,<br />
wzgl. sądowe oraz wszelkie inne zbiorowości osób określane wspólnym mianem ze<br />
względu na wspólność:<br />
a) narodowości lub języka (zbiorowości narodowe wzgl. etniczne),<br />
b) pochodzenia (zbiorowości regionalne),<br />
c) przynależności stanowej wzgl. klasowej lub zawodowej,<br />
d) interesów (spółki cywilne i handlowe oraz spółdzielnie),<br />
e) przekonań (ugrupowania polityczne),<br />
f) wyznania wzgl. obrządku,<br />
g) pokrewieństwa, powinowactwa, nazwiska lub herbu,<br />
h) wykształcenia lub studiów.<br />
Uwaga 13. A zatem korporacja lub konfederacja akademicka nie zalegalizowana przy żadnej wyższej uczelni posiada<br />
zdolność honorową w rozumieniu niniejszego kodeksu.
Ustęp 2. Zdolność do działań honorowych.<br />
Art. 10. Zdolność do działań honorowych jest to zdolność żądania i udzielania zadośćuczynienia<br />
honorowego we własnem lub cudzem imieniu.<br />
Uwaga 15. Wzorując się na cywilistycznem rozróżnieniu zdolności prawnej i zdolności do działań prawnych,<br />
wprowadziliśmy rozróżnienie zdolności honorowej i zdolności do działań honorowych, które pozwoli nam w<br />
sposób zadawalający załatwić szereg spornych dotąd zagadnień, jak kwestia zdolności honorowej kobiet,<br />
duchownych, ułomnych, małoletnich i t. p.<br />
Art. 11. Wszystkie osoby honorowe fizyczne w rozumieniu niniejszego kodeksu dzielą się na:<br />
a) osoby posiadające nieograniczoną zdolność do działań honorowych,<br />
b) osoby posiadające fakultatywną zdolność do działań honorowych,<br />
c) osoby nie posiadające zdolności do działań honorowych.<br />
Uwaga 16. Skoro kodeks niniejszy nie wprowadza żadnego innego zróżniczkowania osób honorowych, poza<br />
ustalonym powyżej, zatem wszystkie osoby honorowe są bezwzględnie równe. Niedopuszczalna jest więc<br />
odmowa wdania się w postępowanie honorowe z powodu różnicy przynależności klasowej, wykształcenia,<br />
urodzenia, stanowiska, majątku itp. Odmowa tego rodzaju uzasadnia pozbawienie czci odmawiającego przez<br />
Sąd <strong>Honorowy</strong>.<br />
Art. 12. Nieograniczoną zdolność do działań honorowych posiada:<br />
a) każda osoba honorowa fizyczna, która jest osobą dojrzałą w rozumieniu niniejszego<br />
kodeksu, oraz<br />
b) każde zrzeszenie, odpowiadające wymogom art. 9. niniejszego kodeksu, chyba, że<br />
przepisy niniejszego kodeksu wyraźnie postanawiają inaczej.<br />
Uwaga 17. Jak wynika z następnych postanowień niniejszego kodeksu, nieograniczoną zdolność do działań<br />
honorowych posiadają z pośród osób fizycznych wyłącznie osoby świeckie. <strong>Kodeks</strong> niniejszy posiada zatem<br />
zasadniczo charakter męski i świecki. Charakter powyższy kodeksu jest następstwem faktu, że<br />
postępowanie honorowe dzisiejsze wywodzi się ud instytucji pojedynku,<br />
Art. 13. Nieograniczona zdolność do działań honorowych pociąga za sobą obowiązek i prawo<br />
żądania i udzielania zadośćuczynienia honorowego we własnem lub cudzem imieniu,<br />
oraz zdolność do uczestniczenia w pojedynku.<br />
Art. 14. Osobą dojrzałą w rozumieniu niniejszego kodeksu jest:<br />
a) każda osoba pełnoletnia, oraz<br />
b) każda osoba, także małoletnia, posiadająca świadectwo dojrzałości jakiejkolwiek<br />
szkoły średniej uprawniającej do studiów wyższych<br />
Art. 15. Fakultatywną zdolność do działań honorowych posiadają:<br />
a) duchowni i<br />
b) ułomni<br />
Art. 16. § l. Fakultatywna zdolność do działań honorowych nie pociąga za sobą obowiązku, lecz<br />
tylko prawo żądania i udzielania zadośćuczynienia honorowego z bronią w ręku.<br />
§ 2. Fakultatywna zdolność do działań honorowych nie wyklucza możności uczestniczenia<br />
duchownych wzgl. ułomnych w postępowaniu honorowem w charakterze zastępców<br />
honorowych wzgl. członków Sądu Honorowego, nie nakłada jednak na nich obowiązku<br />
podejmowania się funkcyj zastępców honorowych, ani honorowych funkcyj sędziowskich.<br />
Art. 17. Duchownym w rozumieniu niniejszego kodeksu jest każda osoba posiadająca prawo<br />
noszenia szat duchownych, któregokolwiek obrządku katolickiego, jak również cerkwi<br />
prawosławnej, kościoła muzułmańskiego i któregokolwiek wyznania protestanckiego, z<br />
wyjątkiem Sekty Mariawitów i tzw. Kościoła Narodowego.<br />
Uwaga 18. A zatem duchowny nie naraża się pozbawienie czci, jeśli doznawszy obrazy nic wdroży postępowania<br />
honorowego. W razie zaś wdrożenia przeciwko niemu postępowania honorowego może zasłonić się zarzutem<br />
fakultatywnej zdolności do działań honorowych i uchylić się od powyższego postępowania.<br />
Art. 18. § l. Nie posiadają zdolności do działań honorowych:
a) kobiety<br />
b) małoletni z zastrzeżeniem postanowień art. 14-go niniejszego kodeksu,<br />
c) osoby częściowo pozbawione czci, zgodnie z art. 149 niniejszego kodeksu.<br />
Art. 19. Brak zdolności do działań honorowych pociąga za sobą niemożność żądania i<br />
udzielania zadośćuczynienia honorowego.<br />
Uwaga 19. Postępowanie honorowe nie uzyskało dotychczas prawa obywatelstwa wśród polskiej inteligencji<br />
kobiecej, jakkolwiek już dwa kodeksy honorowe: Harcerski i Gumińskiego, przyznały kobietom zdolność<br />
honorową, gdyż kobieta posiada faktycznie zdolność wyrządzenia i doznania obrazy. Mimo to jednak kodeks<br />
niniejszy nie przyznaje kobietom zdolności do działań honorowych, a to z wielu powodów, którymi są między<br />
innymi:<br />
a) zasadniczo męski charakter niniejszego kodeksu,<br />
b) wywodzenie się postępowania honorowego ze średniowiecznych zwyczajów rycerskich, a mianowicie z<br />
instytucji Sądów Bożych (pojedynku),<br />
c) bezwzględnie negatywne stanowisko akademickiego prawa zwyczajowego wobec zdolności do działań<br />
honorowych kobiet,<br />
d) negatywne stanowisko akademickiego środowiska kobiecego do postępowania honorowego.<br />
A zatem kobieta obrażona przez mężczyznę lub przez kobietę nie naraża się na pozbawienie jej czci, jeśli nie wdroży<br />
postępowania honorowego. Może jednak wdrożyć postępowanie honorowe w obronie czci kobiety każdy<br />
mężczyzna stosownie do przepisów o interwencji (patrz art. 50 niniejszego kodeksu). Mężczyzna obrażony<br />
przez kobietę nie naraża się również na pozbawienie go czci jeśli nie wdroży przeciwko niej postępowania<br />
honorowego. W wyjątkowych może wypadkach obrazy pomiędzy kobietami lub pomiędzy kobietą a<br />
mężczyzna, dyspozytywny charakter niniejszego kodeksu pozwoli w praktyce i kobietom skorzystać z<br />
postępowania honorowego, nie wierzymy jednak, aby w zbyt bliskiej przyszłości fakty tego rodzaju miały się<br />
zdarzać dość często.<br />
Ustęp 3. Przepisy uzupełniające.<br />
Art. 20. Każda wątpliwość dotycząca zdolności honorowej wzgl. zdolności do działań<br />
honorowych, podniesiona w formie zarzutu formalnego w postępowaniu pojednawczem<br />
lub rozjemczem winna być poddana niezwłocznie pod rozstrzygnięcie Sądu Honorowego.<br />
Art. 21. Dopóki niezdolność honorowa wzgl. niezdolność do działań honorowych nie zostanie<br />
stwierdzona orzeczeniem Sądu Honorowego, domniemanie przemawia za honorowością<br />
osoby zainteresowanej.<br />
Uwaga 20. W społeczeństwie honorowem domniemanie musi przemawiać za honorowością.<br />
Art. 22. § l. Ciężar dowodu spoczywa w postępowaniu honorowem zawsze na osobie<br />
zaprzeczającej zdolności honorowej względnie do działań honorowych strony przeciwnej.<br />
§ 2. W postępowaniu oczyszczającem ciężar dowodu spoczywa na wnioskodawcy.<br />
ROZDZIAŁ III.<br />
Obraza czci.<br />
Ustęp 1. Pojęcie obrazy.<br />
Art. 23. § l. Obrazę stanowi zasadniczo każde zachowanie się osoby honorowej, które druga<br />
osoba honorowa potraktowała względnie winna była w danych warunkach potraktować<br />
jako naruszenie swej czci, chyba że przepisy niniejszego kodeksu wyraźnie stanowią<br />
inaczej.<br />
§ 2. Fakt zaistnienia obrazy w przekonaniu obrażonego uzasadnia wdrożenie przez niego<br />
postępowania honorowego.<br />
Uwaga 21. Pojęcie obrazy składa się z trzech różnych pierwiastków. Pierwiastek subiektywny stanowi indywidualna<br />
wrażliwość danej osoby. Ktoś może poczuć się obrażony takiem zachowaniem drugiej osoby, którego by<br />
trzecia osoba na jego miejscu za obrazę nie potraktowała. Przykład: Aroganckie zachowanie się jakiegoś<br />
pana Nowobogackiego w stosunku do ubogiego znajomego czy nieznajomego. Osoba bardziej wrażliwa<br />
wdroży postępowanie honorowe. Osoba mniej wrażliwa ograniczy się do filozoficznego stwierdzenia, że pan<br />
Nowobogacki sam sobie ubliżył.
Nie można jednak traktować obrazy jako pojęcia ściśle subiektywnego, jak to czynią na ogół poprzednie<br />
polskie kodeksy honorowe. Dlatego też uważaliśmy za pożyteczne wprowadzić do pojęcia obrazy również<br />
pierwiastek obiektywny. Osoba honorowa nie może w pewnych wypadkach nie potraktować jako obrazy<br />
takiego zachowania się drugiej osoby honorowej, które na jej miejscu każda inna osoba potraktowałaby jako<br />
obrazę, względnie które kodeks niniejszy wyraźnie jako obrazę wymienia. Przykład: Ktoś wyraził się publicznie<br />
o panu Nowobogackim, że doszedł do majątku w sposób niekoniecznie poprawny. Pan Nowobogacki nie<br />
może nie wdrożyć postępowania honorowego, o ile chce nadal uchodzić za osobę honorową. Równie często<br />
jednak jak z brakiem poczucia godności osobistej, spotykamy się w życiu codziennem z nadmierną<br />
wrażliwością. Aby i temu zapobiec, należało wprowadzić do pojęcia obrazy jeszcze trzeci pierwiastek:<br />
normatywny, chyba, że przepisy niniejszego kodeksu wyraźnie stanowią inaczej". A zatem osoba honorowa<br />
nie może potraktować jako obrazy takiego zachowania się drugiej osoby hnorowej, któremu kodeks niniejszy<br />
cech obrazy odmawia. Przykład: Pan Pieniacki nie może wdrożyć postępowania przeciw komuś, kto choćby<br />
publicznie lub drukiem nazwał go słabym prawnikiem.<br />
Art. 24. Obraźliwem zachowaniem się w rozumieniu poprzedniego artykułu jest również<br />
obraźliwe odezwanie się, działanie lub zaniechanie.<br />
Art. 25. Obraza może nastąpić również pisemnie wzgl. drukiem w formie listu, ulotki, artykułu,<br />
książki, rysunku, karykatury, piosenki, itp.<br />
Art. 26. Obrazą jest zarówno puszczanie w obieg, jak również rozszerzanie i powtarzanie<br />
obraźliwej wiadomości, pogłoski lub opinii.<br />
Uwaga; Zgodnie z art. 16, starego Boziewicza, § 13 Zamoyskiego, § 10 Malatyńskiego, art. 14 Harcerskiego,<br />
§ 4 nowego Boziewicza.<br />
Art. 27. Doniosłość obrazy.<br />
§ l. Obraza może być poważną lub błahą.<br />
§ 2. W razie doznania obrazy poważnej winna osoba honorowa niezwłocznie wdrożyć<br />
postępowanie honorowe, w przeciwnym razie naraża się na zarzut niehonorowości.<br />
§ 3. W razie doznania obrazy błahej może osoba honorowa wdrożyć postępowanie<br />
honorowe, lecz jeśli tego nie uczyni, nie może ją spotkać z tego powodu zarzut niesławy.<br />
Ustęp 2. Rodzaje obrazy.<br />
Art. 28. Obraza dzieli się na następujące rodzaje:<br />
a) uchybienie,<br />
b) obelga,<br />
c) zniewaga.<br />
Uwaga 22. W opracowaniu niniejszem zarzuciliśmy przestarzały system stopniowania obrazy. System ten bowiem<br />
formalizuje niepotrzebnie postępowanie honorowe a kodeks honorowy czyni albo nadmiernie kazuistycznym<br />
albo niedostatecznie jasnym. Mimo to nie można uniknąć pewnej kazuistyki ze względu na różne stopnie<br />
nasilenia obrazy zarówno z powodu jej treści, jak i zamiaru obrażającego, wrażliwości obrażonego, oraz<br />
sytuacji, na tle której wynikła, warunków, w których miała miejsce oraz skutków, jakie dana obraza wywołała<br />
lub mogła wywołać. Zastosowaliśmy zatem system nasilenia obrazy.<br />
Uwaga 23. Art. 38 do 43 starego Boziewicza: cztery stopnie §§ 7 i nast. Zamoyskiego: trzy stopnic obrazy, §§ 7 do 9<br />
Malatyńskiego: trzy stopnie obrazy, §§ 9 do 16 nowego Boziewicza: cztery stopnie obrazy. Natomiast kodeksy<br />
Harcerski i Gumińskiego nie różniczkują obrazy. Gelli rozróżnia 4 stopnie obrazy (art. 12).<br />
Art. 29. § l. Zniewagę i obelgę można wyrządzić tylko umyślnie.<br />
§ 2. Do zaistnienia zniewagi wzgl. obelgi nie potrzeba zamiaru obrazy, lecz wystarczą<br />
zamiar pewnego określonego zachowania się.<br />
§ 3. Uchybienie można popełnić także nieumyślnie.<br />
Uwaga 24. Podobnie art. 15. starego Boziewicza, art. 10. Harcerskiego i § 5. nowego Boziewicza.<br />
Art. 30. Uchybieniem jest każda obraza nie będąca obelgą ani zniewagą.<br />
Art. 31. Uchybienie zasadniczo jest obrazą błahą. W pewnych jednak wypadkach (uchybienie<br />
rażące, uchybienie dotkliwe, uchybienie umyślne nabiera cech obrazy poważnej.<br />
Art. 32. Obelgę popełnia, kto przypisuje osobie honorowej postępowanie lub właściwości,<br />
wprawdzie nie hańbiące, mogące jednak poniżyć daną osobę w opinii otoczenia.<br />
Art. 33. Zniewaga dzieli się na trzy rodzaje:<br />
a) zniewaga osobista,
) zniewaga rodzinna,<br />
c) zniewaga czynna.<br />
Art. 34. Zniewagę osobistą wyrządza, kto przypisuje osobie honorowej postępowanie lub<br />
właściwości hańbiące.<br />
Art. 35. Przez postępowanie lub właściwości hańbiące rozumieć należy postępowanie lub<br />
właściwości niezgodne z etyką katolicką, wzgl. z zasadami etycznemi danego<br />
środowiska lub zawodu.<br />
Art. 36. Zniewagę rodzinną wyrządza, kto czyni zarzuty hańbiące członkom rodziny lub rodzinie<br />
osoby honorowej.<br />
Art. 37. Przez rodzinę należy rozumieć żonę (względnie narzeczoną), oraz wszystkich<br />
krewnych: wstępnych, zstępnych i bocznych, jak również wszystkich powinowatych bez<br />
względu na stopień pokrewieństwa lub powinowactwa, jeśli dana osoba honorowa<br />
poczuwa się do pokrewieństwa lub powinowactwa z osobą, której poczyniono zarzuty<br />
hańbiące.<br />
Art. 38. Zniewagą rodzinną jest między innemi zarzut nieślubnego urodzenia. Nie jest on jednak<br />
zarzutem niehonorowości i nie uzasadnia odmowy wdania się w postępowanie<br />
honorowe.<br />
Art. 39. § l. Zniewagę czynną wyrządza, kto reagując bezpośrednio na doznaną obelgę lub<br />
zniewagę,<br />
a) narusza,<br />
b) usiłuje naruszyć lub<br />
c) grozi osobie honorowej naruszeniem jej nietykalności cielesnej przez uderzenie,<br />
zranienie itp.<br />
§ 2. Naruszenie, usiłowanie naruszenia lub grożenie naruszeniem nietykalności cielesnej osoby<br />
honorowej, nie będące bezpośrednią reakcją na doznaną obelgę lub zniewagę nie jest<br />
zniewagą czynną lecz napaścią, usiłowaniem napaści względnie pogróżką napaści i<br />
uzasadnia pozbawienie czci napastnika.<br />
§ 3. Napaść może być jedynie przedmiotem skargi do sądu państwowego, wzgl. przedmiotem<br />
jednostronnego postępowania honorowego.<br />
Uwaga 25. Do § 1. Wszystkie kodeksy stoją zgodnie na stanowisku, że do zaistnienia zniewagi czynnej wystarcza<br />
zamiar. Art. 23. starego Boziewicza, § 14 Za-moyskiego, § 9 Malatyńskiego, § 14 nowego Boziewicza.<br />
Również wyrażenie: „Niech się Pan uważa za spoliczkowanego" należy traktować jako zniewagę<br />
czynną.<br />
Uwaga 26. Do §§ 2 i 3. zgodnie z art. 19. starego Boziewicza, art. 13. Harcerskiego, § 8 Gumińskiego i § 7 nowego<br />
Boziewicza, które również odsyłają w wypadku napaści do sadu państwowego.<br />
Uwaga 27. Do §§ 1—3. Sita uderzenia jest oczywiście okolicznością bez znaczenia. Zgodnie z art. 22. starego<br />
Boziewicza, § 15 Zamoyskiego i § 13 nowego Boziewicza.<br />
Ustęp 3. Pojęcia pokrewne.<br />
Art. 40. Nie jest obrazą ujemna ocena względnie krytyka, choćby niesłuszna i dotkliwie raniąca<br />
miłość własną zainteresowanego, a odnosząca się do jego zdolności, umiejętności lub<br />
działalności naukowej, literackiej, artystycznej, zawodowej, politycznej itp., o ile dana<br />
ocena względnie krytyka została sformułowana rzeczowo, nie zawiera obelg, ani<br />
zniewag i nie dotyczy szczegółów z życia prywatnego.<br />
Uwaga 28. Zgodnie z §§ 43. i 44. nowego Boziewicza, § 11. Mniatyńskicgo, art. 18. Harcerskiego, § 21.<br />
Zamoyskiego, art. 36. i 37. starego Boziewicza, art. 15. włoskiego (Gelli).<br />
Art. 41. Nie wyrządza obrazy:<br />
a) kto przedstawia się sam osobie nieznajomej, jeśli ta znajduje się w towarzystwie<br />
wspólnych znajomych;<br />
b) kto z jakichkolwiek powodów wstrzymuje się od stosunków towarzyskich z drugą<br />
osobą honorową, nie kłaniając się jej przy spotkaniu, lub nie podając ręki na powitanie,<br />
chyba, że zamiar obrazy jest oczywisty.
Uwaga 29. A zatem będzie obrazą narzucanie osobie nieznajomej zawarcia znajomości, jeśli osoba ta nie znajduje<br />
się w towarzystwie wspólnych znajomych. (Podobnie Gelli, art. 11.) Będzie również obrazą nie oddanie<br />
ukłonu (uchybienie) lub odmowa podania ręki (obelga).<br />
Art. 42. Napaść telefoniczna nie jest obrazą w rozumieniu kodeksu honorowego.<br />
ROZDZIAŁ IV.<br />
Postępowanie pojednawcze.<br />
Ustęp 1. Zatarg.<br />
Art. 43. § 1. Osoba honorowa nigdy na obrazę nie odpowiada obrazą.<br />
§ 2. W razie obrazy wzajemnej postępowanie honorowe wdrożone przez wpierw—<br />
obrażonego staje się z samego prawa postępowaniem wzajemnem, w którem wpierw—<br />
obrażony nie ma prawa podniesienia zarzutu niehonorowości w stosunku do przeciwnika<br />
lub jego zastępców honorowych.<br />
§ 3. Jeśli wpierw—obrażony odpowiedział obrazą poważniejszą traci nadto prawa strony<br />
obrażonej.<br />
Uwaga 33. Zasada niereagowania na obrazę obrazą przyjętą na ogół przez wszystkie kodeksy honorowe przedstawia<br />
się dotychczas jako lex imperfecta. Uważaliśmy za konieczne wyposażenie jej w pewne sankcje.<br />
Zgodnie z art. 52, niezgodnie z art. 20. starego Boziewicza, zgodnie z art. 34 Harcerskiego, prawie zgodnie z §<br />
§ 25. i 70. nowego Boziewicza.<br />
Art. 44. W razie doznania obrazy, winna osoba honorowa bezwzględnie wstrzymać się od<br />
stosunków towarzyskich z obrażającym.<br />
Art. 45. Jeśli obrażający i obrażony nie znają się wzajemnie albo nie znają swych adresów,<br />
winien każdy z nich na żądanie drugiego podać swe nazwisko, imię i dokładny adres,<br />
Art. 46. Obrażający winien w ciągu najbliższych 24 godzin od chwili zajścia oczekiwać<br />
zastępców obrażonego u siebie w mieszkaniu, chyba, że jego zajęcia naukowe,<br />
zawodowe, zarobkowe czy inne, zmuszają go do opuszczenia mieszkania, a w każdym<br />
razie prowadzić w ciągu powyższych 24 godzin swój normalny tryb życia tak, aby zastępcy<br />
obrażonego mogli do niego z łatwością dotrzeć.<br />
Ustęp. 2. Legitymacja czynna i bierna.<br />
Art. 47. Wdrożyć postępowanie honorowe może wyłącznie osoba honorowa, której obraza<br />
bezpośrednio lub pośrednio dotyczy, chyba że przepisy niniejszego kodeksu wyraźnie<br />
uzasadniają jej interwencję.<br />
Art. 48. Każda osoba posiadająca nieograniczoną zdolność do działań honorowych może<br />
wdrożyć postępowanie honorowe w obronie czci każdej kobiety, posiadającej zdolność<br />
honorową.<br />
Art. 49. Każda osoba posiadająca nieograniczoną zdolność do działań honorowych może<br />
wdrożyć postępowanie w obronie czci krewnego lub powinowatego posiadającego<br />
zdolność honorową, o ile obrażony jest chory, nieobecny, ułomny, małoletni lub jeśli jest<br />
osobą duchowną.<br />
Art. 50. Każda osoba posiadająca nieograniczoną zdolność do działań honorowych może<br />
wdrożyć postępowanie honorowe w obronie zrzeszenia w skład którego wchodzi, chyba,<br />
że statut lub regulaminy obrażonego zrzeszenia wyraźnie stanowią inaczej.<br />
Art. 51. Każda osoba posiadająca nieograniczoną zdolność do działań honorowych może<br />
wdrożyć postępowanie honorowe w obronie czci każdej innej osoby posiadającej zdolność<br />
honorową, o ile między interwenjentem a obrażonym zachodzi stosunek przyjaźni albo<br />
inny stosunek osobisty tego rodzaju, że uzasadniałby wyłączenie interwenjenta od funkcyj<br />
sędziowskich w sprawach honorowych obrażonego oraz o ile okoliczności sprawy<br />
uzasadniają potrzebę interwencji, względnie jeśli chodzi o cześć osoby zmarłej.<br />
Uwaga 34. W praktyce bodzie to głównie interwencja z powodu nieobecności obrażonego.
Art. 52. Wdrożyć postępowanie honorowe można przeciwko każdej osobie honorowej od której<br />
obraza bezpośrednio lub pośrednio pochodzi, chyba, że przepisy niniejszego kodeksu<br />
wyraźnie przyznają jej immunitet<br />
Art. 53. Z powodu obrazy popełnionej drukiem, można wdrożyć postępowanie honorowe<br />
przeciwko każdej osobie moralnie za ukazanie się takiego druku odpowiedzialnej, a więc<br />
przeciwko autorowi, redaktorowi naczelnemu, redaktorowi odpowiedzialnemu, ewent.<br />
redaktorowi odnośnego działu, wydawcy i kolportującemu, chyba, że jest zawodowym<br />
kolporterem, przyczem przez druk rozumieć należy każde pismo wykonane mechanicznie.<br />
Obraza popełniona drukiem nie stanowi odrębnego rodzaju obrazy<br />
Art. 54. Z powodu obrazy wyrządzonej przez władze zrzeszenia można wdrożyć postępowanie<br />
honorowe albo przeciwko zrzeszeniu, albo przeciwko członkom jego władz moralnie za<br />
obrazę odpowiedzialnym.<br />
Art. 55. Immunitet.<br />
§ l. Mogą odmówić zadośćuczynienia honorowego:<br />
osoby, które wyrządziły obrazę wykonując swój zawód albo urząd albo obowiązek,<br />
względnie spełniając polecenie władzy przełożone], chyba że oczywiście mogły uniknąć<br />
wyrządzenia obrazy.<br />
§ 2. W żadnym wypadku nie można żądać zadośćuczynienia honorowego od osób, które<br />
pełniąc honorowo funkcje sędziowskie, wydały orzeczenie ujemnie oceniające<br />
postępowanie wzgl. charakter zainteresowanego.<br />
§ 3. Osoby wymienione powyżej mogą się zasłonić zarzutem braku legitymacji biernej z<br />
wnioskiem o umorzenie postępowania.<br />
Ustęp 3. Wdrożenie postępowania honorowego.<br />
Art. 56. Wdrożenia postępowania honorowego dokonywuje obrażony wysyłając do obrażonego<br />
swych zastępców honorowych z żądaniem zadośćuczynienia honorowego.<br />
Art. 57. Termin wyzwania. Obrażony winien wdrożyć postępowanie honorowe w przeciągu 24<br />
godzin od chwili zatargu względnie od chwili otrzymania wiadomości o obrazie popełnionej<br />
zaocznie lub drukiem.<br />
Art. 58. O ile obrażony jest obcym w miejscu zatargu, względnie, jeśli znajduje się w miejscu<br />
zatargu jedynie w przejeździe, czasokres wdrożenia postępowania honorowego przedłuża<br />
się do tygodnia.<br />
Art. 59. Na żądanie obrażonego, winien obrażający wskazać mu w powyższym wypadku dwie<br />
osoby honorowe, które by mogły podjąć się zastępstwa obrażonego.<br />
Art. 60. W razie gdyby zastępcy obrażonego nie zastali obrażającego, winni pozostawić swe<br />
bilety wizytowe z wyszczególnieniem nazwiska swego mocodawcy oraz oznaczeniem<br />
godziny w której ponownie przybędą.<br />
Art. 61. Termin ponownego wyzwania. Zastępcy obrażonego winni tak oznaczyć godzinę<br />
powtórnego przybycia, aby pomiędzy ich pierwszą a drugą bytnością upłynęło najmniej<br />
sześć, najwyżej zaś 24 godzin.<br />
Art. 62. Wyzwanie pisemne. W razie gdyby zastępcy obrażonego ponownie nie zastali<br />
obrażającego winni pozostawić mu list zamknięty, z góry przygotowany, zawiadamiając<br />
obrażającego w czyjej sprawie, oraz gdzie i kiedy będą oczekiwać jego zastępców.<br />
Art. 63. Wyzwanie ustne. Jeśli zastępcy obrażonego zastaną obrażającego, winni go jedynie<br />
ustnie zawiadomić w czyjem imieniu i w jakiej sprawie przychodzą, wezwać go do<br />
wyznaczenia zastępców i pozostawić swe adresy.<br />
Art. 64. Obrażającemu i zastępcom obrażonego nie wolno wdawać się w żadne dysputy<br />
dotyczące samego zatargu, ani sposobu jego załatwiania.<br />
Uwaga 35. Pomijamy wszelkie przepisy dotyczące odpowiedniego ubrania i zachowania się zastępców honorowych,<br />
jako same przez się zrozumiałe.<br />
Art. 65. Obrażający winien wysłać swych zastępców obrażonemu przed upływem 24 godzin od<br />
chwili zgłoszenia się u niego zastępców obrażonego.<br />
Art. 66. Postępowanie honorowe toczy się w miejscu zamieszkania obrażonego, chyba że<br />
zastępcy postanowią inaczej.<br />
Uwaga 36. Zgodnie z art. 70 starego Boziewicza, § 31 Zamoyskiego, art. 45 Harcerskiego, § 24 Gumińskicgo, § 62<br />
Malatyńskiego, oraz § 104 nowego Boziewicza.
Ustęp 4. Zastępcy honorowi.<br />
Art. 67. Każda strona wyznacza po dwu zastępców honorowych.<br />
Art. 68. Zastępcą honorowym może być każda osoba posiadająca nieograniczoną zdolność do<br />
działań honorowych.<br />
Art. 69. Zastępcą honorowym nie może być osoba posiadająca własną sprawę honorową nie<br />
załatwioną.<br />
Art. 70. Zadaniem zastępców honorowych jest doprowadzenie do zupełnego i ostatecznego<br />
załatwienia powierzonej im sprawy honorowej przez sporządzenie protokołu końcowego.<br />
Art. 71. Obowiązkiem zastępców honorowych jest:<br />
a) obrona czci ich mocodawcy,<br />
b) dążenie do rychłego załatwienia zatargu i to już w postępowaniu pojednawczem wzgl.<br />
rozjemczem,<br />
c) dokładne zaznajomienie się z przepisami kodeksu honorowego i ścisłe ich<br />
przestrzeganie,<br />
d) zachowanie w tajemnicy szczegółów prowadzonej sprawy, chyba, że decyzja Sądu<br />
Honorowego lub protokół końcowy zwalnia ich od tego.<br />
Art. 72. Osoba honorowa nie odmawia objęcia zastępstwa honorowego, chyba, że jej zajęcia<br />
naukowe, zawodowe wzgl. zarobkowe czy inne nie pozwalają jej podjąć się zastępstwa z<br />
tem przeświadczeniem, że będzie je mogła należycie sprawować.<br />
Art. 73. Osoba honorowa nie przyjmuje zastępstwa honorowego, o ile dana sprawa jej<br />
bezpośrednio lub pośrednio dotyczy oraz o ile pozostaje z drugą ze stron w stosunku<br />
osobistym tego rodzaju, który jej zdaniem nie pozwala jej na objęcie zastępstwa w danej<br />
sprawie.<br />
Art. 74. Osoba honorowa może odmówić przyjęcia wzgl. zrzec się zastępstwa honorowego o ile<br />
instrukcje mocodawcy są sprzeczne z jej poglądami na postępowanie honorowe, w<br />
szczególności zaś gdy mocodawca domaga się wbrew jej poglądom załatwienia zatargu w<br />
drodze pojedynku.<br />
Art. 75. Osoba honorowa może odmówić przyjęcia wzgl. zrzec się zastępstwa honorowego, o ile<br />
mocodawca odmawia potrzebnych zdaniem zastępcy wyjaśnień wygi. o ile odmawia<br />
zgody na proponowane przez zastępcę załatwienie zatargu.<br />
Art. 76. Zastępca honorowy winien strzec się zastępstwa:<br />
a) o ile w czasie postępowania pojednawczego popadł w ostry konflikt z zastępcami strony<br />
przeciwnej,<br />
b) o ile pomiędzy nim a którymkolwiek z zastępców strony przeciwnej lub ich mocodawcą<br />
wywiązał się zatarg honorowy,<br />
c) o ile w toku postępowania pojednawczego zarzucono mu brak zdolności honorowej,<br />
wzgl. brak zdolności do działań honorowych.<br />
Art. 77. Poza powyższymi wypadkami zastępca honorowy zrzeka się zastępstwa jedynie z<br />
bardzo ważnych, jego zdaniem, powodów, bez obowiązku bliższego ich precyzowania.<br />
Art. 78. Mocodawca może w każdej chwili cofnąć mandat swemu zastępcy z ważnych jego<br />
zdaniem powodów, bez obowiązku bliższego ich precyzowania.<br />
Art. 79. W razie zmiany na stanowisku zastępcy z jakiegokolwiek powodu, nowy zastępca ma<br />
prawo oświadczyć, że nie autoryzuje dotychczasowego sposobu załatwienia sprawy i<br />
prowadzić jn będzie na nowo od samego początku lub od pewnego momentu.<br />
Art. 80. Jeśli nowy zastępca przystąpi do merytorycznego załatwiania sprawy bez powyższej<br />
deklaracji wolnej ręki, wówczas jest związany wszystkimi postanowieniami, na które<br />
poprzednia para zastępców jego mocodawcy wyraziła swą zgodę.<br />
Art. 81. Pełnomocnictwo, którego mocodawca udziela swym zastępcom jest zasadniczo ustne i<br />
wobec zastępców strony przeciwnej formalnie nieograniczone.<br />
Art. 82. Wobec swego mocodawcy są zastępcy ściśle związani jego ewent. instrukcjami.<br />
Art. 83. § l. Zastępca honorowy, który z własnej winy naraził cześć swego mocodawcy może<br />
być na<br />
wniosek tegoż, pozbawiony czci przez Sąd <strong>Honorowy</strong>.
§ 2. Jeśli mocodawca i zastępca są duellantami, mogę oni zatarg wynikły na tle<br />
opisanym w § 1.<br />
niniejszego artykułu zlikwidować w trybie art 167. B. § 2. niniejszego kodeksu.<br />
Ustęp 5. Rokowania zastępców honorowych.<br />
Art. 84. Klauzula dopuszczalności względnie niedopuszczalności pojedynku.<br />
Pierwszą czynnością zastępców honorowych każdej ze stron na pierwszem wspólnem<br />
posiedzeniu winno być złożenie jednostronnych oświadczeń natury zasadniczej, że ich<br />
mocodawcy uznają względnie nie uznają pojedynku jako sposobu załatwiania zatargów<br />
honorowych.<br />
Art. 85. Jako pierwsi, winni złożyć powyższe oświadczenie zastępcy obrażonego.<br />
Art. 86. Zastępcy mogą podać pobudki ideowe, dla których ich mocodawca uznaje lub nie<br />
uznaje pojedynku i mogą zażądać zaznaczenia tego w protokóle, nie są jednak do tego<br />
obowiązani.<br />
Art. 87. Zastępcy honorowi nie mogą nie przyjąć do wiadomości oświadczenia zastępców strony<br />
przeciwnej.<br />
Art. 88. Domniemanie niedopuszczalności pojedynku. Przeoczenie względnie świadome<br />
zaniechanie złożenia powyższego oświadczenia przez zastępców którejkolwiek ze stron,<br />
uważa się za milczące stwierdzenie, że ich mocodawca, jako katolik, nie uznaje pojedynku<br />
za godziwy sposób załatwiania zatargów honorowych.<br />
Uwaga 37. W społeczeństwie katolickim domniemanie musi przemawiać przeciw dopuszczalności pojedynku.<br />
Art. 89. Wybór kodeksu. Bezpośrednio następną czynnością zastępców honorowych winno być<br />
ustalenie kodeksu honorowego, według przepisów którego będzie się toczyć<br />
postępowanie honorowe.<br />
Art. 90. Zasada starszeństwa kodeksów. W razie braku zgody co do wyboru kodeksu,<br />
obowiązuje kodeks najstarszej daty z pośród kodeksów polskich, jakimi zastępcy honorowi<br />
chociażby w jednym egzemplarzu rozporządzają.<br />
Art. 91. Jeśli zastępcy którejkolwiek ze stron złożyli oświadczenie uchylające pojedynek lub<br />
milcząco stwierdzili antyduellanckie stanowisko swego mocodawcy, wybór kodeksu należy<br />
rozumieć z wyłączeniem przepisów o pojedynku.<br />
Art. 92. Bezpośrednio po dokonaniu wyboru kodeksu honorowego winni zastępcy honorowi<br />
każdej ze stron złożyć oświadczenie, że nie czynią żadnych zarzutów formalnych<br />
względnie dokładnie sprecyzować tego rodzaju zarzuty.<br />
Art. 93. W postępowaniu honorowym dopuszczalne są następujące zarzuty formalne:<br />
1) zarzut niesławy, albo niehonorowości czyli braku zdolności honorowej,<br />
2) zarzut braku zdolności do działań honorowych,<br />
3) zarzut fakultatywnej zdolności do działań honorowych,<br />
4) zarzut braku legitymacji czynnej,<br />
5) zarzut braku legitymacji biernej.<br />
6) zarzut spóźnionego wzgl. nieprawidłowego wdrożenia postępowania honorowego,<br />
7) zarzut sprawy osądzonej (w drodze postępowania honorowego, wzgl. przed sądem<br />
koleżeńskim albo państwowym),<br />
8) zarzut sprawy w toku (w drodze postępowania honorowego, wzgl. przed sądem<br />
koleżeńskim albo państwowym),<br />
9) zarzut wzajemnej obrazy,<br />
10) zarzut poważniejszej obrazy.<br />
Zarzut formalny braku zdolności honorowej wzgl. zdolności do działań honorowych<br />
podniesiony w toku postępowania honorowego nie jest obrazą, choćby Sąd <strong>Honorowy</strong><br />
uznał następnie zarzut ten za nieuzasadniony. Jeśli jednak Sąd <strong>Honorowy</strong> uzna, że zarzut<br />
ten był postawiony lekkomyślnie, może orzec częściowe pozbawienie czci winnego na<br />
wniosek strony zainteresowanej.<br />
Zarzut sprawy osądzonej wzgl. sprawy w toku uzasadnia umorzenie postępowania.
Art. 94. W postępowaniu honorowym dopuszczlne są również jako konsekwencja zarzutów<br />
formalnych następujące wnioski formalne:<br />
1) Wniosek o przekazanie sprawy Sądowi Honorowemu,<br />
2) wniosek o uzupełnienie wzgl. o zmianę zapisu na Sąd <strong>Honorowy</strong>,<br />
3) wniosek o załatwienie sprawy w drodze pojedynku,<br />
4) wniosek o uznanie wdrożenia postępowania honorowego za bezskuteczne,<br />
5) wniosek o odroczenie postępowania,<br />
6) wniosek o uznanie sprawy za sprawę wzajemną,<br />
7) wniosek o przyznanie wyzwanemu praw obrażonego,<br />
8) wniosek o kontynuowanie postępowania pojednawczego niezależnie od zgłoszonych<br />
zarzutów formalnych i towarzyszących im wniosków,<br />
9) wniosek o zmianę kwalifikacji obrazy,<br />
10) wniosek o umorzenie postępowania honorowego.<br />
Art. 95. Zgłoszenie zarzutu formalnego względnie wniosku formalnego nie upoważnia<br />
zastępców żadnej ze stron do zerwania postępowania pojednawczego, dopóki nie ustalą<br />
stanu faktycznego i nie sporządzą protokołu z pierwszego wspólnego posiedzenia.<br />
Uwaga 38. Nawet zgłoszenie zarzutu niesławy (niehonorowości) przeciwko przeciwnikowi swego mocodawcy lub<br />
przeciwko zastępcom strony przeciwnej, nie upoważnia do zerwania postępowania pojednawczego, gdyż<br />
zarzutowi niehonorowości musi towarzyszyć wniosek o przekazanie sprawy Sądowi Honorowemu. Dopóki zaś<br />
Sąd <strong>Honorowy</strong> nie wyda swego orzeczenia, domniemanie przemawia za honorowością danej osoby. Ustalenie<br />
zaś stanu faktycznego winno nastąpić możliwie szybko po fakcie obrazy, póki przebieg zajścia i okoliczności<br />
obrazy, zainteresowani i osoby postronne zachowują dokładnie w pamięci.<br />
Art. 96. § l. Zarzuty i wnioski formalne są dopuszczalne w każdem stadium postępowania<br />
honorowego oraz zależnie od swej natury i treści mogą być podniesione zarówno w<br />
stosunku do przeciwnika jak i do jego zastępców.<br />
§ 2. Jednak zarzut fakultatywnej zdolności do działań honorowych osoby wyzwanej z wnioskiem<br />
o umorzenie postępowania może być zgłoszony wyłącznie przez jej zastępców<br />
bezpośrednio po wyborze kodeksu honorowego.<br />
Art. 97. Bezpośrednio po wyczerpaniu ewent, zarzutów i wniosków formalnych winni zastępcy<br />
honorowi ustalić stan faktyczny zatargu w formie obustronnego ustalenia lub<br />
jednostronnych oświadczeń zgłoszonych do protokołu.<br />
Art. 98. Sporne fragmenty stanu faktycznego winni zastępcy przekazać do rozstrzygnięcia<br />
Sądowi Honorowemu. W żadnym wypadku nie są zastępcy uprawnieni do<br />
przesłuchiwania świadków.<br />
Art. 99. Bezpośrednio po ustaleniu stanu faktycznego winni zastępcy honorowi ustalić rodzaj<br />
obrazy, wzgl. przekazać sprawę ustalenia rodzaju obrazy Sądowi Honorowemu.<br />
Art. 100. Bezpośrednio po ustaleniu rodzaju obrazy winni zastępcy honorowi ustalić rodzaj, tekst<br />
i formę oświadczenia honorowego względnie przekazać sprawę do rozstrzygnięci Sądowi<br />
Honorowemu, chyba że postępowanie honorowe toczy się z klauzulą dopuszczalności<br />
pojedynku a jedna ze stron zażąda orężnego zadośćuczynienia honorowego.<br />
Ustęp 6. Obustronny protokół honorowy.<br />
Art. 101. Z każdego posiedzenia winni zastępcy sporządzić protokół zwany: obustronnym<br />
protokołem honorowym.<br />
Art. 102. Obustronny protokół honorowy winien być sporządzony ręcznie, atramentem, i wzorem<br />
odpisu wierzytelnego.<br />
Art. 103. Obustronny protokół honorowy winien zawierać:<br />
a) zwrot: ,,obustronny protokół honorowy",<br />
b) numer kolejny posiedzenia zastępców honorowych w danej sprawie,<br />
c) dokładne oznaczenie daty posiedzenia oraz momentu jego rozpoczęcia,<br />
d) dokładne oznaczenie miejscowości, oraz adresu lokalu, w którym posiedzenie się<br />
odbywa,<br />
e) zwrot: „w sprawie honorowej pana A. A. przeciwko panu B. B.<br />
f) zwrot: „obecni zastępcy honorowi" (wymienić),<br />
g) treść protokołu, składającego się z obustronnych ustaleń i z jednostronnych<br />
oświadczeń,
h) zakończenie protokołu zawierające omówienia ewentualnych przekreśleń lub dopisków,<br />
dokładne oznaczenie momentu ukończenia posiedzenia oraz podpisy wszystkich<br />
zastępców honorowych.<br />
Art. 104. Ilekroć w danej sprawie honorowej w protokołach, w zapisie na Sąd <strong>Honorowy</strong> czy w<br />
decyzji końcowej, jakaś osoba występuje po raz pierwszy, należy wymienić jej nazwisko,<br />
imię, ewent. tytuł naukowy lub zawodowy, zawód lub zatrudnienie, i adres, oraz charakter,<br />
w jakim ona w danej sprawie występuje.<br />
Art. 105. W razie konieczności wymienienia równocześnie kilku osób, należy zawsze na<br />
pierwszym miejscu wymienić osobę, wzgl. osoby ze strony obrażonego.<br />
Art. 106. Każdy protokół sporządza się zawsze w dwu jednobrzmiących egzemplarzach, po<br />
jednym dla każdej ze stron.<br />
ROZDZIAŁ V.<br />
Postępowanie rozjemcze.<br />
Ustęp 1. Zapis na Sad <strong>Honorowy</strong>.<br />
Art. 107. Zapis na Sąd <strong>Honorowy</strong> jest to umowa, mocą, której zastępcy honorowi działając w<br />
imieniu swoich mocodawców oddają pod rozstrzygnięcie Sądu Honorowego sporne<br />
między nimi zagadnienie.<br />
Art. 108. Zapis na Sąd <strong>Honorowy</strong> dzieli się na:<br />
a) zapis prejudycjalny,<br />
b) zapis incydentalny,<br />
c) zapis merytoryczny.<br />
Art. 109. Jeśli w toku postępowania honorowego podniesiono w formie zarzutu formalnego<br />
wątpliwość co do zdolności honorowej wzgl. co do zdolności do działań honorowych jednej<br />
ze stron lub ich zastępców, winni zastępcy niezwłocznie sporządzić zapis na sąd<br />
honorowy. Jest to zapis prejudycjalny.<br />
Art. l 10. Zastępcy mogą sporządzić zapis na sąd honorowy w razie braku zgody:<br />
a) co do ustalenia kodeksu honorowego,<br />
b) co do ustalenia stanu faktycznego,<br />
c) co do ustalenia rodzaju obrazy,<br />
d) co do ustalenia wykładni wątpliwego lub spornego dla zastępców przepisu kodeksu<br />
honorowego.<br />
Jest to zapis incydentalny.<br />
Art. l11. Jeśli w toku postępowania pojednawczego okaże się po ustaleniu stanu faktycznego i<br />
rodzaju obrazy, że postępowanie pojednawcze nie doprowadzi do pozytywnego<br />
załatwienia zatargu, winni zastępcy na wniosek jednostronny sporządzić niezwłocznie<br />
zapis na sąd honorowy, chyba że postępowanie honorowe toczy się z klauzulą<br />
dopuszczalności pojedynku, lecz i w tym wypadku zastępcy mogą za obustronną zgodą<br />
sporządzić zapis na sąd honorowy.<br />
Jest to zapis merytoryczny.<br />
Art. 112. Dopóki sporne zagadnienie nie zostanie rozstrzygnięte przez Sąd <strong>Honorowy</strong>,<br />
postępowanie pojednawcze ulega przerwie.<br />
Art. 113. Zapis na Sąd <strong>Honorowy</strong> musi być sporządzony na piśmie i podpisany przez<br />
wszystkich zastępców honorowych.<br />
Art. l 14. Wszelkie zmiany i uzupełnienia w zapisie wymagają tej samej formy.<br />
Art. 115. Każdy zapis na Sąd <strong>Honorowy</strong> winien zawierać:<br />
a) zwrot „Zapis prejudycjalny (wzgl. incydentalny lub merytoryczny) na Sąd<br />
<strong>Honorowy</strong>",<br />
b) zwrot: ,,w sprawie pana A. A. przeciwko panu B. B.",<br />
c) nazwiska, imiona i t. d. zastępców honorowych obu stron, przyczem należy<br />
wyraźnie zaznaczyć, że wymienieni działają jako zastępcy honorowi swoich mocodawców,<br />
oraz czyim zastępcą jest każdy z wymienionych,
d) zwrot: ,,powołują niniejszem pana N. N. na Sędziego Honorowego" albo zwrot:<br />
,,powołują niniejszem Sąd <strong>Honorowy</strong> w składzie: pan L. L. jako arbiter ze strony pana A.<br />
A. (obrażonego), pan S. S. jako arbiter ze strony pana B.B. (obrażającego) oraz pan N. N.<br />
jako superarbiter względnie superarbiter, którego wybór pozostawia się swobodnemu<br />
uznaniu arbitrów,<br />
e) zwrot: ..oraz oddają zgodnie i dobrowolnie pod jego rozstrzygnięcie następujące<br />
sporne pomiędzy nimi zagadnienie, prosząc o podjęcie się załatwienia niniejszego sporu<br />
na podstawie przepisów <strong>Akademicki</strong>ego <strong>Kodeks</strong>u Honorowego",<br />
f) ewent. omówienie spornego zagadnienia w formie jednolitej obustronnie ustalonej<br />
albo w formie dwu jednostronnych oświadczeń,<br />
g) sformułowanie pytań, na które Sąd <strong>Honorowy</strong> winien odpowiedzieć orzeczeniem<br />
wzgl. wyrokiem,<br />
h) omówienia ewent. przekreśleń i dopisków, miejsce sporządzenia zapisu, datę i<br />
podpisy wszystkich czterech zastępców.<br />
Art, 116. Ubezskutecznienie zapisu. Zapis na Sąd <strong>Honorowy</strong> traci moc w razie zawarcia przez<br />
zastępców honorowych pisemnej umowy rozwiązującej.<br />
Uwaga 39. Chodzi fu głównie o wypadki, gdy Sąd <strong>Honorowy</strong>, ku niezadowoleniu obu stron, nadmiernie zwleka z wydaniem decyzji.<br />
Ustęp 2. Honorowe funkcje sędziowskie.<br />
Art: 117. Honorowe funkcje sędziowskie pełni Sędzia <strong>Honorowy</strong> jednostkowy albo trój osobowy<br />
Sąd <strong>Honorowy</strong> złożony z dwu arbitrów i jednego Superarbitra, zależnie od brzmienia<br />
zapisu.<br />
Art. 118. Honorowe funkcje sędziowskie może pełnić każda osoba, posiadająca nieograniczoną<br />
zdolność do działań honorowych.<br />
Art. 119. Funkcje sędziowskie pełni się bez wynagrodzenia.<br />
Art. 120. Osoba honorowa nie odmawia objęcia funkcji sędziowskich, chyba, że jej zajęcia<br />
naukowe, zawodowe wzgl. zarobkowe lub inne nie pozwalają jej podjąć się powyższych<br />
funkcji z tym przeświadczeniem, że będzie je mogła należycie wypełniać.<br />
Art. 121. Osoba honorowa nie przyjmuje funkcji sędziowskich, o ile dana sprawa bezpośrednio<br />
lub pośrednio jej dotyczy, lub o ile pozostaje ona z jedną ze stron w stosunku osobistym<br />
tego rodzaju, który mógłby wywołać choćby nieuzasadnioną wątpliwość co do jej<br />
bezstronności.<br />
Art. 122. Osoba honorowa, która podjęła się funkcji sędziowskich zrzeka się ich jedynie z<br />
bardzo ważnych jej zdaniem powodów.<br />
Art. 123. Mandaty pełnienia funkcji sędziowskich mogą strony cofnąć jedynie w drodze zmiany<br />
zapisu na Sąd <strong>Honorowy</strong>.<br />
Art. 124. Uzupełnienie Sądu Honorowego. Jeśli jeden z członków Sądu Honorowego odmówił<br />
przyjęcia funkcyj sędziowskich, albo zrzekł się ich następnie, albo też nie może ich nadal<br />
pełnić, lub utracił zdolność do działań honorowych, albo umarł — w miejsce jego winien<br />
zostać niezwłocznie wyznaczony nowy sędzia w sposób, w jaki wyznaczono jego<br />
poprzednika.<br />
Art. 125. W razie braku zgody między Arbitrami, co do wyboru Superarbitra, rozstrzyga<br />
losowanie pomiędzy dwu kandydatami przedstawionymi przez każdego z arbitrów.<br />
Uwaga 40. Zasada losowania została przyjęła przez większość kodeksów honorowych. Patrz: art. 148 i 177 starego<br />
Boziewicza, art. 90 Harcerskiego, § 27 Guminskiego, § 148 nowego Boziewicza. Inaczej; § 99 Zamoyskiego,<br />
art. 485 kodeksu postępowania cywilnego.<br />
Ustęp 3. Rozprawy i posiedzenia.<br />
Art. 126. Postępowanie przed Sądem <strong>Honorowy</strong>m dzieli się na rozprawy poufne i posiedzenia<br />
niejawne.<br />
Art. 127. § l. W rozprawach poufnych mogą brać udział zastępcy honorowi w charakterze<br />
rzeczników stron oraz osoby wezwane przed Sąd <strong>Honorowy</strong> w charakterze stron,<br />
świadków lub biegłych.<br />
§ 2. W posiedzeniach niejawnych mogą brać udział wyłącznie członkowie Sądu<br />
Honorowego.
Art. 128. Zeznania przed Sądem <strong>Honorowy</strong>m są ściśle poufne oraz składane pod słowem<br />
honoru.<br />
Ustęp 4. Decyzje Sądu Honorowego.<br />
Art. 129. Decyzje Sądu Honorowego zapadają większością głosów na rozprawie lub na<br />
posiedzeniu niejawnem.<br />
Art. l 30. Decyzje Sądu Honorowego dzielą się na<br />
a) postanowienia,<br />
b) orzeczenia,<br />
c) wyroki.<br />
Art. 131. Postanowieniem jest każda decyzja Sądu Honorowego, która nie jest orzeczeniem, ani<br />
wyrokiem.<br />
Art. 132. Orzeczeniem jest końcowa decyzja w sporze prejudycjalnym lub incydentalnym.<br />
Art. 133. Wyrokiem jest końcowa decyzja w sporze merytorycznym.<br />
Art. 134. Postanowienie ogłasza Sąd ustnie, w razie potrzeby jednak doręcza Sąd również jego<br />
wypis. Orzeczenie i wyrok musi być również doręczone każdej ze stron do rąk jednego z<br />
zastępców w wypisie.<br />
Art. 135. Oryginał decyzji wraz z zapisem, protokołami, dowodami doręczenia i innymi<br />
dokumentami zachowuje Superarbiter wzgl. Sędzia <strong>Honorowy</strong> jednostkowy.<br />
Art. 136. Orzeczenie wzgl. wyrok Sądu Honorowego winny zawierać:<br />
a) zwrot: ,,w imieniu Honoru obywatela (wzgl. Akademika) Polaka",<br />
b) oznaczenie rodzaju decyzji:<br />
,,Orzeczenie" lub „Wyrok"<br />
c) zwrot: ,,Sąd <strong>Honorowy</strong> w składzie:<br />
d) wymienienie prób pełniących funkcje sędziowskie z oznaczeniem tych funkcyj,<br />
e) zwrot: ,,w sprawie honorowej pana A. A. (obrażonego) przeciwko panu B. B.<br />
(obrażającemu)",<br />
f) zwrot: ,,na podstawie zapisu na Sąd <strong>Honorowy</strong> sporządzonego (w miejscowości) dnia<br />
(data), przez panów (wymienić zastępców honorowych)",<br />
g) zwrot: ,,orzeka" lub ,,wyrokuje",<br />
h) treść decyzji i uzasadnienie,<br />
i) miejscowość i data powzięcia decyzji przez Sąd <strong>Honorowy</strong>,<br />
j) podpisy wszystkich osób pełniących funkcje sędziowskie w danej sprawie honorowej w<br />
chwili powzięcia decyzji.<br />
Art. 137. Członek Sądu Honorowego nie odmawia podpisania decyzji choćby został<br />
przegłosowany. Może jednak przy swoim podpisie zaznaczyć:<br />
„zgłosiłem zdanie odrębne”<br />
Art. 138. Sformułowanie zdania odrębnego wraz z uzasadnieniem winien sędzia przegłosowany<br />
dołączyć do oryginału i obu wypisów decyzji.<br />
Art. 139. Decyzje końcowe Sądu Honorowego są nieodwołalne.<br />
Uwaga 41. Zgodnie z innemi kodeksami: art. 179. starego Boziewicza, § 111 Zamoyskiego, art. 125 Harcerskiego. §<br />
36 Gumińskiego, § 190 Malatyńskiego i § 75 nowego P3oziewicza.<br />
Ustęp 5. Jednostronne postępowanie honorowe.<br />
Art. 140. Jednostronne postępowanie honorowe czyli postępowanie przed jednostronnym<br />
sądem honorowym jest formą postępowania zastępczą i wyjątkową, którą wolno<br />
zastosować w miejsce normalnego (dwustronnego) postępowania honorowego, wyłącznie<br />
w następujących wypadkach:<br />
a) w wypadku posądzenia o właściwości lub postępowanie poniżające w opinii otoczenia<br />
wzgl. hańbiące, jeśli posądzającym jest osoba pozbawiona zdolności honorowej lub<br />
zdolności do działań honorowych,
) w wypadku doznania napaści czynnej lub telefonicznej,<br />
c) jeśli obrażony doznawszy poważnej obrazy nie wdrożył postępowania honorowego,<br />
d) jeśli obrażający prawidłowo wyzwany nie zamianował zastępców honorowych,<br />
e) jeśli jedna ze stron odmawia sporządzenia zapisu na obustronny Sąd <strong>Honorowy</strong>, chyba<br />
że jest wyraźnie uprawniona do żądania pojedynku,<br />
f) jeśli jedna ze stron odmawia złożenia oświadczenia honorowego, którego rodzaj treść i<br />
forma zostały ustalone w postępowaniu pojednawczem lub rozjemczem,<br />
g) jeśli podczas czynności przygotowawczych do pojedynku lub podczas samego<br />
pojedynku uchybiono w czemkolwiek przepisom niniejszego kodeksu lub warunkom<br />
pojedynku jak również jeśli mimo wymagalności pojedynku jedna ze stron odmawia swej<br />
zgody na sporządzenie warunków pojedynku lub do pojedynku nie staje.<br />
Art. 141. Jednostronny Sąd <strong>Honorowy</strong> składa się zawsze z czterech Arbitrów powołanych po<br />
dwu przez każdego zastępców zainteresowanego, oraz z Superarbitra wybranego przez<br />
Arbitrów.<br />
Art. 142. Jednostronny Sąd <strong>Honorowy</strong> orzeka na podstawie jednostronnego zapisu na Sąd<br />
<strong>Honorowy</strong>.<br />
Art. 143. Postępowanie przed jednostronnym Sądem <strong>Honorowy</strong>m nazywa się postępowaniem<br />
zastępczym<br />
Art. 144. Wszystkie przepisy niniejszego kodeksu dotyczące Obustronnego Sądu Honorowego i<br />
postępowania rozjemczego obowiązują również w postępowaniu zastępczym, chyba, że<br />
przepisy niniejszego ustępu wyraźnie mówią inaczej.<br />
Art. 145. Decyzja końcowa Jednostronnego Sądu Honorowego nazywa się orzeczeniem<br />
zastępczym.<br />
Art. 146. Orzeczenie zastępcze winno odpowiadać wszelkim wymogom decyzji końcowej<br />
Obustronnego Sądu Honorowego, a nadto zawierać klauzulę pozbawienia czci strony<br />
przeciwnej lub jednego wzgl. obu jej zastępców honorowych.<br />
Art. 147. Pozbawienie czci może być zupełne, lub częściowe, oraz trwałe lub czasowe.<br />
Art. 148. Zupełne pozbawienie czci polega na pozbawieniu zdolności honorowej. Częściowe<br />
pozbawienie czci polega na pozbawieniu zdolności do działań honorowych.<br />
Art. 149. Trwałe pozbawienie czci nie wyklucza możności wdrożenia postępowania<br />
oczyszczającego. Czasowe pozbawienie czci może trwać najdłużej 3 lata.<br />
Art. 150. Orzeczenie zastępcze stanowi podstawę do sporządzenia jednostronnego protokołu<br />
końcowego.<br />
Ustęp 6. Postępowanie oczyszczające.<br />
Art. 151. Wznowienie postępowania honorowego. Każda ze stron, nawet pozbawiona zdolności<br />
honorowej decyzją Sądu Honorowego, może zażądać za pośrednictwem dawnych lub<br />
nowych zastępców honorowych, wznowienia postępowania przed Sądem <strong>Honorowy</strong>m, w<br />
składzie dawnym lub nowym, w razie późniejszego wykrycia takich nowych okoliczności<br />
faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik<br />
sprawy.<br />
Art. 152. W tym celu winna strona zainteresowana wdrożyć przeciwko swemu ówczesnemu<br />
przeciwnikowi normalne postępowanie pojednawcze, mające doprowadzić do<br />
sporządzenia zapisu na Sąd <strong>Honorowy</strong>, z wnioskiem o wznowienie postępowania.<br />
Art. 153. Strona przeciwna nie może się uchylić od wdania się w powyższe postępowanie.<br />
Art. 154. Przywrócenie do czci. Po upływie roku od częściowego wzgl. po upływie trzech lat od<br />
zupełnego pozbawienia czci w postępowaniu honorowem zakończonem obustronnym<br />
protokołem końcowym, może osoba pozbawiona czci wdrożyć przeciwko swemu<br />
ówczesnemu przeciwnikowi normalne postępowanie pojednawcze mające doprowadzić do<br />
sporządzenia zapisu na Sąd <strong>Honorowy</strong> z wnioskiem o przywrócenie do czci.<br />
Art. 155. Jeśli dana osoba została kilkakrotnie pozbawiona czci, względnie jeśli pozbawienie<br />
czci nastąpiło w postępowaniu zakończonem jednostronnym protokołem końcowym,<br />
wówczas postępowanie oczyszczające może być wdrożone dopiero po upływie 5 lat od
ostatniego pozbawienia czci, a to przeciwko ostatniemu przeciwnikowi osoby pozbawionej<br />
czci, z wnioskiem o przypozwanie przed Sąd <strong>Honorowy</strong> pozostałych przeciwników.<br />
Art. 156. Żaden z przeciwników nie może się uchylić od wdania się w powyższe postępowanie<br />
oczyszczające,<br />
Art. 157. Osoba pozbawiona czci winna dowieść przed Sądem <strong>Honorowy</strong>m, że w ciągu okresu<br />
pozbawienia czci prowadziła tryb życia tego rodzaju, że uzasadnia zaliczenie jej z<br />
powrotem do społeczności honorowej.<br />
Art. 158. W szczególności winna osoba pozbawiona czci przedłożyć Sądowi Honorowemu<br />
protokoły końcowe wszystkich spraw honorowych, w jakieby w ciągu okresu pozbawienia<br />
czci była zamieszana, stwierdzające, że każdorazowo zarzut braku zdolności honorowej<br />
wzgl. braku zdolności do działań honorowych przyznała i uzyskała oświadczenie<br />
wzajemne.<br />
Art. 159. W razie orzeczenia przez Sąd <strong>Honorowy</strong> przywrócenia do czci, pozbawienie czci<br />
uważa się za niebyłe.<br />
Art. 160. Przeciwnicy osoby przywróconej do czci winni wydać Sądowi wszelkie dokumenty<br />
dotyczące poprzednich spraw honorowych, poczym dokumenty te ulegną zniszczeniu.<br />
ROZDZIAŁ VI. A.<br />
Pokojowe zadośćuczynienie honorowe.<br />
Art. 161. A. Jedną z istotnych cech charakteru osoby honorowej jest poczucie<br />
odpowiedzialności za swe czyny i słowa.<br />
Art. 162. A. Odpowiedzialność powyższa streszcza się do obowiązku udzielenia<br />
zadośćuczynienia za wyrządzoną obrazę.<br />
Art. 163. A. Za jedną obrazę należy się tylko jednorazowe zadośćuczynienie.<br />
Art. 164. A. W postępowaniu honorowem toczącym się na podstawie przepisów niniejszego<br />
kodeksu są dopuszczalne wyłącznie następujące rodzaje pokojowego zakończenia<br />
sprawy honorowej:<br />
a) oświadczenie honorowe złożone na piśmie przez obrażonego,<br />
b) orzeczenie zastępcze wydane przez Jednostronny Sąd <strong>Honorowy</strong>.<br />
Art. 165. A. Oświadczenie honorowe stanowi podstawę do sporządzenia Obustronnego<br />
Protokołu Końcowego, orzeczenie zastępcze stanowi podstawę do sporządzenia<br />
Jednostronnego Protokołu Końcowego.<br />
Art. 166. A. W postępowaniu honorowem toczącem się na podstawie przepisów niniejszego<br />
kodeksu są dopuszczalne wyłącznie następujące rodzaje oświadczenia honorowe go:<br />
a) zaprzeczenie obrazy wzgl. wyjaśnienie wzgl. usprawiedliwienie,<br />
b) odwołanie obrazy wzgl. cofnięcie obrazy wzgl. przyznanie i oświadczenie wzajemne,<br />
c) przeproszenie.<br />
Art. 167. A. Oświadczenie honorowe może być oświadczeniem pojedyńczem lub łącznem.<br />
Oświadczenie pojedyncze zawiera tylko jeden rodzaj oświadczenia honorowego,<br />
oświadczenie łączne zawiera kilka rodzajów.<br />
Art. 168. A. Zaprzeczenie obrazy składa obrażający wówczas, gdy wogóle nie poczuwa się do<br />
popełnienia czynu lub złożenia oświadczenia, o które obrażonemu chodzi, gdy zatem po<br />
stronie obrażonego zachodzi błąd co do osoby obrażającego, lub co do zaistnienia faktu<br />
obrazy.<br />
Art. 169. A. Wyjaśnienie obrazy składa obrażający wówczas, gdy nie poczuwa się do<br />
wyrządzenia obrazy obrażonemu, gdy zatem zachowanie się wzgl. oświadczenie, o które<br />
obrażonemu chodzi, dotyczyło innej osoby.<br />
Art. 170. A. Usprawiedliwienie obrazy składa obrażający w wypadku uchybienia nieumyślnego<br />
oraz w wypadku wyrządzenia obrazy na skutek nieprawdziwych wzgl. niesłusznych<br />
przesłanek, o czerń obrażający w chwili obrazy nie wiedział<br />
Art. 171. A. Odwołanie obrazy łącznie z przeproszeniem obrażonego jest najdalej idącem<br />
zadośćuczynieniem honorowem.
Art. 172. A. Odwołanie obrazy winno zawierać zwrot, że obrażający odwołuje wszelkie zarzuty<br />
poczynione obrażonemu, jako nieprawdziwe.<br />
Art, 173. A. Jeśli zarzuty poczynione obrażonemu były zdaniem obrażającego prawdziwe,<br />
obrażający zaś nie działał w obronie uzasadnionego interesu publicznego lub prywatnego,<br />
nie przysługuje wówczas obrażającemu prawo przeprowadzenia dowodu prawdy, lecz<br />
winien złożyć oświadczenie honorowe zawierające cofnięcie obrazy.<br />
Art. 174. A. Cofnięcie obrazy winno zawierać zwrot, że obrażający cofa wszelkie zarzuty<br />
poczynione obrażonemu, gdyż nie był uprawniony do ich poczynienia.<br />
Art. 175. A. Jeśli zarzuty poczynione obrażonemu były zdaniem obrażającego, prawdziwe,<br />
obrażający zaś działał w obronie uzasadnionego interesu publicznego lub prywatnego,<br />
przysługuje wówczas obrażającemu prawo przeprowadzenia dowodu prawdy przed<br />
Sądem <strong>Honorowy</strong>m, a w razie przeprowadzenia dowodu prawdy, winien obrażony złożyć<br />
oświadczenie honorowe, zawierające przyznanie zarzutów i zobowiązanie do wdrożenia<br />
we właściwym czasie postępowania oczyszczającego, obrażający zaś winien złożyć<br />
oświadczenie honorowe wzajemne.<br />
Art. 176. A. Oświadczenie honorowe wzajemne winno zawierać zwrot, że obrażający przyznaje<br />
iż obrażony postąpił w danym zatargu zgodnie z wymogami postępowania honorowego,<br />
wobec czego ze strony obrażającego niema przeszkód do wdrożenia we właściwym<br />
czasie postępowania oczyszczającego.<br />
Art. 177. A. Oświadczenie honorowe może być obostrzone<br />
a) przez nałożenie na obrażającego obowiązku złożenia ustnego oświadczenia<br />
honorowego wobec osób, które były świadkami obrazy, albo<br />
b) przez publiczne ogłoszenie oświadczenia honorowego w prasie lub w sposób przyjęty<br />
dla ogłoszeń w danem zrzeszeniu.<br />
Art. 178. A. Rodzaj i tekst oświadczenia honorowego, które winien złożyć obrażający ustalają<br />
zastępcy honorowi względnie Obustronny Sąd <strong>Honorowy</strong> wyrokiem.<br />
Art. 179. A. Złożenie oświadczenia honorowego w żadnym, wypadku nie przynosi ujmy<br />
obrażającemu, orzeczenie zastępcze w każdym wypadku zniesławia obrażającego<br />
zupełnie lub częściowo.<br />
Art. 180. A. Odmowa złożenia oświadczenia honorowego uzasadnia wdrożenie postępowania<br />
zastępczego i pozbawienia czci odmawiającego.<br />
Uwaga 42. Unormowane przepisami niniejszego rozdziału rodzaje oświadczenia honorowego, pozwalają zarówno<br />
obrażonemu jak obrażającemu znaleźć rozsądną drogę do honorowego wyjścia z każdej sytuacji:<br />
Niekiedy ranią one dotkliwie miłość własną obrażonego (przyznanie zarzutów) lub obrażającego (odwołanie<br />
obrazy), nigdy jednak nie przynoszą im ujmy. Przepisy powyższe znajdują uzupełnienie i wykończenie w<br />
przepisach rozdziału VII. o obustronnym protokole końcowym, oraz w przepisach o postępowaniu<br />
oczyszczającem przez przywrócenie do czci, dając tem samem każdej osobie możność powrotnego przyjęcia<br />
jej w skład społeczności honorowej.<br />
ROZDZIAŁ VI B.<br />
Orężne zadośćuczynienie honorowe.<br />
Ustęp 1. Pojęcie pojedynku.<br />
Art. 161 B. Pojedynek jest to walka dwu osób, posiadających nieograniczoną zdolność do<br />
działań honorowych, prowadzona bronią zabójczą według zasad prawa zwyczajowego<br />
oraz warunków pojedynku, podjęta pod wpływem przymusu psychicznego, celem<br />
zlikwidowania zatargu o obrazę czci w sposób dla obydwu stron za honorowy przez prawo<br />
zwyczajowe uznany.
Uwaga 43. Pojedynek jest w myśl zasad prawa zwyczajowego jednym z wielu środków dowodowych w postępowaniu<br />
honorowem. Stanowi on dowód oczyszczający zupełny. Pojedynek jest instytucją średniowieczną co do formy,<br />
treść jego jednak uległa w ciągu wieków zupełnemu przeobrażeniu. Teoria średniowieczna pojmuje pojedynek<br />
jako Sąd Boży. Dowodem oczyszczającym jest rezultat pojedynku. Teoria nowoczesna pojmuje pojedynek<br />
jako psychologiczne zjawisko społeczne. Dowodem oczyszczającym jest fakt odbycia się pojedynku bez<br />
względu na jego rezultat. Człowiek, który stanął do pojedynku dowiódł, że więcej ceni swój honor, niż życie<br />
własne. Stąd wniosek, że nie poświęcałby honoru dla dobra mniej wartego niż życie, np. dla sprzeniewierzenia<br />
pewnej sumy pieniędzy. Tak jest przynajmniej w teorii. Tak bywa niekiedy i w życiu.<br />
Uwaga 44. Pojedynku nie traktujemy zatem jako formy zadośćuczynienia honorowego lecz jako środek dowodowy.<br />
Zadośćuczynieniem w naszej konstrukcji będzie dopiero protokół końcowy. Mimo to, używamy nadal<br />
popularnego wyrażenia: orężne zadośćuczynienie honorowe, albo zadośćuczynienie honorowe z bronią w<br />
ręku, zamiast wyrażenia: orężne postępowanie dowodowe lub podobnego, które z trudnością przyjęłoby się w<br />
mowie potocznej.<br />
Uwaga 45. Wśród polskich kodeksów honorowych tylko nowy kodeks Boziewicza podaje w § 233 definicję<br />
pojedynku. Nasza definicja różni się od definicji Boziewicza przede wszystkim tem, że nie traktuje pojedynku<br />
jako walki podjętej dobrowolnie, lecz na skutek przymusu psychicznego wywieranego przez opinię otoczenia<br />
na obrażonego i obrażającego. Gdyby bowiem nie było owego przymusu psychicznego, wykorzenienie<br />
pojedynku byłoby sprawą stosunkowo łatwą. Gelli traktuje pojedynek również jako walkę podjętą dobrowolnie<br />
(Norma 9).<br />
Art. 162. B. Przepisy niniejszego rozdziału stanowią sformułowanie niektórych norm prawa<br />
zwyczajowego o sposobie załatwiania zatargów o obrazę czci z bronią w ręku.<br />
Art. 163. B. Uczestnicy pojedynku winni zdawać sobie sprawę z tego, że normy prawa<br />
zwyczajowego dotyczące pojedynku i zasady etyki katolickiej wykluczają się wzajemnie,<br />
że zatem katolik, który w jakimkolwiek charakterze bierze udział w postępowaniu<br />
honorowem toczącem się z klauzulą dopuszczalności pojedynku, świadomie przekracza<br />
zasady etyki katolickiej.<br />
Art. 164. B. Uczestnicy pojedynku winni zdawać sobie również sprawę z tego, że biorąc udział<br />
w pojedynku w charakterze partnerów lub sekundantów przekraczają przepisy polskiego<br />
kodeksu karnego.<br />
Ustęp 2. Rodzaje pojedynku.<br />
Art. 165. B. § l. Ze względu na rodzaj broni rozróżnia się następujące rodzaje pojedynku:<br />
a) pojedynek, na broń białą,<br />
b) pojedynek na broń palną.<br />
§ 2. Przez broń białą należy rozumieć tylko szablę i szpadę, przez broń palną tylko<br />
pistolet.<br />
Art. 166. B. § l. Każdy inny rodzaj broni nie jest bronią honorową w rozumieniu prawa<br />
zwyczajowego.<br />
§ 2. Tzw. pojedynek amerykański jest niezgodny z zasadami postępowania honorowego i<br />
jako taki niedopuszczalny.<br />
Uwaga 49. Zgodnie z art. 379 starego Boziewicza §188Zamoyskiego i § 254 nowego Boziewicza.<br />
Ustęp 3. Warunki pojedynku.<br />
Art. 167. B. Jeśli po ustaleniu stanu faktycznego i rodzaju obrazy w postępowaniu honorowem<br />
toczącem się z klauzulą dopuszczalności pojedynku okaże się, że postępowanie<br />
pojednawcze nie doprowadzi do pozytywnego załatwienia zatargu, wówczas:<br />
a) w wypadku zniewagi winni zastępcy na jednostronny wniosek powziąć decyzję, że<br />
obrażający udzieli obrażonemu zadośćuczynienia z bronią w ręku,<br />
b) w wypadku obelgi mogą zastępcy za obustronną zgodą powziąć decyzję, że<br />
obrażający udzieli obrażonemu zadośćuczynienia z bronią w ręku, winni jednak na<br />
jednostronny wniosek sporządzić zapis na Sąd <strong>Honorowy</strong>,<br />
c) w wypadku uchybienia choćby poważnego, zadośćuczynienie z bronią w ręku jest<br />
niedopuszczalne nawet za obustronną zgodą, wobec czego zastępcy winni<br />
niezwłocznie sporządzić zapis na Sąd <strong>Honorowy</strong>.<br />
§ 2. Pojedynek jest również dopuszczalny w wypadku postępowania honorowego<br />
pomiędzy duellantami wynikłego na tle narażenia czci wyzywającego przez
wyzwanego w innem postępowaniu honorowem, w którem wyzywający był<br />
mocodawcą, a wyzwany jego zastępcą honorowym.<br />
Art. 168. B. W razie powzięcia decyzji, że obrażający udzieli obrażonemu zadośćuczynienia z<br />
bronią w ręku winni zastępcy honorowi zaznaczyć w protokole posiedzenia, że tego<br />
rodzaju decyzja została powzięta, następnie zaś protokół zakończyć i przystąpić do<br />
ustalenia warunków pojedynku w formie odrębnego protokołu honorowego.<br />
Art. 169. B. Warunki pojedynku są umową, mocą której zastępcy honorowi działając w imieniu<br />
swoich mocodawców ustalają te wszystkie szczegóły pojedynku, które prawo zwyczajowe<br />
wzgl. kodeks niniejszy pozostawia ich swobodnemu uznaniu, a w szczególności:<br />
a) wybór kierownika pojedynku,<br />
b) miejsce spotkania,<br />
c) czas spotkania,<br />
d) wybór broni,<br />
e) dopuszczalny sposób użycia broni,<br />
f) pochodzenie broni,<br />
g) dopuszczalność i długość przerw,<br />
h) rodzaje dopuszczalnych bandaży.<br />
Art. 170. B. Wybór kierownika pojedynku. Zastępcy honorowi winni wybrać kierownika<br />
pojedynku z poza swego grona, z pośród osób posiadających zdolność do działań<br />
honorowych. W braku większości głosów decyduje losowanie jak przy wyborze<br />
superarbitra.<br />
Art. 171. B. Kierownik pojedynku wydaje zarządzenia potrzebne jego zdaniem do prawidłowego<br />
przeprowadzenia pojedynku. Do zarządzeń tych wszyscy uczestnicy pojedynku muszą się<br />
zastosować.<br />
Art. 172. B. Czas spotkania.<br />
§ l. Pojedynek może się odbyć najwcześniej po upływie 48 godzin od chwili obrazy.<br />
Pojedynek natychmiastowy jest niedopuszczalny.<br />
§ 2. Pojedynek winien się odbywać najpóźniej w ciągu tygodnia od powzięcia decyzji o<br />
zadośćuczynieniu z bronią w ręku, jednakże termin ten można w warunkach pojedynku z<br />
ważnych powodów przedłużyć.<br />
§ 3. Jeśli ważnym powodem jest nieumiejętność władania bronią jednego z przeciwników,<br />
termin powyższy może być przedłużony najwyżej do dwu tygodni.<br />
Uwaga 51. Zgodnie z § 124 Zamoyskiego. Inaczej art. 241 starego Boziewicza (12 wzgl. 48 godz.) §§ 211 i 212<br />
Malatyńskiego (l tydzień wzgl. 4 tyg ), §§ 242 i 243 nowego Boziewicza (12 wzgl. 48 godzin lub 4 tygodnie).<br />
Art. 173. B. Miejsce spotkania. Przy wyborze miejsca spotkania winni zastępcy uwzględnić<br />
następujące warunki:<br />
a) odpowiedni teren walki,<br />
b) zachowanie faktu spotkania w tajemnicy przed osobami nie będącymi uczestnikami<br />
pojedynku,<br />
c) łatwość przewozu rannego.<br />
Uwaga 52. Zgodnie z § 125 Zamoyskiego, inaczej art. 246 do 255 starego Boziewicza i § 246 nowego Boziewicza.<br />
Art. 174. B. Wybór broni. Prawo wyboru broni przysługuje obrażonemu, o ile nie jest<br />
zawodowym szermierzem, ani zawodowym strzelcem, chyba, że obrażający jest również<br />
tego rodzaju zawodowcem.<br />
Uwaga 53. Zgodnie z art. 108 włoskiego art. 217 i nast. starego Bozie-.vicza, §§ 205 i 208 Malatyriskiego i § 232<br />
nowego Boziewicza. Inaczej §§ 118 i 119 Zamoyskiego.<br />
Art. 175. B.§ l. Dopuszczalny sposób użycia broni. Przy pojedynku na szable winni zastępcy<br />
ustalić czy dozwolone są pchnięcia. W braku powyższego ustalenia, pchnięcia są<br />
niedopuszczalne. Przy pojedynku na szpady pchnięcia są dozwolone.<br />
§ 2. Poza tym winni zastępcy ustalić dopuszczalność użycia lewej ręki, dopuszczalność<br />
używania rękawic fechtunkowych, wzgl. rękawiczek i dopuszczalność używania<br />
okularów. W braku odnośnych postanowień wszystkie powyższe ewentualności uznać<br />
należy za niedopuszczalne.<br />
Art. 176. B. § l. Przy pojedynku na pistolety dopuszczalną jest jedynie walka ze stałem i niezmiennem<br />
stanowiskiem, przy czym oddawanie strzałów jest dopuszczalne wyłącznie<br />
równocześnie na komendę.
§ 2. Dopuszczalna odległość stanowisk przeciwników wynosi najmniej 15 mtr., najwyżej 30<br />
metrów.<br />
Uwaga 54. A zatem niedopuszczalny jest pojedynek:<br />
a) z postępowaniem przeciwników po linii prostej,<br />
b) z dowolnem postępowaniem przeciwników po liniach równoległych.<br />
c) z kolejną tub dowolną wymianą strzałów.<br />
Art. 177. B. Zastępcy każdej ze stron winni przyprowadzić na miejsce spotkania po jednym<br />
lekarzu. Student Wydziału Lekarskiego nie może zastąpić lekarza przy pojedynku.<br />
Art. 178. B. Moment zakończenia pojedynku. Pojedynek powinien trwać zasadniczo aż do<br />
zupełnej niezdolności pojedynkowej jednego z walczących, nie dłużej jednak niż:<br />
a) przy pojedynku na broń białą: do 60 minut,<br />
b) przy menzurze honorowej, przebieg oraz czas trwania pojedynku określają odrębne<br />
przepisy.<br />
c) przy pojedynku na broń palną: do potrójnej wymiany strzałów.<br />
Uwaga MK: Jako możliwy rodzaj pojedynku została tutaj wprowadzona menzura „honorowa”. Rozróżnienie pomiędzy<br />
menzurą „akademicką” a „honorową” stanowi fakt przymusu odbycia menzury honorowej (zgodnie z<br />
definicją pojedynku, zawartą w Art. 161. B. niniejszego kodeksu), w odróżnieniu od menzury<br />
„akademickiej”, jako formy ‘sprawdzianu’ swoich umiejętności, odbywanego dobrowolnie przez<br />
umawiające się w tym celu strony.<br />
Art. 179. B. Wszelkie inne rodzaje pojedynku są niedopuszczalne. W szczególności<br />
niedopuszczalne są:<br />
a) pojedynek do pierwszej krwi wzgl. do którejkolwiek następnej,<br />
b) pojedynek aż do śmierci jednego z walczących,<br />
c) wszelkiego rodzaju pojedynki wyjątkowe.<br />
Art. 180. B. O niezdolności pojedynkowej decyduje nieodwołalnie kierownik pojedynku na<br />
wniosek któregokolwiek z obecnych lekarzy.<br />
Uwaga 55 Nieco inaczej: art. 230, 231 i 243 starego Boziewicza, § § 157,158, 163 do 166, 184, 186 i 187 Zamoyskiego,<br />
§ § 220, 241, 255, 256, 258 do 273, 275, 299 i 300 Malatyńskiego, § 284 nowego Boziewicza.<br />
ROZDZIAŁ VII.<br />
Postanowienia końcowe.<br />
Ustęp l. Obustronny protokół końcowy.<br />
Art. 181. Alternatywa I. Jeśli zastępcy honorowi zdołają ustalić rodzaj, tekst i formę<br />
oświadczenia honorowego, wzgl. oświadczeń honorowych winni zawiadomić o tem<br />
niezwłocznie swoich mocodawców i uzyskać od nich złożenie powyższego oświadczenia<br />
honorowego wzgl. oświadczeń honorowych, poczem zastępcy obrażającego winni zgłosić<br />
się w ustalonym terminie u zastępców obrażonego, celem sporządzenia obustronnego<br />
protokołu końcowego.<br />
Art. 182 § l. Obustronny protokół końcowy winien w tym wypadku odpowiadać wszelkim<br />
wymogom protokołu honorowego, a nadto zawierać klauzulę obustronnie honorowego —<br />
polubownego załatwienia sprawy honorowej, treści następującej:<br />
„zastępcy honorowi obu stron zgodnie stwierdzają, że oświadczenie honorowe<br />
(oświadczenia honorowe), którego, (których) złożenie uznano za niezbędne dla<br />
honorowego załatwienia sprawy, zostało (zostały) złożone i że wobec tego sprawa<br />
honorowa pomiędzy panem A. A. a panem B. B. została zakończona honorowo dla<br />
obu stron.<br />
§ 2. Artykuł ten nie odnosi się do wypadku przyznania i oświadczenia wzajemnego.<br />
Art., 183. Alternatywa II. Jeśli sprawa honorowa została przekazana do rozstrzygnięcia<br />
Obustronnemu Sądowi Honorowemu, winni zastępcy honorowi bezpośrednio po<br />
otrzymaniu wypisu wyroku Sądu Honorowego doręczyć go swoim mocodawcom i uzyskać<br />
od nich złożenie ustalonego (ustalonych) wyrokiem oświadczenia honorowego<br />
(oświadczeń honorowych), poczerń zastępcy obrażającego winni zgłosić się w ustalonym
terminie u zastępców obrażonego, celem sporządzenia obustronnego protokołu<br />
końcowego.<br />
Art. 184. § l. Obustronny protokół końcowy winien w tym wypadku odpowiadać wszelkim<br />
wymogom protokołu honorowego, a nadto zawierać klauzulę obustronnie honorowego -<br />
rozjemczego załatwienia sprawy honorowej, treści następującej:<br />
„zastępcy honorowi obu stron oświadczają, że ich mocodawcy wyrażają<br />
podziękowanie panom wzgl. panu (wymienić skład Sądu Honorowego) za podjęcie się<br />
i wzorowe wypełnienie honorowych funkcyj sędziowskich i zgodnie stwierdzają, że<br />
oświadczenie honorowe (oświadczenia honorowe), którego (których) złożenie uznano<br />
za niezbędne dla honorowego załatwienia sprawy, zostało (zostały) złożone, i że<br />
wobec tego sprawa honorowa pomiędzy panem A. A. a panem B. B. została<br />
załatwiona honorowo dla obu stron.<br />
Art. 2. Artykuł ten nie odnosi się do wypadku przyznania i oświadczenia wzajemnego.<br />
Art. 185. W wypadkach, gdy treścią oświadczeń honorowych było przyznanie i oświadczenie<br />
wzajemne ustalone w postępowaniu pojednawczem lub rozjemczem, obustronny protokół<br />
winien w swej klauzuli końcowej wspominać o: „oświadczeniach, których złożenie zostało<br />
uznane za niezbędne dla ostatecznego (zamiast, honorowego) zakończenia sprawy", oraz<br />
że: „sprawa pomiędzy panem takim a takim została załatwiona zgodnie z przepisami<br />
<strong>Akademicki</strong>ego <strong>Kodeks</strong>u Honorowego (zamiast: honorowo dla obu stron)".<br />
Uwaga 56. Obustronny protokół końcowy winien zawsze być zredagowany eufemicznie a zatem brzmienie jego<br />
winno jak najmniej drażnić miłość własną osoby zainteresowanej. Tylko pod tym warunkiem będzie można<br />
uniknąć częstego zrywania postępowania honorowego i uciekania się do jednostronnych sądów honorowych.<br />
Art. 186. Alternatywa III. § l. Jeśli sprawa honorowa została zakończona pojedynkiem, wówczas<br />
winni zastępcy obrażającego zgłosić się w umówionym uprzednio (w warunkach<br />
pojedynku) czasie u zastępców obrażonego, celem sporządzenia obustronnego protokołu<br />
końcowego.<br />
§ 2. Obustronny protokół końcowy winien w tym wypadku odpowiadać wszelkim<br />
wymogom protokołu honorowego, a nadto zawierać klauzulę obustronnie honorowego<br />
orężnego załatwienia sprawy honorowej, zawierającą zwroty następujące:<br />
a) zwrot: zastępcy obu stron zgodnie stwierdzają, że pojedynek pomiędzy panem A. A.<br />
a panem B. B. odbył się zgodnie z warunkami pojedynku i wszelkimi innymi<br />
wymogami postępowania honorowego,<br />
b) zwrot: „zastępcy obu stron zgodnie stwierdzają, że obaj ich mocodawcy dali dowód,<br />
iż gotowi są poświęcić nawet życie własne w obronie honoru,<br />
c) zwrot: ..zastępcy obu stron zgodnie stwierdzają, że sprawa honorowa pomiędzy<br />
panem A. A. a panem B. B. została zakończona honorowo dla obu stron.<br />
Art. 187. § l. Alternatywa IV. Jeśli sprawa honorowa została umorzona na skutek zarzutu<br />
formalnego i towarzyszącego mu wniosku formalnego, lub z jakiejkolwiek innej przyczyny,<br />
lecz honorowo dla obu stron, obustronny protokół końcowy winien zawierać klauzulę<br />
obustronnie honorowego umorzenia sprawy honorowej z powołaniem odnośnych<br />
przepisów kodeksu honorowego.<br />
§ 2. Protokół powyższy jak i każdy inny obustronny protokół końcowy jest od razu<br />
prawomocny.<br />
Ustęp 2. Jednostronny protokół końcowy.<br />
Art. 188. Jednostronny protokół końcowy jest formą zastępczą i wyjątkową, którą wolno<br />
zastosować w miejsce obustronnego protokołu honorowego, wyłącznie w wypadku<br />
zakończenia postępowania honorowego przez orzeczenie zastępcze.<br />
Uwaga 57. Inaczej art. 120 i nast. starego Boziewicza, § 75 i nast. Zamoyskiego art. 147 i nast. Harcerskiego, § § 23<br />
i 38 Gumińskiego, §§ 1)7 i nast. Malatyńskiego i §§ 180 i 181, oraz 223 do 230 nowego Boziewicza, które<br />
pojmują protokół jednostronny, jako instytucję samoistna nie zaś wtórną i stwarzają tem samem szerokie pole<br />
do nadużywania protokołu jednostronnego jako jednej z form zadośćuczynienia honorowego.<br />
Art. 189. Jednostronny protokół końcowy winien być sporządzony w dwu egzemplarzach, oraz<br />
winien odpowiadać wszystkim wymogom obustronnego protokołu końcowego z<br />
odchyleniami wynikającemi z natury rzeczy. a nadto winien zawierać klauzulę<br />
jednostronnie honorowego załatwienia sprawy honorowej, treści następującej:
,,Zastępcy honorowi pana A. A. oświadczają, że ich mocodawca przyjmuje<br />
orzeczenie zastępcze i wyraża podziękowanie panom (wymienić skład Sądu<br />
Honorowego) za podjęcie się i wzorowe wypełnienie funkcyj sędziowskich. zastępcy<br />
honorowi stwierdzają, że tym samym sprawa honorowe między panem A. A. a<br />
panem B. B. została zakończona dla pana A. A. honorowo.”<br />
Art. 190. Jeden egzemplarz jednostronnego protokołu końcowego winien być w ciągu 24 godzin<br />
od daty sporządzenia przesłany listem poleconym osobie, przeciw której został<br />
sporządzony.<br />
Art. 191. Sporządzenie jednostronnego protokołu końcowego jest spełnieniem obowiązku<br />
zastępców honorowych i naturalną konsekwencją orzeczenia zastępczego, a tem samem<br />
nie jest obrazą.<br />
Uwaga 58. Wprost przeciwnie art. 123 starego Boziewicza, §76, Zamoyskiego, § 122 Malatyńskicgo, § 226 nowego<br />
Boziewicza.<br />
Art. 192. Nagana protokołu jednostronnego. Osoba pozbawiona czci przez Jednostronny Sąd<br />
<strong>Honorowy</strong> może w przeciągu 48 godzin od chwili doręczenia jej jednostronnego protokołu<br />
końcowego naganić powyższy protokół a tem samem całe postępowanie zastępcze,<br />
wdrażając postępowanie oczyszczające.<br />
Art. 193. § l. O ile do 48 godzin od daty doręczenia protokół nie zostanie naganiony, wzgl. o ile<br />
zostanie zatwierdzony w postępowaniu oczyszczającem, staje się prawomocny i wówczas<br />
wolno zainteresowanemu protokół ten opublikować.<br />
§ 2. O ile protokół zostanie uchylony uważa się go za niebyły i pierwotne postępowanie<br />
honorowe toczy się w dalszym ciągu, przy zmianie zastępców honorowych obu stron.<br />
Art. 194. § l. Każdej ze stron przysługuje w razie istotnej potrzeby prawo opublikowania:<br />
a) zapisu na Sąd <strong>Honorowy</strong>,<br />
b) decyzji Sądu Honorowego,<br />
c) oświadczenia honorowego,<br />
d) prawomocnego protokołu końcowego.<br />
§ 2. Nadużycie powyższego prawa w odniesieniu do decyzji Sądu Honorowego lub w<br />
odniesieniu do oświadczenia honorowego stanowi samowolne obostrzenie danej decyzji<br />
wzgl. oświadczenia i może stanowić podstawę do pozbawienia czci winnego.<br />
Art. 195. Pozostałe protokoły posiedzeń zastępców honorowych oraz rozpraw i posiedzeń Sądu<br />
Honorowego nie mogą być publikowane.<br />
Ustęp 3. Przepisy uzupełniające.<br />
Art. 196. W braku postanowień kodeksu należy stosować ogólnie przyjęte zasady prawa<br />
zwyczajowego.<br />
Uwaga 59. Boziewicz uważa powoływanie się na prawo zwyczajowe w postępowaniu honorowem za<br />
niedopuszczalne. Naszem zdaniem nie można powoływać się na prawo zwyczajowe wbrew wyraźnym<br />
przepisom przyjętego kodeksu. Dopuszczalne jest natomiast powoływanie się na prawo zwyczajowe w braku<br />
wyraźnych przepisów przyjętego kodeksu.<br />
Art. 197. Przepisy niniejszego kodeksu mają zasadniczo charakter dyspozytywny tzn. wiążą<br />
strony, o ile zastępcy honorowi nie unormują jakiegoś szczegółu inaczej, co mogą uczynić<br />
jednak tylko w protokole pierwszego wspólnego posiedzenia względnie w zapisie na Sąd<br />
<strong>Honorowy</strong>.<br />
Art. 198. Jedynie przepisy dotyczące pojedynku, jak również przepisy poprzedniego i<br />
niniejszego artykułu są bezwzględnie wiążące.<br />
Uwaga 60. Stary Boziewicz liczy 404 art., Zamoyski 488 art., Harcerski 166 art., Gumiński 46 § §, Malatyński 300 § §,<br />
nowy Boziewicz 286 § §, Ristow 313 art., Bus-son 142 art., Gelli 474 art,, Bolgar nie dzieli się na artykuły ani<br />
na paragrafy.
<strong>Kodeks</strong> opracowano na bazie istniejącego „<strong>Akademicki</strong>ego <strong>Kodeks</strong>u Honorowego”<br />
autorstwa dr Juliusza Sas-Wisłockiego, ze zmianami i uzupełnieniami wprowadzonymi<br />
przez Prezydium ZPK!A .... kadencji po reaktywacji.<br />
Dodatek do <strong>Akademicki</strong>ego <strong>Kodeks</strong>u Honorowego.<br />
Zasady postępowania honorowego uznawane przez młodzież akademicką zagranicą.<br />
Ustęp 1. Deutsche Studentenschaft.<br />
Niemiecka młodzież akademicka, a zwłaszcza niemieckie korporacje akademickie<br />
przywiązywały zawsze ogromną wagę do zagadnienia obrony czci i do dawnych tradycyj<br />
rycerskich.<br />
W postępowaniu honorowem posługują się studenci niemieccy kilku kodeksami honorowemi,<br />
które wymieniamy poniżej (patrz Bibliografia).<br />
<strong>Kodeks</strong>y niemieckie rozróżniają trzy stopnie obrazy (Bolgar i Busson), względnie cztery<br />
(Ristow).<br />
1. die einfache Beleidigung, albo Affront,<br />
3. die Beleidigung durch Beschimpfung, — die schwere Beleidigung.<br />
2. die Beleidigung durch Schlag, — die sehr Schwere Beleidigung.<br />
4. die ausserste oder die schwerste Beleidigung (obraza rodziny).<br />
Wyzwanie może być albo ustne (die rnundliche Forderung) albo pisemne (die schriftliclie<br />
Forderung).<br />
Zadośćuczynienie (die Genugtuung albo die Suhne) następuje przez przeproszenie (die<br />
Entschuldigung, die Abbitte) albo przez pojedynek (der Zweikampf, das Duell).<br />
<strong>Kodeks</strong>y niemieckie (n. p. Busson) znają istnienie sądów honorowych (das Ehrengericht),<br />
sądów rozjemczych (das Schiedsgericht) i rad honorowych (der Ehrenrat). Kompetencje tych<br />
trzech instytucji są oczywiście zróżniczkowane.<br />
<strong>Kodeks</strong>y niemieckie uznają zasadniczo tylko trzy rodzaje broni honorowej;<br />
a) szabla (der Sabel)<br />
b) szpada (der Degen)<br />
c) pistolet (die Pistole)<br />
Pojedynek prowadzony jakąkolwiek inną bronią będzie należał do kategorji pojedynków<br />
wyjątkowych (die ausserge-wohnochen Duelle). Niedopuszczalny jest pojedynek aż do śmierci<br />
(das Duell auf Tod und Leben).<br />
Pojedynek na szable może być albo beż pchnięć (das Sabelduell ohne Stich) albo z<br />
dopuszczalnością pchnięć (das Sabelduell mit Sfich). Cięcie (der Mieb) jest zawsze dozwolone.<br />
Pojedynek na pistolety posiada bardzo wiele odmian;<br />
1. ze stanowiskiem stałem (Pistolenduell mit festem Sfandpunkte),<br />
2. z posuwaniem się (Pistolenduell mit Vorriicken),<br />
3. z przerywanem posuwaniem się (mit unterbrochenem Vorriicken),<br />
4. z przesuwaniem się (auf parallelen Linien),<br />
5. z dowolną wymianą strzałów (mit freiem Schusse).<br />
6. z równoczesną wymianą strzałów (Pistolenduell auf<br />
Signal oraz Pisfolenduell auf Kommando). Ponadto do pojedynków na pistolety wyjątkowych<br />
zaliczają się:<br />
a) pojedynek na zmniejszoną odległość (auf kur-zesfe Distanz),<br />
b) pojedynek z nieprzerwanem przesuwaniem się (mit ununterbrochenener Bewegung auf<br />
parallelen Linien),<br />
c) pojedynek z jednym strzałem (t. zw. Pistoleduell nur ein Lauf geladen, określa się to<br />
również: ubers Sacktusch schiessen) przy którym tylko jeden pistolet jest nabity i<br />
dopiero przy wymianie strzałów, jeden z przeciwników odczuwa (o w sposób mniej lub<br />
więcej przykry.
Obok kodeksów honorowych powszechnych, istnieje nadto czysto akademicki zbiór niektórych<br />
przepisów dotyczących postępowania honorowego, zwany Układem Erlangskim (Erlanger<br />
Verbande—und Ehren-abkommen).<br />
Układ ten został przed paru laty znowelizowany. Ogólno-akademicki Zjazd w Hannowerze<br />
wybrał specjalną komisję, która opracowała nową redakcję Układu. Nowa redakcja zastała<br />
zatwierdzona w dniu 27 lipca 1930. przez Ogólnoakade-micki Zjazd we Wrocławiu,<br />
wydrukowana w sierpniu 1930 r. w Kwedlinburgu i weszła w życie z dniem I. października 1930<br />
r, jako norma obowiązująca wszystkie organizacje, których władzą zwierzchnią jest Deutsche<br />
Studentenschaff. Ostatnio Układ Rrlangski został jednak wypowiedziany i przestał form.ilnic<br />
obowiązywać. Deutsehe Sfudentenschaft opracowuje obecnie projekt nowego układu<br />
(hitlerowskiego). Pozostaje to w związku z niedawnemi wydarzeniami politycznemi w<br />
Niemczech i w związku z reorganizacją niemieckiej Rzeczypospolitej <strong>Akademicki</strong>ej. Faktycznie<br />
do czasu wejścia w życie nowego układu, stosuje się w praktyce zasady dawnego Układu,<br />
Poniżej podajemy najważniejsze charakterystyczne zasady powyższego Układu:<br />
1. Zakres mocy obowiązującej (Geltungsbereich) Układu;<br />
a) Układ stosuje się w postępowaniu honorowem toczącem się pomiędzy członkami<br />
dwu różnych związków. W postępowaniu honorowem (Ehren-handel) pomiędzy<br />
członkami tego samego związku wzgl. kartelu obowiązują wewnętrzne przepisy<br />
danego związku wzgl. kartelu.<br />
b) Układ ten obowiązuje nie tylko barwiarzy, czyli członków rzeczywistych (die<br />
studierenden Mit-glieder) poszczególnych związków ale i filistrów (die Alten Herren).<br />
2. Postępowanie pojednawcze toczące się na podstawie powyższego układu różni się<br />
nieco od naszego. Np.: wdrożenie postępowania honorowego (die Befragung) winno<br />
nastąpić w ciągu trzech dni, a nie 24 godzin, jak w Polsce.<br />
3. Układ przewiduje dwa rodzaje pokojowego zakończenia postępowania honorowego;<br />
a) w drodze ugody zawartej przez zastępców honorowych (der Ausgleich),<br />
b) w drodze pozwu przed Sąd <strong>Honorowy</strong> (die Ladung vor das Ehrengericht) i wyroku<br />
tegoż sądu.<br />
4. Sąd <strong>Honorowy</strong> składa się zawsze z 5 sędziów, którymi mogą być tylko filistrzy.<br />
Obrażający (der Beleidiger) powoływuje dwu sędziów, obrażony (der Beleidigte)<br />
powoływuje również dwu sędziów i przewodniczącego,<br />
5. Zadośćuczynieniem jest oświadczenie honorowe (die Erklarung) jak w naszym<br />
kodeksie. Treścią tego oświadczenia może być albo:<br />
a) cofnięcie obrazy (Zuriicknahme), albo<br />
b) cofnięcie obrazy z wyrażeniem ubolewania (mit dem Ausdruck des Bedauerns)<br />
albo<br />
c) przeproszenie (die Abbitte).<br />
Układ Erlangski nie zajmuje się wcale zagadnieniem pojedynku (der Zweikampf).<br />
Zagadnienie to było dawniej również i w Niemczech jednem z zagadnień wykorzystywanych w<br />
walkach partyjno-politycznych na terenie akademickim. Korporacje (die waffenstudentischen<br />
Verbande) uznawały pojedynek za właściwy sposób załatwiania zatargów honorowych (stąd<br />
określenie, die schlagenden Verbande). Cały szereg innych związków akademickich (die nicht<br />
schlagenden Verbande) ostro zwalczał stanowisko kurporacyj i ich zwyczaje.<br />
Po pewnym okresie walki, zdrowe instynkty narodowe przemogły nad antagonizmem<br />
poszczególnych ugrupowań politycznych, będących zresztą naogól różnemi odcieniami obozu<br />
nacjonalistycznego i postanowiono usunąć zagadnienie dopuszczalności pojedynku z arsenału<br />
środków walki politycznej.<br />
Pierwszy krok w tym kierunku uczynił, o ile nam wiadomo, t. zw. D.H.R. czyli Deutscher<br />
Hochschul Ring będący naczelną reprezentacją trzech chrześcijańskich międzywyznaniowych<br />
związków stowarzyszeń (die drei christlichen inter-konfessionellen Verbande) a mianowicie:<br />
Schwarzburg-Bund, Verband Deufscher Burschen i Wingolf-Bund.<br />
Przedstawiciele powyższych związków uchwalili bowiem w dniu 6. lutego 1926. r.<br />
następującą deklarację:<br />
1. Nie zwalczamy stanowiska korporacyj w kwestji honorowości. Owszem, przyznajemy,<br />
że stanowisko to może być uważane za słuszne z ich subjektywnego punktu widzenia.<br />
2. Sami jednak oceniamy zagadnienie godziwości pojedynku nic ze subjektywnego, lecz<br />
obiektywnego punktu widzenia.<br />
3. Odrzucamy pojedynek na podstawie naszych chrześcijańskich i ogólno etycznych<br />
założeń.
4. Mimo to jesteśmy gotowi uznać, że i korporacyjne pojecie obrony honoru ma źródło w<br />
ich chrześcijańskiem i prawno-zwyczajowem przeświadczeniu.<br />
Dalszym krokiem była tzw. Ugoda Wurzburska die Wiirzburger Einigungserklarungen z dnia 9.<br />
maja 1926. r. zawarta pomiędzy korporacjami a organizacjami katolickimi. Ugoda ta została<br />
zawarta w formie dwu jednostronnych oświadczeń treści następującej;<br />
Organizacje katolickie (Cartel-Verband der katholischen deutschen Studenten-<br />
Verbidungen i Kartell-Verband der katholischen Studenten Vereine Deutschlands) oświadczyły;<br />
„Mając na względzie ciężką sytuację naszej ojczyzny, przystępujemy do jednolitego<br />
frontu akademickiego (die akademische Einheitsfront). Jako organizacje apolityczne nie<br />
możemy mieszać się w spory partyjne na temat pojedynku. Nie będziemy zwalczać<br />
stanowiska korporacyj w kwestji honorowości. W korporacyjncm pojęciu obrazy honoru<br />
szanujemy wyraz ich światopoglądu obyczajowego. Na podstawie powyższych założeń<br />
nic będziemy w żaden sposób popierać walki prowadzonej przeciwko korporacjom w<br />
formie propagandy zmierzającej do usunięcia pojedynku przez pozbawianie czci<br />
uczestników pojedynku".<br />
Korporacje złożyły oświadczenie wzajemne:<br />
„Jesteśmy gotowi przystąpić do stworzenia pozytywnego systemu ochrony czci<br />
akademickiej. W tym celu uznajemy, że jest rzeczą niedopuszczalną okazanie<br />
wzgardy komukolwiek, kto by doznawszy obrazy zaniechał pojedynku lub<br />
wyrządziwszy obrazę wyzwania nie przyjął, jeśli będąc członkiem jednego ze<br />
związków sygnatariuszy układu erlangskiego, jest przeciwnikiem pojedynku z pobudek<br />
ideowych".<br />
Wyżej wspomniane organizacje międzywyznaniowe przyłączyły się również do powyższej<br />
ugody.<br />
Kwestia zdolności honorowej żydów została rozstrzygnięta przez Deutsche Studenteschaft w<br />
sensie negatywnym. Żydzi są uważani za niehonorowych (als nicht ehrenfahig betracht).<br />
Ustęp 2. Austria.<br />
Dopóki stosunki pomiędzy Rzeszą Niemiecką a Austrią były zupełnie poprawne Deutsche<br />
Stundentenschaft działała swobodnie również i na terenie Federacji Austrjackiej. Jednakże z<br />
chwilą objęcia władzy w Niemczech przez stronnictwo na-rodowo-socjalistyczne, stosunki<br />
powyższe zmieniły się gruntownie, a rząd austrjacki usiłując zdławić w zarodku żywiołowy ruch<br />
nacjonalistyczny, przedsięwziął cały szereg represyj. Deutsche Stundenschaft została w Austrji<br />
rozwiązana. Układ Erlangski przestał obowiązywać. Część młodzieży akademickiej stojąca<br />
zdała od Deutsche Studenfenschaft i sprzyjająca zamierzeniom rządu, utworzyła t. zw.<br />
Najwyższe Rady Honorowe (ein oberster Ehrenrat) jednouczelniane, przyznające pełne<br />
równouprawnienie: duchownym, kobietom, małoletnim i żydom. Korporacje narodowe<br />
zrzeszone w wiedeńskim kole między-korporporacyjnem (Waffenring) pozostały przy swoich<br />
dawnych kodeksach honorowych i przy dawnem prawie zwyczajowem.<br />
Ustęp. 3. Gruppi universitari fascisti.<br />
We Włoszech były dawniej w użyciu różne kodeksy honorowe, jak:<br />
1. Salafia-Maggio: II Codice cavalleresco e la sua procedura, lub<br />
2. Amico: Nuovo codice sul duello e procedura cavalleresca, oraz inne, które<br />
wyczerpująco wymieniają:<br />
Levi & Gelli w swej: Bibliografia del duello con nume-rose notę sulla questione del duello e sulle<br />
recenti leghe antiduellistiche di Germania, Austrja e Italia. Milano 1913.<br />
Po objęciu władzy we Włoszech przez Partito Nazionale Fascista, nowy kodeks karny<br />
faszystowski zakazał pojedynku.<br />
Z drugiej strony oficerzy królewskiej armji, marynarki, lotnictwa i milicji faszystowskiej, jak<br />
również członkowie partji faszystowskiej i studenci faszyści mają obowiązek załatwiania po<br />
rycersku C„cavallerescamente") a więc w drodze pojedynku, każdego zatargu honorowego.<br />
Obecnie jeden tylko prywatny kodeks honorowy jest oficjalnie uznawany przez partię<br />
faszystowską, a mianowicie:
Jacopo Gelli; Codice cavalleresco italiano, con ii commen-to, notę e massime di Giurisprudenza<br />
cavalleresca, 17 edizione rinnovafa, secondo le disposizioni dei nuovi codici penali e procedura<br />
penale. Roma Milano 1932.<br />
Gellli podzielił swój kodeks na 7 części:<br />
1. Postanowienia ogólne (Normę Generali),<br />
2. Obraza i wdrożenie postępowania honorowego,<br />
3. Zasady pojedynku,<br />
4. Postępowanie honorowe,<br />
5. Przebieg pojedynku,<br />
6. Sądy Honorowe,<br />
7. Wzory pism w postępowaniu honorowem.<br />
Osobą honorową (gentiluomo) jest każdy, kto uważa obronę czci przez sądy państwowe za<br />
niewystarczającą i podporządkowywuje się normom specjalnym zwanym prawem rycerskim<br />
(leggi cavalleresche albo consuctudini cavalleresche),<br />
<strong>Kodeks</strong> przyznaje żydom zdolność honorową, odmawia jej zaś duchownym, kobietom,<br />
małoletnim i osobom niemoralnym. Nie są jednak uważani za małoletnich członkowie<br />
Uniwersyteckich Grup Faszystowskich.<br />
<strong>Kodeks</strong> <strong>Honorowy</strong> jest jedynie zwodem (raccolta) rycerskiego prawa zwyczajowego.<br />
Gelli rozróżnia 4 stopnie obrazy;<br />
1. offesa semplice,<br />
2. offesa grave,<br />
3. offesa gravissima,<br />
4. offesa somma.<br />
<strong>Kodeks</strong> ten rozróżnia dwa rodzaje zadośćuczynienia honorowego: a) pokojowe (la<br />
soddisfazione), i b) orężne (la riparazione).<br />
Zadośćuczynienie pokojowe otrzymuje się<br />
a) albo przez zaprzeczenie (negazione),<br />
b) albo przez odwołanie (ritrattazione),<br />
c) albo przez przeproszenie (scuse),<br />
d) albo przez orzeczenie sądu honorowego (lodo).<br />
Przeproszenie może być ustne, pisemne lub drukowane, zależnie od sposobu wyrządzenia<br />
obrazy. <strong>Kodeks</strong> wioski rozróżnia zastępców honorowych (rappresentanti) od sekundantów<br />
(testimoni albo padrini). <strong>Kodeks</strong> wioski rozróżnia zdolność honorową (Norma 1.) i zdolność do<br />
działań lionorowycli (Art, 71).<br />
Wdrożenie postępowania honorowego czyli wyzwanie (la sfida) odbywa się przez wysianie<br />
obrażającemu za pośrednictwem dwu zastępców honorowych listu wyzwawczego (cartello di<br />
sfida). Bronią honorową jest tylko szpada (spada), szabla (sciabola) i pistolet (pistola).<br />
Prawo wyboru broni (la scelta delie armi) przysługuje zawsze obrażonemu, choćby obrażony byl<br />
wyzwanym (art. 108).<br />
Szermierz zawodowy (maestro di scherma) nie może się pojedynkować (art 114). Pojedynki<br />
natychmiastowe (duelli immediati) są zakazane (art. 30).<br />
Niedopuszczalne są również:<br />
a) pojedynek do pierwszej krwi (duello a primo sangue albo duello alla prima ferita),<br />
b) pojedynek aż do śmierci (duello ad oltranza albo duello a morte),<br />
c) pojedynki wyjątkowe (duelli eccezionali). Pojedynek na broń palną może być<br />
1. ze stanowiskiem stałem (a pie fermo)<br />
a) z kolejną wymianą strzałów (mirando a tiro successivo),<br />
b) z dowolną wymianą strzałów (mirando a volon-fa, con firo a volonta),<br />
c) z równoczesną wymianą strzałów (mirando a tiro simulfaneo, duello a<br />
commando),<br />
2. ze stanowiskiem zmiennem (duello avanzando lub duello arrestandosi).<br />
Pokojowe załatwianie zatargów honorowych należy do sądów honorowych (Tribunali d'onore),<br />
które dzielą się na<br />
dwie instancje. Pierwszą instancją jest rozjemca (arbitro) albo sąd honorowy (giuri d'onore) trój-<br />
lub pięcioosobowy. Drugą instancją są sądy honorowe apelacyjne (Corte d'onore). We Florencji<br />
istnieje od 1888 roku stały sąd honorowy apelacyjny (Corte d'onore permanente di Firenze).<br />
Trybunat ten ma charakter wybitnie arystokratyczny. Jest on zbudowany na zasadach<br />
wirylnych.
Orzeczenia jego posiadają następujące sankcje:<br />
1. pozbawienie czci zupełne (la squalifica),<br />
2. pozbawienie czci czasowe (la sospensione),<br />
3. pozbawienie czci częściowe (.la decadenza) i<br />
4. nagana (la censura).<br />
Sądy honorowe wojskowe (Giuri d'onore militari) są ukonstytuowane odrębnie na<br />
podstawie dekretu króla Wiktora Emanuein III (Gazzetta Ufficiale del Regno, del 25. Luglio 1929<br />
n. 1875).<br />
Ustęp 4. i 5. Francja i Anglia<br />
Cechą charakterystyczną dla stosunków francuskich i angielskich jest opieranie się w<br />
praktyce wyłącznie na prawie zwyczajowem, nie pisanem, jakkolwiek istnieje kilka wydawnictw<br />
dotyczących zasad postępowania honorowego i pojedynku.<br />
Uwaga: Informacyj i materiałów potrzebnych do opracowania niniejszego dodatku dostarczyły<br />
mi następujące organizacje:<br />
1. Die Studentenschaft der Friednch-Wilhelms Universitat zu Berlin,<br />
2. Wirtschafts-vereinigung der Deutschen Studenten der Universitat zu Wien,<br />
3. Direttorio Nazionale di Partito Nazionale Fas-cista, Roma,<br />
4. Segretaria dei Gruppi Universitari Fascisti, Roma,<br />
5. Union Nationale des Associations Generales d'Etudiants de France. Paris.