Muharrem Blakaj Rozafa - Syri 3

shtëpi banimi. Ishte një bodrum i madh dhe gjysmë i
boshatisur. Pasi shoqëruesi shtypi sustën, u ndez një
dritë dhe në fundin e atij podrumi u duken mobilie të
vjetra e të hedhura pa kujdes. Ishte qetësi. Nuk dëgjohej
asgjë, përveç hapave të tyre. Shoqëruesi mori drejtimin
nga mobiliet e hedhura pa kujdes dhe ua bëri me shenjë
që të uleshin diku, ku të mundeshin dhe rrudhi krahët
me një buzëqeshje të ngurtë, në shenjë shfajësimi.
“Duhet të prisni një grimë!” – tha shoqëruesi dhe
u kthye nga kishin ardhur.
Këta kërkuan në atë rrëmujë dhe pasi gjetën disa
kolltukë të vjetra, u ulën. Në atë qetësi u dëgjuan hapat
e shoqëruesit të tyre, por befasia ishte se ai nga jashtë
ua mbylli derën me bravë. Besimit i shkoi mendja të
arrestimi i tij, sepse njeriu që i shoqëroi iu duk sikur të
ishte po ai, dhe pastaj zëri i tij i qetë dhe në fund, brava.
Sa e urrente bravën, dhe një palë mornica ia përshkuan
trupin.
“Pse e mbylli derën?” – pyeti si me vete. Beli e
shikoi me një palë sy të akullt dhe nuk foli. Bëri një
lëvizje të trupit nga ana e majtë, duke bërë përpjekje
që të ulej më mirë dhe nga xhepi nxori kutinë e duhanit
dhe ia zgjati Besimit. Pasi ndezën nga një cigare, Beli,
ashtu i shushatur siç ishte, u kthye edhe më shumë nga
ana e Besimit dhe me një shikim pakëz më të zbutur
dhe me një buzëqeshje të lehtë të varur në buzët e tij të
ujta, ngriti njërën vetull pakëz lartë dhe tha:
“Nuk e mbylli derën për ne, por që t’mos hyjnë
fëmijët këtu. E sheh, kjo shtëpi është “Foyer für asylbewerber”.
Tani ka përfunduar orari zyrtar i punës dhe
këtu nuk ndodhet askush që përkujdeset për të, përveç