Muharrem Blakaj Rozafa - Syri 3

orë. Gorani u dridh nga ky mendim dhe bëri një lëvizje
nga ana e majtë, sikur donte të merrte diçka nga dyshemeja.
Pastaj prapë përqendroi shikimin mbi vetullën
e majtë të Nebojshës, pikërisht aty ku ishte shenja e
plagës së mbyllur. Ishte i shpërqendruar fare nga ajo se
çfarë thoshte Nebojsha. I shihte vetëm buzët e tij pakëz
të fryra duke i lëvizur ngadalë, kurse vetullat e tij të trasha,
me atë shenjën e plagës mbi, herë uleshin mbi sy,
duke krijuar mërrola të frikshme, herë ngriheshin lartë,
duke e mbuluar një pjesë të vogël të plagës së mbyllur
dhe duke i zgurdulluar sytë mnershëm.
„…Kurse ata, pasi i kanë mbushur xhepat plot me
miliona marka dhe dollarë në mënyrë jo legjitime, dhe
për shkak të divergjencave të theksuara politike mes
nesh, me kërcënojnë mua dhe të urrejnë ty…”
“Si?… kush?… pse të me urrejnë mua?” - i dolën
këto fjalë shpotitëse Goranit, sikur të kishin dalë nga
një zgavër druri, siç del rrëmbyeshëm një zog nga pylli.
“Për shkak të prejardhjes tënde, pra! Pastaj, për
shkak se ti ke vrarë paramilitarë dhe nuk ke dhënë asnjë
përgjegjësi. Ata e dinë se këtë mbrojtje e ke nga unë,
ndaj ata me urrejnë edhe mua. Këtë ata nuk e thonë
haptas, por veprojnë prapa krahëve tanë, duke i rrëmbyer
paratë tona dhe duke na kërcënuar me vrasje.”
Gorani mbeti i nemitur. Ishte hera e parë që flitej
kaq hapur për prejardhjen e tij dhe kjo vinte nga një zyrtar
i lartë, që deri në ato momente kishte pasur një konsideratë
të jashtëzakonshme për të. Deshi të insistonte
të dinte më tepër për prejardhjen e tij, por nuk kishte
fuqi ta bënte një pyetje të tillë. Mendja i shkoi sakaq
3