Muharrem Blakaj Rozafa - Syri 3

Sheshi filloi të boshatisej. Makinat e policisë silleshin
vërdallë. Tymi i kaltër ngrihej përpjetë si re. Bardha
pa sesi i arrestonin pjesëmarrësit në demonstratë,
veçanërisht të rinjtë. Kishte edhe vajza që policët i godisnin
pa mëshirë, të cilat, ashtu të gjakosura, duke i
tërhequr zvarrë, i futnin në autoburg.
Në mes të sheshit dalloi një njeri të shtrirë. Ai nuk
lëvizte. Policia nuk i lejoi të afroheshin ca djem të rinj,
të cilët u shkëputën nga turma dhe u sulën drejt tij. U
bë një përleshje e vërtetë dhe pas pak dëgjoj të shtëna.
Ata u goditën ashpër me shkopinj gome dhe, në fund,
u tërhoqën në distancë. Pas pak të shtririn në mes të
sheshit, policët e tërhoqën zvarrë, duke e hedhur në automobilin
e policisë dhe, e ndjekur nga zhurmërima e
alarmit, vetura mori drejtimin e spitalit. Ndoshta është
vetëm i plagosur, mendoi Bardha me dhembje.
Zemrën e kishte të ngrirë. Shpirti i përvëlohej,
kur i shikonte ato skena rrëqethëse, pa qenë e zonja
t’u dilte në ndihmë. Kishte merakun e vëllait. Ishte e
pamundur që ai të mos kishte qenë në ballë të demonstruesve.
Nuk i pritej derisa të vinte Feri. Ndoshta ai do
t’i tregonte diç më shumë për ngjarjen.
Pas pak nata mbështolli çdo gjë. Në rrugët e
boshatisura nuk shihej njeri. Rrëmuja kishte mbetur,
megjithatë. Dritat e neonit kishte kohë që ishin ndezur.
Vetëm makinat e policisë kalonin përmes shesheve,
duke lënë prapa zhurmën mbytëse. E molisur, Bardha
u lëshua në minder. Se nga i erdh një urrejtje për komandantin
e njësisë speciale, që kohë më parë kishte
ardhur nga kryeqyteti. Befas ju kujtua biseda e parë
që kishte pasur me gruan e tij, kur Feri i kishte ftuar